20140328
Γιώργος Αποστολόπουλος, Σκαμνός
Μόλις στον μετα-προσεχή μήνα θα έχουμε διπλές εκλογές για την τοπική μας αυτοδιοίκηση, αλλά και τις ευρωεκλογές που αποκτούν ιδιαίτερη σημασία καθώς διεξάγονται κάτω από τις σοβαρές επιπτώσεις της κρίσης στην ελληνική κοινωνία. Ασφαλώς και δεν πρόκειται περί βουλευτικών εκλογών δια μέσου των οποίων θα μπορούσε να εκτιμηθεί η κρίση του ελληνικού λαού για τα πεπραγμένα της συγκυβέρνησης, αλλά και τη στάση της αντιπολίτευσης, της εσω- καθώς και της εξω-κοινοβουλευτικής. Κακά τα ψέματα, όμως. Η δυστυχία που έχει συσσωρευθεί σε ευρύτατα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας, είναι τόσο μεγάλη, που ακόμη και μέσα από αυτή την εκλογική διαδικασία, αναμένεται να εξαχθούν κρίσιμα συμπεράσματα.
Σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις που παίρνουν το φως της δημοσιότητας, αλλά και με βάση την κοινή αντίληψη, διαφαίνεται ως περίπου σίγουρο ότι τα δύο λεγόμενα «μεγάλα κόμματα» που συγκροτούν την συγκυβέρνηση και έχουν την ευθύνη των χειρισμών στις τελευταίες δεκαετίες που οδήγησαν στην καταστροφή της χώρας, είναι ζήτημα αν και τα δύο μαζί συγκεντρώσουν ένα ποσοστό γύρω από το 20%. O tempora o mores! Και να σκεφθεί κανείς ότι εδώ και μόλις λίγα χρόνια –πριν από το ξέσπασμα της βαθιάς και πολύπλευρης κρίσης- αυτό το άθροισμα κινείτο γύρω από το 70-75%. Ένα τέτοιο ενδεχόμενο σηματοδοτεί την οξύτατη αποδοκιμασία αυτών των ξεπερασμένων πολιτικών σχηματισμών, μαζί με τις κατεστημένες πρακτικές των.
Και ποιες είναι αυτές οι πρακτικές που το εκλογικό σώμα, αποδοκιμάζει με τόση αυστηρότητα;
Κατά την ταπεινή μας γνώμη, είναι η ανάπτυξη των πελατειακών σχέσεων με συγκεκριμένα στρώματα και κάστες συμφερόντων μέσα στην ελληνική κοινωνία. Ο λόγος για τα ρουσφέτια των πολιτικών και κομματαρχών παλαιάς κοπής που εκμαυλίζουν μάζες ολόκληρες από δυστυχείς ανθρώπους που αναζητούν στον ήλιο μοίρα ή διαδρομιστές τυχοδιώκτες κατ’ επάγγελμα που έχουν εθιστεί στην παρασιτική σε βάρος του κοινωνικού συνόλου συμπεριφορά. Έχουν πολλαπλασιαστεί τόσο πολύ, που διερωτάσαι, φίλε μου, αν μήπως τα παράσιτα έχουν πλήρως εξουθενώσει τον ξενιστή. Πως αλλιώς να ερμηνεύσεις αυτό το κατάντημα της δύσμοιρης πατρίδας μας; Όλα αυτά τα παράσιτα και οργανωμένα ιδιοτελή συμφέροντα διαμορφώνουν κάστες, όπως είναι οι εργολάβοι του δημοσίου, τα ΜΜΕ, οι συνδικαλιστές της συμφοράς που από «πυλώνας της δημοκρατίας», κατάντησαν δυνάστες της κοινωνίας.
Είναι οι πολιτικοί της παρακμής, οι πρωταίτιοι της καταστροφής της χώρας. Γι’ αυτό και στη ρητορική τους, ακούμε συχνά πυκνά να λένε:
-Δεν ασχολούμαστε με το παρελθόν! Εμείς κοιτάζουμε το μέλλον! Κοιτάζουμε πως θα ανορθώσουμε και θα σώσουμε τη χώρα;
Και κάθεσαι εσύ, αγαπητέ μου Έλληνα συμπολίτη και σκέφτεσαι:
-Πως είναι δυνατόν αυτοί οι άνθρωποι που είναι υπεύθυνοι για την καταστροφή της χώρας, να εμφανίζονται με τόσο θράσος τώρα μπροστά μας και να παριστάνουν τους σωτήρες; Πως είναι δυνατόν με φθαρμένα υλικά να οικοδομήσεις κάτι γερό και υγιές; Πως είναι δυνατόν χωρίς να κάνεις διάγνωση, δηλαδή πώς και γιατί φθάσαμε σ΄αυτό το χάλι, να ορίσεις θεραπευτική αγωγή; Τόσο πολύ, επί τέλους υποτιμούν τη νοημοσύνη των εκτός συστήματος πολιτών;
Στο ευρύτερο πολιτικό σκηνικό, φίλε συμπολίτη, αναπτύσσεται μία συζήτηση και αντιπαράθεση με άξονα το σλόγκαν «μνημόνιο» ή «αντιμνημόνιο». Στην ίδια λογική αναθεματίζονται οι δανειστές μας και οι εκπρόσωποί τους, η λεγόμενη τρόικα.
Κι έρχεσαι πάλι εσύ, καλέ μου άνθρωπε και σκέφτεσαι:
-Μα αυτά τα δανεικά δεν τα πήραν οι δικοί μας αιρετοί εκπρόσωποι; Πως τώρα ερχόμαστε να κάνουμε κουτσουκέλες δίκην μπαταχτσήδων; Εμείς δεν ψηφίσαμε όλους αυτούς που έπαιρναν τα δανεικά και τα διασπάθιζαν;
Είναι να απορεί κανείς με το επίπεδο συζήτησης και προβληματισμού που διεξάγεται στα ΜΜΕ, κυρίως αυτά της λεγόμενης διαπλοκής, με τους διάφορους καλεσμένους που σε βάζουν σε σκέψεις, πως επιτέλους δεν βρέθηκαν κάποιοι άνθρωποι της προκοπής, με γνώση και ήθος να μας εκπροσωπήσουν και να πάρουν στις πλάτες τους τη μοίρα αυτού του πολύπαθου ελληνικού λαού; Το μόνο καλό που μας προσφέρουν αυτά τα ΜΜΕ είναι να προσδιορίσουμε αυτούς τους «αναγνωρίσιμους» και να τους αποφύγουμε στις επικείμενες εκλογές με κάθε τρόπο. Να ψάξουμε και να ρωτήσουμε για ανθρώπους σοβαρούς, με γνώση και ήθος.
Ποιούς θα στείλουμε στο Ευρωκοινοβούλιο;
Εκτός θέματος αν όχι όλοι τους, τουλάχιστον οι περισσότεροι. Τη στιγμή που σε όλη την Ευρώπη διεξάγεται μία γόνιμη συζήτηση, εμείς εδώ κινούμαστε σε λάθος αναζητήσεις. Αν μάλιστα σταθούμε στο μέγα ζήτημα της Ευρωζώνης, το μεγάλο λάθος που έγινε, και ήδη αναγνωρίζεται από πολλούς, είναι ότι προχωρήσαμε στην νομισματική ενοποίηση, ενώ έπρεπε να προηγηθεί η δημοσιονομική ενοποίηση. Είναι ένα λάθος και ρίσκο που είχαν πάρει οι τότε ηγέτες, αλλά δεν δικαιώθηκαν στην πορεία. Είναι σαν να ξεκινάμε από τη σκεπή παραβλέποντας το βασικό οικοδόμημα!
Να πούμε μερικές βασικές αλήθειες: Ναι μεν η ΕΕ διαπράττει κάποια λάθη, αλλά για το ελληνικό πρόβλημα οι ευθύνες είναι κατά κύριο λόγο δικές μας. Τα πολιτικά κόμματα της παρακμής κατέστρεψαν τη χώρα. Διόρισαν ρουσφετολογικά ανάξιους ανθρώπους σε κάθε πλευρά του δημοσίου, του στενού, του ευρύτερου, των ΔΕΚΟ, των ΟΤΑ και όπου βάλει ο νους σου και έτσι προέκυψε το πρώτο και κύριο πρόβλημα. Αυτός είναι και ο λόγος που τραινάρουν τις σχετικές μεταρρυθμίσεις, ενώ από εδώ έπρεπε να ξεκινήσουμε, με ή χωρίς την τρόικα. Πως όμως να το κάνουν; Αφού εδώ είναι διορισμένοι όλοι οι συγγενείς και φίλοι των, οι κουμπάροι, οι παρατρεχάμενοι, κάθε καρυδιάς καρύδι, που το μόνο προτέρημα που έχουν είναι να ψηφίζουν αυτούς που τους διόρισαν. Έτσι προέκυψε το σάπιο κράτος που ενώ πληρώνεται από μας, είναι σε πλήρη αδυναμία να ανταποκριθεί ακόμη και σε βασικές ανάγκες του πολίτη, έναντι του οποίου συμπεριφέρεται σαν δυνάστης. Κρίμα στον κοσμάκι του ιδιωτικού τομέα, όπου 1,5 εκατομμύρια συμπολίτες μας βρίσκονται στην ανεργία.
Και είναι όντως εκπληκτικό να βλέπει κανείς το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης να προσέρχεται στην εκλογική αναμέτρηση με υποσχέσεις να διευρύνει το κράτος, να επαναπροσλάβει κάθε ανάξιο, να αποδώσει μισθούς που έχουν περικοπεί κττ. Την ίδια στιγμή διάφορα τρωκτικά, συνδικαλιστές της συμφοράς, πολιτικοί επαγγελματίες του είδους που οσφραίνονται την επερχόμενοι καταιγίδα, σπεύδουν στο χώρο που ευνοείται δημοσκοπικά για να πιάσουν στασίδι! Δίπλα στον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ γνωστοί συνδικαλιστές που ρήμαξαν τον τόπο. Μα τι αλλαγή επί τέλους μπορούν να υποσχεθούν αυτοί οι άνθρωποι που κατά τα άλλα εμφανίζουν ένα εκπληκτικό σκηνικό ετερόκλητων θέσεων και απόψεων; Ποιος πείθεται από τέτοιους πολιτικούς σχηματισμούς, που απλά αντιγράφουν το λάθος παράδειγμα του παρελθόντος και καπηλεύονται την απόγνωση των απλών ανθρώπων;
Για τους λόγους που αναφέραμε, το ενδιαφέρον εστιάζεται και στις δημοτικές εκλογές. Η επιδίωξη των κομμάτων του συστήματος, είναι να προτείνουν και να υποδείξουν τους δικούς τους υποψήφιους. Κι εμείς τι κάνουμε;
Δεν μας ενδιαφέρει καθόλου, μα καθόλου η κομματική προέλευση των υποψήφιων δημοτικών αρχόντων. Μας ενδιαφέρει η ικανότητα, η σοβαρότητα και η αξία των υποψηφίων. Αυτό και τίποτ΄ άλλο,