FtS67

υπό Αργύρη Πετρή,
Ιδρυτού του ομώνυμου Ιδρύματος «Στέγη Γερόντων» στη Βασιλική Στυλίδος

Λένε .. «μια μάνα φροντίζει δέκα παιδιά..! Δέκα παιδιά δεν φροντίζουν μία μάνα ….!»
Αλλά ήταν μία μάνα που είχε δέκα παιδιά. Ό,τι είχε τους το μοίρασε. Μετά πήγε στο γιο της τον Κώστα. Έμεινε δέκα μέρες. Ο Κώστας της είπε: « Μάνα κάθισες σε μένα. Πήγαινε τώρα και στο Γιάννη».
Καθόταν δέκα μέρες στο Γιάννη. Της έλεγε εκείνος: «Κάθισες δέκα μέρες, πήγαινε τώρα και στο Θανάση».
Με λίγα λόγια τα παιδιά της την έδιωχναν.
Μια μέρα συναντήθηκε με κάποιο γνωστό της, που ήταν υπάλληλος στην Τράπεζα. Είπε τον καημό της. «Μη στενοχωριέσαι, της είπε, θα το τακτοποιήσουμε. Αύριο θα έλθω στο γιο σου το Θανάση να σε ζητήσω. Εσύ, σε ό,τι εγώ θα πω, δε θα μιλήσεις καθόλου».
Πήγε πρωϊ – πρωϊ. «Που είσαι κυρά- Μαρία», της λέγει. «Έχεις καιρό να φανείς. Πότε θα βάλουμε τους τόκους στα βιβλιάρια; Πότε θα τακτοποιήσεις το κιβώτιο, τη θυρίδα στην τράπεζα;»
Μιλιά δεν είπε η κυρά-Μαρία. Ο υπάλληλος της τράπεζας της ξαναείπε: «Το γρηγορότερο σε περιμένω».
Τα παιδιά της την περικύκλωσαν. Τα εγγόνια της, οι νύφες της, οι γαμπροί της. «Τι ακούσαμε μάνα;» «Ναι παιδάκια μου, κάτι ξεχασμένες καταθέσεις και ένα κιβώτιο με κοσμήματα στην τράπεζα, τα άφησε ο μακαρίτης ο πατέρας σας και αμέλησα».
«Αχ ..παιδιά μου, αρκετά κάθισα τώρα σε σας, θα πάω λίγες μέρες στο Νίκο, μετά στο Γιάννη, μετά στον Αριστείδη».
Που να την αφήσουν να φύγει! «Όχι μητέρα θα καθίσεις εδώ. Καλά είσαι. Τι θέλεις να αλλάζεις;» Κάθισε η κυρά-Μαρία. Περνούσε θαυμάσια. Όπου πήγαινε, κανένα παιδί δεν την έδιωχνε, όπως πρώτα. Ο υπάλληλος της τράπεζας της έφερε εικονικά και ένα κλειδί από ένα κιβώτιο της τράπεζας.
Κοιμήθηκε η κυρά-Μαρία. Όλοι έτρεξαν να ανοίξουν το κιβώτιο της τράπεζας για τα κοσμήματα. Το άνοιξαν. Βρήκαν ένα σφυρί και ένα χαρτί που έγραφε: «Όποιος δεν κρατά μέχρι τελευταία του πνοή, ό,τι έχει και δεν έχει, με τούτο το σφυρί θέλει σπάσιμο το κεφάλι του».
Ήθελε να τονίσει την πίκρα των γερατειών και την πίκρα της μάνας.