«Είναι κάτι τραγούδια: η χρονομηχανή στο 1967»

Προς την Εφημερίδα «ο Μπράλλος»

Αγαπητές φίλες και φίλοι Μπραλιώτες,
αγαπητοί συγγενείς,

με ιδιαίτερη χαρά και ευγνωμοσύνη παίρνω την όμορφη εφημερίδα σας μέσα από τις στήλες της οποίας επικοινωνώ με τον Μπράλλο που τον αισθάνομαι το ίδιο δικό μου χωριό, όπως και το Σκαμνό, μιας και εκεί βρίσκονται οι ρίζες της μακαρίτισσας της μάνας μου, Κυριακούλας Σκούρα, οι πολυάριθμοι συγγενείς –Σκούρα, Μαυρούκα, Καρμίρη, Μερτζάνη κλπ κλπ- και τόσες όμορφες αναμνήσεις από τις παλαιότερες επαφές με την ευκαιρία κάποιας γιορτής ή από τις αγροτικές ασχολίες μας στα κτήματα της μάνας μας –Σέλλες, Μαυρούκα, Μελά, Κιούπια, Σελιβίθια, Αμπλάκη κ.α.-. Η μάνα μας προσπάθησε και το κατάφερε να μας εμφυσήσει μεγάλη αγάπη και εκτίμηση για το μπραλιώτικο σόϊ, τους ακατάλυτους δεσμούς αίματος.

Με τα αισθήματα αυτά και την σύντομη αυτοσύσταση θα ήθελα να σταθώ σε κείμενα του τελευταίου σας φύλλου Νο 39 Ιουνίου – Αυγούστου 2003 στις σελίδες 2 και 3. Στο ένα κείμενο αρθρογράφος σας, προφανώς λάτρης της μουσικής και συνάμα ένας από τόσα θύματα της χούντας, αναφέρεται γλαφυρά με τίτλο «είναι κάτι τραγούδια: η χρονομηχανή στο 1968» σε βιώματα από την καταραμένη περίοδο της απριλιανής δικτατορίας των συνταγματαρχών. Παντρεύει τις αναμνήσεις του σχετικά με τα μουσικά ακούσματα της εποχής και τα προσωπικά του βιώματα που φαίνεται ήταν οδυνηρά, όπως σε πολλούς συνανθρώπους μας. Στην άλλη σελίδα φιλοξενείται επιστολή διαμαρτυρίας από άλλον Μπραλιώτη για παρόμοιο κείμενο του προηγουμένου φύλου με αντίστοιχο τίτλο «ήταν κάτι τραγούδια: η χρονομηχανή στο 1967».

Στην επικριτική του επιστολή ο διαμαρτυρόμενος συντοπίτης αποτρέπει την εφημερίδα από τέτοιες αναφορές: «το άρθρο αυτό, με αναφορές σε γεγονότα άσχημα για τον τόπο μας, μόνο τα πάθη μας τρέφει και ξύνει τις πληγές μας», επισημαίνει για να συνεχίσει:

«..πράγματι, πρέπει να γνωρίζουμε το παρελθόν μας και την ιστορία μας, για να αποφύγουμε παρόμοια λάθη στο μέλλον, αλλά αυτό νομίζω ότι ξεφεύγει από τα όρια της εφημερίδας ενός χωριού και είναι έργο άλλων (όχι ότι είμαι υμνητής της 21ης Απριλίου 1967)..»

«..αν λοιπόν συνεχιστεί στο επόμενο φύλλο και άλλο άρθρο «χρονομηχανή στο 1967», ε, τότε θα φιλοξενείτε δικά μου άρθρα με πραγματικά γεγονότα και βιώματα από τον συμμοριτοπόλεμο, από το 1944-1949».

Ειλικρινά δεν γνωρίζω τους δύο συντοπίτες μου που μπορεί ίσως κάποιος ή και οι δύο να είναι συγγενείς μου μιας που ο ..μισός Μπράλλος συγγενεύει με την οικογένειά μου. Με αισθήματα φιλίας, αγάπης και σεβασμού θα ήθελα ωστόσο να διερωτηθώ, ελπίζοντας ότι δεν θα παρεξηγηθώ, ως αναμειγνυόμενος σε εσωτερικά άλλου χωριού και με το δεδομένο ότι το ζήτημα που τίθεται δεν αφορά έναν μόνον οικισμό, αλλά ολόκληρο τον τόπο μας, και γιατί όχι, πανανθρώπινες αξίες:

-Γιατί είναι έργο άλλων και όχι εντός των ορίων της εφημερίδας ενός χωριού να προσεγγίζει με ευπρέπεια θέματα που σχετίζονται με σημαντικές ιστορικές στιγμές του τόπου μας;

-Εξομοιώνεται το δικαίωμα του θύτη με το θύμα;

-Χρειάζεται να έχουμε αναστολές μήπως και ενοχλήσουμε αυτούς που οδήγησαν στην Κυπριακή τραγωδία, αυτούς που αποσάθρωσαν ακόμη και το στράτευμα, εκεί δηλ. που φανταζόμασταν ότι κάτι θα είχαν επιτύχει, και δεν θα το πιστεύαμε με τίποτα, αν δε το βλέπαμε με τα ίδια μας τα μάτια στην επιστράτευση φαρσοκωμωδία τον Ιούλιο του 1974;

-Ποια είναι επί τέλους τα όρια της συζήτησης και προβληματισμού και ποιο είναι το θεματολόγιο ενός πολιτιστικού Συλλόγου που αποφάσισε πέρα από το κοκορέτσι και το τσάμικο να καταπιαστεί και με θέματα που απασχολούν τον κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο;

-Με τι είδους θέματα θα μας συνέστεινε να ασχολούμαστε ο συντοπίτης, εμείς που γεννηθήκαμε μετά τον πόλεμο;

-Τι μας συμβουλεύει να πούμε στα παιδιά μας που γεννήθηκαν στα χρόνια της μεταπολίτευσης;

Επειδή έχουμε σχηματίσει γνώμη και άποψη εντάσσοντας τον Πολιτιστικό Σύλλογο Μπράλλου ανάμεσα στους πλέον δραστήριους της ευρύτερης περιοχής μας, μόνον με απογοήτευση και μελαγχολία μπορούμε να φαντασθούμε τέτοια φαινόμενα και δη στις μέρες μας με εμπεδωμένη τη δημοκρατία, δηλαδή την επιβολή σιωπής και τον περιορισμό του δικαιώματος έκφρασης και μάλιστα για τόσο σημαντικά και άκρως διδακτικά κεφάλαια της ιστορίας μας. Το γεγονός ότι ο διαμαρτυρόμενος συντοπίτης διαχωρίζει επιδερμικά τη θέση του έναντι της απριλιανής χούντας, σε τίποτα δεν μεταβάλλει την κατάσταση. Η αίσθηση που δίνεται στον τρίτο αναγνώστη της έγκριτης εφημερίδας είναι ότι επιχειρείται, ούτε λίγο, ούτε πολύ να μπουν στη ζυγαριά ισοσταθμισμένα η δικτατορία από τη μία μεριά και η δημοκρατία από την άλλη.

Δεν χωρεί αμφιβολία ότι η δικτατορία του ’67 διατηρούσε κάποιο ομφάλιο λώρο με τον εμφύλιο και μία μερίδα των νικητών. Στον αδελφοκτόνο σπαραγμό θρηνούν όλοι οι Έλληνες και πολύ περισσότερο στα δικά μας χώματα που βρέθηκαν στο επίκεντρο σφοδρότατων συγκρούσεων, με εκατόμβες θυμάτων. Σκύβουμε με ευλάβεια στο καντήλι των θυμάτων τόσο της μίας, όσο και της άλλης πλευράς. Αυτό, όμως δεν σημαίνει ότι θα βάλουμε στο ίδιο τσουβάλι τους αγωνιστές της αντίστασης, αυτούς που πήραν μάθημα από το Λεωνίδα, το Διάκο, τον Ανδρούτσο με αυτούς τους άθλιους που συνεργάστηκαν με τον κατακτητή. Γι΄ αυτούς δεν υπάρχει έλεος, ούτε συγχώρεση.

Η ιστορία έδειξε ότι η αριστερή πορεία δεν δικαιώθηκε. Το κομμουνιστικό κοινωνικοοικονομικό σύστημα κατέρρευσε με εντυπωσιακό γδούπο στις αρχές της δεκαετίας του 90, με τρόπο που απομυθοποίησε διάφορες ιδεοληψίες. Στην μετεμφυλιακή περίοδο η διογκωμένη προπαγάνδα για τον «εξ αριστερών κίνδυνο», τον μπαμπούλα του κομμουνισμού, έλαβε διαστάσεις εθνικής τραγωδίας, δίχασε το λαό και προκάλεσε μεγάλες αδικίες, όπως ήδη σήμερα επισημαίνεται και ομολογείται και από σοβαρούς συντηρητικούς πολιτικούς. Η ίδια αυτή τραγωδία τιμώρησε την συντηρητική παράταξη μέχρις υπερβολής.

Σήμερα πλέον το μεγάλο ζητούμενο είναι πέρα από την εμπέδωση της δημοκρατίας που είναι δεδομένη και δεν πτοείται από ελάχιστους οπαδούς της χούντας των συνταγματαρχών, η ευημερία του Ελληνικού λαού, που έχει να διανύσει μεγάλα βήματα, καθώς κατάντησε ουραγός στην Ευρώπη. Την όποια βελτίωση δεν την βλέπουμε υλοποιούμενη από τα εξτρεμιστικά, ευτυχώς ελάχιστα στοιχεία, του τόπου μας, αλλά μέσα από τις συντεταγμένες δημοκρατικές δυνάμεις. Χωρίς μισαλλοδοξίες και με γνώμονα τη σωφροσύνη και την αξιοκρατία, καλούμαστε να προωθήσουμε καλύτερες συνθήκες κοινωνικής δικαιοσύνης και ίσων ευκαιριών για κάθε Έλληνα και Ελληνίδα, χωρίς διαχωρισμούς και παραγωντισμούς.

Σε λίγο θα γιορτάσουμε την επέτειο του Πολυτεχνείου που αποτελεί μεγάλη στιγμή δόξας και μεγαλείου της φυλής μας και των μεγάλων αξιών που μας κληροδότησαν οι προγονοί μας, φωτίζοντας ανεξίτηλα δια μέσου των αιώνων ολόκληρη την ανθρωπότητα.

Με ιδιαίτερη συγκίνηση αφιερώνουμε στη μνήμη των αγνών παλικαριών που χάθηκαν, αλλά και στη μνήμη όσων άλλων χάθηκαν ή βασανίστηκαν ή ταλαιπωρήθηκαν ποικιλοτρόπως στην περίοδο της δικτατορίας το παρακάτω ποίημα του Χρήστου Σαλάτα από το Ξυλόκαστρο Κορινθίας:

Πολυτεχνείο

Γυρεύοντας τη λευτεριά
πέσαν απάνου στα θεριά
και βάψαν μ΄ αίμα τα θρανία
μαχόμενοι την τυραννία.

Ήσαν τρεις μέρες στο σχολειό
σαν άρχισε το μακελειό,
τρεις μέρες κ΄ έκραξαν με βιάση
-ο φασισμός δεν θα περάσει.

Ωιμέ, τ΄ αθώα τα παιδιά
με τη μεγάλη τους καρδιά!
όπλο μονάχο τους το δίκιο
και πολεμάν με πείσμα αντρίκιο.

Μα τ΄ ατσαλόφραχτα θεριά
σπάζουν κεφάλια και μεριά,
ποτίζουνε μ΄ αίμα τη γη μας
κι όλο αυγαταίνουν την οργή μας

πέφτει το σίδερο μ΄ ορμή
στ΄ ανυπεράσπιστο κορμί,
μεν΄ η σημαία δίχως χέρι
θρηνολογάει βουβά τ΄ αγέρι.

Ωιμέ τ΄ αθώα τα παιδιά
με το τραγούδι στην καρδιά!
θολό βασίλεψε το βλέμμα
πνίγηκεν η κραυγή στο αίμα.

Νέοι και νιες, αδερφικά
με τα ωραία ιδανικά
την Άνοιξη πήγαν να βρούνε
-κίνησαν, πίσω δεν θα ‘ρθούνε.

Αθήνα, 17 Νοέμβρη 1973

Με ιδιαίτερη αγάπη και εκτίμηση

Γ. Αποστολόπουλος

Μήνυμα από τη σύνταξη

Λόγω της χρονικής εγγύτητας προς τη λήξη του διμήνου, της εκδήλωσης του Ασωπού, αλλά και της αναγγελίας στο μεταξύ της λαϊκής συνέλευσης που συγκάλεσε η τοπική αυτοδιοίκηση στο χωριό, ήτοι γεγονότα μείζονος σημασίας, μέσα στο μήνα Σεπτέμβριο 2003, κρίθηκε σκόπιμη η παράταση του συνήθους διμήνου μέχρι και το τέλος Σεπτεμβρίου.