FtS79
Πέρασαν 30 ολόκληρα χρόνια από τον ξεσηκωμό του Πολυτεχνείου.
Κατάκατσε η σκόνη από τους τότε προβοκάτορες, αλλά και η χρησιμοποίηση της εξέγερσης στη συνέχεια από κάθε λογής ακραίο στοιχείο που είδε το μεγάλο γεγονός σαν κολυμπήθρα του Σιλωάμ, ικανή να εξαγνίσει κάθε εξτρεμιστική και αρνητική ενέργεια και συμπεριφορά. Ασφαλώς οι αγωνιστές που ήταν κλεισμένοι μέσα στο Πολυτεχνείο τη μοιραία 17η Νοέμβρη 1973 εκ των υστέρων και εκ του ασφαλούς, όλο και πληθαίνουν, ενώ αυτοί που φέρονται να κινήθηκαν προς συμπαράσταση τριγύρω από το κτιριακό συγκρότημα των αγωνιστών προσεγγίζουν ούτε λίγο ούτε πολύ το χαρακτήρα πάνδημης κινητοποίησης. Αρκετοί εκ των συμμετασχόντων στον αγώνα εξαργύρωσαν με το παραπάνω στην μετέπειτα μεταδικτατορική περίοδο τη δράση τους αυτή καταλαμβάνοντας επίζηλες θέσεις στο χώρο του δημόσιου βίου της χώρας.
Από αυτό το καταστάλαγμα μέσα στην τριακονταετία που πέρασε, μπορούμε με ασφάλεια να καταγράψουμε ότι οι εντός του Πολυτεχνείου φοιτητές και οι προστρέξαντες συμπαραστάτες ήταν σχετικά λίγοι, όπως και αυτοί που φύλαξαν τις Θερμοπύλες υπό τον Λεωνίδα. Το μεγαλείο, όμως του εγχειρήματος δεν παύει να είναι τεράστιο. Κατάφερε να υπερκεράσει τους στόχους, τις όποιες φιλοδοξίες και διορατικότητα των πολιτικών της εποχής κάτω από τη βάναυση στρατιωτική δικτατορία των επίορκων αξιωματικών. Δεν μπορεί από κανέναν να αμφισβητηθεί και μόνον πολύ ψηλά στις κορυφαίες στιγμές του γένους των Ελλήνων μπορεί να ενταχθεί.
Μεγάλη στιγμή η εξέγερση του 1821 των υπόδουλων προγόνων μας κατά του Τούρκου δυνάστη, άξια του ελληνικού πνεύματος η χωρίς δεύτερες σκέψεις αντιπαράθεση των γονιών μας στο ξέσπασμα του 2ου παγκόσμιου πολέμου με τον απείρως ισχυρότερο άξονα φασισμού και ναζισμού. Πολύ ψηλά στέκεται, με το ίδιο ακριβώς ιδεώδες που διαπερνά το χρωμόσωμα του έθνους από γενιά σε γενιά και του προσδίδει το σπάνιο αυτό, όσο και σπουδαίο ψυχικό μεγαλείο, το τόλμημα των σπουδαστών που κλείστηκαν στο Πολυτεχνείο και μέσα σε τρεις μέρες πάλης μετεξέληξαν τα αιτήματά τους από αυτά των συνηθισμένων φοιτητικών διεκδικήσεων σε κάθετη εναντίωση κατά του άθλιου καθεστώτος που μας ντρόπιαζε και μας ταλαιπωρούσε. Αξίωσαν «ψωμί, παιδεία, ελευθερία» και άγγιξαν τις καρδιές της μεγάλης μάζας του καταπιεσμένου λαού, αυτή τη φορά από εσωτερικό δυνάστη, τη χούντα των συνταγματαρχών.
Σ΄ αυτό το βεληνεκές, οφείλουμε να καταγράψουμε, ότι φάνηκαν υποδεέστεροι της περίστασης, όχι μόνον οι πολιτικοί, αλλά και οι λεγόμενοι άνθρωποι του πνεύματος, οι ακαδημαϊκοί και η Εκκλησία.
Οφείλουμε με νηφαλιότητα και απόλυτη αντικειμενικότητα να εξηγήσουμε στα παιδιά μας τη σημασία αυτού του σημαντικού γεγονότος που συνέβαλε αποφασιστικά στην αποκατάσταση της δημοκρατίας στην πατρίδα μας και την ανάκτηση της αξιοπρέπειάς μας.
***
Συμμετέχω
συμμετέχεις
συμμετέχει
συμμετέχουμε
συμμετέχετε
επωφελούνται
***
Φοβάμαι
του Μανώλη Αναγνωστάκη
(γράφτηκε το Νοέμβρη του 1983 και δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Αυγή)
Φοβάμαι
τους ανθρώπους που εφτά χρόνια
έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι
και μια ωραία πρωία –μεσούντος κάποιου Ιουλίου-
βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας
«Δώστε τη χούντα στο λαό».
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που με καταλερωμένη τη φωληά
πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου.
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που σου ‘κλειναν την πόρτα
μην τυχόν και τους δώσεις κουπόνια
και τώρα τους βλέπεις στο Πολυτεχνείο
να καταθέτουν γαρίφαλα και να δακρύζουν.
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που γέμιζαν τις ταβέρνες
και τά ‘σπαζαν στα μπουζούκια
κάθε βράδυ
και τώρα που ξανασπάζουν
όταν τους πιάνει το μεράκι της Φαραντούρη
και έχουν και «απόψεις».
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που άλλαζαν πεζοδρόμιο όταν σε συναντούσαν
και τώρα σε λοιδορούν
γιατί, λέει, δεν βαδίζεις στον ίσιο δρόμο.
Φοβάμαι, φοβάμαι πολλούς ανθρώπους.
Φέτος φοβήθηκα ακόμη περισσότερο.