20131109

Αυγερινός Ανδρέου
Δικηγόρος – Πρώην Πρόεδρος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών
από την αξιόλογη ηλ. εφημερίδα των Βριλησσίων “Βριλησσιώτικα Νέα”

Διάφορα έντυπα κατά καιρούς αναφέρονται στον όρκο του Μεγάλου Βασιλιά, που φέρεται ότι έδωσε το 324 π.Χ. στην Όπη της Μεσοποταμίας, σε συμπόσιο ενώπιον 9.000 αξιωματούχων και προυχόντων κάθε φυλής, Ελλήνων, Περσών, Μήδων, Ιουδαίων κλπ. Στη συνέχεια, συνήθως ακολουθεί ανάλυση του κειμένου, σύγκριση και παραλληλισμός με την Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Αποδίδουν το κείμενο στον Καλλισθένη ή στον ψευδοκαλλισθένη. Το κείμενο είναι το εξής:

” Θεωρείστε την Οικουμενική πατρίδα σας
με κοινούς τους νόμους, όπου θα κυβερνούν
οι άριστοι, ανεξάρτητα φυλής.
Δεν ξεχωρίζω τους ανθρώπους όπως κάνουν
οι στενοκέφαλοι, σε Έλληνες και Βάρβαρους.
Δεν μ’ ενδιαφέρει η καταγωγή των πολιτών
ούτε η ράτσα που γεννήθηκαν.
Τους καταμερίζω μ’ ένα κριτήριο, την ΑΡΕΤΗ.
Για μένα κάθε καλός ξένος είναι Έλληνας
και κάθε κακός Έλληνας είναι χειρότερος από βάρβαρος.
Αν ποτέ σας παρουσιαστούν διαφορές, δεν θα καταφύγετε
ποτέ στα όπλα, παρά θα τις λύνετε ειρηνικά.
Τον Θεό δεν πρέπει να τον νομίζετε σαν αυταρχικό κυβερνήτη,
αλλά σαν κοινό πατέρα ΟΛΩΝ, ώστε η διαγωγή μας
να μοιάζει με την συμβίωση που κάνουν τ’ αδέρφια στην οικογένεια.
Από μέρους μου σας θεωρώ όλους ίσους, λευκούς ή μελαψούς
και θα ήθελα να μην είστε απλοί μόνον υπήκοοι
της Κοινοπολιτείας μου, αλλά όλοι μέτοχοι και συνεταίροι.
Όλοι οι θνητοί, από εδώ και πέρα, να ζήσουν σαν ένας λαός,
μονοιασμένοι, για την κοινή προκοπή.
Τον όρκο τούτο που δώσαμε με την σπονδήν,
κρατήστε τον σαν σύμβολο Αγάπης.”

Πρόκειται για ένα παραμύθι, κακό και ύπουλο, χαλκευμένο σε ύποπτα κέντρα σιωνιστών, διεθνιστών, ανθρώπων τουτέστιν και που πιστεύουν και που επιδιώκουν τον διεθνισμό, την παγκοσμιοποίηση και τον πολυπολιτισμό. Ο Όρκος είναι ανύπαρκτος, ανυπόστατος, σαθρό κατασκεύασμα. Το κείμενο αυτό κυκλοφορεί εδώ και χρόνια, συνεχώς παραλλαγμένο και προσαρμοσμένο στις σκοπιμότητες που κάθε φορά υπηρετεί. Παλαιότερα κυκλοφόρησε ως όρκος δοθείς από τον Μ. Αλέξανδρο… στην Όπη, δηλ. στην Παλαιστινιακή πόλη Γιάφα, η οποία πριν 60 χρόνια ενώθηκε με το Τελ- Αβίδ ( εδώ κανείς εύκολα ψηλαφεί το χέρι του πλαστογράφου σιωνιστή). Ο Αλέξανδρος, όμως, ποτέ δεν γύρισε στην Παλαιστίνη, αφού μετά τις κατακτήσεις του πέθανε στη Βαβυλώνα. Στην έκδοση αυτή του όρκου της Ιόπης, έχουμε και συγγραφέα! ” Ερατοσθένης, Αλεξανδρινός φιλόσοφος” (275-194 π.Χ.). Τέτοιο έργο ιστορικό φυσικά δεν έχει γραφεί ποτέ από τον Ερατοσθένη. Εδώ λείπει ολόκληρη η αναφορά στο Θεό (σιγά μην ήθελαν οι σιωνιστές να μιλήσουν για άλλο Θεό πιο ανθρώπινο). Υπάρχει και μια τρίτη εκδοχή του “όρκου” του Γ. Ζαλοκώστα, ομοιάζουσα με τη δημοσιευόμενη, αλλά χωρίς βιβλιογραφική παραπομπή. Το θέμα είναι πολύ σοβαρό, γιατί δεν είναι το μόνο. Κατά καιρούς γίνεται από κάποιους προσπάθεια απομονώσεως χωρίων αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων, χαλκεύσεως, διαστρεβλώσεως και απομονώσεως αυτών, με σκοπό την υπηρέτηση ιδεολογιών. Το ίδιο είχε συμβεί με χωρίο από τον “Πανηγυρικό” του Ισοκράτους, “Έλληνες είναι οι μετέχοντες της ελληνικής παιδείας” , ενώ ο Ισοκράτης το αντίθετο λέει στο λόγο αυτό και απαξιώνει τους βαρβάρους. Μέχρι και ο πρώην Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, εντιμότατος Κωνσταντίνος Στεφανόπουλος, υπέπεσε στο ολίσθημα ή στο λάθος αυτό, για να δεχθεί βέβαια, τις δίκαιες και εύλογες αιτιάσεις των ειδημόνων. Το ίδιο και ο Πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς πριν λίγες ημέρες. Ανέσυραν ένα χωρίο από τον Ισοκράτη, το απομόνωσαν, το παραμόρφωσαν και είπαν: ” Έλληνες είναι οι μετέχοντες της ημετέρας παιδείας”. Ιδού! Το είπε και ο Ισοκράτης. Αλιεύουν σε θολά ύδατα. Σκέπτονται κάπως έτσι: Πόσοι ξέρουν αρχαία ελληνικά; Πόσοι απ’ αυτούς διάβασαν Ισοκράτη; Ειδικότερα πόσοι διάβασαν τον “Πανηγυρικό” και πρόσεξαν την παράγραφο 50; Ελάχιστοι, βέβαια. Ο “Πανηγυρικός” του Ισοκράτη είναι ένας ύμνος στην Αθήνα, που την ξεχωρίζει από τις άλλες ελληνικές πόλεις και ένα σκληρό κατηγορητήριο κατά των αλλοεθνών. Τους αλλοεθνείς τους αποκαλεί στο σύνολό τους “βαρβάρους” με υπερχειλίζουσα αντιπάθεια και εχθρότητα. Και αυτό το κάνει 32 φορές στο λόγο του αυτόν. Τους περιφρονεί ως ικανούς να είναι δούλοι των Ελλήνων ( παρ. 181). Θεωρεί τους άρχοντές τους κατώτερους και από τον έσχατο Έλληνα ( παρ.184), τους δε Πέρσες τους αποκλείει από τα Ελευσίνια μυστήρια και τους θεωρεί φυσικούς εχθρούς των Ελλήνων ( παρ. 157 και 156). Στην περίφημη παράγραφο 50 του λόγου του ο Ισοκράτης αναφέρεται στους Αθηναίους και στους άλλους Έλληνες και όχι στους αλλοεθνείς. Παρατίθεται το κείμενο της παραγράφου 50 πρωτότυπο και σε μετάφρασή του από τον έγκριτο φιλόλογο και λογοτέχνη Απόστολο Τζαφερόπουλο, ο οποίος ασχολήθηκε επί μακρόν με την αθλιότητα των παραχαρακτών της ιστορίας μας και ο οποίος πέθανε πριν λίγο καιρό, αφήνοντας πίσω του σημαντικό έργο: ” Τοσούτον δ’ απολέλοιπεν πόλις ημών περί το φρονείν και λέγειν τους άλλους ανθρώπους, ώσθ’ οι ταύτης μαθηταί των άλλων διδάσκαλοι γεγόνασιν, και το των Ελλήνων όνομα πεποίηκεν μηκέτι του γένους, αλλά της διανοίας δοκείν είναι, και μάλλον Έλληνας καλείσθαι τους της παιδεύσεως της ημετέρας ή τους της κοινής φύσεως μετέχοντας”. Δηλαδή:

” Τόσο πίσω της έχει αφήσει ( τ.έ. έχει ξεπεράσει) η πόλις μας στη φρόνηση και τον έντεχνο λόγο τους άλλους, ώστε οι μαθητές αυτής έχουν γίνει διδάσκαλοι των άλλων, και έχει κάμει ώστε το όνομα Έλληνες να μη θεωρείται πλέον δηλωτικόν του γένους, αλλά της πνευματικής μορφώσεως, και Έλληνες να αποκαλούνται μάλλον εκείνοι που είναι μέτοχοι της δικής μας παιδείας, παρά όσοι μετέχουν στην κοινή μας φύση (καταγωγή)”.

Με το θέμα αυτό του πλαστού όρκου του Μ. Αλεξάνδρου έχουν ασχοληθεί πολλοί, ιστορικοί, φιλόλογοι, λογοτέχνες και άλλοι. Παραλείποντας τη δική μου εργασία και άλλων, παραθέτω την άποψη του αειμνήστου εγκρίτου φιλολόγου Απ. Μ. Τζαφεροπούλου, προς αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας :

“……Ιστορικός του Μ. Αλεξάνδρου, είναι ο Αρριανός (95-175 μ.Χ.). Έγραψε την ” Αλεξάνδρου Ανάβασιν”, έχοντας ως πηγές τους πιο αξιόλογους συγγραφείς, όπως τον Πτολεμαίο και τον Αριστόβουλο, οι οποίοι είχαν συνοδεύσει τον Αλέξανδρο στις εκστρατείες του και υπήρξαν αυτόπτες και αυτήκοοι μάρτυρες όλων των γεγονότων. Τα έργα αυτών δεν σώζονται πλέον, αλλά πρόλαβε και επωφελήθηκε από αυτά ο Αρριανός. Για όποιον λοιπόν ενδιαφέρεται για την αλήθεια, παραπέμπουμε στο βιβλ.Ζ’, κεφ.9 και 10, της ” Αλεξάνδρου Αναβάσεως” όπου υπάρχει ο πλήρης ” λόγος” και όχι ” όρκος”, του Αλεξάνδρου. Διότι αυτός ” αναβάς επί το βήμα έλεγε ώδε” ( και όχι “ωρκίζετο ” ώδε). Και να τι έλεγε στους Μακεδόνες ( και όχι σους Ιουδαίους στην Ιόπη): ” Φίλοι μου, βοσκούσατε πρόβατα και ο πατέρας μου ο Φίλιππος σας έκανε ανθρώπους των πόλεων. Ήσασταν δούλοι και σας έκανε ηγεμόνες βαρβάρων. Ήσασταν περιφρονημένοι και σας έκανε επικεφαλής όλων των Ελλήνων κατά των Περσών. Έπειτα ήλθα εγώ. Σας οδήγησα θριαμβευτές στην Ιωνία, στην Αίγυπτο, στην Μεσοποταμία, στον Ινδικό Ωκεανό. Συμμεριζόμουν τους κόπους μ’ εσάς, έτρωγα την ίδια τροφή και δέχτηκα πολλές λαβωματιές στις μάχες. Ωφελημένοι βγήκατε εσείς. Εξοφλήσατε τα χρέη σας με τους μισθούς που σας πλήρωνα. Πλουτίσατε με την λαφυραγωγία. Και σε ανταπόδοση θέλετε να με εγκαταλείψετε και να επιστρέψετε στην Μακεδονία. Φύγετε λοιπόν ( ” άπιτε” ). Πέρα από ένα παράπονο πικρό για αχάριστη συμπεριφορά των Μακεδόνων απέναντί του, ο Αλέξανδρος δεν προβαίνει σε κανενός είδους ” όρκο “. ‘Έτσι νομίζω ……Αλλά ο Αρριανός συνεχίζει στο επόμενο 11ο κεφ.: Αφού ο Αλέξανδρος είδε αποφασισμένους τους Μακεδόνες να αναχωρήσουν, μοίρασε τις διοικητικές και τις άλλες εξουσίες στους Πέρσες και τους Μήδους. Το έμαθαν οι Μακεδόνες και μετανοιωμένοι γύρισαν στα ανάκτορα και εκλιπαρούσαν τον Αλέξανδρο να τους συγχωρήσει. Και εκείνος ” ανήγετο ως τι ερών” ( = ανέβηκε σε ένα ψηλότερο τόπο για να τους μιλήσει). Αποκρινόμενος στο παράπονό τους, ότι κάμνει τους Πέρσες συγγενείς του και παραμελεί αυτούς, τους μίλησε και πάλι ” έφη” (= είπε) ότι όλους τους Μακεδόνες τους θεωρεί συγγενείς του. Αν λοιπόν υπάρχει κάτι που μπορεί να θεωρηθεί ως όρκος, είναι η τελευταία αυτή διαβεβαίωση. Και μετά την ευχάριστη τροπή των πραγμάτων ο Αλέξανδρος προσέφερε ευχαριστήρια θυσία προς τους θεούς και παρέθεσε ” θοίνην” ( = γεύμα, όχι συμπόσιο, όπως μεταφράζουν τη λέξη οι προχειρολόγοι), στο οποίο παρακάθησαν πρώτοι οι Μακεδόνες και στη συνέχεια οι Πέρσες και όσοι άλλοι από τα άλλα έθνη απολάμβαναν τιμές κατά το αξίωμα ή κατά την αρετή, ” των άλλων εθνών όσοι κατ’ αξίωσιν ή τινα άλλην αρετήν πρεσβευόμενοι” (Δεν διακρίνω πουθενά Ιουδαίους! ).Η όλη εκδήλωση κλείνει με τις τελευταίες τέσσερις σειρές του κεφαλαίου, που είναι ίσως και πιο κρίσιμες. Γι’ αυτό και τις αντιγράφουμε αυτολεξεί: ” Εύχετο ( ο Αλέξανδρος) τα τε άλλα αγαθά και ομόνοιαν τε κοινωνείν της αρχής Μακεδόσι καιο Πέρσαις. Είναι δε κατέχει λόγος τους μετασχόντας της θοίνης εις εννακισχιλίους, και τούτους πάντας μίαν τε σπονδήν σπείσαι και επ’ αυτή παιανίσαι”.( Ευχόταν και τα άλλα αγαθά και την ομόνοιαν και την κοινή συμμετοχή στην εξουσία Μακεδόνων και Περσών. Και λέγεται ότι οι μετέχοντες στο γεύμα ήταν περίπου 9.000 και ότι όλοι αυτοί έκαναν κοινή σπονδή και ακολούθως έψαλαν τον πολεμικό παιάνα). Ούτε ” όρκος “, ούτε λόγος περί οικουμενικής πατρίδας, όπου θα κυβερνούν οι άριστοι, ανεξάρτητα φυλής κλπ. που θα μπορούσαν θαυμάσια να κυκλοφορήσουν ως ιδεολογία κάποιας πολιτικής κινήσεως. Όμως αυτά τα ωραία λόγια δεν τα είπε ο Αλέξανδρος ούτε έδωσε κάποιον ” Όρκο” περί αυτών. Διότι είναι αδιανόητο ένας ” Όρκος” τέτοιας αξίας να διέφευγε από την προσοχή του Αρριανού. Αλλά και αν υποτεθεί ότι συνέβη κάτι τόσο απίστευτο με έναν ιστορικό της κλάσεως του Αρριανού, πώς είναι δυνατόν να μη θεωρηθεί σκανδαλώδες, ένας φιλόσοφος, ο Πλούταρχος ( 50-120 μ.Χ), γράφοντας στα ” Ηθικά” του ειδική μελέτη με θέμα ” Περί της Αλεξάνδρου τύχης ή αρετής”, και ως ιστορικός του ” Βίου Αλεξάνδρου” να… αποσιώπησε έναν τόσο σημαντικό ” Όρκο”; Όταν μάλιστα είναι πασίγνωστο ότι διέθετε μία από τις πλουσιότερες ιδιωτικές βιβλιοθήκες και άρα είχε πρόσβαση σε όλες τις σχετικές πηγές, μεταξύ των οποίων και τον Θεόδωρο Σικελιώτη ( 1ος π.Χ), ο οποίος ουδέν σχετικό αναφέρει, αλλά και τον σύγχρονό του Κόϊντο Κούρτιο Ρούφο, που έγραψε “Ιστορία Μεγάλου Αλεξάνδρου” σε 10 βιβλία. Σαν τι λοιπόν να συμβαίνει; Κατά την γνώμη μας, την τελευταία παράγραφο, που παραθέσαμε ανωτέρω, την απομονώνουν κάποιοι και την διαμορφώνουν με προσθαφαιρέσεις έτσι, ώστε αυτή να αντανακλά τις μύχιες σκέψεις και επιθυμίες τους. Και δεν σημαίνει ότι κάτι τέτοιο είναι μεμπτό. Ανεπίτρεπτο όμως είναι να μη το υπογράφουν οι ίδιοι, αλλά να πλαστογραφούν την υπογραφή κάποιου ανύποπτου και μάλιστα θανόντος……….”.

Αυτά σημειώνει, μεταξύ άλλων, ο Απ.Μ.Τζαφερόπουλος.

Και τώρα μια τελευταία παρατήρηση δική μου : το κείμενο του “Όρκου” μιλάει για λήξη των πολέμων κλπ. Μα ο Μ. Αλέξανδρος , λίγο πριν πεθάνει, δεν ετοίμαζε την εκστρατεία για κατάληψη και κυριαρχία της Δύσης; Ο Κλέαρχος δεν ναυπηγούσε εκατοντάδες πλοία για το σκοπό αυτό ; Επομένως, όρκος δεν υπάρχει, είναι πλαστός, κατασκευασμένος από ύποπτα κέντρα. Είναι νεκρός. Ας τον ενταφιάσουμε να ησυχάσουμε με αυτόν, να ξαναβρούμε τις διαφορές μας με τους βαρβάρους (τους σύγχρονους, βέβαια, που σχεδιάζουν και επιβάλλουν ύπουλα την παγκοσμιοποίηση και τη νέα τάξη πραγμάτων) .