20121221 ΓΑ

Και ενώ οι συνέπειες της φοβερής και πολύπλευρης κρίσης, -κυρίως, αν μιλάμε για τη χώρα μας, εννοούμε κρίση αξιών και ηθικής-, μαστίζουν όλο και περισσότερες, όλο και μεγαλύτερες μάζες του πληθυσμού της χώρας μας, καλούμαστε σε λίγο να υποδεχτούμε τον νέο χρόνο.

Συνήθως ανταλλάσουμε ευχές, στεκόμαστε στα θετικά και τα ευχάριστα και βάζουμε πλώρη και στόχο να τα αυξήσουμε και να ευτυχίσουμε.

Μέσα σ’ αυτό το βόρβορο, μέσα σ’ αυτό το τέλμα με τους υπαίτιους που κατέστρεψαν τη χώρα να βρίσκονται ακόμη στα πράγματα και μάλιστα να καμώνονται τους σωτήρες, αψηφώντας τον οργή του λαού, πού όμως, μη έχοντας αρκετή φρόνηση και διέξοδο τους ψήφισε και πάλι και τους «νομιμοποίησε», τι ευχή και τι προοπτική να χαράξει κανείς;

Υπάρχει κάτι ευχάριστο; Υπάρχει κάποιο φως στο τούνελ., όπως συνηθίζεται και λέγεται; Υπάρχει περίπτωση να αλλάξουμε σελίδα και να αφήσουμε πίσω μας την παρακμή και τη διαφθορά και να οικοδομήσουμε μία καινούργια χώρα, αντάξια των παρακαταθηκών των άξιων προγόνων μας που σήμερα, μόνον τους εξευτελίζουμε και τους ντροπιάζουμε μπροστά στα μάτια της παγκόσμιας κοινωνίας;

Η τακτική του άφρονα τζίτζικα όλες τις περασμένες δεκαετίες της μεταπολίτευσης με τις σπατάλες, τις κλεψιές του δημόσιου πλούτου, της κακόγουστης καλοπέρασης με δανεικά, της διασπάθισης ποταμών ευρωπαϊκών χρημάτων και επιδοτήσεων, που κάθε άλλο παρά έπιασαν τόπο και βοήθησαν την συγκρότηση και το νοικοκύρεμα της χώρας, ενώ καταβαράθρωσαν αξίες, κανόνες κοινωνικής συμπεριφοράς, θεσμούς, δυστυχώς καλά κρατεί.

 

Ήρθε η ώρα του λογαριασμού και τον πληρώνουν οι μη προνομιούχοι, αυτοί που βρίσκονται έξω από το σύστημα της διαπλοκής και παρακμής. Τον πληρώνουν οι μικροεισοδηματίες, οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι, ενώ στη κατρακύλα της φτωχοποίησης μπαίνουν με γρήγορους ρυθμούς και οι μεσαίες τάξεις. Η απόγνωση, η ανεργία και η παράλυση στον ιδιωτικό τομέα έχει κορυφωθεί, ενώ οι εκτιμήσεις μας για το αμέσως επόμενο διάστημα δείχνουν περαιτέρω επιδείνωση της κατάστασης.

Οι δανειστές που έχουν τώρα το πάνω χέρι και κατ’ ουσία κάνουν κομάντο στη χώρα μας, υπαγορεύουν τα μέτρα, την κυβερνητική πολιτική και διαχείριση. Τα λίγα περιθώρια που αφήνουν στους εδώ, ημέτερους κρατούντες, είναι κυρίως για να προφυλάσσουν τους διαπλεκόμενους στρατούς από «πελάτες» που τους διατηρούν στην εξουσία. Τα μέτρα πλήττουν πρωτίστως τους εκτός συστήματος. Το πήραν χαμπάρι και οι ξένοι, αλλά δεν θέλουν και δεν μπορούν να κάνουν περισσότερα. Περιορίζονται να προσδιορίσουν τους μακροοικονομικούς στόχους και δείκτες και σταματούν εκεί. Να φέρουμε ένα παράδειγμα: Βλέπουν ότι η ΔΕΗ δεν τα βγάζει πέρα και επισημαίνουν ότι επιβάλλεται νοικοκύρεμα στη διαχείρισή της είτε με μείωση του κόστους, είτε με αύξηση του τιμολογίου. Και τί κάνουν οι «δικοί μας»; Ασφαλώς και δεν πάει ο νους τους να τα βάλουν με τους αλητήριους συνδικαλιστές της συμφοράς, του φωτοπουλαίους και τα παρόμοια εξαμβλώματα του «πυλώνα της δημοκρατίας», όπως παραπλανητικά σερβιρίστηκε στους απονήρευτους συμπολίτες μας . Δεν καταργούν το δωρεάν τιμολόγιο και τα προκλητικά προνόμια στους πολυάριθμους υπαλλήλους. Καταλήγουν, λοιπόν, στην αύξηση του τιμολογίου που σε λίγο θα το νοιώσει με οδύνη το ελληνικό νοικοκυριό. Να φέρουμε άλλα παραδείγματα για το όργιο των ρουσφετιών στη Βουλή, που από άντρο της Δημοκρατίας έχει καταντήσει ειδικός χώρος ρουσφετιού των πολιτικών, διασπάθισης δημοσίου χρήματος και περιύβρισης της ελληνικής κοινωνίας που χειμάζεται;

Και τι να πει κανείς για τις υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις τις αριστεράς ή της νεόκοπης ακροδεξιάς που τίποτα το σοβαρό και αξιόπιστο δεν υπόσχονται;

Εδώ ακριβώς, φίλες και φίλοι μου, βρίσκεται το μέγα πρόβλημα για τη χώρα μας. Η έλλειψη πολιτικού προσωπικού με σοβαρότητα και υπευθυνότητα. Τούτο αποτελεί και τον μεγάλο κίνδυνο για τα επόμενα πολύ δύσκολα βήματα για την αναστήλωση της χώρας μας. Αυτό που λέγεται πολιτική αστάθεια. Είναι η μαζεμένη μεγάλη οργή και αγανάκτηση μίας κρίσιμης μάζας Ελλήνων που κανείς δεν ξέρει αν ξεσπάσει κάτω από συνθήκες αλλοφροσύνης.

Εάν, λοιπόν, -λέω «εάν»- αποφύγουμε έκρυθμες καταστάσεις και οδηγηθούμε σε μία αξιόπιστη πολιτική λύση –που δεν φαίνεται ακόμη στον ορίζοντα- υπάρχουν ελπίδες για τη χώρα!

 

Αυτό το σενάριο θα μπορούσε να δρομολογήσει την μεγάλη καθυστέρηση στις μεταρρυθμίσεις στον βαριά άρρωστο δημόσιο, στενό και ευρύτερο, τομέα. Αυτό είναι το κύριο καρκίνωμα που κατέστρεψε τη χώρα και δράστες είναι οι πολιτικοί και οι πελάτες τους. Το διαφαινόμενο ελαφρά θετικό πλεόνασμα του προϋπολογισμού, προκύπτει όχι από αυτή την έντιμη και αναγκαία επέμβαση, αλλά από το αίμα των αθώων.

Η εξυγίανση του δημόσιου τομέα υπό την επίβλεψη και στενή παρακολούθηση των ξένων επιτρόπων, αποτελεί το μεγάλο και ουσιαστικό βήμα. Οι δυνάμεις της διαφθοράς δίνουν τη δική τους μάχη οπισθοφυλακής. Τα ΜΜΕ συνεχίζουν να παραπλανούν το λαό, καθώς αποτελούν μέρος της σαπίλας. Δυστυχώς φθάσαμε στο σημείο να ακούμε αλήθειες, μόνον από τους επιτρόπους. Ούτε στην επανάσταση και την περίοδο της εθνικής μας παλιγγενεσίας δεν είχαμε τόση εξάρτηση από τις «προστάτιδες δυνάμεις». Αλλά τουλάχιστον είναι καλό να το γνωρίζουμε ότι αυτοί είμαστε και επιλέγουμε τους ηγέτες της συμφοράς που μας ταιριάζουν.

Η εξυγίανση του δημόσιου τομέα θα ωφελήσει με την καταπολέμηση της διαφθοράς, του πολιτικού χρήματος, τις κρατικές προμήθειες, τα εξοπλιστικά, το λαθρεμπόριο, τη μεγάλη φοροδιαφυγή με τις υπεράκτιες και τις επικράτειες εχεμύθειας και απορρήτου.

Μιας και μιλάμε για εξυγίανση των θεσμών, δεν παραλείπουμε να επισημάνουμε και τις επιπτώσεις της υπαγωγής μας στην ΕΕ. Η χώρα μας έχει δικαιολογημένα παράπονα από την ΕΕ, όπου ήδη γίνεται όλο και πιο αισθητός ο προβληματισμός από την αβουλία προς την κατεύθυνση της εμβάθυνσης. Είδαμε τους βορείους «εταίρους» μας, με πρώτη τη Γερμανία να σπεκουλάρουν σε βάρος μας, καθώς και σε βάρος άλλων χωρών του νότου, αλλά όλα δείχνουν πως κάτι αλλάζει. Ήταν λάθος η νομισματική ενοποίηση χωρίς της προαπαιτούμενες ενέργειες προς την κατεύθυνση της δημοσιονομικής ενοποίησης. Ήδη και παρά τις υπαρκτές και σοβαρές δυσκολίες και κάτω από την πίεση των πραγμάτων, τις τελευταίες μέρες, ξεκίνησε η θεσμοθέτηση της τραπεζικής ενοποίησης. Πολύ πιο δυσχερής θα είναι η δημοσιονομική ενοποίηση, αλλά αυτό είναι η ουσία του ευρωπαϊκού εγχειρήματος.

Μετά το πρώτο αυτό βήμα, επανερχόμενοι στα καθ’ ημάς, όλα θα αλλάξουν στην πατρίδα μας προς το καλύτερο. Οι ευκαιρίες είναι πολλές.

Εντελώς τυχαία σταχυολογώ μερικούς τομείς και δράσεις:
Ο τουρισμός παραμένει βασικός στόχος. Διανθιζόμενος με συμπληρώσεις και βελτιώσεις, όπως παραθεριστική κατοικία για ξένους [ό,τι χρειάζεται για τον χειμαζόμενο κατασκευαστικό κλάδο], από κοντά ο τουρισμός υγείας για αποκατάσταση, για ιαματικό τουρισμό [fitness, wellness] με πρώτη τη Φθιώτιδα που διαθέτει αυτό το δώρο Θεού, το πολιτιστικό στοιχείο, το φυσικό κάλλος, τα νησιά και όλα αυτά με σεβασμό στο περιβάλλον και όχι την εντατικοποίηση που υποβαθμίζει, όπως πχ Μαγιόρκα που τώρα γκρεμίζει και ξαναχτίζει.

Η ενέργεια, με βάση το στοιχείο της βιώσιμης ανάπτυξης, όπως ηλιακά, αιολική κλπ, σε πλαίσιο ανταγωνισμού που τώρα με το μονοπώλιο της ΔΕΗ, δεν προάγεται ο ανταγωνισμός προς το συμφέρον της κοινωνίας και της ανάπτυξης Εδώ, ασφαλώς εντάσσεται και η διαφαινόμενη εκμετάλλευση υδρογονανθράκων, του φυσικού πλούτου σε φυσικό αέριο κλπ, αλλά με πρότυπα προς το συμφέρον του λαού, όπως στη Νορβηγία, και όχι σαν την Νιγηρία που κλέβουν τα χρήματα κάποια αλήτες ηγήτορες και ο κοσμάκης ψωμολυσσάει και τριγυρνά στην Ομόνοια.

Οι ιδιωτικοποιήσεις περιουσίας του Δημοσίου και της Εκκλησίας που τελεί υπό καθεστώς αλαλούμ, -ενώ διάφορα επιτήδειοι ξεπερνούν ακόμη και τα πιο αιμοβόρα τρωκτικά-, κάτω επί τέλους από συνθήκες διαφάνειας και χρηστής διαχείρισης, θα δώσουν ώθηση στην οικονομία της χώρας. Η νομοθετική υποδομή, το κτηματολόγιο –που πελαγοδρομεί- σε ενιαία ψηφιοποιημένη βάση με συναφή αντικείμενα [Ε9, υποθηκοφυλακεία], αποτελούν όρο εκ των ων ουκ άνευ για την ευδοκίμηση του στόχου.

Από κοντά πάει και ο στόχος της πρωτογενούς αγροτικής και κτηνοτροφικής παραγωγής πάνω σε νέες βάσεις με επιλεγμένες ποιότητες . Κάποτε η χώρα είχε πλεόνασμα και σήμερα εισαγάγουμε σχεδόν τα πάντα από κάθε απίθανη γωνιά του πλανήτη, ενώ οι κάποτε αγρότες μετατράπηκαν σε επιτήδειους που διαγκωνίζονται για την είσπραξη επιδοτήσεων και μόνον.

Δεν θα παραβλέψω τον κλάδο της ναυτιλίας που μας φέρνει πρώτους στη παγκόσμιο επίπεδο, αλλά … κακά τα ψέματα, μας δίνει δόξα, αλλά δεν συμβάλλει αποφασιστικά στην ενίσχυση του δημόσιου κορβανά. Τα σκάφη βλέπεις ταξιδεύουν και έτσι αλλάζουν πατρίδα, αλλάζουν σημαία και προτιμούν τους φορολογικούς παραδείσους, ενώ σε μας μένει να λέμε, ότι είμαστε πρώτοι -λες και τα μοιραζόμασρε με τους εφοπλιστές!- σε «ελληνόκτητα πλοία», τρέχα γύρευε.

Παρά ταύτα, φίλες και φίλοι, με αυτούς τους ενδοιασμούς και τις διαφαινόμενες δυνατότητες και προσδοκίες, θα ευχηθώ το 2013 να είναι το έτος που θα σηματοδοτήσει την ανάκαμψη στη δύσμοιρη χώρα μας.