20130413

Του Άγη Βερούτη / www.capital.gr

Στο μουσείο του Ναζισμού στο Βερολίνο έχει φωτογραφίες που αποτυπώνουν τη χυδαιότητα. Το υποκείμενο και το αντικείμενο της χυδαιότητας έχουν το κοινό χαρακτηριστικό ότι γεννήθηκαν άνθρωποι. Όμως στο δρόμο, μέσα από μια διαδικασία απo-ανθρωποποίησης η μια ομάδα, οι Ναζί, φερόμενοι στο αντικείμενο της χυδαιότητάς τους, τους Εβραίους, ως να μην ήσαν άνθρωποι, έχασαν οι ίδιοι κάθε επαφή με την ανθρώπινη φύση τους. Τελικά κανείς δεν μπορεί να υποστηρίξει πλέον σήμερα ότι οι Ναζί ήσαν άνθρωποι. Ήσαν απλά ανθρωπόμορφα κτήνη.

Η διαδικασία απο-ανθρωποποίησης που χρησιμοποίησαν για να δικαιολογήσουν τα αποτρόπαια εγκλήματά τους οι Ναζί, ήταν η δημιουργία μιας λαϊκής αρένας, όπου τα αντικείμενα της Ναζιστικής χυδαιότητας, οι Εβραίοι, βρίσκονται ξαφνικά και απρόσμενα στο επίκεντρο της λαϊκής αρένας, εγκαταλείποντας τις περιουσίες και τα σπίτια τους εκτοπιζόμενοι από το νέο καθεστώς του Χίτλερ, χωρίς να γνωρίζουν καλά-καλά τι νοσηρά σχέδια έχει στο νου του για το μέλλον τους. Χάνουν τα πάντα χωρίς να γνωρίζουν αν υπάρχει σχέδιο για την τύχη που θα έχουν, και ποιο είναι το σχέδιο αυτό.

Πολλοί κατηγόρησαν τους Εβραίους εκ των υστέρων ότι δεν αντιστάθηκαν, μετά την αποκάλυψη της Aπόλυτης Kτηνωδίας του Ολοκαυτώματος. Με την υστερογνωσία της κτηνωδίας είναι εύκολο να αναρωτηθεί κάποιος γιατί αυτά που έγιναν αφέθηκαν να γίνουν χωρίς κανείς να αντισταθεί. Η πραγματικότητα τη στιγμή των συμβάντων όμως είναι διαφορετική.

Επανέρχομαι στην εικόνα των εκτοπιζόμενων αστών γερμανο-Εβραίων. Γύρω τους τα πλήθη ζητωκραυγάζουν για την πτώση τους από το βόλεμα του αστού. Οι “κακοί” για το νέο καθεστώς “βολεμένοι Εβραίοι αστοί” εξευτελίζονται δημοσίως προς τέρψιν των φτωχών πλην τίμιων γερμανών, της χειμαζόμενης εργατικής τάξης που υποφέρει από τις δρομολογήσεις των κυρώσεων που της επέβαλαν οι νικητές του Α’ Π.Π.

“Αυτοί φταίνε!” είναι η δικαιολογία.

Το τίμημα της διαφορετικής ηθικής κληρονομιάς από τον τότε δοκιμαζόμενο προτεσταντισμό, είναι ο εκτοπισμός, ο εξευτελισμός, ο απανθρωπισμός και η “Τελική Λύση”. Χυδαία πράγματα, κτηνώδη και ακατάληπτα για εμάς σήμερα.

Κι όμως…

Το ίδιο διαφορετικός είναι και ο “τεμπέλης Έλληνας” που ζει με δανεικά από τον εργατικό βορειοευρωπαίο. Το ίδιο διαφορετικός είναι και ο “απατεώνας Κύπριος” που ζει από τη διαφύλαξη των προϊόντων των Ρώσων μαφιόζων, ή ο “απερίσκεπτος Ισπανός”, ή ο “ρισκαδόρος Ιρλανδός”, και ούτω καθεξής.

Ζούμε σε επικίνδυνους καιρούς. Σε καιρούς που η διαφορετικότητα αναδεικνύεται ως αίτιο τιμωρίας. Σε καιρούς που ο δημόσιος υπάλληλος φοβάται να πει ανοιχτά σε αγνώστους τί δουλειά κάνει, και που ο ελεύθερος επαγγελματίας και ο μικρομεσαίος αυτόματα θεωρούνται φοροφυγάδες και εγκληματίες από το καθεστώς, όταν δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις ακόρεστες απαιτήσεις υπερφορολόγησης στις οποίες καλούνται να ανταπεξέλθουν εν καιρώ ύφεσης που κρατάει 6 χρόνια, και έχει ροκανίσει το 30% της συνολικής οικονομίας, όταν το μέγεθος του δημοσίου έχει παραμείνει σχεδόν αμετάβλητο, δηλαδή η ιδιωτική οικονομία έχει χάσει σχεδόν το 60% των μεγεθών της. Δηλαδή τα δύο στα τρία μαγαζιά που είναι κλειστά στους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας. Τα δύο τρίτα.

Ετοιμάζονται λένε και στρατόπεδα συγκεντρώσεως για οικονομικά εγκλήματα. Δηλαδή για εκείνους που δεν έχουν να πληρώσουν εκείνα που το κράτος απαιτεί από αυτούς. Από πότε η ένδοια έγινε έγκλημα; Σε ποια προτεσταντική δυστοπία είναι ο πτωχός εγκληματίας; Ακόμη και την εποχή του Βίκτωρος Ουγκώ, για να χαρακτηριστεί εγκληματίας κάποιος, έπρεπε να ενεργήσει. Ο χαρακτηρισμός κάποιου ως εγκληματία, χωρίς ενέργεια από μέρους του, παραπέμπει σε άλλες, πιο πρόσφατες, σκοτεινές εποχές. Η διαπόμπευση κάποιων για αυτό που είναι, και όχι αυτό που πράττουν, και η περιφορά τους στα κανάλια, το νέο Κολοσσαίο, παραπέμπει σε άλλες εποχές.

Βαδίζουμε αμέριμνοι, ως κοινωνία, επάνω σε πολύ λεπτό πάγο που τον ονομάζουμε ηθικό κίνδυνο. Δεν υπάρχει τίποτε πιο ανήθικο, που να μπορώ να σκεφτώ, από αυτόν τον ηθικό κίνδυνο.

Η κατάρρευση εσόδων είναι θέμα χρόνου. Μετά η κατάρρευση όλων εκείνων που ξέρουμε και θεωρούμε δεδομένα. Μετά η συλλογή των φόρων με την απειλή φυλάκισης; Με την απειλή κάνης όπλου; Οι συλλήψεις θα γίνονται μπροστά στα παιδιά μας ή θα μας βγάζουν πρώτα έξω από το σπίτι; Το σπίτι θα το παίρνουν αμέσως ή θα προλαβαίνουν τα γυναικόπαιδα να φέρουν μεταφορέα;

Αντί να ψάχνουμε να βρούμε τρόπους να αποφύγουμε την κατάρρευση ετοιμάζουμε στρατόπεδα συγκεντρώσεως και φυλακές. Προς γνώσιν και συμμόρφωσιν. Προς διαπόμπευσην και απο-ανθρωπισμό. Οι νέοι εγκληματίες απλά “είναι”. Δεν “κάνουν”, αλλά “είναι”. Είναι Έλληνες, Ιταλοί ή Κύπριοι, είναι δημόσιοι υπάλληλοι ή ελεύθεροι επαγγελματίες, είναι φτωχοί και ανίκανοι να πληρώσουν τους φόρους που επιβάλλονται απερίσκεπτα. Απλά “είναι”. Αυτό. Η ποινικοποίηση της ύπαρξης αντί της πράξης.

Λέγω πιο πάνω: “τα αντικείμενα της… χυδαιότητας…, βρίσκονται ξαφνικά και απρόσμενα στο επίκεντρο της λαϊκής αρένας, εγκαταλείποντας τις περιουσίες και τα σπίτια τους εκτοπιζόμενοι από το νέο καθεστώς…, χωρίς να γνωρίζουν καλά-καλά τι… σχέδια έχει στο νου του για το μέλλον τους. Χάνουν τα πάντα χωρίς να γνωρίζουν αν υπάρχει σχέδιο για την τύχη που θα έχουν, και ποιο είναι το σχέδιο αυτό.”

Συμπληρώστε εσείς τις τελείες.

Ποιοι είναι οι Νέοι Εβραίοι; Για καθέναν είναι κάποιος άλλος, αλλά τελικά για κάποιους όλοι μας.

Μήπως πρέπει να το πάρουμε αλλιώς;

Ακούει κανείς;