Πώς πάμε;
Εδώ και δύο μήνες τα λέγαμε αγαπητές φίλες και φίλοι και δεν κρύβαμε την αγωνία για το τι μας περιμένει μέσα στο τούνελ της βαθιάς και πολύπλευρης κοινωνικο-οικονομικής κρίσης.
-Και πώς είμαστε σήμερα;
Τα πράγματα δείχνουν ότι μπορεί και να βρισκόμαστε μπροστά σε ένα κομβικό σημείο: Να υποχρεωθεί η ελληνική κυβέρνηση να δεχθεί ό,τι υπαγορεύει η κα Μέρκελ για το λεγόμενο σύμφωνο ανταγωνιστικότητας.
-Και τι είναι αυτό; Είναι ευχή ή κατάρα;
Αν ρωτήσουμε τους πολιτικούς μας, και εννοώ όλου του πολιτικού φάσματος, θα μας πουν ότι είναι μεγάλο κακό για τον τόπο. Τα κόμματα της αριστεράς έχουν τη δική τους ευθύνη με τις ανεδαφικές θέσεις που διακηρύσσουν και την μειωμένη αξιοπιστία τους, γι’ αυτό και δεν κερδίζουν πόντους στην εκτίμηση των ψηφοφόρων. Εμείς, όμως, εδώ που μιλάμε με οικειότητα μεταξύ μας, μπορούμε να αποκαλύπτουμε και τις εσώτερες σκέψεις μας και με το πνεύμα αυτό θα πούμε ότι μάλλον καλό είναι αυτό το σύμφωνο και ακόμη καλύτερα θα ήταν αν οι σχετικοί όροι περιβληθούν τον τύπο μίας αυξημένης τυπικής ισχύος δηλαδή με συνταγματική διευθέτηση, ώστε να μην μπορούν οι εκάστοτε πολιτικοί που αναλαμβάνουν την εξουσία να αψηφούν τα αναγκαία μέτρα νοικοκυρεμένης διαχείρισης.
-Και να πούμε ακόμη κάτι;
Το βέλτιστο θα ήταν αν αυτά τα μέτρα τα είχαμε πάρει από μόνοι μας, αλλά δυστυχώς οι Έλληνες πολιτικοί που μας οδήγησαν σ’ αυτή τη συμφορά κινούνται σε άλλες σκέψεις και συμπεριφορές. Όχι ότι δεν έχουμε εμείς, ο απλός λαός της δικές μας ευθύνες που αυτούς επιλέξαμε να μας κυβερνούν. Η σήψη και η μεγάλη παρακμή είναι δυστυχώς διάχυτη στην πατρίδα μας. Να σκεφθεί κανείς ότι τα δύο κατ’ εξοχήν υπεύθυνα κόμματα εξουσίας διατηρούν ακόμη μεγάλα ερείσματα οπαδών που κοντεύουν το 50%, ενώ στην Ιρλανδία τους έστειλαν στον αγύριστο με ένα 16%.
Η συζήτηση υπέρ ή κατά του μνημονίου είναι προσχηματική και δείχνει απόπειρα των πολιτικών να μεταφέρουν το θέμα σε υποδεέστερο επίπεδο και όχι στην βαθιά, την τεράστια δική τους ευθύνη. Εδώ που αλόγιστα φθάσαμε με τον ξέφρενο δανεισμό για να σπαταλούμε τα δανεικά εδώ κι εκεί, και κυρίως σε πάσης φύσεως λαμογιές δεν μπορούσε παρά να γίνει μία κάποια διευθέτηση. Είναι αστείο αυτό που λέγεται, να μην πληρώσουμε, αφού τα χρήματα κάποιοι τα έκλεψαν. Αυτούς τους κάποιους τους εξέλεξε ο ελληνικός λαός και όχι οι δανειστές που καλώς ή κακώς μας πίστεψαν και μας δάνεισαν. Δεν χωρεί αμφιβολία ότι με το μνημόνιο εξυπηρετούνται οι δανείστριες γαλλικές και γερμανικές τράπεζες. Δεν χωρεί αμφιβολία ότι τα χρήματα του μνημονίου επιτείνουν το πρόβλημα και διογκώνουν δραματικά το χρέος σε δυσθεώρητα ύψη. Η πτώχευση είναι προ των πυλών.
Οι κυβερνώντες αποφεύγουν να θίξουν τους δικούς τους φίλους (τα «σπλάχνα μας», όπως προσφυώς ανέφερε ο ένας υπουργός) στο σάπιο και υπερτροφικό δημόσιο και τις αμαρτωλές ΔΕΚΟ και εξωθούν στην εξαθλίωση τον ιδιωτικό τομέα με τις στρατιές των ανέργων και τα ασταμάτητα λουκέτα στις επιχειρήσεις. Ένας σοβαρός και έντιμος διαχειριστής από εκεί ακριβώς θα ξεκινούσε.
Φυσικό επακόλουθο είναι λοιπόν να αναζητηθεί ένας τρόπος μείωσης του χρέους με την πώληση που άλλοι την ονομάζουν εκποίηση και άλλοι αξιοποίηση δημόσιας περιουσίας. Μία μακροχρόνια μίσθωση μέχρι και 99 έτη ονομάζεται αξιοποίηση. Κι εδώ διαδραματίζεται και πάλι ένα περίεργο επεισόδιο με τους πολιτικούς μας. Από τη μία πλευρά έχουμε αυτούς που λάβροι αποφαίνονται ότι δεν πουλάμε τη δημόσια περιουσία μας, δεν ξεπουλάμε τα ασημικά μας και διάφορα ηχηρά παρόμοια και από την άλλη –κυρίως από το χώρο των δύο κομμάτων εξουσίας που έχουν και την μεγάλη ευθύνη για το κατάντημά μας-, ακούμε κορώνες που εστιάζονται σε ασήμαντες λεκτικές αποχρώσεις, πώληση, εκποίηση, αξιοποίηση κλπ.
Να πούμε κι εδώ, αγαπητές φίλες και φίλοι την ταπεινή μας γνώμη:
Οι φανατικοί που απορρίπτουν διαρρήδην κάθε συζήτηση για αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας προέρχονται από δύο ετερόκλητες πλευρές. Είναι οι αριστεροί που συνθηματολογούν και λαϊκίζουν και από την άλλη πλευρά είναι τα λαμόγια του συστήματος που εδώ και δεκαετίες καταπάτησαν τη δημόσια περιουσία και ανησυχούν μήπως με μία συστηματική διεκδίκηση της περιουσίας του ελληνικού λαού βρεθούν εκτεθειμένοι. Λέγεται ότι το 40% της ακίνητης περιουσίας του δημοσίου έχει καταπατηθεί ή βρίσκεται σε κάποιο ιδιόρρυθμο καθεστώς αμφισβήτησης και τούτο εδώ και περίπου 7 δεκαετίες στη διάρκεια των οποίων καμία ελληνική κυβέρνηση δεν έστερξε να κάνει το αυτονόητο. Το γιατί, εύκολα το αντιλαμβάνεται κανείς: Οι καταπατητές και οι λωποδύτες ήταν στο περιβάλλον τους.
Ασφαλώς ακούμε όλοι μας τους διάφορους συνδικαλιστές οργανισμών του δημοσίου (που κάποτε τους ονομάσαμε πυλώνα της Δημοκρατίας, τρομάρα μας) που κατ’ ουσίαν διοικούν τις ΔΕΚΟ (όπως ΟΣΕ, ΔΕΗ, ΕΡΤ, Ολυμπιακή μέχρι πρότινος κλπ) να μας μιλούν για την προάσπιση τάχαμου του δημόσιου χαρακτήρα των οργανισμών όπου βολεύονται με απίθανες απολαβές, αλλά και τις τεράστιες ζημιές στις πλάτες του λαού. Μήπως ήρθε καιρός να ξεσκεπάσουμε όλους αυτούς τους κηφήνες πριν εξοντώσουμε πλήρως τους συνταξιούχους;
Και βέβαια πρέπει να αξιοποιηθεί η δημόσια περιουσία. Αυτό είναι αναγκαίο και αυτονόητο ιατί το όφελος θα επιστραφεί στο λαό. Μία περιουσία που δεν αξιοποιείται είναι κάτι νεκρό και άχρηστο. Τα λεγόμενα ολυμπιακά έργα –επί παραδείγματι- επί κυβερνήσεως Σημίτη με τα κάπου 18 δις Ευρώ, φαραωνικής έμπνευσης, με πολύ φουσκωμένα τιμολόγια, έμειναν να ρημάζουν, να τα καταπατούν, να τα κατακλέβουν διάφοροι. Τα δανεικά όμως παραμένουν στις πλάτες του Έλληνα φορολογούμενου που ήδη έχει εξαντληθεί με τις υπέρογκες φορολογίες.
Αυτό που δεν έγινε εδώ και τόσες δεκαετίες, είναι πια καιρός να γίνει τώρα με την συστηματική καταγραφή και αξιοποίηση των ακινήτων του δημοσίου. Εδώ κι ένα χρόνο, θυμόμαστε όλοι μας, ακούστηκε κάτι για ενοποίηση τριών συναφών εταιρειών ΚΕΔ (=Κτηματική Εταιρεία του Δημοσίου), ΕΤΑ (=Ελληνικά Τουριστικά Ακίνητα), Ολυμπιακά Ακίνητα και εντατική δράση. Είδαμε ακόμη ότι απολύτως τίποτα να γίνεται; Μας φταίει η Μέρκελ; Σα δεν ντρεπόμαστε λιγάκι! Προφανώς κάποιοι κολλητοί κάθισαν σε κάποιες καρέκλες και δεν εννοούν να παραμερίσουν. Ποιος θα τους μετακινήσει; Ο κολλητός τους πολιτικός που τους διόρισε;
Ένα τέτοιο έργο πολύ φοβούμαι, δεν μπορεί να γίνει από τον ανεπαρκή και ακατάλληλο και συνήθως διαπλεκόμενο κρατικό μηχανισμό, αλλά θα μπορούσε επειγόντως να δοθεί σε εξειδικευμένο ιδιωτικό οίκο με ρητές εντολές, κόστος και χρονοδιάγραμμα. Αν μάλιστα το έργο αυτό είχε και την εποπτεία των Βρυξελών, τόσο το καλύτερο. Αυτό το λέω, γιατί εδώ γίνονται πράγματα εκπληκτικά. Τίποτα δεν προχωράει αν οι κυβερνώντες αντιληφθούν ότι θίγονται συμφέροντα ημετέρων που έχουν ασφυκτικά κατακλείσει τους μηχανισμούς του δημοσίου, του στενού κρατικού μηχανισμού και του ευρύτερου πολύ διεφθαρμένου τομέα των ΔΕΚΟ, των Νοσοκομείων και των ΟΤΑ.