20130922
του Αλέξανδρου Αλαμάνου
«Πώς», μια λέξη που κυριαρχεί στο μυαλό όλων μας, όταν αναρωτιόμαστε τον τρόπο που θα αναγεννηθούμε ως κοινωνία.
Πώς όμως θα ανασυνταχθούμε υπό συνθήκες μιας σύγχρονης και προοδευτικής κοινωνίας στο πλαίσιο μιας ευνομούμενης πολιτείας, ενός κράτους δικαίου, αξιόπιστου, λειτουργικού και καινοτόμου;
Πώς; Όταν κουβαλάμε νερό στον μύλο της νοοτροπίας του παρτακισμού και της εξασφάλισης του ατομικού μας βολέματος.
Πώς; Όταν μετά από την ανώμαλη προσγείωσή μας στη σκληρή πραγματικότητα, συνεχίζουμε να διατηρούμε σχέσεις δούναι και λαβείν σε αρκετές συναλλαγές μας με δημόσιους υπαλλήλους (Ιατροί, καθηγητές, ΚΤΕΟ, πολεοδομίες, κ.α).
Πώς; Όταν οι πολιτικοί μας λειτουργούν συντεχνιακά, καλύπτοντας ακόμη και σήμερα σκάνδαλα που σημάδεψαν τη μεταπολιτευτική ιστορία της χώρας.
Πώς; Όταν Δ.Υ αδειοδοτούνται από τη σημαία απουσιάζοντας από την εργασία τους.
Πως; Όταν εργοδότες στο Ιδιωτικό τομέα απασχολούν ανασφάλιστους εργαζομένους και δεν δίνουν αποδείξεις για τα προϊόντα που πωλούν.
Πώς; Όταν νεόπλουτοι αγοράζουν γιοτ για ιδίαν χρυσή άλλα τα παρουσιάζουν πως δήθεν τα διαθέτουν προς ενοικίαση.
Πώς; Όταν το κράτος δεν μπορεί να θεσπίσει σταθερό φορολογικό νόμο που να ευνοεί την ανάπτυξη και τη πάταξη της φοροδιαφυγής.
Πώς; Όταν προωθούνται πολιτικές που αυξάνουν την ανεργία.
Πώς; Όταν κυβέρνηση και αντιπολίτευση επιδίδονται σε κοκορομαχίες προς χάριν εντυπώσεων προσπαθώντας να εξαγοράσουν ψήφους.
Πώς; Όταν οι πολιτικοί αρχηγοί αλλάζουν απόψεις σαν τα πουκάμισα.
Πώς; Όταν εκφράζουμε το επαναστατικό μας πνεύμα ζωγραφίζοντας δημόσια κτίρια και αλληλοβριζόμαστε με όποιον έχει αντίθετη από εμάς άποψη
Πώς; Όταν το οδικό μας δίκτυο και η παντελής έλλειψη οδηγικής παιδείας αποτελούν θανατηφόρο συνδυασμό
Πώς; Όταν εξακολουθούμε να επιλέγουμε για αντιπροσώπους στο κοινοβούλιο ανθρώπους που στερούνται στοιχειώδους παιδείας, λογικής και δημοκρατικών πεποιθήσεων
Πώς; Όταν μεγαλώνουμε και αναθρέφουμε παιδιά – μηχανές λήψης πτυχίων αδιαφορώντας για τη δημιουργία ανθρώπων με ουσιαστική παιδεία και κοινωνική μόρφωση
Πώς; Όταν δομούμε μια κοινωνία ρατσιστική με κύριο χαρακτηριστικό της το χλευασμό προς τη διαφορετικότητα.
Πώς; Όταν οι υπάρχοντες πολιτικοί σχηματισμοί εκφράζουν στο μέγιστό δυνατό τη θεωρία ότι στους τυφλούς βασιλεύει ο μονόφθαλμος.
Πώς; Όταν αδιαλείπτως επικαλούμαστε τους αρχαίους μας προγόνους για να δηλώσουμε την υποτιθέμενη ανωτερότητα μας σαν έθνος, ξεχνώντας βεβαίως να τονίσουμε την απουσία κάποιας πρόσφατης ένδοξης προσφοράς μας προς την ανθρωπότητα, τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια.
Πώς; Όταν η λέξη αυτοκριτική απουσιάζει από το λεξικό των περισσοτέρων από εμάς. (Των πολιτικών συμπεριλαμβανομένων, ορισμένοι παρουσιάζονται και σαν μετά Χριστόν προφήτες θεωρώντας μας εκ των προτέρων ηλίθιους λες και είμαστε αμνήμονες και ξεχάσαμε τη πολιτική τους διαδρομή).
Τα ερωτήματα αυτά και πολλά περισσότερα που ο καθένας από εμάς έχει στο μυαλό του, μπορούν να αποτελέσουν το εφαλτήριο για την αναδόμηση και την ανακαίνιση της νοοτροπίας μας με σύγχρονα, πολιτισμένα, δημοκρατικά και στέρεα δομικά υλικά. Αλήθεια όμως θέλουμε;