FtS107

Οι επάλληλες δυσμενείς αξιολογήσεις της χώρας μας από αρμόδιους χρηματοπιστωτικούς οίκους, ως προς την οικονομική φερεγγυότητά της, προκαλούν εύλογο προβληματισμό και ανησυχία.

Μπροστά στο πρόβλημα βρίσκεται εξ ανάγκης και η ΕΕ που βλέπει μέσω της χώρας μας που είναι μέλος της Ευρωζώνης να διαγράφονται απειλητικά σενάρια με ευρύτερο αντίκτυπο. Οι εταίροι μας στην Ευρωζώνη δεν κρύβουν την οργή και αγανάκτησή τους με τους Έλληνες που δεν λένε να σοβαρευτούν και για τους οποίους συνεχώς πληρώνουν.

Ασφαλώς το μέγεθος και η υφή του προβλήματος, όπως ήδη σχολιάζεται, δεν αποδίδεται παρά κατά ένα μικρό μόνον ποσοστό στις συνέπειες της διεθνούς χρηματοπιστωτικής κρίσης. Οι συνέπειες για τη χώρα ενδέχεται και διαγράφονται να είναι εξόχως οδυνηρές και είναι δύσκολο να εκτιμηθούν αυτή τη στιγμή με ακρίβεια. Ένα μόνο μπορούμε ενδεικτικά να επισημάνουμε: Δεν πρόκειται μόνον για την οικονομική εξαθλίωση μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού, αλλά η κρίση μπορεί να πλήξει ακόμη και την εθνική μας κυριαρχία. Μιλάμε για κίνδυνο αφανισμού. Και τούτο αφ’ ενός μεν για το λόγο ουσιαστικής και άμεσης επέμβασης τρίτων στην τρέχουσα άσκηση εξουσίας στον τόπο μας, αφ’ ετέρου δε με τις δυσμενείς επιπτώσεις στην πορεία της εξωτερικής μας πολιτικής, άμυνας και ασφάλειας. Γίνεται σαφές ότι με καταρρακωμένο το ηθικό μας έναντι των ευρωπαίων εταίρων, μπορεί κάλλιστα να αναλογιστεί κανείς πως θα είναι για τη χώρα μας και τους εκπροσώπους της εξαιρετικά δύσκολο να πατήσουν πόδι και να διεκδικήσουν τα εθνικά μας δίκαια είτε ο λόγος γίνεται για το κυπριακό, είτε για τα ελληνοτουρκικά, είτε ακόμη και για το Σκοπιανό. Πως είναι δυνατόν να παίρνει κανείς στα σοβαρά και να σέβεται έναν άθλιο επαίτη, ένα ζήτουλα που βρίσκεται συνεχώς με απλωμένο το χέρι, όταν ξαφνικά ορθώνει το ανάστημά του θέλοντας να δείξει αξιοπρέπεια, να διεκδικήσει; Τι εκτίμηση να δείξει κανείς γι’ αυτή την αθλιότητα της ζητιανιάς που μόλις πάρει τα δανεικά σπεύδει να τα σπαταλήσει όπως τα ρεμάλια του κοινωνικού περιθωρίου.

Την μεγάλη ευθύνη καταλογίζουν στην κακή διαχείριση των δημόσιων οικονομικών μας. Η νέα κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ που έλαβε την πρόσφατη εντολή και εξουσιοδότηση να βγάλει τη χώρα από την δεινή κατάσταση, βρίσκεται μπροστά στο μεγάλο πρόβλημα. Τα μέτρα ωστόσο που προωθεί φαίνονται άτολμα και ατελέσφορα αν συγκριθούν με το μέγεθος και την οξύτητα του προβλήματος. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι στο ίδιο το κόμμα που κυβερνά, δεν υπάρχει συναντίληψη πάνω στα μέτρα που προσήκουν στις εξαιρετικά δυσχερείς για τον τόπο μας περιστάσεις. Πόσο μάλλον, διερωτάται κανείς, αν χρειαστούν ευρύτερες συγκλίσεις με την αντιπολίτευση. Οι ευρωπαίοι εταίροι μας που παρατηρούν αυτή την κατάσταση απορούν και τείνουν να πιστέψουν ότι από τους κυβερνώντες μας δεν έχει γίνει επαρκώς σαφής η δραματικότητα του προβλήματός μας, καθώς παλινδρομούν, μιλούν πολύ γενικά και αόριστα και δεν πράττουν τίποτα το ουσιαστικό από το φόβο του πολιτικού κόστους, της σύγκρουσης με συμφέροντα και ομάδες πληθυσμού στις οποίες στηρίζονται.

Ποια είναι, όμως, τα κατάλληλα μέτρα; Ποια η ιεράρχηση των; Από πού ξεκινάμε και που θέλουμε να φθάσουμε;

Κάθε συμπολίτης μας έχει τη δική του άποψη και το βασικό χαρακτηριστικό είναι τα όποια μέτρα να μην θίξουν τον ίδιο. Αυτή όμως η αντίληψη μας έφθασε σ’ αυτή τη ζοφερή κατάσταση. Γίνεται λόγος περί αναξιοπιστίας της χώρας μας στο εξωτερικό. Η κυβέρνηση το αποδίδει στους ατυχείς χειρισμούς της προηγούμενης κυβέρνησης. Προς τούτο δεν μπορεί να εγερθούν αμφισβητήσεις. Το μόνο που θέλουμε να υπογραμμίσουμε είναι ότι η αναξιοπιστία αναπτύχθηκε εν πρώτοις στο εσωτερικό της χώρας, αφού οι πολίτες έπαψαν να εμπιστεύονται τους πολιτικούς και τις αναποτελεσματικές κυβερνήσεις τους

Μέσα σ’ αυτό τον ορυμαγδό των σχεδίων και ιδεών ανάκαμψης, ας επιτραπεί στην ταπεινότητα του υπογράφοντος να καταθέσει συνοπτικά μερικές από τις δικές του σκέψεις.

Το πρώτο και κύριο ζητούμενο είναι η αντιμετώπιση της διαφθοράς με ιδιαίτερη έμφαση στους χώρους όπου ασκείται η εξουσία. Μόνον έτσι θα περάσει στους πολίτες η αίσθηση της εμπιστοσύνης προς αυτό που καλείται κράτος. Είναι μεγάλο λάθος –αν δεν είναι σκόπιμη παραπλάνηση και υπεκφυγή- να εστιάζεται πρωτίστως η προσοχή και το ενδιαφέρον στην αύξηση των φόρων. Εύλογο και μάλιστα με ηθικά ερείσματα, να μην προθυμοποιείται ο συμπολίτης μας να πληρώνει φόρους αν εκ των προτέρων γνωρίζει ότι τα έσοδα του κρατικού κορβανά θα αποτελέσουν αντικείμενο σπατάλης ή διασπάθισης. Φθάσαμε στο σημείο να συνέρχονται οι πολιτικοί αρχηγοί υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας για να συμφωνήσουν στο αυτονόητο, στην καταπολέμηση της διαφθοράς. Ο Πρωθυπουργός ανακοινώνει την πρόθεσή του να ζητήσει το πόθεν έσχες από τους εφοριακούς. Αλίμονο, όμως, μόνον από αυτούς;!

Πρόταση: Πέρα από την νομοθετική θωράκιση για την οποία εκφράζονται ευρύτερες συναινέσεις –από νόμους καλά πάμε, αλλά δυστυχώς δεν εφαρμόζονται- ανάγκη επείγουσα είναι να διερευνηθούν όλα τα σκάνδαλα και οι υπεύθυνοι όχι μόνον να καταδικαστούν και στιγματιστούν, αλλά να ξαναφέρουν στο ταμείο τα χρήματα ή τα περιουσιακά στοιχεία που καρπώθηκαν. Τέρμα στις συγκαλύψεις, τέρμα στις παραγραφές, τέρμα στην αμνηστία των αλητήριων που παρεισέφρησαν σε θέσεις εξουσίας. Τέτοια εγκλήματα καθοσιώσεως δεν υπόκεινται σε παραγραφή και αποτελεί επίσης μεγάλο έγκλημα η στάση αυτών που από θέση ευθύνης δεν ενήργησαν για την ανάδειξη και κολασμό της βαριάς προδοσίας. Και τονίζουμε και πάλι: Όχι μόνον καταδίκη και στιγματισμός, αλλά και δήμευση περιουσίας που αποκτήθηκε με λωποδυσίες. Μόνον έτσι θα δοθεί ένα ξεκάθαρο μήνυμα στον εξοργισμένο λαό, αλλά και στους νέους επίδοξους να απλώσουν το χέρι στο βάζο με το μέλι που πλέον δεν υπάρχει αλλά αποκτάται με δανεικά των Ελλήνων. Οτιδήποτε λιγότερο απλά και μόνο θα οδηγήσει σε μία ανακύκλωση της φαυλότητας και την παραπέρα επιδείνωση της κακής κατάστασης στον τόπο.

Μία επόμενη σκέψη θα ήθελα εδώ να διατυπώσω. Είναι επίσης μέγα λάθος να εστιάζεται το ενδιαφέρον της Κυβέρνησης στην αύξηση των εσόδων και να υποβαθμίζεται η μείωση των δαπανών. Η μείωση των δαπανών έχει απόλυτη προτεραιότητα και εκεί θα πρέπει να στραφεί το ενδιαφέρον των κυβερνώντων. Δυστυχώς οι πολιτικοί, ως αιρετοί άρχοντες αποφεύγουν να πάρουν μέτρα που δυσαρεστούν ομάδες ψηφοφόρων. Όμως ο κόμπος έφθασε στο χτένι και δεν υπάρχουν πια άλλα περιθώρια. Πως είναι δυνατόν στη χώρα μας να υπάρχουν 800.000 δημόσιοι υπάλληλοι, όταν σε μία περίπου αντίστοιχη χώρα, όπως είναι η Πορτογαλία, αρκούν 300.000 υπάλληλοι; Όταν στην αισθητά μεγαλύτερη Αυστρία αρκούν 150.000 δημόσιοι υπάλληλοι; Τα δύο κόμματα που εναλλάσσονται στην εξουσία έχουν την απόλυτη ευθύνη. Τώρα ακόμη και αν βλέπουν το πρόβλημα διστάζουν να το αγγίξουν εξ αιτίας του πολιτικού και κοινωνικού κόστους. Μόνον ντροπή και δείκτη εξαχρείωσης και φοβερής κατάπτωσης των ηθών δημόσιας διοίκησης αποτελεί το γεγονός ότι κανείς μέχρι σήμερα δεν γνωρίζει ποιοι και με πόσα χρήματα αμείβονται από το Ελληνικό δημόσιο!! Αν εργάζονται, που απασχολούνται, αν προσφέρουν και τι είδους υπηρεσίες. Τώρα μόλις διατυπώνεται για πρώτη φορά η σκέψη να συσταθεί ένας φορέας μέσα στο 2010 από τον οποίον θα περνούν όλες αυτές οι πληρωμές, ώστε να γίνει μία καταγραφή αυτού του φοβερού και διαρκούς σκανδάλου που εμείς στο Σκαμνό το προσδιορίζουμε με τη ρήση «μπάστε σκύλοι αλέστε και αλεστικά μη δίνετε».

Πρόταση: Αυτό που η χώρα μας δεν πράττει ως προς την μεθοδολογία του προϋπολογισμού, σε αντίθεση με όλες τις λοιπές χώρες της ΕΕ, θα πρέπει επειγόντως να το βάλει σε εφαρμογή. Προϋπολογισμός μηδενικής βάσεως. Οι όροι αυτοί κάπως τεχνοκρατικοί δεν είναι μόνον για τους οικονομολόγους. Το επαγγέλθηκε ο νέος Υπουργός Οικονομικών για του χρόνου. Εμείς λέμε από τώρα! Αμέσως! Έστω παράλληλα προς τον πρόχειρο προϋπολογισμό που ήδη καταρτίσθηκε με την παραδοσιακή μπακαλίστικη και άκρως επικίνδυνη μεθοδολογία, μιας και ήδη κινούμαστε προς έναν συμπληρωματικό προϋπολογισμό, ανάγκη μεγάλη και επείγουσα είναι να εισαχθεί αμέσως το σύστημα μηδενικής βάσης. Τι θα πει, όμως, ο όρος προϋπολογισμός μηδενικής βάσης και σε τι διαφέρει από την μέχρι τώρα κρατούσα πρακτική;

Κάθε Υπουργείο, κάθε φορέας του Δημοσίου, καταρτίζει το δικό του προϋπολογισμό – σχεδιασμό δράσης για το επόμενο έτος με βάση συγκεκριμένους στόχους και προσδιορίζει τα απαιτούμενα μέσα και κόστος για την υλοποίησή του. Το τι συνέβη στο παρελθόν δεν παίζει κανέναν απολύτως ρόλο. Οι στόχοι και οι προτεραιότητες μπαίνουν στο πλαίσιο της γενικής κυβερνητικής πολιτικής και ο κάθε επί μέρους φορέας δεν ενεργεί αυτόβουλα και ανεξάρτητα. Για την καλύτερη κατανόηση να πούμε τι συμβαίνει μέχρι σήμερα. Ο κάθε φορέας ξεκινάει από τις δαπάνες που είχε πραγματοποιήσει την προηγούμενη χρονιά και προσπαθεί να τις αυξήσει με ένα ποσοστό, όσο γίνεται μεγαλύτερο. Τόσο απλά και τόσο ισοπεδωτικά!

Το έργο που σχεδιάζεται, εντάσσεται σε θεματικές ενότητες, όπως στις επιχειρήσεις και οργανισμούς με τη λογική των cost centers – profit centers.Η μόνη διαφορά εδώ είναι ότι το έργο που παράγεται δεν τιμολογείται, δεν προκαλεί έσοδο, πλην όμως αποτιμάται και καταγράφεται με βάση έναν συμφωνημένο κώδικα επιμέτρησης αξιών και προτεραιοτήτων. Πόσο η κοινωνία αποδέχεται και κοστολογεί και αποτιμά με ρεαλιστικά στοιχεία σε ανταγωνιστική αγορά τις υπόψη υπηρεσίες ή έργο. Να σκεφθούμε εδώ πόσοι βολεμένοι αργόμισθοι ή υποαπασχολούμενοι κηφήνες του δημοσίου που αμείβονται χωρίς να προσφέρουν απολύτως τίποτα ή σχεδόν τίποτα θα βρεθούν μετέωροι. και υπόλογοι απέναντι στην κοινωνία. Ασφαλώς πριν από αυτό το βήμα θα πρέπει να διαπιστωθεί ποιοι και πόσοι αμείβονται από το δημόσιο. Τούτο το ερώτημα, όσο κωμικοτραγικό και αν ακούγεται, δεν έχει απαντηθεί. Και από μόνο του αυτό δείχνει ωστόσο την βάναυση προσβολή, την τεράστια ηθική και υλική βλάβη που προκαλείται στην Έλληνα φορολογούμενο που καμία κυβέρνηση μέχρι σήμερα δεν ήρθε να αντιμετωπίσει. Μου έκανε εντύπωση ακούγοντας τον πρόεδρο της ΑΔΕΔΥ κ. Παπασπύρο να διατυπώνει σκέψεις προς αυτή την κατεύθυνση. Εκπληκτική οριοθέτηση ευθύνης που μεταφέρεται εξ ολοκλήρου στους πολιτικούς. Να κάτι καινούργιο από τους συνδικαλιστές που με τη σειρά τους και την μέχρι τώρα στάση τους έχουν μερίδιο ευθύνης, όταν χρησιμοποιούν τη δράση τους σαν σκαλοπάτι να περάσουν στην εθνική αντιπροσωπεία σαν βουλευτές.

Πλεονάζον προσωπικό μετατίθεται εκεί που υπάρχει ανάγκη. Προσωρινά εντάσσεται σε ένα πρόγραμμα αμοιβής χωρίς να εργάζεται μέχρι να βρεθεί το κατάλληλο πόστο. Σύστημα μεσομακροπρόθεσμο αποκλιμάκωσης του τεράστιου αριθμού δημόσιων υπαλλήλων που οδηγούν στο σημερινό αδιέξοδο.

Παρεκκλίσεις από την τήρηση του προϋπολογισμού διαπιστώνονται με χρονική εγγύτητα –που δεν μπορεί να ξεπερνάει το επόμενο εξάμηνο- και επιβάλλονται κυρώσεις στους υπεύθυνους ανάλογα με τις συνθήκες που τις προκάλεσαν. Αναλόγως της βαρύτητας κινούνται διαδικασίες αποβολής από το πόστο ή ακόμη και διεκδίκησης αποζημίωσης.

ΟΤΑ, Νοσοκομεία, αυτοτελείς οργανισμοί, επί τέλους –προς Θεού!!- τηρούν λογιστικά βιβλία, καταρτίζουν ισολογισμούς που ελέγχονται από Ορκωτούς ή αντίστοιχους αξιόπιστους ελεγκτές του Δημοσίου με εκθέσεις επί της ποιότητας της διαχείρισης, μέσα σε σφιχτές προθεσμίες και όχι με ρυθμούς χελώνας που εξανεμίζουν το όποιο νόημα και ουσία.. Και όλα αυτά με δημοσιότητα, όπως στις ΑΕ. Ειδικές καταστάσεις απεικονίζουν το προσφερόμενοι κοινωνικό έργο σε αντιπαραβολή προς το κόστος. Μαρτυρούν δηλαδή τα κέρδη και τις ζημίες, καταγράφουν την απόδοση αυτών που ορίσθηκαν να διαχειριστούν δημόσιους πόρους και να υπηρετήσουν την ελληνική κοινωνία.