FtS115
Ένα και μοναδικό είναι το θέμα που απασχολεί την συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων. Η πορεία και οι επιπτώσεις της βαθιάς κοινωνικοοικονομικής κρίσης που όσο πάει και οξύνεται όλο και περισσότερο. Ο μόνος που βλέπει τα πράγματα με αισιοδοξία είναι ο Πρωθυπουργός, άντε και μερικοί φίλοι του. Ο ίδιος φάνηκε να ξυφουλκεί κατά των ΜΜΕ (αυτό κι αν είναι περίεργο αφού τόσο αυτά του δημοσίου, όσον και τα μεγάλα τηλεοπτικά δίκτυα των εργολάβων κάθε άλλο παρά εχθρικά προς την κυβέρνηση μπορεί να θεωρούνται) και άλλων δημοσιολογούντων που σπέρνουν απαισιοδοξία και μιζέρια στο λαό. Δεν απήλλαξε και διαπρεπείς ανθρώπους του πνεύματος, πανεπιστημιακούς εγνωσμένου ήθους και καλούς γνώστες των πραγμάτων που τελευταία έξεφρασαν την αγανάκτησή τους, ως όφειλαν . Κι από μόνη της αυτή η μεταστροφή δεν μπορεί παρά να εκληφθεί ως εκνευρισμός καθώς ο κόμπος της κατάντιας μας οδηγείται στο μη παρέκι.
Οι στόχοι του Μνημονίου που τέθηκαν εδώ κι ένα χρόνο, δεν εκπληρώθηκαν στο μεγαλύτερο μέρος και η δυστυχία με τους ογκούμενους πληθυσμούς των ανέργων, την δραματική συρρίκνωση της επιχειρηματικής δραστηριότητας μ ε τα επάλληλα λουκέτα, με τα κενά – ξενοίκιστα καταστήματα, την εντυπωσιακή αύξηση του πληθυσμού που οδηγείται κάτω από τα όρια της φτώχειας με τις ατέλειωτες σειρές των συσσιτίων, την αναζήτηση τροφής στα υπολείματα της λαϊκής αγοράς, ακόμη δε και στους κάδους των απορριμμάτων, δεν φαίνονται αρκετά να προβληματήσουν τον Πρωθυπουργό στον οποίο πολλοί από μας επενδύσαμε κάποιες ελπίδες, παρά τις όποιες επιφυλάξεις που διατυπώνονται. Προφανώς ο άνθρωπος δεν είδε και δεν άκουσε τίποτα για την απόγνωση των νέων μας που με απόγνωση αναζητούν την τύχη τους σε άλλες χώρες, όπως σε άλλες εποχές όταν η πατρίδα μας δοκιμάστηκε από πολλά δεινά, έμελλε και σήμερα να επναληφθεί η ίδια οδυνηρή περιπέτεια της Πατρίδας μας, ωστόσο με πλήρη δημοκρατία και ειρήνη.
Όλα τα δεδομένα δείχνουν πια ότι οι κυβερνώντες, αλλά το ίδιο και χειρότερα η αξιωματική αντιπολίτευση, δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσουν την δραματική κατάσταση. Δεν θέλουν και δεν μπορούν. Στο μέτωπο της διαφθοράς που δεν παύει να είναι το πρώτο ζητούμενο για την χώρα, με το καρκίνωμα που αναπτύχθηκε στους κόλπους του πολιτικού μας συστήματος, δεν έγινε απολύτως τίποτα. Το μόνο βεβαιωμένο, από ξένες πηγές, είναι τα τεράστια ποσά που διοχετεύθηκαν ως μίζες σε Έλληνες υψηλόβαθμους αξιωματούχους για την προώθηση άνομων συμφερόντων σε βάρος του λαού μας. Εξεταστικές επιτροπές μπόλικες, τις φάγαμε με το κουτάλι και μόνον ως μηχανισμοί συγκάλυψης φάνηκε να λειτουργούν. Τι μπορεί να είναι αυτό το φαινόμενο, αν δεν αποτελεί εμπαιγμό των Ελλήνων πολιτών;
Και όμως φίλοι μου! Η διαπίστωση αυτή δεν θα ήταν ακριβοδίκαιη, αν δεν κάνουμε και μία αναφορά σε μία κρίσιμη μάζα συμπολιτών μας που σε ποσοστό γύρω στο 45%, -ένα ομολογουμένως τεράστιο τμήμα του εκλογικού σώματος- όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, στέκεται κοντά στα δύο μεγάλα κόμματα. Παρά λοιπόν, τις δραματικές διαστάσεις που έλαβε η κρίση στη χώρα μας, ένας στους δύο Έλληνες στηρίζει αυτό το σάπιο σύστημα της διαπλοκής. Είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι όλος αυτός ο κόσμος γοητεύεται από την ιδεολογία των δύο μεγάλων κομμάτων. Τα πράγματα είναι όμως απλά και το αντιλαμβάνεται κάθε νοήμων συμπολίτης: Σ’ αυτόν τον συμπολίτη απευθυνόμαστε, αυτόν θεωρούμε φίλο άξιο να μοιραστούμε τις ταπεινές μας σκέψεις με κουβέντες απλές και σταράτες. Πρόκειται περί σχέσεων διαπλοκής. Κάποια συμφέροντα, κάποιες πελατειακές σχέσεις, κάποια ρουσφέτια κρατούν αλληλέγγειους τόσους πολλούς Έλληνες με τα κόμματα εξουσίας. Αυτή η σαπίλα πάει πολλές δεκαετίες πίσω. Ξεκινάει από την μεταπολεμική και μετεμφυλιακή περίοδο με το μονοκομματικό κράτος της δεξιάς που έβαλε στο περιθώριο τους μισούς Έλληνες και ιδιαιτέρως τους άξιους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης, για να ευνοήσει τους λεγόμενους «εθνικόφρονες» διορίζοντάς τους με κομματικά κριτήρια σε ενα άχρηστο εν πολλοίς κρατικό μηχανισμό. Σ’ αυτόν τον «μεγάλο ασθενή», όπως τον ονόμασε εν συνεχεία ο μακαρίτης Ανδρέας Παπανδρέου, ήρθε αντί εξυγείανσης να ακολουθήσει η ρεβάνς με τον διορισμό πέρα από κάθε λογική των άλλων αδικημένων που επίσης με κομματικά κριτήρια, αυτή τη φορά από την άλλη πλευρά, αυτή των υποτιθέμενων αριστερών, κατέκλυσαν κάθε φορέα του δημοσίου.
Οι Κυβερνώντες δεν θέλουν με τίποτα να πειράξουν αυτό τον πληθυσμό των φίλων τους, τη σίγουρη εκλογική πελατεία. Ωστόσο αν δεν εκλογικευθεί αυτή η αθλιότητα στον δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο τομέα (ΔΕΚΟ, ΟΤΑ, Νοσοκομεία κττ) σύντομα μας περιμένουν ακόμη χειρότερες περιπέτειες. Δεν χρειάζεται πολύ μυαλό για να καταλάβει κανείς ότι το τεράστειο χρέος που κινείται κάπου στα 340 δις Ευρώ, ακόμη κι αν μας το χάριζαν στο σύνολό του και πάλι σε λίγα χρόνια θα είχαμε το ίδιο πρόβλημα αν δεν διορθώσουμε τα κακώς κείμενα στο δημόσιο που παράγει τα ελλείματα.
Το αδιέξοδο είναι προφανές και οι φόβοι για τα χειρότερα δεν είναι πλέον αβάσιμοι. Δύσκολο να δει κανείς φως σ’ αυτό το σκοτεινό τούνελ καθώς και οι υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις τίποτα το ουσιαστικό και χρήσιμο, σαν εναλλακτική λύση, δεν κομίζουν. Υπάρχουν άνθρωποι άξιοι και τίμιοι, αλλά με τίποτα δεν μπορούν να εξασφαλίσουν έρισμα στο χώρο των κακομαθημένων ψηφοφόρων που δεν νοιάζονταοι παρά μόνον για το ατομικό και οικογενειακό τους συμφέρον. Είχε λοιπόν άδικο ο Dominique Straus Can που με δύο λέξεις τα είπε όλα: «Οι Έλληνες είναι βαθιά βουτηγμένοι στα σκατά!».
Να γιατί οδεύουμε όλοι μαζί, νηστεύσαντες και μη, φαγωμένοι και μη, κοπρίτες και μη, στο χορό του Ζαλόγγου.