FtS113

Είθισται, αγαπητές φίλες και φίλοι στο κλείσιμο του έτους και στη κατώφλι του νέου, να ανταλλάσσονται ευχές κάτι που πολύ θα το θέλαμε εν όψει του 2011. Οι ευχές όμως, αν δεν θέλουμε να είναι ξύλινες φράσεις και απλά στερεότυπα, θα πρέπει να εδράζονται σε κάτι θετικό και ευχάριστο που διαμορφώνουν μία καλή προοπτική. Αν και πολύ το προσπάθησα να βρω κάτι ευχάριστο για να συνοδέψω τις ευχές μου, ομολογώ δεν τα κατάφερα.

Το αγωνιώδες ερώτημα είναι πως θα μας βρει το τέλος του 2011 που προβλέπεται τρικυμιώδες σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά πολύ περισσότερο στη χειμαζόμενη πατρίδα μας.

-Πως τα βλέπεις τα πράγματα;

Είναι ένα συνηθισμένο ερώτημα που δέχομαι από γνωστούς και φίλους, περιμένοντας κάτι το εξειδικευμένο και σαφές από έναν οικονομολόγο, μιας που η κρίση ονομάσθηκε οικονομική. Η αλήθεια όμως είναι ότι η κρίση είναι πολύπλευρη, Είναι πρωτίστως κοινωνική που απαξίωσε θεσμούς και δυναμίτισε τη προοπτική του τόπου μας, υποθήκευσε το μέλλον των παιδιών μας. Ξεκινάει από τους πολιτικούς, κατ’ εξοχήν αυτούς των κομμάτων εξουσίας, αυτούς δηλαδή που ασκούν την κυβερνητική εξουσία και συμπαρέσυραν στον κατήφορο τα πάντα. Τη δικαιοσύνη, την εκκλησία, το στρατό, τα σώματα ασφαλείας, τον συνδικαλισμό, την τοπική αυτοδιοίκηση, τα πνευματικά ιδρύματα, τα πάντα. Τίποτα δεν έμεινε όρθιο και αλώβητο από την παρακμή και τη διαφθορά. Συνεπώς το πράγμα οφείλουμε να το εξετάσουμε πρωτίστως από την κοινωνιολογική του πλευρά.

Ένα άλλο ερώτημα που τίθεται, αποσκοπεί στο να εντοπίσει και να οριοθετήσει αν η κρίση είναι και πόσο διεθνής, ή ευρωπαϊκή και πόσο ενδογενής, ελληνική.

Αναμφιβόλως υπάρχουν σοβαρές αναταραχές σε παγκόσμιο επίπεδο τις οποίες μέλλει να παρακολουθήσουμε, αφού πολλά σενάρια βρίσκονται σε εξέλιξη με κυρίαρχο στοιχείο της μοίρα των υπερδανεισμένων ΗΠΑ και των ρόλο των ανερχόμενων δυνάμεων, της Κίνας, της Ινδίας, της Ρωσίας και της Βραζιλίας, καθώς εδώ διαγράφεται μία σοβαρή αναδιάταξη οικονομικής ισχύος.

Σε ευρωπαϊκό επίπεδο η κρίση είναι ορατή και εκδηλώνεται σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό σε διάφορες χώρες. Ουσιαστικό στοιχείο εδώ είναι η τύχη του Ευρώ και της Ευρωζώνης στην οποία κι εμείς έχουμε ενταχθεί. Οι διεργασίες που εξελίσσονται διαμορφώνουν το αγωνιώδες ερώτημα αν τελικά το Ευρώ θα διατηρηθεί, θα διασπασθεί ή μέσα στο νέο έτος θα υπάρξουν δραματικές μεταβολές. Το μεγάλο ζήτημα που εδώ αναδεικνύεται είναι η επιδερμική θεσμοθέτηση του Ευρώ στη βάση μίας νομισματικής ενοποίησης, ενώ ουδέν έγινε στο αναγκαίο υπόβαθρο που δεν είναι τίποτ’ άλλο από την δημοσιονομική ενοποίηση. Το τελευταίο δεν το επικροτούν πολλές χώρες της Ευρωζώνης, καθώς δεν επιθυμούν να εκχωρήσουν καίρια ζητήματα άσκησης δημοσιονομικής πολιτικής. Στη τάση αυτή εντάσσεται και μάλιστα με φανατισμό και η πατρίδα μας δια των κυβερνώντων ταγών της και αυτό που ρωτάει ο απλός συμπολίτης είναι τι συμβαίνει τελικά εδώ; Τι είναι το σωστό και τι είναι το λάθος; Πόσο δίκαιο ή άδικο έχει η γερμανίδα καγκελάριος που θέτει αυτό το ζήτημα; Εμείς χωρίς περιστροφές θα απομυθοποιήσουμε το θέμα: Οι πολιτικοί ταγοί θα χάσουν το πεδίο άσκησης της καταστρεπτικής πελατειακής πολιτικής που συνήθισαν επί τόσες δεκαετίες. Ο απλός, όμως πολίτης, αυτός που βρίσκεται εκτός συστήματος, θα πρέπει να προτιμήσει μία μορφή αντικειμενικής και ενιαίας άσκησης δημοσιονομικής πολιτικής στην Ευρώπη που θα συνοδεύεται από ουσιαστικό έλεγχο της σωστής διαχείρισης και διακυβέρνησης σε συνδυασμό με μέτρα στήριξης των αδύναμων κρατών μελών. Τέρμα στην ασυδοσία και τις λαμογιές χωρίς τιμωρία για τους διεφθαρμένους. Μία τέτοια πορεία συνιστά την δίκαια και απαραίτητη προϋπόθεση για την εισαγωγή του λεγόμενου ευρωομολόγου που θα αμβλύνει την τρομερή επιβάρυνσή μας από τα δυσθεώρητα spreads –πολύ υψηλά επιτόκια- που δεν έχουν το όμοιό τους συγκρινόμενα ακόμη και με τις λοιπές προβληματικές χώρες pigs (=Portugal, Ireland, Greece, Spain) που πλήττονται από την κρίση και βρίσκονται στην επικίνδυνη ζώνη. Με απλά λόγια να περάσουμε σε μία μορφή ομοσπονδιοποίησης. Η αποδυνάμωση των ανίκανων πολιτικών μας, είναι το τελευταίο που θα μας στενοχωρήσει.

Πέρα, όμως από αυτές τις επιρροές που μας έρχονται από το ευρύτερο διεθνές περιβάλλον, εμείς ως Έλληνες, έχουμε να προσέξουμε κάτι ιδιαίτερο; Τι φταίει και η χώρα μας βρίσκεται στο μάτι του κυκλώνα με τις πλέον σκληρές επιπτώσεις στον έλληνα πολίτη μικρού και μεσαίου εισοδήματος, αλλά και την εμφανή κακοδαιμονία στην συνολική οικονομία;

Οι πρωταίτιοι της συμφοράς, οι πολιτικοί, άρχισαν επ’ εσχάτων και αφού η οργή του κόσμου ξεχειλίζει, έστω ελάχιστοι, να λένε κάποια πιπεράτα λόγια που δεν τα συνήθιζαν να τα χρησιμοποιούν μέχρι τώρα. Μπορεί να μην λέγουν όλη την αλήθεια, μπορεί να στοχεύουν στην διάχυση της ευθύνης, να θολώσουν τα νερά, μπορεί να μην δείχνουν ούτε ίχνος αυτοκριτικής, αλλ’ εν πάσει περιπτώσει κάπου – κάπου κάτι ακούγεται ίσως και από το φόβο των ξυλοδαρμών που άρχισαν να εκδηλώνονται. Κάπου άκουσα να λέγεται προσφυώς, για να στηλιτευτεί η παχυδερμία των πολιτικών και η πλήρης αδιαφορία για την κατανομή της ευθύνης και της συνέπειας από την κρίση χωρίς ίχνος κοινωνικής δικαιοσύνης, ότι «το ξύλο βγήκε απ’ τον παράδεισο, όχι πλέον για τα μαθητούδια, αλλά για τους επίορκους πολιτικούς και τα λαμόγια». Η οργή του λαού ογκούται και επίκειται τσουνάμι που θα παρασύρει ό,τι σάπιο έβλαψε την πατρίδα. Θα μπορούσε να παρατηρήσει κανείς ότι οι δύο πολιτικοί, θύματα ξυλοδαρμού το τελευταίο διάστημα, δεν είναι από αυτούς που ακούσθηκαν εμπλεκόμενοι, τουλάχιστον ευθέως και αμέσως σε κλοπές και βρωμερές κακοήθειες. Ίσως ακόμη και να εκφέρουν ένα λόγο που ακούγεται θετικά στο αυτί. Οι πολίτες, όμως, τους καθιστούν υπεύθυνους για την υπόθαλψη εγκληματιών που βρίσκονται δίπλα τους. Ακόμη και ο μετριοπαθής πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας στο πρωτοχρονιάτικο μήνυμά του, λίγο μετά την όχι και τόσο επιτυχή αποδοκιμασία του των συμπολιτών μας που στις πρόσφατες αυτοδιοικητικές εκλογές γύρισαν την πλάτη τους σε ένδειξη ακραίας αποδοκιμασίας σε όλο το σαθρό σύστημα, προτίμησε να σταθεί αυτή τη φορά πιο κοντά στο καταδυναστευόμενο και εξοργισμένο απλό πολίτη αξιώνοντας επιστροφή των κλοπιμαίων και αυστηρή τιμωρία αυτών που καταλήστευσαν τον δημόσιο πλούτο, «όσων πλούτισαν παρανόμως». Συμπλήρωσε έτσι ην παρότρυνση του Διοικητή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου Ντομινίκ Στρος Καν «φυλακίστε ενόχους πολιτικούς». Τιμωρία και δήμευση περιουσίας –επιστροφή κλοπιμαίων- αυτών που οι πολιτικοί διατηρούν και συγκαλύπτουν σφυρίζοντας αδιάφορα στο πλευρό τους, στις τάξεις τους, γιατί είναι φίλοι τους, ίσως και συνεταίροι τους, ίσως γνώστες τρομερών και κρίσιμων μυστικών και δεν θέλουν με τίποτα να ανοίξουν τους ασκούς του Αιόλου. Όσο αυτό το κακόγουστο θέατρο συνεχίζεται, διαισθανόμαστε, ότι τόσο περισσότερο θα εκδηλώνεται με κλιμακούμενη αγριότητα η αγανάκτηση των πολιτών.

Το τεράστιο χρέος που μας φέρνει στην άθλια πρωτιά σε παγκόσμιο επίπεδο μαζί με τη … Βολιβία για πιθανότητα πτώχευσης, το ξέραμε εδώ και πολλά χρόνια. Αυτό δεν ήταν κάποιο μυστικό, αλλά το χείριστης ποιότητας πολιτικό προσωπικό και οι ημέτεροι, κώφευε και το μόνο που χωρίς αναστολές έκανε αδιαλείπτως, ήταν η διασπάθιση του δημόσιου πλούτου ή ακόμη και η καταλήστευσή του. Οι πιο έντιμοι από αυτούς φέρουν την τεράστια ευθύνη αποσιώπησης και συγκάλυψης των εγκληματιών, ως εάν επρόκειτο για συντεχνία, μία κάστα άνομων συμφερόντων, κινούμενοι από ταπεινά ελατήρια: Να μην χάσουν τον παχυλό μισθό και πολυποίκιλες απολαβές τους και να μην υποχρεωθούν να βρουν κάποια χρήσιμη επαγγελματική δραστηριότητα για να ανταποκριθούν στα προς το ζειν. Μεγάλο μέρος από αυτούς, ως γνωστόν, έχουν επάγγελμα την πολιτική. Σ’ αυτήν στηρίζονται, μέσα από αυτήν πλουτίζουν και την κληροδοτούν σε πολλές περιπτώσεις στα παιδιά, σε συγγενείς και φίλους, πάντοτε βέβαια, με παρασιτική επίπτωση σε βάρος της ευρύτερης κοινωνίας που έφθασε στη συμφορά.

Και αν αυτή η άσχημη εικόνα σκιτσάρει την ηγεσία του πολιτικού μας συστήματος, θα ήταν μεγάλη παράλειψη αν δεν αναζητήσουμε και τις δικές μας ευθύνες. Τις ευθύνες των πολιτών. Δεν ήταν πέρα για πέρα λάθος η δήλωση του αντιπροέδρου Θόδωρου Πάγκαλου. «μαζί τα φάγαμε». Μπορεί να μην «φάγαμε» όλοι, αλλά «έφαγαν» πολλοί. Στρατοί ολόκληροι από διαδρομιστές, ρουσφετολόγοι κάθε λογής, παράγοντες και παραγοντίσκοι της συμφοράς με ήθος αντίστοιχο αυτού των αφεντικών τους, πάντα κατά το δόγμα «όμοιος ομοίω αεί πελάζει», παρέες των πολιτικών, κομματαρχών αρχόντων των ΟΤΑ, πάσης κοινωνικής, μορφωτικής και οικονομικής στάθμης, όλοι τους όμως το ίδιο γλοιώδεις, αναξιοπρεπείς, απεχθείς, σιχαμεροί και βλαπτικοί για την κοινωνία, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, επιδόθηκαν στο σπορ του ρουσφετιού και οδήγησαν τη χώρα στην καταστροφή. Και για μην δυσαρεστηθεί κανείς από τους φίλους αναγνώστες, ότι τάχα ισοπεδώνουμε τα πάντα σαν τον αντιπρόεδρο, παρακαλούμε να κάνουμε μαζί το λογαριασμό.

Έχουμε και λέμε, λοιπόν, γύρω στα 75% των ψήφων έπαιρναν τα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας, όλες αυτές τις δεκαετίες ή κάπου εκεί περίπου με μικροκυμάνσεις. Σήμερα δεν ξεπερνούν το 50%, αλλά αυτό οφείλεται στην ταμιακή στενότητα και την πίεση των διεθνών οργανισμών που δυσαρέστησαν μέρος της εθισμένης πελατείας. Κι ακόμα δεν είδαμε τίποτα. Πόσοι άραγε από αυτούς τους συμπατριώτες μας από αυτό το τεράστιο ποσοστό, ψήφισαν από καθαρά ιδεολογικούς προσανατολισμούς, ας πούμε γοητευμένοι από το σοσιαλιστικό όραμα του ΠΑΣΟΚ, ή ενθουσιώδεις οπαδοί της αξιοκρατίας που πρέσβευε η ΝΔ; Το αφήνω στην κρίση σου. Εγώ θα πω, ελάχιστοι. Να δούμε και λίγο τον υπόλοιπο χώρο του 25% με τους αρτηριοσκληρωτικούς και μονόγνωτους οπαδούς της ξεπερασμένης και ανεδαφικής επανάστασης του προλεταριάτου, ή τους λίγους ακροδεξιούς, χουντικούς, φασιστοειδείς και νοσταλγούς των βασιλιάδων που επιμένουν στο δικό τους μοτίβο. Εύκολα καταλαβαίνουμε πόσους και ποιους εννοεί ο αντιπρόεδρος με τη ρήση «μαζί τα φάγαμε». Ο ίδιος έρχεται στη συνέχεια να ενισχύσει τον ισχυρισμό του με νεότερο αν και καυστικό απόφθεγμα, αναφερόμενος στους συρφετούς των ρουσφετο-διορισμένων ανάξιων από τις δύο παρατάξεις στο δημόσιο, «τον κοπρίτη, κι αν τον διορίσεις στο δημόσιο, κοπρίτης θα μείνει». Δύσκολα μπορεί κανείς να αμφισβητήσει του λόγου το αληθές. Καημένη Ψωροκώσταινα! Έναν αιώνα μετά τη θεσμοθέτηση της μονιμοποίησης στο δημόσιο, διαπιστώσαμε ότι περάσαμε και πάλι στην άλλη άκρη και εξευτελίσαμε το θεσμό και τη λογική του. Φυσικά η εύλογη απορία για τον αντιπρόεδρο είναι: Τώρα το κατάλαβε; Τώρα που φθάσαμε στον όλεθρο; Κι αν το είπε; Εξιλεώθηκε; Τόσο απλά; Ο ίδιος, μήπως έχει κάποια ευθύνη και πως την επωμίζεται;

Πολύ φοβάμαι ότι από τους 300 ή –εύχομαι και ελπίζω- τους 200 προσεχώς εθνοπατέρες κάπου το 90% δεν θα πρέπει να ξαναεμφανισθεί ενώπιον του λαού.

Για να διατυπώνουμε αυτές τις σκέψεις έχουμε το ηθικό ανάστημα γιατί εδώ και δεκαετίες μέσα από τις στήλες της ΦτΣ αυτόν το λόγο αρθρώναμε δημοσίως και ίσως οι θέσεις μας ακούγονταν περίεργα, ρομαντικά ή κάπως παράτερα.

Γιατί ο Πολιτιστικός Σύλλογος Σκαμνού δεν πλησίασε και δεν φίλησε κατουρημένες ποδιές των όποιων αισχρών κομματαρχών της παρακμής και της σαπίλας.

Δεν ζήτησε, και μάλιστα αρνήθηκε, να λάβει επιχορηγήσεις από το ταμείο του Δημοσίου ή των ΟΤΑ.

Χάλασε την πιάτσα, κατά το κοινώς λεγόμενο, και μετά τα εγκώμια και τον ενθουσιασμό προκάλεσε την μήνη μερικών που στράφηκαν εναντίον του συλλόγου και των στελεχών του.

Ασυνήθιστα και χρηστά τα ήθη, αναγνώρισε ο Θανάσης Γιαννόπουλος, που καλό είναι να έρθουν και να εμπεδωθούν στη χώρα μας, «αλλά δεν το βλέπω πριν από 3-4 γενεές» (!), επεσήμανε.

Δεν ξεχνούμε το «γνώθι σ’ αυτόν», την βασική επιταγή και στάση ζωής που δίδαξαν οι σοφοί πρόγονοί μας. Ξεκινάμε πρώτα από τον εαυτό μας πριν κρίνουμε τους άλλους. Μόνον έτσι έχουμε το ηθικό δικαίωμα να κρίνουμε άλλους ως ενεργοί και υπεύθυνοι πολίτες που νοιάζονται για την πορεία αυτού του δοξασμένου τόπου που τόσοι άθλιοι έμελλε στις μέρες μας να τον ντροπιάσουν.

Με αυτές τις σκέψεις να ευχηθούμε κι εμείς μία καλή χρονιά για το σύλλογό μας που επί τέλους θα πρέπει να επανέλθει με την νέα δημοτική αρχή στο φυσικό του χώρο που απρεπώς του τον στέρησαν. Να επαναφέρει τη ζωή και την ομορφιά στο Σκαμνό και να συμβάλλει στην πολιτιστική του αναβάθμιση.