FtS103

Με ενδιαφέρον είδαν πολλοί αναγνώστες μας στο προηγούμενο φύλλο της ΦτΣ την αναφορά μας στο φλέγον εθνικό μας ζήτημα και την τεκμηρίωση, χωρίς φωνές και ανώφελες κραυγές πατριδοκαπηλίας που έχουν κουράσει, με βάση την εργασία του Μάρκου Α. Τέμπλαρ. Αυτό μας προτρέπει να συμπληρώσουμε αυτό το πόνημα – αφιέρωμά μας με μερικά ακόμη πρόσθετα στοιχεία και πληροφορίες:

 

***

Εσφαλμένη αντίληψη 6
Η Αρχαία Μακεδονία ήταν ενιαίο Κράτος.

Πραγματικότητα 6

Πριν της εποχής του Φιλίππου Β’, η Μακεδονία ήταν διαιρεμένη σε πόλεις, έχοντας υιοθετήσει την ίδια υφή αστικής δομής με τις νότιες Ελληνικές πόλεις. Κάθε Μακεδονική πόλη ή περιοχή είχε τη δική της πρωτεύουσα και κυβέρνηση. Ο Βασιλιάς Φίλιππος Β’ ένωσε όλες τις Μακεδονικές πόλεις εδραιώνοντας έτσι μία διοίκηση βασιλείου Ομηρικού τύπου, διατηρώντας όμως τη δομή των μικρών πόλεων με κάθε πόλη να έχει το βασιλιά της. Όλοι όμως οι βασιλείς πλήρωναν φόρους στο Βασιλέα ολοκλήρου της Μακεδονίας. Αυτά μας έγιναν γνωστά από το γεγονός πως σε κάποια εποχή βασιλιάς της Λυνκυστίδος (σημερινό Μοναστήρι – Φλώρινα) ήταν ο Αλέξανδρος. Αυτό όμως που πρέπει να γίνει αντιληπτό είναι το γεγονός πως καθένας ήταν νομιμόφρων περισσότερο στη δική του πόλη και περιοχή, παρά στο Βασιλιά της Μακεδονίας (Hammond, Το Μακεδονικό Κράτος, σελ. 9).

Εσφαλμένη αντίληψη 7
Με το κύλισμα του χρόνου οι αρχαίοι Μακεδόνες εξαφανίστηκαν.

Πραγματικότητα 7

Υπό την επίδραση της κοινής γλώσσης, οι αρχαίοι Μακεδόνες συγχωνεύθηκαν με τους υπόλοιπους Έλληνες.

Εσφαλμένη αντίληψη 8
Εάν οι αρχαίοι Μακεδόνες ήταν Έλληνες, γιατί ο Βασιλεύς της Μακεδονίας, Αλέξανδρος Α’, ονομάσθηκε Φιλέλλην (ο αγαπών τους Έλληνες); Αυτός ο τίτλος απονέμεται μόνον στους ξένους.

Πραγματικότητα 8

Ο βασιλιάς της Μακεδονίας Αλέξανδρος Α’ ονομάσθηκε Φιλέλλην από το Θηβαίο ποιητή Πίνδαρο για τον ίδιο λόγο ο Ιάσων των Φερών και ο Ευαγόρας της Κύπρου ονομάσθηκαν Φιλέλληνες (Ισοκράτης 107Α, 199Α). Ο τίτλος «Φιλέλλην» στην αρχαία εποχή σήμαινε: Φιλόπατρις ή αλλιώς μπορούμε να πούμε πιο απλά «πατριώτης» (Πλάτωνας, Πολιτικά, 470Ε, Ξενοφών Αγησίλαος, 7, 4). Αυτός είναι ο λόγος που ο Μέγας Αλέξανδρος δεν πείραξε το πατρογονικό σπίτι του Πινδάρου όταν διέταξε τους στρατιώτες του να κάψουν τη Θήβα.

Εσφαλμένη αντίληψη 9
Οι αρχαίοι Έλληνες είχαν Ελληνική εθνική συνείδηση, αλλά οι Μακεδόνες, καταστρέφοντας τις Ελληνικές πόλεις, απέδειξαν ότι δεν ήταν Έλληνες.

Πραγματικότητα 9

Η Ελλάδα είναι μία περιοχή η οποία στερούμενη γεωγραφικής συνέχειας ευνόησε την απομόνωση των διαφόρων φυλών όχι μόνον στην γενική έννοια, αλλά επίσης και σε πολύ περιορισμένη έννοια της λέξεως. Αυτό εξηγεί τον λόγο που οι αρχαίοι Έλληνες δεν είχαν κοινή εθνική συνείδηση και πολλές φορές πολεμούσαν ο ένας τον άλλον. Οι Μακεδόνες κατέστρεφαν ή έκαιγαν πόλεις που ανήκαν σε άλλους Έλληνες, για τον ίδιο ακριβώς λόγο που και οι Αθηναίοι, και οι Θηβαίοι και οι Σπαρτιάτες πολεμούσαν αναμεταξύ τους.

Ήξεραν πως κατά κάποιο τρόπο υπήρχε δεσμός αναμεταξύ τους, αλλά η τοπική συνείδηση υπερίσχυε της Πανελληνικής συνειδήσεως. Οι αρχαίοι Έλληνες της ηπειρωτικής Ελλάδος ήταν ενωμένοι όταν αντιμετώπιζαν έναν κοινό εχθρό ο οποίος απειλούσε την κοινή ελευθερία και ευζωία. Αυτό εκδηλωνόταν κάθε φορά που οι Πέρσες επιτίθονταν κατά των Ελληνικών περιοχών. Οι Έλληνες όμως της Ιωνίας και Αιολίας (τα σημερινά αιγιακά παράλια της Τουρκίας), συμμαχούσαν ως επί το πλείστον με τους Πέρσες και συχνά ερχόταν αντιμέτωποι των Ελλήνων της ηπειρωτικής Ελλάδος.

Ήταν κοινός θεσμός οι διάφορες Ελληνικές πόλεις να δημιουργούν πολιτικές και στρατιωτικές συμμαχίες αναμεταξύ τους και έναντι η μία της άλλης, αλλά ποτέ δεν καλλιέργησαν εθνικές συνεργασίες. Υπάρχουν πολλά παραδείγματα τέτοιων συμμαχιών στην αρχαίο Ελληνικό κόσμο.

Πέρασαν μερικοί αιώνες έως ότου οι Έλληνες αποχτήσουν εθνική συνείδηση. Ο Ελληνισμός αναμφίβολα καλλιέργησε και πραγματοποίησε εθνική συνείδηση την εποχή που ο Ιουστινιανός εστέφθη Αυτοκράτορας του Βυζαντίου. Λιγοστά ήταν τα άτομα των Ελλήνων, όπως ο Περικλής, ο Δημοσθένης και ο Φίλιππος Β’, οι οποίοι είχαν τη διορατικότητα να δουν μια ενωμένη Ελλάδα. Καθένας τους όμως ήθελε την δική του περιοχή ηγεμονεύουσα σε μια τέτοια συνένωση. Ο Περικλής ονειρεύτηκε αυτή τη συνένωση, ο Δημοσθένης την υπερασπίσθηκε, αλλά ο Φίλιππος Β’ την πραγματοποίησε.

Εσφαλμένη αντίληψη 10
Οι αρχαίο Μακεδόνες ήταν μία από τις Ιλλυρικές φυλές.

Πραγματικότητα 10

Παρά το γεγονός πως υπάρχουν πολλά αποδεικτικά στοιχεία (τα πιο πολλά έμμεσα) όσο αφορά τη γλώσσα των αρχαίων Μακεδόνων, υπάρχει απόδειξη από τον Πολύβιο στο βιβλίο XXVIII, παράγραφοι 8 και 9, όπου αναφέρεται πως οι Μακεδόνες χρησιμοποιούσαν μεταφραστές στην προσπάθειά τους να επικοινωνήσουν με τους Ιλλυρίους. Αυτό σημαίνει πως οι Μακεδόνες και οι Ιλλύριοι, δεν μιλούσαν την ίδια γλώσσα. Παραδείγματος χάρη, ο Μακεδών βασιλιάς Περσεύς, έστειλε στον Αδαίο της Βεροίας (ο οποίος μιλούσε μόνον ελληνικά) και τον Pleuratus τον Ιλλύριο, ως μεταφραστή (διότι αυτός μιλούσε τη γλώσσα των Ιλλυρίων) σε αποστολή στον Ιλλύριο βασιλέα Genthius (169 π.Χ.). Ο Pleuratus ήταν εξόριστος και έμεινε στο παλάτι του Περσέως. Επί πλέον υπάρχουν ενδείξεις ότι οι Ιλλύριοι και οι Μακεδόνες ήταν άσπονδοι εχθροί.

Εσφαλμένη αντίληψη 11
Πολλοί από τους Έλληνες που κατοικούν στην Ελληνική Μακεδονία είναι πρόσφυγες οι οποίοι κατέφτασαν στη Μακεδονία κατά την περίοδο του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου, ιδιαίτερα στην περίοδο μεταξύ 1920 και 1930, από τα μέρη της Τουρκίας, της Μέσης Ανατολής, της Γεωργίας, της Ρωσίας, Ουκρανίας και Βουλγαρίας.

Πραγματικότητα 11

Είναι αληθές πως ένας ορισμένος αριθμός Ελλήνων οι οποίοι ζουν στην Ελληνική Μακεδονία είναι πρόσφυγες από διάφορες Μεσανατολικές χώρες. Είναι όμως εξ ίσου αληθές το γεγονός ότι αυτοί οι Έλληνες είναι απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων, συμπεριλαμβάνοντας και τους αρχαίους Μακεδόνες, οι οποίοι δημιούργησαν Ελληνικές αποικίες στις περιοχές που σήμερα αποτελούν τη Ρωσία, Ουκρανία, Γεωργία, Βουλγαρία, Τουρκία, ή μέρη της Μέσης Ανατολής. Μερικοί δε από αυτούς ακολούθησαν το Μεγάλο Στρατηλάτη, το Μέγα-Αλέξανδρο στην εκστρατεία του στην Ανατολή. Αυτοί λοιπόν οι Έλληνες των αποικιών απλώς ξαναγύρισαν στη Μητέρα Ελλάδα κατόπιν απουσίας τουλάχιστον δυόμισι χιλιετερίδων, αφού πρώτα σκόρπισαν το Ελληνικό πνεύμα, τον Ελληνικό πολιτισμό και την Ελληνική γλώσσα. Η Μητέρα Ελλάδα καλοδέχτηκε τα παιδιά της που έλειπαν τόσον καιρό. Ήταν το ελάχιστο που μπορούσε να κάνει. Άλλωστε είχαν κάθε δικαίωμα να ξαναγυρίσουν στην πατρίδα τους, όπως ακριβώς και οι Εβραίοι επέστρεψαν στην πατρίδα τους και ακόμη επιστρέφουν.

Εσφαλμένη αντίληψη 12
Οι Άγιοι Κύριλλος και Μεθόδιος ήταν Σλάβοι και αυτή η αιτία γιατί ονομάζονται «οι Απόστολοι των Σλάβων».

Πραγματικότητα 12

Ο όρος «οι Σλάβοι Απόστολοι» ή «οι Απόστολοι των Σλάβων» δεν σημαίνει ότι τα δύο αδέρφια ήταν Σλάβοι. Ο Άγιος Θωμάς καλείται «ο Ινδός Απόστολος», αλλά όλοι γνωρίζουμε ότι δεν ήταν Ινδός. Απλώς διέδωσε το Χριστιανισμό στους Ινδούς. Οι Έλληνες αδελφοί από τη Θεσσαλονίκη δίδαξαν το Χριστιανισμό στους Σλάβους, τους έδωσαν το αλφάβητο (το οποίο τώρα ονομάζεται Κυριλλικό), και μετέφρασαν την Ιερά Γραφή και τη Χριστιανική λειτουργική υμνολογία στην Παλαιά Σλαβωνική γλώσσα ή όπως αλλιώς είναι γνωστή, στην Παλαιά Βουλγαρική.

Ο Πάπας Ιωάννης Β’ στις Εγκυκλίους του της 31ης Δεκεμβρίου 1980 και 2 Ιουνίου 1985, μνημονεύοντας τους δύο αδελφούς, επιβεβαίωσε το γεγονός πως και οι δύο ήταν Έλληνες από τη Θεσσαλονίκη.

Οι καθηγητές Πανεπιστημίου Ivan Lazaroff, Plamen Pavloff, Ivan Tyutyundzijeff και Milko Palangurski της Σχολής Ιστορίας του Πανεπιστημίου Αγίων Κυρίλλου και Μεθοδίου στο Μεγάλο Τύρναβο της Βουλγαρίας, στο βιβλίο τους Kratka istoriya na bulgarskiya narod (Βραχεία Ιστορία του Βουλγαρικού Έθνους, σελ. 36-38), λεπτομερώς αναφέρουν ότι οι δύο αδελφοί, Κύριλλος και Μεθόδιος, ήταν Έλληνες από τη Θεσσαλονίκη. Ο αείμνηστος Όσκαρ Χαλέτσκι, καθηγητής Ιστορίας Μελετών Ανατολικής Ευρώπης, στο βιβλίο του Σύνορα του Δυτικού Πολιτισμού, Ιστορία της Κεντροανατολικής Ευρώπης, (Κεφάλαιο, Πολιτεία της Μοραβίας και οι Απόστολοι των Σλάβων) συμφωνεί με τους συγγραφείς του Kratka istoriya na bulgarskiya narod.

Εσφαλμένη αντίληψη 13
Το υπάρχον έμβλημα της πΓΔΜ είναι το λιοντάρι. Είναι δε το ίδιο λιοντάρι του οποίου η δορά απεικονίζεται σε μερικά νομίσματα εις του Μέγα Αλέξανδρου το κεφάλι.

Πραγματικότητα 13

Δεν υπάρχει τίποτα το κοινό μεταξύ του λέοντος της πΓΔΜ και της λεοντής που απεικονίζεται να φορεί ο Αλέξανδρος σε μερικά νομίσματα. Ο λέων της πΓΔΜ είναι στην πραγματικότητα το λιοντάρι το οποίο απεικονίζεται στο έμβλημα της Βουλγαρίας.

Η λεοντή που φορεί ο Μέγας Αλέξανδρος είναι η λεοντή του λέοντος της Νεμέας, ένα από τα δώδεκα κατορθώματα του μυθολογικού ήρωα. Η δορά που φορεί ο Μέγας Αλέξανδρος συμβολίζει την οικογενειακή συγγένειά του με τον Ηρακλή. Υπάρχει μία ανέκδοτη επιγραφή ενός Ξάνθου του τρίτου αιώνος π.Χ. (cf. Robert, Amyzon, 1, 162, n 31) όπου οι Πτολεμαίοι αναφέρονται στους προγόνους τους και τους αποκαλούν «Ηρακλείδας Αργειάδας» (Errington, Ιστορία της Μακεδονίας, σελ. 265, 6).

Εσφαλμένη αντίληψη 14
Σε άλλα νομίσματα βλέπουμε τον Αλέξανδρο να φέρει δύο κέρατα στο κεφάλι του και αυτού συμβολίζει την κακία του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Πραγματικότητα 14

Παραδοσιακά στη Μέση Ανατολή ο κερατοφόρος άνδρας θεωρείται πανίσχυρος. Ο Δαρείος απευθυνόμενος προς τον Αλέξανδρο στις επιστολές του τον αποκαλούσε Ζουλ-Αλ-Κουρνάϊν, που σημαίνει άνθρωπος με δύο κέρατα. Έτσι λοιπόν, τα κέρατα στο κεφάλι του Μεγάλου Αλεξάνδρου σημαίνει ότι αναγνωρίστηκε ως παντοδύναμος.

Εσφαλμένη αντίληψη 15
Μετά τη μάχη του Γρανικού, ο Αλέξανδρος έστειλε ως δώρο στους Αθηναίους 300 Περσικές πανοπλίες, με την ακόλουθη αφιέρωση: « Ο Αλέξανδρος του Φιλίππου και οι Έλληνες, πλην των Λακεδαιμονίων, αφιερώνουν αυτά τα άρματα»… Ο J.R. Hamilton αναφερόμενος σ’ αυτό το γεγονός, λέει: «Λαμβάνοντας υπόψη το μικρό ρόλο που έπαιξαν οι Έλληνες στρατιώτες στη μάχη (με καμία αναφορά στους Μακεδόνες) πρέπει να θεωρηθεί ως προμελετημένη προπαγάνδα προς τους Έλληνες συμμάχους του. Ο Αλέξανδρος δεν αφήνει την ευκαιρία να τονίσει την απουσία των Σπαρτιατών».

Πραγματικότητα 15

Η θεωρία του J.R. Hamilton δεν είναι καθόλου πειστική. Ο Μέγας Αλέξανδρος δεν είχε ανάγκη να ευχαριστήσει κανέναν διότι ο αριθμός των στρατιωτών από τη Νότια Ελλάδα ανήρχετο μόνον στους 9.400 άνδρες, και όπως ακριβώς ο ίδιος παραδέχεται, οι 9.400 στρατιώτες έπαιξαν μόνον μικρό ρόλο στην εξέλιξη της μάχης. Εφ όσον αυτός ήταν ο στρατηλάτης της εκστρατείας, εάν ο Αλέξανδρος παραμελούσε τους Μακεδόνες στρατιώτες του και εκθείαζε τους «ξένους» Έλληνες, τότε θα αντιμετώπιζε τους ίδιους οργισμένους Μακεδόνες τους οποίους αντιμετώπισε στην Όπη όταν διόρισε ξένους (Πέρσες και Μήδους) σε υψηλές θέσεις της στρατιωτικής διοικήσεως. Αυτό που πρέπει να τονισθεί όμως, είναι το γεγονός πως κανείς από τους Μακεδόνες δεν παραπονέθηκε για την προαναφερθείσα επιγραφή ύστερα από τη μάχη του Γρανικού, διότι θεωρούσαν τους εαυτούς τους συμπεριλαμβανομένους.

Η αλήθεια είναι πως ο Μέγας Αλέξανδρος θεωρούσε τον εαυτό του και τους Μακεδόνες του, Έλληνες. Η μητέρα του διεκδικούσε γενεαλογική καταγωγή από τον Αχιλλέα, και από την πατρική πλευρά από τον Ηρακλή. Ο πρόγονός του, Αλέξανδρος Α΄, δήλωσε πως ήταν Έλληνας (Ηρόδοτος, Ιστορίαι, V, 20, 22, – VII, 137 – IX, 45).

Οι Μακεδόνες ήταν Έλληνες και μιλούσαν Ελληνικά.

(βλ. Παπάζογλου, Μακεδονικές πόλεις, σελ. 333 και Φυλές της Κεντρικής Βαλκανικής, σελ. 135. Casson, Μακεδονία, Θράκη και Ιλλυρία, σελ. 157-162. NGL Hammond, Η Μακεδονική Πολιτεία, σελ. 12-15 και 193. Cavaignac, Ιστορία της Αρχαιότητος, Ι, pa 67. Hoffman, Οι Μακεδόνες;, σελ. 259. Errington, Ιστορία της Μακεδονίας, σελ. 3. Γιουγκοσλαβική Στρατιωτική Εγκυκλοπαίδεια 1974 «Αρχαία Μακεδονία», Hogarth, Ο Φίλιποος και Αλέξανδρος, σελ. 5, n 4. Ulirich Wilcken, Αλέξανδρος ο Μέγας, ΙΙ, σελ. 23 και 24. Bosford, Ελληνική Ιστορία, σελ. 237).

Μερικοί από τους επιστήμονες οι οποίοι προαναφέρονται, αρχικώς ήταν αβέβαιοι για την Ελληνικότητα των Μακεδόνων (π.χ. NGL Hammond), όμως έργα αρχαίας ελληνικής τέχνης τα οποία οι ανασκαφές των τελευταίων ετών έχουν φέρει στο φως , απέδειξαν ότι οι Μακεδόνες ήταν Έλληνες και αυτό είχε ως αποτέλεσμα να παραδεχθούν οι ιστοριοδίφες το λάθος τους. Ο NGL Hammond εξηγεί το λόγο γιατί διάφοροι ιστοριοδίφες, όπως ο E. Badian, (στο βιβλίο του Η Μακεδονική Πολιτεία, σελ. 13, παρ. 29) δεν θεωρούν τους Μακεδόνες Έλληνες. O Hammond αναφέρει ότι τώρα τελευταία ο E. Badian στο βιβλίο του Barr-Sharrar (σελ. 33-51) δεν λαμβάνει υπόψη τα αποδεικτικά στοιχεία όπως εξηγούνται στην Ιστορία της Μακεδονίας (NGL Hammond και G.T. Griffith, 1979, σελ. 39-54). Ο Badian στο Barr-Sharrar επιμένει στη θεωρία πως οι Μακεδόνες(χωρίς να προσδιορίζει ποιους θεωρεί Μακεδόνες) μιλούσαν κάποια άλλη, μη Ελληνική γλώσσα. Ο Badian διαρκώς αγνοεί αποδείξεις οι οποίες αντιτίθενται στις δικές του δοξασίες και πεποιθήσεις. επιλέγοντας μόνον ό,τι του αρέσει, αγνοώντας άλλα στοιχειώδη αποδεικτικά στοιχεία. Αυτά ακριβώς τα χνάρια επέλεξαν να ακολουθήσουν και κάποιοι άλλοι, όπως ο E. Borza, P. Green κλπ.

Όλα τα ονόματα, είτε της βασιλικής οικογενείας, είτε ονόματα απλών Μακεδόνων πολιτών, όπως ο Καλλίνης (Αρριανού, Η Ανάβασις του Αλεξάνδρου, VII par. 11), o Λήμνος από τη Χαλάστρα (Πλούταρχος, Παράλληλοι Βίοι Επωνύμων Ελλήνων και Ρωμαίων, κεφ. ο Αλέξανδρος) και τοπωνύμια στην περιοχή της Μακεδονικής πατρίδος, ήταν αναμφιβόλως Ελληνικά. Η Μακεδονική πατρίδα συμπεριλάμβανε περιοχές όπως η Ημαθία, Πιερία, Βοττιαία, Μυγδονία, Κρεστονία, Βισαλτία, Σιντίκη, Οδομαντίς, Ηδονίς, Ελίμεια, Ορεστίς, Εορδαία, Αλμωπία, Λυνκυστίς, Πελαγονία, και Μακεδονική Παιονία. Η Μακεδονική Παιονία βρίσκεται νοτίως των στενών του Demir Kaspija (πΓΔΜ).

Η Φανούλα Παπάζογλου, εμμέσως συμφωνεί με τα ορόσημα των προαναφερθεισών περιοχών της γεωγραφικής Μακεδονίας, τονίζοντας, «…πολύ συχνά ξεχνιέται το γεγονός πως η αρχαία Μακεδονία συμπεριλάμβανε μόνον σχετικώς ένα μικρό μέρος της Γιουγκοσλαβικής Μακεδονίας» (Παπάζογλου, Φυλές της Κεντρικής Βαλκανικής, σελ. 268).Οι δύο χάρτες της Παπάζογλου στο τέλος της διατριβής της (Μακεδονικές Πόλεις στον καιρό των Ρωμαίων, Σκόπια, 1957) απεικονίζουν μόνον Μακεδονικές περιοχές κατά τη Ρωμαϊκή περίοδο.

Η Μακεδονία κατέλαβε την ήδη εξελληνισμένη Παιονία το 217 π.Χ., κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Φιλίππου Ε΄, 106 χρόνια μετά το θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Όποιος χάρτης ενσωματώνει την Παιονία στη Μακεδονία πριν το 217 π.Χ. είναι παντελώς λανθασμένος.

Όλες οι επιγραφές και τα ιστορικά ευρήματα που βρέθηκαν στις ανασκαφές συμπεριλαμβανομένων και αυτών της Τρεμπένιστε και Ολεβένης κοντά στο Μοναστήρι, είναι αναμφισβητήτως στην Ελληνική γλώσσα. Υπάρχουν μόνον λίγες εξαιρέσεις, αλλά η μόνη περίπτωση που κάποιος παρατηρεί μη Ελληνικά ονόματα και μη Ελληνικά τοπωνύμια είναι στις περιοχές της Μακεδονικής επεκτάσεως, όπως στην Παιονία, Θράκη κλπ. Τα μη Ελληνικά ονόματα, λέξεις ή τοπωνύμια που βρέθηκαν στην Μακεδονική πατρίδα είναι υπολείμματα των Θρακών, Φρυγικών και Παιονικών φυλών, οι οποίες ζούσαν στην περιοχή, πριν εκδιωχθούν από τους Μακεδόνες.

Συμμετοχή στους Ολυμπιακούς αγώνες προϋπέθετε οριστικώς και αμετακλήτως Ελληνική καταγωγή. Ο Αρχέλαος νίκησε στους Ολυμπιακούς και Πυθίους Αγώνες (Solinus 9,16), επίσης ο Αλέξανδρος Α΄ κέρδισε στους Ολυμπιακούς Αγώνες (Ηρόδοτος, Ιστορίαι, V, 22).

Αναφέρεται από τον Ηρόδοτο (Ιστορίαι, Η, 43) ότι ένας αριθμός πόλεων της Πελοποννήσου, οι οποίες κατοικούνταν από Λακεδαιμονίους, Κορινθίους, Σικυόνες, Επιδαυρίους, Τροιζινίους, και Ερμιονίους, με μόνους εξαιρετέους τους Ερμιονίους, οι λοιποί ήταν Δωρικής και Μακεδονικής καταγωγής. Οι προαναφερθέντες ήταν λαοί που κατοικούσαν σε πόλεις οι οποίες βρισκόταν στην Πελοπόννησο, και αυτό πιστοποιεί το γεγονός πως οι Μακεδόνες ήταν τόσο Έλληνες, όσο και οι Δωριείς.

Για να μπορέσουμε να απαντήσουμε στην ερώτηση γιατί ο Αλέξανδρος έστειλε 300 Περσικές πανοπλίες στη θεά Αθηνά, πρέπει να πάμε πίσω στη μάχη των Θερμοπυλών και σε όλα τα συμβάντα που ακολούθησαν. Αλλά για να καταλάβει κανείς τα γεγονότα, πρέπει να ξαναθυμηθούμε τη μάχη των Θερμοπυλών.

Τα Περσικά στρατεύματα και Ναυτικό, με επικεφαλής τον Ξέρξη, νίκησαν τους 1300 Έλληνες (1000 από τη Φωκίδα) και 300 Σπαρτιάτες υπό την ηγεσία του Λεωνίδα. Είναι σημαντικό να γνωρίζουμε πως τα Περσικά στρατεύματα ήταν νικηφόρα μόνον όταν ο προδότης Εφιάλτης οδήγησε τους Πέρσες από ένα κρυφό μονοπάτι, και έτσι περικύκλωσαν τους λιγοστούς Έλληνες. Επιπροσθέτως πρέπει να επισημανθεί ότι σύμφωνα με τους νόμους του Λυκούργου, δεν επιτρεπόταν στους Σπαρτιάτες να αφήσουν το στρατόπεδο μάχης για κανέναν λόγο, αλλά ούτε και να ακολουθήσουν κάποιον άλλο ηγεμόνα σε μάχη. Αυτός ήταν ο λόγος που οι Σπαρτιάτες δεν ακολούθησαν τον Αλέξανδρο στην εκστρατεία εναντίον των Περσών.

Ο Ηρόδοτος (Ιστορίαι, βιβλίο Η, 114) γράφει:

… Οι Σπαρτιάται λοιπόν έπεμψαν επειγόντως έναν κήρυκα, ο οποίος εύρεν όλον το στράτευμα εις την Θεσσαλίαν. Ούτος παρουσιασθείς ενώπιον του Ξέρξου του είπεν «Βασελεύ των Μήδων, οι Λακεδαιμόνιοι και οι Ηρακλείδαι της Σπάρτης, ζητούν ικανοποίησιν δια τον φόνον, διότι εφόνευσας τον βασιλέα τον υπασπιζόμενον την Ελλάδα». Εκείνος εγέλασε τότε και επί πολύν χρόνο έμεινε άφωνος…

Η βασιλική οικογένεια της Σπάρτης (Ηρόδοτος Ζ, 204), και η βασιλική οικογένεια της Μακεδονίας (βλ. Πραγματικότητα 13) διεκδικούσαν γενεαλογική καταγωγή από τον Ηρακλή.

Λαμβάνοντας υπόψη τα προαναφερθέντα, καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως ο Μέγας Αλέξανδρος, νικώντας τους Πέρσες στη μάχη του Γρανικού, έστειλε 300 πανοπλίες στη θεά Αθηνά η οποία ήταν επίσης και θεά του πολέμου, και με αυτόν τον τρόπο εκδικήθηκε τους 300 Σπαρτιάτες οι οποίοι σκοτώθηκαν υπερασπιζόμενοι την Ελλάδα.

Συμπέρασμα:

Πλήθος πληροφοριών σχετικά με το αρχαίο Ελληνικό Παρελθόν φτάνουν σε εμάς μέσω της Ελληνικής Μυθολογίας. Δυστυχώς η Μυθολογία δεν μπορεί να είναι αξιόπιστη πηγή, εφ’ όσον δεν μπορεί να εξασφαλίσει αξιόπιστες πληροφορίες οι οποίες θα μας βοηθούσαν να ανακατασκευάσουμε το αρχαίο Ελληνικό παρελθόν. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως είναι παντελώς ανώφελη. Δια του συμβολισμού της αποσαφηνίζει αλήθειες, οδηγώντας μας σε σωστή κατεύθυνση, ενώ αναζητούμε ιστορικά συμβάντα μέσω γραπτών και άγραφων μνημείων. Οι ιστορικοί μόνον αυτά τα μνημεία δέχονται στις προσπάθειές τους να φέρουν στην επιφάνεια κρυμμένα στοιχεία, τα οποία είναι στοιχειώδη για την ανασυγκρότηση του παρελθόντος όλων των Ελληνικών φυλών.

Κράτη είναι παράγωγα ιστορικών συμβάντων, και για αυτό το λόγο γεννιούνται και πεθαίνουν. Έθνη όμως δεν πεθαίνουν. Τα έθνη είναι πραγματικές υποστάσεις και περνά επίπονος καιρός για να εξελιχθούν. Το ίδιο είναι αληθές και για την επωνυμία τους. Τα Έθνη δεν μπορούν να γεννιούνται ξαφνικά και να λαμβάνουν ονομασίες οσάκις διάφοροι πολιτικοί το επιθυμούν και το επιδιώκουν με νομοθεσία, όπως ακριβώς η περίπτωση της πΓΔΜ.

Το σημερινό Ελληνικό Έθνος είναι αποτέλεσμα κοινωνικής, πολιτικής και γλωσσολογικής συγχωνεύσεως πλέον των 230 φυλών ομιλούντων περισσότερες από 2000 διαλέκτους οι οποίες φυλές κατάγονταν από τον Έλληνα, το γιο του Δευκαλίωνος. Είναι Θεού ευλογία το γεγονός πως το Ελληνικό Έθνος έχει αναδείξει μεγάλες προσωπικότητες στον πολιτικό, εκπαιδευτικό, στρατιωτικό και φιλολογικό τομέα. Όλες αυτές οι προσωπικότητες έχουν με τον δικό τους τρόπο συμβάλλει στη δημιουργία του έθνους τους. Και αυτοί είναι η πρόκυψη μιας φυσιολογικής ωριμότητας και το επακόλουθο ιστορικής, κοινωνικής, πολιτιστικής, γλωσσολογικής, και πολιτικής αναπτύξεως που έλαβε χώρα στα τελευταία 4.000 χρόνια.

«Αν λάβουμε υπόψη τις πολιτικές καταστάσεις, τη θρησκεία και το ήθος των Μακεδόνων οι πεποιθήσεις μας γίνονται βεβαιότερες ότι ήταν Ελληνική φυλή, συγγενείς των Δωριέων. Μένοντας πίσω βορειότερα, ήταν ανήμποροι να λάβουν μέρος στην πολιτισμική πρόοδο των φυλών οι οποίες βρίσκονταν νοτιότερα» (Wilken, Ο Μέγας Αλέξανδρος, σελ. 22). Είναι μεγάλος ο αριθμός των ιστοριοδιφών που έχουν καταλήξει στο ίδιο συμπέρασμα επί του θέματος της Μακεδονίας. Οι Μακεδόνες ήταν σύνολο Ελληνικών φυλών που ανήκουν στα Δυτικά Ελληνικά φύλα.

Οι Μακεδόνες κατέλαβαν την περιοχή των εντοπίων στη Μακεδονία και ανάγκασαν τους Πιέρες, μια Θρακική φυλή, να καταφύγουν στο όρος Παγγαίο, και τους Βοττιαίους τους απομάκρυναν από τη Βοττιαία. Περαιτέρω εξώθησαν τους; Εορδούς από την Εορδαία και τους Άλμωπες από την Αλμωπία και ενήργησαν παρομοίως με τις υπόλοιπες φυλές (Θράκες, Παίονες. Ιλλυρίους) τις οποίες βρήκαν στις περιοχές της Ανθεμούντος, της Κρεστώνιας, Βυσαλτίας και άλλων περιοχών. Οι Μακεδόνες ενσωμάτωσαν τους εναπομείναντες λιγοστούς κατοίκους. Εδραίωσαν δε την κυριαρχία τους σ’ ολόκληρη την περιοχή της Μακεδονίας χωρίς να χάσουν την εθνικότητά τους, την γλώσσα τους, ή τη θρησκεία τους (Θουκυδίδης, ΙΙ, 99).

Επίσης ενσωμάτωσαν τις περιοχές των Ελιμειωτών, Ορεστών, Λυνκυστών, Πελαγόνων και Δεριόπων, όλες δηλαδή τις φυλές που ζούσαν στην περιοχή της Άνω Μακεδονίας και μιλούσαν Ελληνικά, αλλά μία διαφορετική διάλεκτο (Μολοσσική) από αυτήν που μιλούσαν οι Μακεδόνες (Hammpond, Η Μακεδονική Πολιτεία, σελ. 390). Εφ’ όσον οι Μακεδόνες ζούσαν με απολίτιστους βορείους λαούς, όπως οι Ιλλύριοι, οι Θράκες, οι Παίονες και αργότερα οι Δαρδάνιοι, οι Μακεδόνες συνεχώς απέκρουαν τις ορδές των γειτόνων τους, σχηματίζοντας έτσι αδιαπέραστο φράχτη, μη δίνοντας την ευκαιρία στον εχθρό να επιτεθεί στις υπόλοιπες Ελληνικές περιοχές του νότου. Αυτός είναι ο λόγος που οι Μακεδόνες θεωρούνται και αποκαλούνται «ο προμαχώνας» του Ελληνισμού.

Ο NGL Hammond γράφει:

Ποια γλώσσα μιλούσαν αυτοί οι «Μακεδόνες»; Το όνομα αυτό καθ’ αυτό είναι Ελληνικό και στην ετυμολογία και στην εθνική ορολογία. Σημαίνει μάλλον «ορεσίβιος», και είναι εφάμιλλο με άλλα ονόματα Ελληνικών φυλών, όπως «Ορέσται» και «Ορείται» που σημαίνουν «ορεινοί άνθρωποι». Μια υποτιθέμενη παλιότερη εκδοχή «Μακέται», έχει την ίδια ρίζα, η οποία σημαίνει «ψηλός», την ίδια ακριβώς σημασία που έχει και το επίθετο μακεδνός, ή το ουσιαστικό μήκος. Η γενεαλογία επωνύμων προγόνων οι οποίοι είχαν καταγραφεί […] από τον Ησίοδο έχει βαρύτητα στο θέμα της Ελληνικής γλώσσας. Πρώτον, ο Ησίοδος παρουσίασε τον Μακεδόνα αδελφό του Μάγμνητος. Όπως γνωρίζουμε από διάφορες επιγραφές οι Μαγνήσιοι μιλούσαν Αιολική διάλεκτο της Ελληνικής γλώσσας και έτσι υπάρχει προδιάθεση να πιστεύεται πως οι Μακεδόνες μιλούσαν την Αιολική διάλεκτο. Δεύτερον, ο Ησίοδος παρουσίασε τον Μακεδόνα και τον Μάγνητα πρώτα ξαδέρφια των τριών γιων του Έλληνος – των Δώρου, Ξούθου, και Αιόλου, οι οποίοι ήταν οι ιδρυτές των τριών κυρίων Ελληνικών διαλέκτων, ήτοι της Δωρικής, Ιωνικής και Αιολικής. Ο Ησίοδος δεν θα κατέγραφε αυτή τη συγγένεια, αν ο ίδιος δεν πίστευε. γύρω στον 7ο αιώνα, ότι οι Μακεδόνες ήταν Ελληνόφωνες. Το επόμενο αποδεικτικό στοιχείο προέρχεται από την Περσία. Στις αρχές του 6ου αιώνος οι Πέρσες περιέγραφαν τους λαούς της δικής τους δικαιοδοσίας στην Ευρώπη που πλήρωναν φόρους, και ένας από αυτούς ήταν οι “yauna takabara” , το οποίο σημαίνει ‘Έλληνες οι οποίοι φορούν το καπέλο».Στην Περσική δικαιοδοσία υπήρχαν Έλληνες σε Ελληνικές πόλεις εδώ κι εκεί, αλλά η προέλευσή τους ήταν ποικίλη και δεν διέφεραν από τους άλλους με το καπέλο που φορούσαν. Οι Μακεδόνες όμως, φορούσαν πολύ χαρακτηριστικό καπέλο, την καυσία. Συμπεραίνουμε πως οι Πέρσες πίστευαν πως οι Μακεδόνες μιλούσαν Ελληνικά. Τελικά κατά το τελευταίο μέρος του 5ου αιώνα ο Έλληνας ιστορικός, Ελλάνικος, ο οποίος επισκέφθηκε τη Μακεδονία, άλλαξε του Ησιόδου την γενεαλογία και παρουσίασε τον Μακεδόνα όχι ως εξάδελφο, αλλά ως γιο του Αιόλου, και έτσι έφερε σταθερά τον Μακεδόνα και τους απογόνους του σε στενή συγγένεια με το Αιολικό παρακλάδι της Ελληνοφώνου οικογένειας. Ο Ησίοδος, η Περσία, και ο Ελλάνικος δεν είχαν κανένα λόγο να παρουσιάζουν ψευδολογίες, όσο αφορά τη γλώσσα των Μακεδόνων οι οποίοι τότε ήταν άσημοι και ανίσχυροι. Οι ανεπηρέαστες δηλώσεις τους πρέπει να γίνουν δεκτές ως αναμφισβήτητες (NGL Hammond, Η Μακεδονική Πολιτεία, σελ. 12-13).

Τα αποδεικτικά στοιχεία των προαναφερθέντων αποδεικνύουν πως οι Μακεδόνες ήταν μία από τις Ελληνικές ομάδες φυλών οι οποίες μιλούσαν Ελληνική διάλεκτο και είχαν τους ίδιους θεσμούς με τους Σπαρτιάτες και ιδιαίτερα με τους Έλληνες των Δυτικών φυλών. Και έτσι οι εσφαλμένες αντιλήψεις οι οποίες πηγάζουν από την πΓΔΜ και τη διασπορά της απορρίπτονται σθεναρά.