FtS87

Η ενίσχυση του δημοτολογίου με όσο γίνεται περισσότερους, αλλά και ενεργούς δημότες. –ψηφοφόρους αποτελεί το οξυγόνο της δημοκρατίας και το πρόκριμα προκοπής σε κάθε τόπο.

Στο τελευταίο φύλλο των Νέων της Οίτης, του γειτονικού μας οικισμού, που οι συνθήκες μας έβαλαν σε ένα ενιαίο δημοτικό διαμέρισμα, διαβάσαμε ένα μακροσκελές κείμενο, που κάλυπτε ολόκληρη την πρώτη σελίδα, του προέδρου του γειτονικού συλλόγου, που είναι και αντιδήμαρχος, όπου ο αρθρογράφος δεν κρύβει τον προβληματισμό και απαισιοδοξία του, διερωτώμενος με εμφανή απογοήτευση «υπάρχει ελπίδα;» για κάποια αναζωογόνηση του οικισμού των που εγκαταλείπεται και μαραζώνει.

Ο ίδιος προβληματισμός, αγαπητές φίλες και φίλοι, απασχολεί πολλούς οικισμούς και όχι μόνον το Γαρδικάκι.

Ασφαλώς το Σκαμνό δεν τον απασχολούν τέτοια προβλήματα για τα οποία έχουν δοθεί λύσεις εδώ και πολλά χρόνια χάρις στη δράση του πολιτιστικού μας Συλλόγου και των άξιων στελεχών του. Δεν βλέπουμε, όμως, ότι είναι πρέπον να υπεισέλθουμε στα του διπλανού μας οικισμού, αν και δια γυμνού οφθαλμού εντοπίζουμε τα αίτια της μιζέριας που καταγράφεται.

Στεκόμαστε μόνον στα του οίκου μας και θέλουμε μέσα από τις στήλες της ΦτΣ να στείλουμε ένα μεγάλο μπράβο και ένα ευχαριστώ, στο όνομα ολόκληρου του όμορφου χωριού μας σε ένα σεβαστό αριθμό συγχωριανών που ανταποκρίθηκαν με ενθουσιασμό στην πρόσκληση να δώσουν τη βοήθειά τους, κοντά σε τόσες και τόσες γενναίες χειρονομίες, για την πρόοδο του χωριού μας, και ενεγράφησαν ή επανέφεραν την ψήφο τους στο Σκαμνό, στο Δήμο Γοργοποτάμου.

Σ΄ αυτό το ρεύμα ενίσχυσης του Σκαμνού, μαθαίνουμε με δυσάρεστη έκπληξη, ότι ο τοπικός μας εκπρόσωπος, που και με τη δική μας ψήφο, ορίσθηκε σαν τον δικό μας άνθρωπο του Σκαμνού στην τοπική αυτοδιοίκηση, αντιτάσσεται στον θεμιτό αυτό στόχο, μέσα από τον γραφειοκρατικό μηχανισμό του Δήμου, επιστρατεύοντας αθέμιτες και ανεπίτρεπτες λογικές και παρερμηνεύοντας εσκεμμένα τις σχετικές διατάξεις του νόμου. Οργή και αγανάκτηση διακατέχουν τους συγχωριανούς για την αρνητική για το Σκαμνό και βλαπτική αυτή συμπεριφορά του συγχωριανού μας. Δεν θα μεταφέρουμε εδώ, το τι ακούγεται, ούτε θα δώσουμε χαρακτηρισμούς. Αφήνουμε τον κάθε συγχωριανό να κρίνει και να συμπεράνει, αλλά πρωτίστως να ξεκινήσουμε από την επιβαλλόμενη αυτοκριτική. Αυτόν τον κύριο υποστηρίξαμε και εμείς ομοθυμαδόν στις προηγούμενες εκλογές.

-Να ψηφίσουμε όλοι μαζί τον Πολύκαρπο, συνέστησε ο καθ’ όλα έγκυρος και σεβαστός Κώστας Γέμελος. Δείχνει μία συμπάθεια προς το Σύλλογο, συμπλήρωσε, αλλάζοντας την μέχρι τώρα αδράνειά του για την κοινωνική δράση στο χωριό! Κι επειδή πολλοί είχαν επιφυλάξεις, ενίσχυσε το επιχείρημά του:

-Στο κάτω – κάτω ο Σύλλογος δέχεται όλους όσους θέλουν να εργασθούν και να συνδράμουν στους καταστατικούς του στόχους και εν πάσει περιπτώσει, αλλάζει που και που και καμιά λάμπα στο δημοτικό φωτισμό!

Η διάθεση για επιείκεια, η καλοπιστία, η τάση για διεύρυνση των κοινωνικά ενεργών συγχωριανών, έκανε να ξεχασθεί ακόμη και το ξεπάστρεμα, (επ΄ αμοιβή από οικονομικούς πόρους του ΟΤΑ!)- του ειδυλλιακού χώρου και της αξέχαστης βρύσης στου Γρανισιώτη με την κοπή του ιερού υπερ-αιωνόβιου δένδρου που απλά και μόνο έδωσε καλό παρκέ.

Βεβαίως η πορεία έδειξε εντελώς διαφορετικά πράγματα. Η ευθύνη είναι συλλογική και όχι του Κώστα που απλά, όπως πάντοτε το συνηθίζουμε, έτυχε να κάνει την πρώτη εισήγηση. Είναι γνωστά και δεν χρειάζεται να τα καταγράψουμε. Η συγκέντρωση μεγάλου αριθμού ψήφων του έδωσε το προνόμιο να ηγηθεί –σπάνια περίπτωση για το μικρό Σκαμνό- του τοπικού συμβουλίου Οίτης εξασφαλίζοντας προσωπικές απολαβές, που μάλλον αποδεικνύεται ότι ήταν ο βασικός του, αν όχι αποκλειστικός στόχος. Από την άλλη πλευρά, φημολογήθηκε και εν πάσει περιπτώσει αποδείχθηκε από τις εξελίξεις, ότι ο έτερος εκλεκτός μας συνταξιούχος στρατιωτικός από την Οίτη, σε ρόλο head hunter (=κυνηγός κεφαλών, είναι ο αμερικανόφερτος όρος για άκρως εξειδικευμένους επιτελείς που εντοπίζουν και αποσπούν δυνατά μυαλά και στελέχη για μεγάλες επιχειρήσεις και οργανισμούς) προώθησε και ενίσχυσε την ομάδα στελέχωσης του Δήμου υπό τον Π. Σπαθούλα, ένα είδος dream team, θα λέγαμε, τοποθετώντας τον συγχωριανό μας στην καίρια θέση του Γραμματέα του Δημοτικού Συμβουλίου. Μιλάμε δηλ. για την ύπατη πρόοδο και εκπροσώπηση του Σκαμνού στον κρατικο-αυτοδιοικητικό μηχανισμό της χώρας! Η δικαίωση του Σκαμνού, ήρθε επί τέλους!

Το τελευταίο κατόρθωμα του Πολύκαρπου ήταν να εμποδίσει την εγγραφή των οικογενειών Αθανασίου Τσαντήλα και Αντώνη Μαζωνάκη στο Δήμο Γοργοποτάμου, αν και πληρούν όλες τις προϋποθέσεις. Η προσφορά των συγκεκριμένων συγχωριανών έχει ήδη καταγραφεί ως αξιολογότατη για το Σκαμνό, το ήθος, η επιστημονική κατάρτιση, οι ακαδημαϊκοί των τίτλοι και η κοινωνικοοικονομική των κατάσταση, μόνον τιμή και υπερηφάνεια δικαιολογεί για τον οικισμό μας. Και είναι να απορεί κανείς με τι ηθικά ερείσματα ο υπόψη συγχωριανός με την ανύπαρκτη συνεισφορά στην προκοπή του χωριού μας, επεχείρησε αυτή την χονδροειδή απρέπεια.

-Εγώ, δεν ορκίζομαι ψέματα, ότι είναι μόνιμοι κάτοικοι του Σκαμνού, φέρεται να ψέλλισε ο υπόλογος στο διηνεκές συγχωριανός.

Οι συγκεκριμένοι, όμως συγχωριανοί μας, πληρούν όλες τις προϋποθέσεις του νόμου, με τους λογαριασμούς οργανισμών κοινής ωφέλειας στο όνομά τους στο Σκαμνό, με ιδιόκτητες κατοικίες στο Σκαμνό για διάστημα πάνω από δύο έτη και φυσική παρουσία για μεγάλο διάστημα στο χωριό που υπεραγαπούν και το υπερασπίζονται. Το γεγονός ότι έχουν τις επαγγελματικές τους δραστηριότητες στην Αθήνα ή οπουδήποτε αλλού, αυτό κατά ρητή επισήμανση του νόμου, δεν αποστερεί τον Έλληνα πολίτη να επιλέξει ποια από τις κατοικίες του είναι αυτή που ο ίδιος (και όχι ο οιοσδήποτε κ. Πολύκαρπος) υιοθετεί ως έδρα. Ο ελληνικός νόμος, λοιπόν, δέχεται ως καταλυτικό στοιχείο τη βούληση, την επιθυμία του συμπολίτη μας, αυτό που οι νομικοί ονομάζουν με τον λατινικό όρο animus.

Να δεχθούμε ότι ο συγχωριανός μας έκανε λάθος. Διερωτάται, όμως, κανείς, πως όλο αυτό το επιτελείο των φίλων του, και παλαιότερα και δικών μας φίλων –τώρα πια έχουμε όλο το ηθικό δικαίωμα με όλα αυτά και τόσα άλλα τερτίπια να διαχωρίσουμε τη θέση μας- δεν συμμάζεψε το θρασύ, αναιδή και ανευθυνοϋπεύθυνο παράγοντα του Δήμου, που βάλθηκε να ντροπιάζει και να βλάπτει κάθε τόσο το Σκαμνό;