20140430
azampoukas@gmail.com / Πηγή:www.capital.gr
Του Ανδρέα Ζαμπούκα
[ΓΑ: Απόστολος Κακλαμάνης: Έφτιαξε το Ν. 1264/1982, όταν τον συνδικαλισμό τον είδαμε σαν “πυλώνα της δημοκρατίας”. Όταν το πράγμα ξέφυγε, δεν όφειλε, ως σοβαρός άνθρωπος, να πει κάτι;Κρίμα! Τον πήρε το καταστροφικό κύμα του ΠΑΣΟΚ κι αυτόν!]
***
Το υπουργείο Εργασίας έχει έτοιμο νομοθετικό πλαίσιο για τον εκσυγχρονισμό του ισχύοντος καθεστώτος στο συνδικαλιστικό κίνημα. Προβλέπεται μείωση ή και μηδενισμός της χρηματοδότησης των σωματείων. Θα συζητηθεί επίσης το θέμα των απεργιών, ώστε να λαμβάνονται αποφάσεις από την πλειοψηφία των εγγεγραμμένων μελών.
Οι αλλαγές στοχεύουν στο να δημιουργηθεί ένα σύγχρονο πλαίσιο λειτουργίας των συνδικάτων, δεδομένου ότι οι τελευταίες αλλαγές έγιναν το 1982 (με τον νόμο 1264). Από τότε, χρόνο με το χρόνο τα συνδικάτα έχασαν το κύρος τους και αυτή τη στιγμή, το μόνο που εξυπηρετούν είναι τους «τρόφιμους» συνδικαλιστές που απολαμβάνουν όλα τα προνόμια της αναχρονιστικής νομοθεσίας.
Η αλήθεια είναι ότι δεν περιμένω πολλά από μια δικομματική κυβέρνηση που έθρεψε την αλαζονεία της πάνω στα στηρίγματα των συνδικαλιστών. Η μοναδική ελπίδα μου είναι να στραφεί το ενδιαφέρον του νομοσχεδίου σε δύο βασικές αλλαγές: Πρώτα, στον τρόπο ανάδειξης αντιπροσώπων και στη λήψη των αποφάσεων και δεύτερον στο τέλος της κρατικής χρηματοδότησης.
Για όσους δεν το έχουν συνειδητοποιήσει, οι συνδικαλιστές εκλέγονται από μειοψηφίες και οι αποφάσεις παίρνονται σε συνελεύσεις, όπου δεν συμμετέχει ούτε το 10% των εγγεγραμμένων μελών. Αυτό δεν είναι δημοκρατία, είναι ολοκληρωτισμός! Εάν λοιπόν δεν μπορεί να αναδειχθεί αντιπρόσωπος συνδικαλιστής από την πλειοψηφία και αν δεν συμμετέχει στη συνέλευση πάνω από το 50% των μελών, τότε ας μην λαμβάνεται απόφαση. Πιστεύω έτσι, πολύ γρήγορα οι κανόνες της διαδικασίας θα αναγκάσουν όλους τους εργαζόμενους να συμμετέχουν, αναλαμβάνοντας την ευθύνη των θέσεων τους.
Από τη άλλη, η χρηματοδότηση ενός σωματείου από το κράτος, έχει ως αποτέλεσμα το «ύποπτο» ενδιαφέρον της διεκδίκησης θέσεων. Και πάλι, εδώ θα παίξει ρόλο η ευθύνη των εργαζόμενων που θα κληθούν οι ίδιοι να χρηματοδοτήσουν το σωματείο τους, ελέγχοντας το που πάνε τα χρήματα τους.
Μια άλλη διάσταση που πρέπει να συνυπολογίσουμε, είναι τα δείγματα που έχουμε από την υπόλοιπη Ευρώπη. Εκεί η ποσόστωση της συμμετοχικότητας στα συνδικάτα, ποικίλει από χώρα σε χώρα και το νομοθετικό πλαίσιο επιβάλλει αυστηρούς κανόνες λειτουργίας.
Πέρα όμως από την προσωπική ευθύνη του εργαζόμενου στη λήψη των αποφάσεων, χρειάζονται κανονισμοί που θα καλλιεργούν τη συναίνεση και την από κοινού κατάληξη σε αποφάσεις. Οπωσδήποτε, η απομάκρυνση των κομμάτων από το συνδικαλιστικό κίνημα θα δημιουργήσει νέες συνθήκες ενθάρρυνσης ανεξάρτητων ανθρώπων που έχουν όρεξη και ιδέες.
Δυο παραδείγματα θα μας πείσουν για τις άθλιες υπηρεσίες των συνδικαλιστών στα σωματεία τους. Το ένα είναι η ΟΛΜΕ που συμμετείχε, μαζί με το Υπουργείο, στην ηθική εξαθλίωση και τον εξευτελισμό των καθηγητών. Χρόνια ολόκληρα, αδιαφόρησε για την πνευματικότητα και το κύρος του κλάδου, διεκδικώντας μόνο χρήματα και «διευκολύνσεις» από το κράτος. Το δεύτερο είναι οι συνδικαλιστές του ΟΣΕ οι οποίοι εξασφάλισαν επιλεκτική μεταχείριση για μικρές μειοψηφίες , αδιαφορώντας για την τύχη του οργανισμού και τη θέση των μελλοντικών εργαζομένων. Ο ΟΣΕ θα πουληθεί εξαιτίας τους κι αυτοί κατηγορούν ακόμα τις διοικήσεις, με τις οποίες έστηναν από κοινού, τα μεγάλα κόλπα.
Περιμένοντας λοιπόν τις εξελίξεις στο Υπουργείο Εργασίας, ελπίζουμε να βρεθούν κάποιοι που θα τολμήσουν τη μεγάλη ανατροπή. Γιατί τέτοιες ανατροπές είναι οι επαναστάσεις που χρειαζόμαστε. Μόνο έτσι θα αλλάξει η κοινωνία και θα απαλλαγούμε από τις μικρές και μεγάλες δικτατορίες που μας καταδυναστεύουν. Χρειαζόμαστε περισσότερη δημοκρατία παντού και για όλους.