FtS110

Κωνσταντίνου Καβάφη

Είν’ οι προσπάθειές μας, των συφοριασμένων.
Είν’ οι προσπάθειές μας σαν των Τρώων.
Κομμάτι κατορθώνουμε. Κομμάτι
παίρνουμ’ επάνω μας. Κι αρχίζουμε
νά ‘χουμε θάρρος και καλές ελπίδες

Μα πάντα κάτι βγαίνει και μας σταματά.
Ο Αχιλλεύς στην τάφρον εμπροστά μας
βγαίνει και με φωνές μεγάλες μας τρομάζει.

Είν’ η προσπάθειά μας σαν των Τρώων.
Θαρρούμε πως με απόφαση και τόλμη
θ’ αλλάξουμε της τύχης την καταφορά,
κι έξω στεκόμεθα ν’ αγωνισθούμε.

Αλλ’ όταν η μεγάλη κρίσις έλθει,
η τόλμη κι απόφασίς μας χάνονται.
Ταράττεται η ψυχή μας, παραλύει.
Κι ολόγυρα απ’ τα τείχη τρέχουμε
ζητώντας να γλυτώσουμε με τη φυγή.

Όμως η πτώσις μας είναι βεβαία. Επάνω
στα τείχη, άρχισεν ήδη ο θρήνος.
Των ημερών μας αναμνήσεις καίν κ’ αισθήματα.
Πικρά για μας ο Πρίαμος κ’ η Εκάβη κλαίνε.