FtS77
Από την πολύ καλή εφημερίδα «Ροβολιαρίτικα Νέα» που φιλικά μας την στέλνουν συστηματικά οι συντοπίτες μας, αντλούμε εύστοχο σχόλιο για τον λεγόμενο «ιερό πόλεμο» που εδώ και καιρό έχει ξεσπάσει στους κόλπους της ορθοδοξίας προβληματίζοντας τους Ελληνορθόδοξους πιστούς. Η εφημερίδα απευθύνει έκκληση στους άγιους πατέρες της ορθοδοξίας μας να νερώσουν το κρασί των εγωισμών τους και να αγαπηθούν.
Δεν γνωρίζουμε αν τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές και φημολογείται για μία ακόμη φορά μία εκτόνωση της έντασης, οδηγούμαστε πράγματι σε εκτόνωση της κρίσης και διέξοδο. Σίγουρο είναι ότι τα διατρέξαντα έχουν προκαλέσει σοβαρές σκιές και καταλείπουν δυσεπούλωτα τραύματα και απορίες στο ποίμνιο της Εκκλησίας. Είναι αλγεινή η εντύπωση που προκαλείται όταν ιερωμένοι ποιμενάρχες αντιπαρατίθενται με ανοίκεια οξύτητα, ενώ σε κάθε ευκαιρία εκτοξεύονται κατά των αντιπάλων, χωρίς εξαίρεση, φοβερές κατηγορίες για σεξουαλικές διαστροφές, για κακοδιαχείριση πόρων, «λαμόγια» κατά το λεγόμενο στη λαϊκή διάλεκτο, εθνική μειοδοσία κοκ. Κανένας δεν βγαίνει αλώβητος, εφ΄ όσον δεν συντάσσεται με τη δική μας άποψη και φιλοδοξίες! Αλλά και δύσκολα διακρίνεται η διάθεση αυτοκριτικής από μία μερίδα ιεραρχών που προσηλωμένοι στο δόγμα «με τους εκάστοτε κρατούντες» συνήψαν σχέσεις φιλίας με την επάρατο επτάχρονη δικτατορία που καταταλαιπώρησε το λαό και οδήγησε στο διαμελισμό της Κύπρου. Εμάς, τους κοινούς θνητούς, το ποίμνιο, όπως μας αποκαλούν και ως εκ τούτου μας αγνοούν και μας γυρνούν την πλάτη κατά το δοκούν, κανείς δεν μας συστήθηκε, κανενός το βιογραφικό δεν λάβαμε, ώστε να έχουμε έστω εντελώς ενημερωτικά ενημερωθεί τι σόϊ ποιμενάρχες μας διορίζουν! Το πρόβατο, ως γνωστόν, δεν μπορεί να διαλέξει το βοσκό του. Συγκινηθήκαμε από συγκεκριμένες κινήσεις που στόχεψαν στις ευαίσθητες χορδές των αισθημάτων μας. Εγκωμιάσαμε, συμβάλλαμε και συνταχθήκαμε στην στήριξη μιας στροφής προς τον αναξιοπαθούντα και δυστυχή συνάνθρωπο. Ψηφίσαμε υποστηρικτικά στην αμφιλεγόμενη κόντρα για τις ταυτότητες. Με καθυστέρηση τροφοδοτείται η δημοσιότητα με διάφορα τερτίπια που προκαλούν ερωτηματικά. Προσφάτως έμελλε να επισυμβεί και η μεσολάβηση του Υψίστου για τη διαμόρφωση του εκλογικού αποτελέσματος στη χώρα μας, την 07.03.2004, εξ ού και η αποστροφή «δόξα σοι Θεός! Αλλάζουν οι καταστάσεις!». Μήνυμα με άμεσο αποδέκτη τον νέο Πρωθυπουργό της χώρας, ώστε να γνωρίζει με σαφήνεια σε ποιους οφείλεται η εκλογική του επιτυχία! Σε ποιους κομματάρχες οφείλει τη νίκη και ως εκ τούτου ανταπόδοση, όπως είθισται στους μεγάλους σπόνσορες. Να λοιπόν η ωμή αλήθεια που εμείς οι αδαείς του ποιμνίου, πλανηθέντες, νομίζαμε ότι άλλα είναι τα αίτια που οδήγησαν μεγάλες μάζες του εκλογικού σώματος στην γνωστή μεταστροφή.
Μήπως τουλάχιστον στεκόμαστε στα λόγια του Χριστού «ουαί τω ανθρώπω εκείνω δι΄ ου το σκάνδαλον έρχεται»;
Πολύ σωστά παρατηρεί και διερωτάται η εφημερίδα από το Ροβολιάρι:
«.. αλήθεια, πως αναρριχηθήκατε στα ύπατα αξιώματα της Εκκλησιαστικής Ιεραρχίας χωρίς να έχετε αφομοιώσει και να έχετε κάνει βίωμά σας τον υπέροχο και μοναδικό ύμνο της αγάπης του Αποστόλου Παύλου; Σε περίπτωση που δεν τον ανευρίσκετε στη βιβλιοθήκη σας … ζητήστε τον στην εφημερίδα μας, τον δημοσιεύουμε!»
Και μεις με τη σειρά μας τον αναδημοσιεύουμε σκοπεύοντας να συμβάλλουμε στην πρωτοβουλία των συντοπιτών από το Ροβολιάρι!
****
Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων, αγάπην δε μη έχω, γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον.
Και εάν έχω προφητείαν και ειδώ τα μυστήρια πάντα και πάσαν την γνώσιν, και εάν έχω πάσαν την πίστην, ώστε όρη μεθιστάνειν, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ειμί.
Και εάν ψωμίσω πάντα τα υπάρχοντά μου, και εάν παραδώ το σώμα μου ίνα καυχήσομαι, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ωφελούμαι.
Η αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται, η αγάπη ου ζηλοί, η αγάπη ου περπερεύεται, ου φυσιούται, ουκ ασχημονεί, ου ζητεί τα εαυτής, ου παροξύνεται, ου λογίζεται το κακόν, ου χαίρει επί τη αδικία, συγχαίρει δε τη αληθεία, πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει, η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει.
Είτε δε προφητείαι καταργηθήσονται, είτε γλώσσαι παύσονται, είτε γνώσις καταργηθήσεται εκ μέρους γαρ γιγνώσκομεν και εκ μέρους προφητεύομεν, όταν δε έλθη το τέλειον, τότε το εκ μέρους καταργηθήσεται.
Ότε ήμην νήπιος, ως νήπιος ελάλουν, ως νήπιος εφρόνουν, ως νήπιος ελογιζόμην.
Ότε δε γέγονα ανήρ, κατήργηκα τα του νηπίου.
Βλέπομεν γαρ άρτι δι΄ εσόπτρου εν αινίγματι, τότε δε πρόσωπον προς πρόσωπον, άρτι γιγνώσκω εκ μέρους, τότε δε επιγνώσομαι καθώς και επεγνώσθην, νυνί δε μένει πίστις, ελπίς, αγάπη, τα τρία ταύτα μείζων δε τούτων η αγάπη.