FtS40

Αρχές Δεκεμβρίου 1997 έγινε στο Κιότο της Ιαπωνίας διάσκεψη για τη μόλυνση του περιβάλλοντος. Υποτίθεται ότι λόγω της σοβαρότητας του θέματος, οι αποφάσεις που θα ελαμβάνοντο θα ήταν καθοριστικές για την αντιμετώπιση του προβλήματος, που είναι υπεύθυνο για την αύξηση της μέσης ετήσιας θερμοκρασίας του πλανήτου μας. Η μόλυνση της ατμόσφαιρας είναι υπεύθυνη για το φαινόμενο του θερμοκηπίου, που συντελεί στην αύξηση αυτή της θερμοκρασίας. Η απόφαση “των μεγάλων συμφερόντων” ήταν για μία μικρή μόλις μείωση των ρύπων, 5% περίπου για τα προσεχή 8-10 χρόνια!! Που με απλά λόγια μεταφράζεται ως εξής: “Καταδικάζεσθε εις θάνατον δι’ ασφυξίας!”

Δεν αναφέρω τα ανωτέρω για να σας γνωστοποιήσω την είδηση -οι περισσότεροι θα την γνωρίζετε- ούτε για να εκθέσω τον προβληματισμό για τη μόλυνση και καταστροφή του περιβάλλοντος. Είναι πράγματα χιλιοειπωμένα και δεν πιστεύω ότι θα προσθέσω κάτι περισσότερο από αυτά που έχουν ήδη γραφτεί και γράφονται καθημερινά. Αφορμή έλαβα από τη διάσκεψη για το περιβάλλον, για να παρουσιάσω ένα καταπληκτικό κείμενο, προφητικό θα έλεγα, γεμάτο σοφία. Ενα κείμενο ανθρώπινο που υπερκαλύπτει το θέμα του περιβάλλοντος, της φύσης και που αποκαλύπτει σε όλο της το μεγαλείο, τη σχέση που θα έπρεπε να είχε ο άνθρωπος με τη μητέρα γη και το περιβάλλον γενικώτερα.

Δεν πρέπει να “ξεπετάξετε” αυτό το κείμενο! Διαβάστε το προσεκτικά! Είμαι βέβαιος ότι τα συναισθήματα που θα σας προκαλέσει, μαζί με πολλές και ευχάριστες αναμνήσεις -στους περισσότερους- θα είναι ό, τι πιο έντονο έχετε αισθανθεί τον τελευταίο καιρό.

Το κείμενο αυτό περιέχεται στο βιβλίο “ΤΟ ΘΑΡΡΟΣ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ” του θεολόγου Πάουλ Τούλιχ και αποτελεί την απάντηση του αρχηγού της φυλής των Αμερικάνων Ινδιάνων Σουόμις, στον 14ο Πρόεδρο των ΗΠΑ, Φραγκλίνο Πήρς, το έτος 1885, όταν ο τελευταίος ζήτησε να του πουλήσουν τη γη τους:

-” Ο μεγάλος αρχηγός στην Ουάσιγκτον μηνάει πως θέλει να αγοράσει τη γη μας. Ο μεγάλος αρχηγός μηνάει ακόμα λόγια φιλικά και καλοθέλητα. Καλοσύνη του διότι ξέρουμε πως αυτός λίγο τη χρειάζεται αντίστοιχα τη φιλία μας. Τη προσφορά του θα τη μελετήσουμε, επειδή ξέρουμε πως αν δεν το πράξουμε, μπορεί ο λευκός να προφτάσει με τα όπλα και να πάρει τη γη μας.

 Πώς μπορείτε να αγοράζετε ή να πουλάτε τον ουρανό, τη ζέστα της γης; Για μας μοιάζει παράξενο. Η δροσιά του αγέρα ή το άφρισμα του νερού, ωστόσο δεν μας ανήκουν. Πώς μπορείτε να τα αγοράσετε από μας; Κάθε μέρος αυτής της γης είναι ιερό για το λαό μου. Κάθε αστραφτερή πευκοβελόνα, κάθε αμμουδιά στις ακρογιαλιές, κάθε θολούρα στο σκοτεινό δάσος, κάθε ξέφωτο και κάθε ζουζούνι που ζουζουνίζει, είναι στη μνήμη και την πείρα του λαού μου ιερό.

 Ξέρουμε πως ο λευκός δεν καταλαβαίνει τους τρόπους μας. Τα μέρη της γής, το ένα μετά το άλλο, δεν κάνουν γι αυτόν διαφορά, επειδή είναι ένας ξένος που φθάνει τη νύχτα και παίρνει από τη γη, όλα όσα του χρειάζονται. Η γη δεν είναι αδελφός του, αλλά εχθρός του που θέλει να τον καταχτήσει, πηγαίνει παρακάτω. Με τα ταμάχι που έχει, θα καπιεί τη γη και θα αφήσει πίσω του μία έρημο. Οποιος βλάφτει τη γη, καταφρονάει το δημιουργό της. Θα περάσουν οι λευκοί και μπορεί μάλιστα γρηγορότερα από άλλες φυλές. Οταν μαγαρίζεις συνέχεια το στρώμα σου, κάποια νύχτα θα πλαντάξεις από τις μαγαρισιές σου. Οταν όλα τα βουβάλια σφαχτούν, όταν όλα τα άγρια αλόγατα μερέψουν, όταν την ιερή γωνιά του δάσους τη γιομίσει το ανθρώπινο χνώτο και το θέαμα των φουντωμένων λόφων το κηλιδώνουν τα σύρματα του τηλέγραφου με το βουητό τους, τότες που να βρεις το ρουμάνι; πού να βρεις τον αετό; Και τί σημαίνει να πεις “έχε γειά” στο φαρί σου και στο κυνήγι; Σημαίνει το τέλος της ζωής και την αρχή του θανάτου.

 Η όψη που παρουσιάζουν οι πολιτείες των λευκών κάνει κακό στο μάτι του ερυθρόδερμου. Πουθενά δεν βρίσκεται μια ήσυχη γωνιά να σταθείς και να ακούσεις τα φύλλα στα δένδρα την άνοιξη ή το ψιθύρισμα που κάνουν τα ζουζούνια πεταρίζοντας. Ομως μπορεί, επειδή κατά πως είπα, είμαι άγριος και δεν καταλαβαίνω, μπορεί, μονάχα για το λόγο αυτό ο σαματάς να ταράζει τ’ αυτιά μου. Μα τί μένει από τη ζωή, όταν ένας άνθρωπος δεν μπορεί να αφουγκρασθεί τη γλυκιά φωνή που βγάνει το νυχτοπούλι ή τα συνακούσματα των βατράχων, ολόγυρα σ’ ένα βάλτο μέσα στη νυχτιά; Ο ερυθρόδερμος προτιμάει το απαλόεφρο αγέρι, λαγαρισμένο από την καταμεσήμερη βροχή ή μοσχολημένο με το πεύκο, του ερυθρόδερμου, του είναι ακριβός ο αγέρας, διότι όλα, τα πάντα, μοιράζονται την ίδια πνοή: τα ζώα, τα δένδρα, οι άνθρωποι. Ο λευκός δεν φαίνεται να δίνει προσοχή στον αγέρα που ανασαίνει. Σαν ένας που χαροπολεμάει για μέρες πολλές, δεν οσφίζεται τίποτα…

 Αν ξέραμε, μπορεί να καταλαβαίναμε, αν ξέραμε τα όνειρα του λευκού, τις ελπίδες που περιγράφει στα παιδιά του, τις μακριές χειμωνιάτικες νύχτες, τα οράματα που ανάφτει στο μυαλό τους, ώστε ανάλογα να δέονται για την αυριανή μέρα. Αλλά εμείς είμαστε άγριοι. Μας είναι κρυφά τα όνειρα του λευκού. Και επειδή είναι κρυφά, θα εξακολουθήσουμε το δρόμο μας. Αν τα συμφωνήσουμε μαζί, θα το πράξουμε για να σιγουρέψουμε τις προστατευμένες περιοχές που μας τάξατε. Εκεί θα ζήσουμε, μπορεί, τις μετρημένες μέρες μας κατά πως το θέλουμε.

 Οταν ο στερνός ερυθρόδερμος λείψει από τη γη, και από τη μνήμη δεν απομένει, παρά ο ίσκιος από ένα σύννεφο που ταξιδεύει στον κάμπο, οι ακρογιαλιές αυτές και τα δάση θα φυλάγουν ακόμα τα πνεύματα του λαού μου, γιατί αυτή τη γη την αγαπούν, όπως το βρέφος αγαπάει το χτύπο της μητρικής καρδιάς. Αν σας την πουλήσουμε τη γη μας, αγαπήστε τη καθώς την αγαπήσαμε εμείς, φροντίστε τη καθώς τη φροντίσαμε εμείς, κρατήστε ζωντανή στο λογαριασμό μας τη μνήμη της γης, όπως βρίσκετε τη στιγμή που την παίρνετε και με όλη σας τη δύναμη, με όλη σας την καρδιά, διατηρήστε τη για τα τέκνα σας, και αγαπήστε τη καθώς ο θεός αγαπάει όλους μας! Ενα ξέρουμε: ο θεός σας είναι ο ίδιος θεός! Η γη του είναι ακριβή. Ακόμη και ο λευκός δεν γίνεται να απαλλαχτεί από την κοινή μοίρα!”

Ακόμα κι ο λευκός! Χωρίς σχόλια

Ευθύμιος Δ. Τζιβάρας