20131102
Λίγο μετά τη στυγερή δολοφονία του αριστερού μουσικού Παύλου Φύσσα, από τους φασίστες της Χρυσής αυγής [18.10.2013, αν θυμάμαι καλά], ήρθε μόλις προχθές [01.11.2013, γύρω στις επτά το βράδυ]η δολοφονία δύο μελών της νεοναζιστικής οργάνωσης Χρυσή Αυγή στο Νέο Ηράκλειο, ενώ και ένα τρίτο μέλος της ίδια οργάνωσης βρίσκεται βαριά τραυματισμένο μετά από αυτή την επίθεση που φαντάζει ως αντίποινα, αν και οι έρευνες βρίσκονται σε εξέλιξη.
Νέοι άνθρωποι όλοι τους! Κρίμα και πάλι κρίμα.
Είναι φανερό ότι η βαθιά κρίση που μαστίζει την πατρίδα μας τροφοδοτεί αυτές τις ακραίες συμπεριφορές και ενισχύει σχηματισμούς που καθιερώθηκε να λέγονται «άκρα». Αυτή η ενδυνάμωση των άκρων είναι φανερό ότι αποτελεί προϊόν της απελπισίας και απόγνωσης που πλήττει τη χώρα μας. Αν εξετάσει κανείς το προφίλ των οικογενειών των θυμάτων, εκατέρωθεν, δεν θα βρει ουσιαστικές διαφορές. Αντιθέτως θα έλεγε κανείς, ο λόγος γίνεται για παιδιά που με τον ίδιο τρόπο κακοπαθαίνουν και ταλαιπωρούνται στην χειμαζόμενη πατρίδα μας.
Και αν αυτές οι ομάδες, εν πάσει περιπτώσει, συγκροτούν τα άκρα που θεριεύουν, τι υπάρχει στο ενδιάμεσο; Στα μη άκρα;
Από τις δηλώσεις των εκπροσώπων των πολιτικών σχηματισμών της παρακμής που οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία, και παριστάνουν τώρα τους σωτήρες, ενώ άλλοι καιροφυλακτούν με τον ίδιο δοκιμασμένο, όσο και αποτυχημένο τρόπο, να πάρουν τη σκυτάλη της εξουσίας, ακούγονται πανομοιότυπες δηλώσεις:
-Καταδικάζουμε τη βία, απ’ όπου και αν προέρχεται.
-Όλοι ενωμένοι απέναντι στη βία
-Να βάλουμε ένα τέλος στο φαύλο κύκλο του αίματος
και πάει λέγοντας.
Αυτό το «όλοι ενωμένοι», εννοείται χωρίς καμία εξαίρεση, μου θυμίζει τον μύθο που η αλεπού πλησίαζε στο κοτέτσι και μετέφερε την είδηση στα κοτόπουλα, ότι εφ εξής αποφασίστηκε όλα τα ζώα να είναι αγαπημένα, να μην αλληλοσπαράσσονται και νά ‘ναι αγαπημένα.
Μα την αλήθεια, δεν μπορώ να δώσω άλλη ερμηνεία με κάποιο νόημα και ουσία.
Από την άλλη έχει αρχίσει μία ακατάσχετη φιλολογία περί «εγκληματικής οργάνωσης». Άκουσα με τα ίδια μου αυτιά πολιτικούς από το χώρο του κατεστημένου πολιτικού συστήματος να επιχειρούν τον ορισμό τι θα πει έγκλημα και τι είναι μία εγκληματική οργάνωση.
Με περίσσια σιγουριά αποφαίνονται ότι έγκλημα είναι να αφαιρέσεις τη ζωή του άλλου και κάπου εκεί τελειώνει η προσπάθεια ορισμού. Στην πιο προχωρημένη εκδοχή διευκρινίζεται ότι έγκλημα είναι η ωμή δολοφονία. Ούτε λίγο , ούτε πολύ, άλλαξαν εκ βάθρων τον ποινικό κώδικα. Ότι άλλη ατιμία γίνεται, δεν μας απασχολεί, ακόμη και αν οδηγεί σε εκατόμβες θυμάτων. Και μη χειρότερα!
Και ο ανύποπτος συμπολίτης κάθεται απορημένος και διερωτάται;
Δεν είναι έγκλημα η καταλήστευση του δημόσιου πλούτου μέσα από μία χωρίς προηγούμενο ηθική κατάπτωση αρχών και αξιών στο δημόσιο βίο της χώρας που μας δίνει την ευρωπαϊκή πρωτιά στη διαφθορά και η ως εκ τούτου φτωχοποίηση τεράστιων μαζών της κοινωνίας;
Δεν είναι έγκλημα η επί μακρόν συστηματική καταστροφή και απορρύθμιση με συγκεκριμένες απρεπείς πράξεις και παραλήψεις, κάθε έννοιας κοινωνικής δικαιοσύνης και στοιχειώδους πρόνοιας, η φθορά και απαξίωση των θεσμών και κάθε βάθρου που ορίζει μία, στοιχειωδώς έστω, ευνομούμενη πολιτεία;
Όλες οι αυτοκτονίες, η ασύλληπτη εξαθλίωση όλο και μεγαλύτερου μέρους της κοινωνίας, που όμοιό της δεν βρίσκει κανείς, παρά μόνον σε κάποια φάση του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, δεν συνιστά έγκλημα;
Δεν θα πρέπει κάποια στιγμή να αρχίσουμε να βλέπουμε και να αντιμετωπίσουμε την αιτία που οδήγησε στα άκρα;