20141011

Γιώργος Αποστολόπουλος

Το σημείωμα αυτό απευθύνεται σε κάθε Σκαμνιώτισσα ή Σκαμνιώτη συγχωριανό με αφορμή ανακοίνωση του δεύτερου Συλλόγου του χωριού μας, που έχει το όνομα “Άγιος Γεώργιος” με αιχμές σε βάρος του Συλλόγου και των στελεχών μας. Στο στόχαστρο και ο υπογραφόμενος.

[http://www.skamnosvoice.gr/portal/index.php/svnews/svnhoriou/2220-aitiaseis-kata-tou-syllogou-mas]

Ας μας συγχωρήσει ο τροπαιοφόρος Άγιος που ενεπλάκη σε ταπεινά πράγματα των Σκαμνιωτών που διαχρονικά φημίζονται ως κατ’ εξοχήν εριστικοί. Πιθανολογώ ότι εδώ εδράζεται και η εμπλοκή του Αγίου που έχει να κάνει με τον παλαιότερο Ιερό Ναό, στο παλιό χωριό που τιμά το όνομά Του και ως εκ τούτου φέρεται να έχει μία κάποια “αρμοδιότητα”, ας πούμε.

Φυσικά και δεν βγάζω τον εαυτό μου απ’ έξω αφού όχι μόνον γεννήθηκα αλλά και μεγάλωσα στο Σκαμνό. Είναι κοινό τοις πάσι ότι οι κοντοχωριανοί που μας αποκαλούν “Παλαβοσκαμνιώτες”, κάτι θα ξέρουν και έχουν τους λόγους τους να το ισχυρίζονται.

Το νέο κύμα συγχωριανών που προέκυψε τις τελευταίες δεκαετίες, με την εντυπωσιακή προσέλευση νέων οικιστών στο όμορφο χωριό μας και με την δημιουργία μίας νέας ανθρωπογεωγραφίας, καλούμαστε να το δούμε αν και σε ποιο βαθμό θα συμβάλει στην εξημέρωση των ηθών. Σε κάθε περίπτωση, αν είναι να εξομολογηθούμε, καλό θα είναι σ’ αυτούς που τώρα μοιράζονται μαζί μας τις τύχες του μικρού χωριού και συμβάλλουν με τον άλφα ή βήτα τρόπο στην εξέλιξη των κοινωνικών σχέσεων, να μην κρύψουμε τίποτα από την ιδιοσυγκρασία μας.

Στην ευρύτερη περιοχή της Ρούμελης μας αναγνωρίζουν, εδώ σ΄ αυτό το διάσελο όπου επικυριαρχεί ο Σκαμνός, και ως “κατσικοκλέφτες” και φαίνεται αυτό να έχει μία κάποια βάση, αφού αυτή η μομφή μας κατατρέχει από τα χρόνια του .. Θουκυδίδη.

[http://www.skamnosvoice.gr/portal/index.php/svxorio/svethima/1024-katsikokleftes-kai-thoukididis] – [http://www.skamnosvoice.gr/portal/index.php/svxorio/svethima/118-eth4].

Τελευταίο περιστατικό καταγράφεται λίγο πριν το περασμένο Πάσχα, αν και δεν προκύπτει ότι οι ζωοκλέφτες είναι συγχωριανοί.

[http://www.skamnosvoice.gr/portal/index.php/svnews/svnhoriou/1919-zooklopes]

Όλες αυτές οι καταβολές και ιδιαίτερες κλίσεις όπλισαν τους Σκαμνιώτες σε χρόνια δύσκολα με θάρρος, ευρηματικότητα, αλλά και πονηριά. Να τα καταφέρεις, να φέρεις κάτι στο σπιτικό σου, στο χωριό σου ακόμη και χωρίς το σταυρό στο χέρι, όπως χαρακτηριστικά μνημονεύεται το τέχνασμα ενός υπέροχου για την μεταπολεμική περίoδο Θανάση Σκαρή, που δρομολόγησε το χτίσιμο του σχολείου μας με μεθόδευση που μετήλθε στους διερχόμενους από το χωριό Βασιλείς, οι οποίοι βέβαια από κάποιους άλλους, με έρανο βρήκαν το αναγκαίο ποσό.

[Αθανάσιος Σκαρής]

http://www.skamnosvoice.gr/portal/index.php/svxorio/prosopa/1026-athanasios-skaris

Ας είναι, όμως, δεδομένη η τιμή στον εξαίρετο αείμνηστο συγχωριανό που για την εποχή του και τα πολύ δύσκολα δεδομένα στη χειμαζόμενη πατρίδα, στα μεταπολεμικά και μετεμφυλιακά χρόνια, επιτυχία ήταν να αποκτήσει κάτι, ακόμη και με κάποια μπαγαποντιά. Είμαι σίγουρος ωστόσο ότι ο αξέχαστος συγχωριανός δεν επιθυμούσε αυτή η πρακτική να αποτελέσει τρόπο ζωής για τις επόμενες γενεές. Είναι λάθος να θεωρούμε αυτή την πρακτική ως δόγμα και μπούσουλα για την παραπέρα πορεία μας. Δεν είναι δυνατόν μονίμως να δρας παρασιτικά, γιατί αυτό το χόμπι που τόσο πολύ ευδοκιμεί στην πατρίδα μας, το βλέπουμε και σήμερα που περνάμε και πάλι δύσκολες μέρες, πως τούτο το εθνικό ήδη σπορ, κατάφερε να εξουθενώσει τον ξενιστή. Η πατρίδα χρεωκόπησε και όσο κι αν απλώνουμε τα χέρια μας στα όποια δημόσια ταμεία, απλά χρήματα δεν υπάρχουν. Ίσως και γι’ αυτό το λόγο μερικοί που είχαν συνηθίσει μονοδιάστατα να εισπράττουν από τον κορβανά του δημοσίου, αρνούνται τώρα να εισφέρουν για να καλυφθούν τα σπασμένα, ενώ εφηύραν κάπως σαν διέξοδο την προσχώρηση στο “κίνημα δεν πληρώνω”.

Ας είναι, όμως. Μέσα σ΄ αυτό το διδακτήριο του Σκαμνού, που αποτελεί και την πέτρα του σκανδάλου, ευτυχήσαμε, πολλοί από μας, όπως φυσικά και ο υπογραφόμενος, καθώς και άλλα τρία από τα έξι αδέρφια μου, να μάθουμε τα πρώτα γράμματα, γι’ αυτό και το χώρο αυτόν τον θεωρούμε ιερό, τον αγαπάμε και τον φροντίζουμε.

Όπως, όμως, κι αν έχει το πράγμα, οφείλουμε να καλοχαιρετήσουμε την πρωτοβουλία του “αδελφού” Συλλόγου, αφού δεν συνηθίζει να επικοινωνεί και να συζητάει μαζί μας. Επάλληλες επιστολές μας και μηνύματα, αγνοούνται. Ίσως και αυτή την κεκτημένη πρακτική, όπως έμαθα από τον ίδιο τον νέο άρχοντα ΟΤΑ, υιοθέτησε η διοίκηση του Αγίου Γεωργίου και μάλιστα με τρόπο ήκιστα ευγενικό, αφού προφασίσθηκε μακρινό ταξίδι, ενώ ήταν στο χωριό, για να τον ξεγελάσει και να μην ανταποκριθεί στην πρόσκλησή του για κοινή μας συνάντηση. Δυστυχώς τα εν οίκω βγήκαν ήδη στο Δήμο! Παρά την τελευταία δυσάρεστη εξέλιξη, θα πούμε, μακάρι αυτό να είναι το ξεκίνημα στο να εξοικειωθούμε να κουβεντιάζουμε, κατά πως είπε και ο ποιητής. Βεβαίως θα ήταν χρήσιμο να ξέρουμε το όνομα του συντάκτη του κειμένου με τις σε βάρος μας κατηγορίες, ώστε να διευκρινίσουμε μερικά σημεία, αλλά δεν υπάρχει όνομα, παρά μόνον η ένδειξη “της συντακτικής ομάδας”, που προδίδει συλλογικό πόνημα.

Ευθύς αμέσως τοποθετούμαι στα επί μέρους σημεία της ανακοίνωσης.

“Η ύπαρξη δύο συλλόγων.”

Είναι φυσική ανάγκη διατείνεται η συντακτική ομάδα του Αγίου Γεωργίου, καθώς “..συνεχίζουν και στις μέρες μας να τίθενται από κάποιους πάνω από το κοινό καλό, το συμφέρον δηλαδή του χωριού μας, ανούσιοι ανταγωνισμοί, προσωπικές φιλοδοξίες και εμπάθειες, κάθε λογής συμφέροντα!”

Θα σταθώ στη συζήτησή μας στη Γραβιά [ΦΣ+ΓΖ+ΜΑ+ΓΑ] στις 23.08.2014, όπου φάνηκε να συμφωνούμε σε μία θέση, κοινή διαπίστωση: Δεν είναι περίεργο σε μία κοινωνία να υπάρχουν και κάπως κλονισμένες διαπροσωπικές σχέσεις. Ο Πολιτιστικός Σύλλογος, όμως, δεν ασχολείται και δεν υπεισέρχεται στις διαπροσωπικές σχέσεις. Δεν είναι αυτός ο ρόλος του. Μέσα, όμως από την ανάπτυξη της πολιτιστικής δράσης, εκτιμάται ότι μπορεί να σφυρηλατηθεί μία καλύτερη ποιότητα ανθρώπινων σχέσεων. Ο ΓΖ το είπε πολύ καλά με δύο λόγια: Υπάρχουν όλο κι όλο 2-3 άνθρωποι που προκαλούν τριβές και δυστυχώς καταφέρνουν να παγιδεύουν ευρύτερες ομάδες συγχωριανών μας.

Τα αίτια και οι αφορμές

Το “σχίσμα” αποδίδεται από την συντακτική ομάδα του Αγίου Γεωργίου, στην αρθρογραφία της ΦτΣ και της μετέπειτα ιστοσελίδας μας www.skamnosvoice.gr “με επιθέσεις σε πρόσωπα συγχωριανών”, “που δεν σταμάτησε να πολιτικολογεί και να αντιπαρατίθεται, καθώς επίσης η έπαρση των ηγετών του Συλλόγου και η πολιτική κοινωνικών διακρίσεων από μέρους τους”. Καταγγέλλεται άρνηση των ηγετών του Συλλόγου μας να παραχωρηθεί ο χώρος σε οικογένειες -καταγράφονται ονόματα- για κοινωνικές εκδηλώσεις, κηδείες και μνημόσυνα, γεγονός που ανάγκασε τους παραπονούμενους να προχωρήσουν στην δημιουργία του Πνευματικού Κέντρου από την Εκκλησία. Τούτο, πάντα κατά την συντακτική ομάδα, οδήγησε τον τότε Δήμο Γοργοποτάμου σε δικαστικές και εξώδικες ενέργειες και εν τέλει στην έξωση του Συλλόγου από το κτίριο.

Η δική μου οπτική:

Δεν είμαι σε θέση να πιστοποιήσω τυχόν άρνηση του οιουδήποτε να παραχωρηθεί ο χώρος σε μία κοινωνική – οικογενειακή εκδήλωση και μάλιστα σε κηδεία.

 http://www.skamnosvoice.gr/portal/index.php/svnews/svnhoriou/2231-aixmes-syllogou-agios-georgios-politistiko-kentro-skamnoy

Σε κάθε περίπτωση δεν συμφωνώ με τέτοιες συμπεριφορές, οποθενδήποτε και αν εκπορεύονται. Απορρίπτουμε και αποδοκιμάζουμε κάθε ενέργεια που εμπεριέχει έπαρση, αν έχει συντρέξει τέτοια περίπτωση. Με την ίδια και ακόμη μεγαλύτερη οργή αποδοκιμάζουμε κάθε υποψία έστω για διάκριση σε βάρος συγχωριανών και πολύ περισσότερο σε βάρος ανθρώπων που κάτω από δυσμενείς συνθήκες προσπαθούν να σταθούν στα πόδια τους μοχθώντας. Είναι αδέρφια μας, τουλάχιστον για μένα που γεννήθηκα και μεγάλωσα μαζί με αυτούς τους ανθρώπους και ίσως η αγάπη της συντακτικής ομάδας, απ΄ όσο μπορώ να υποθέσω, είναι γόνοι σκαμνιώτικης οικογένειας, πλην όμως δεν γεννήθηκαν, δεν μεγάλωσαν, δεν μετάλαβαν της πρώτης γνώσης στο πέτρινο διδακτήριο και φυσικά δεν έχουν τα ίδια με μένα βιώματα και αισθήματα για κάθε συγχωριανό, γι αυτό και ας μου επιτραπεί να πω ότι τα δικά μου αισθήματα είναι αυθεντικά και πηγαία. Γνωρίζω κι αγαπάω και την τελευταία πουρναρόριζα και οργίζομαι όταν βλέπω κάποιους ανεύθυνους -κατ’ επιεική χαρακτηρισμό- να καταστρέφουν ακόμη και περιαστικά δασύλλια για να προσπορισθούν κάποιο έσοδο ή να αποφύγουν την προμήθευση καυσόξυλων με νόμιμο τρόπο. Σέβομαι τους λίγους εναπομείναντες κτηνοτρόφους μας, γιατί αυτή είναι η μαγιά με την οποία δια μέσου των αιώνων μπόρεσε να επιβιώσει ο Σκαμνός. Σήμερα με την καταστροφή που συντελέστηκε στη χώρα, η επαναφορά στην πρωτογενή γεωργοκτηνοτροφική παραγωγή αποτελεί όρο επιβίωσης της πατρίδας μας. Οφείλουμε σεβασμό, αγάπη και κάθε λογής υποστήριξη σε αυτούς τους ανθρώπους που κατ’ ουσίαν φυλάνε τις Θερμοπύλες στην πατρίδα που κινδυνεύει βουλιάζοντας στην παρακμή.

Εδώ, όμως φίλοι μου της συντακτικής ομάδας, οφείλουμε να τραβήξουμε και μία γραμμή: Δεν είναι δυνατόν εγκληματικές πράξεις να εμπίπτουν στο απυρόβλητο. Φοβερές και ανατριχιαστικές ενέργειες, θα πρέπει να αποδοκιμάζονται

[http://www.skamnosvoice.gr/portal/index.php/svnews/svnhoriou/1231-egklima-stou-granisioti

Αν τέτοιες συμπεριφορές τις συγκαλύπτουμε, όπως μερικοί προτείνουν, τότε θα πηγαίνουμε από το κακό στο χειρότερο. Αν μάλιστα αυτές τις πρακτικές τις αναβαθμίζουμε σε δόγμα μέσα από συλλογικότητες, τότε αυτές οι ομάδες που αλείφουν με λάδι, παραβλέπουν και αποσιωπούν κάθε απρέπεια, τείνουν να μοιάσουν περισσότερο με συμμορίες εγκλήματος, με μαφία και πάντως είναι αστείο να περιβάλλονται τον τύπο ενός «πολιτιστικού Συλλόγου».

Σε μερικές ημερομηνίες που μνημονεύονται από τους κατηγόρους μας, θα είχα ενστάσεις: Ο Σύλλογός μας ιδρύθηκε το 1977. Η έξωσή μας από το κτίριο έγινε μάλλον το 2009, μετά από δικαστική διερεύνηση του θέματος. Το 2007 έγινε από το Σύλλογό μας μία εκδήλωση παρουσίασης βιβλίου για την επέτειο των 30 χρόνων από την ίδρυση του Συλλόγου μας στο κτίριο του Σχολείου. Η ίδρυση του Συλλόγου Άγιος Γεώργιος, σύμφωνα με το πρωτοδικείο Λαμίας φέρεται να έγινε το 2008.

Η αρθρογραφία πιστεύουμε ακράδαντα, για να αντιγράψω θέση του φίλου μας, άξιου προέδρου Δημήτρη Ευστράτογλου με αφορμή παρουσίαση βιβλίου μας στο συνεδριακό κέντρο Αμφίκλειας, Νοέμβριος 2008 [λόγω έξωσής μας από το φυσικό μας χώρο], οι Πολιτιστικοί Σύλλογοι και ειδικά οι δικοί μας Σύλλογοι της Ρούμελης, δεν είναι σωστό να εξαντλούνται στον άξονα “τσάμικο και κοκορέτσι”. Από τους σοφούς προγόνους μας έχουμε διδαχθεί ότι οφείλουμε να μετέχουμε και να ασχολούμαστε με τα κοινά και να μην μένουμε αδρανείς, άβουλοι και άπραγοι.

[«Από τη στιγμή που θα πει κανείς, προκειμένου για τις υποθέσεις του κράτους, «Tιμ’ ενδιαφέρει;», μπορούμε να υπολογίζουμε ότι έχει γίνει το πρώτο βήμα για την παρακμή τον κράτους αυτού». Η φράση αυτή του Ζ.Ζ. Ρουσσώ φρονούμε ότι αποτελεί την καλύτερη αφετηρία για την ανάπτυξη των ιδεών μας σχετικά με το εξεταζόμενο θέμα]

[Κατά τον Αριστοτέλη, «ὅταν τό πλῆθος πρός τό κοινόν πολιτεύηται συμφέρον, πολιτεία καλεῖται». Σύμφωνα με τον ορισμό αυτό, για να έχει κάποιος δικαίωμα να φέρει τον τίτλο του πολίτη και να λογίζεται οργανικό μέλος μιας κοινωνίας, πρέπει τα ενδιαφέροντά του να μην στρέφονται αποκλειστικά γύρω από το ατομικό του συμφέρον, αλλά να επεκτείνονται ευρύτερα μέσα στον κύκλο της ολότητας. Όσοι κατά την αρχαιότητα έδειχναν αδιαφορία για τα κοινά και αποκλειστική μεριμνά τους ήταν η προαγωγή του ατομικού μόνο συμφέροντος ονομάζονταν «ιδιώτες». Ο όρος αυτός προσέλαβε σταδιακά ονειδιστική σημασία και τελικά ξέπεσε στην έννοια του απαίδευτου και του ανόητου, σημασίες που με την ίδια λέξη βρίσκουμε σε πολλές ευρωπαϊκές γλώσσες. Έκφραση της περιφρόνησης, που αισθάνονταν οι Έλληνες για τους μη ασχολούμενους με τα κοινά, είναι και η περίφημη φράση του Περικλή: «Τόν μηδέν τούτων μετέχοντα οὐκ ἀπράγμονα ἀλλ’ ἀχρεῖον νομίζομεν» (=Δεν θεωρούμε φιλήσυχο αλλ’ άχρηστο αυτόν που δεν ασχολείται με τα κοινά)].

Δεν είναι τυχαίο ότι ο όρος “ιδιώτης” παρέμεινε μέχρι σήμερα με την αρχαιοελληνική έννοια για να χαρακτηρίσει τον ηλίθιο και σε άλλες γλώσσες [όπως π.χ. αγγλικά: An idiot, dolt, or dullard is an intellectually disabled person, το ίδιο γερμανικά idiot, idiotisch]. Αλλά και σήμερα διατηρείται η πρωτογενής έννοια του όρου στη γλώσσα μας, κυρίως από την επιστημονική κοινότητα της ψυχιατρικής για να δείξει άτομα με σοβαρή νοητική υστέρηση.

Είναι άδικο να στεκόμαστε σε μία ιδιόρρυθμη στάση ενός συμπαθούς συγχωριανού μας, τόσα χρόνια πίσω, που μάλιστα σήμερα που δεν βρίσκεται στη ζωή και που εν πάσει περιπτώσει απαντήθηκε επαρκώς από τον επίσης μακαρίτη καθηγητή Γιαννακόπουλο:

[http://www.skamnosvoice.gr/portal/index.php/svarchive/svnewspaper/eidiseis-sxolia-apopseis/1314-gia-tin-yli-klp-tis-fts]

Εάν σήμερα η συντακτική ομάδα επαναφέρει και ανακινεί τέτοια ζητήματα τα χρεώνεται η ίδια σαν δείγμα αντίληψης και νοοτροπίας, που, νομίζω, δεν της περιποιεί τιμή. Είναι ντροπή να επιδιώκει κανείς τη φίμωση του συμπολίτη, του συγχωριανού του. Θα το ονόμαζα αυτό “σκοταδισμό”, αλλά φάνηκε ότι η λέξη αυτή δεν άρεσε και προκάλεσε ενόχληση.

Ο στοχασμός, η ελεύθερη σκέψη και η εξωτερίκευσή της, οι ιδέες και η διακίνησή των, τελούν σύμφωνα με συνταγματική επιταγή υπό απόλυτη κατοχύρωση. Θεμελιώδης αρχή του δημοκρατικού μας πολιτεύματος, είναι η ελευθερία έκφρασης και είναι αδιανόητο να αμφισβητείται. Εδώ στηρίχθηκε το μεγαλείο του Ελληνικού Πολιτισμού. Η ελευθερία αποτελεί πρωταρχική κατάκτηση των Ελλήνων και δεν είναι τυχαίο ότι αποτελεί κεντρικό μήνυμα με τον πιο ισχυρό συμβολισμό μέσα από τον εθνικό μας Ύμνο. Μόνον σε περιόδους έλλειψης δημοκρατίας τέτοιες κατακτήσεις τίθενται σε περιορισμό, όπως επί παραδείγματι στην τρισκατάρατη επτάχρονη δικτατορία των συνταγματαρχών 1967-1974, που πολλοί από μας βιώσαμε. Τη χούντα που έβαλε στο γύψο τους Έλληνες και οδήγησε στο σφαγιασμό της Κύπρου.

Ιστορικό του σχολικού κτηρίου

Το διδακτήριο του Σκαμνού λειτούργησε ως σχολείο αρχές της δεκαετίας του 50. Προσωπικά εντάχθηκα στην πρώτη τάξη το 1951-52 και υπήρχαν συνολικά, σε όλες τις τάξεις 32 παιδιά.

Με εξαίρεση τον αγαπητό Πολύκαρπο, ουδείς από τους κατηγόρους μας θήτευσε ως μαθητής στο χώρο αυτό. Όχι ότι τούτο έχει κάποια ιδιαίτερη σημασία, αλλά για να καταγραφεί η απόλυτη αλήθεια. Στο τέλος της δεκαετίας του 60 με αρχές της δεκαετίας 70 ελλείψει παιδιών το διδακτήριο εγκαταλείφθηκε. Ελάχιστα παιδιά για ένα διάστημα μεταφέρονταν στο σχολείο του Μπράλου. Ο δάσκαλος Γιάννης Μακρής από το Σταυρό [Μπεκή] καλός φίλος και Πρόεδρος του Συμβουλίου για τον Αχιλλέα, μου διηγείται με πολλή συγκίνηση τη διαδικασία κλεισίματος και απογραφής του συγκεκριμένου κτηριακού συγκροτήματος.

Το όμορο βοηθητικό κτίριο, όπου σήμερα με τη γενναία εισφορά του Θανάση Γκόλφη είναι εγκατεστημένος ο εξοπλισμός καντίνας για το καφενεδάκι, λειτούργησε τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ’50 ένα πρωινό συσσίτιο [αμερικάνικη βοήθεια] για να αντιμετωπισθούν προβλήματα υποσιτισμού των παιδιών στην χειμαζόμενη πατρίδα της μετεμφυλιακής περιόδου.

[ιματισμός UNRA]

Σε ένα μεγάλο καζάνι παρασκευάζονταν κάθε πρωϊ γάλα σκόνη, κι εμείς, τα παιδιά μαζί με το ταγάρι [ας πούμε χαρτοφύλακα της εποχής] με τα βιβλία μας, κουβαλούσαμε από το σπίτι και ένα κύπελλο μεταλλικό, όπου εκ των προτέρων είχαμε τοποθετήσει μέσα τριμμένο ψωμί, ώστε να εμπλουτίζεται το πρωινό. Επιπροσθέτως μας έδιναν και ένα κομμάτι κίτρινο τυρί, εντελώς ασυνήθιστο στη δική μας γεύση και μάλλον αποκρουστικό..

Περισσότερα για το σχολείο της εποχής στην θεματική ενότητα «για τα παιδιά» -Δημοτικό Σχολείο Σκαμνού, Ματιές στο χθες- [ΦτΣ107]

 http://www.skamnosvoice.gr/portal/index.php/svchildren/389-dimotiko-sxoleio-skamnoy-maties-sto-xthes 

Στην συνέχεια το κτήριο περιήλθε σε απόλυτη ερήμωση και άρχισαν οι φθορές. Για κάμποσο χρονικό διάστημα χρησιμοποιήθηκε από συγχωριανό μας, ως αχυρώνας ή ως αποθήκη καυσόξυλων, αλλά η επιδείνωση και εν τέλει η ολοσχερής κατάρρευση της σκεπής απέκλεισε ακόμη και αυτή τη χρήση.

Το 1977 έχουμε με τον αείμνηστο Γιάννη Ζαλαώρα την ίδρυση του Πολιτιστικού Συλλόγου Σκαμνού. Συμβαίνει να συγκαταλέγομαι μεταξύ των ιδρυτικών μελών από συστάσεως του Ιστορικού μας Συλλόγου με αδιάλειπτη συμμετοχή και στήριξή του κατά το μέτρο των δυνάμεών μου μέχρι σήμερα. Το αδρανές διδακτήριο υπέστη πρόχειρες επισκευές και χρησιμοποιήθηκε για τις συνάξεις των μελών του Συλλόγου μας. Ουδεμία αντίρρηση από τον οποιοδήποτε υπήρξε. Δημιουργήθηκε χωρίς κανένα δόλο ή αθέμιτη σκοπιμότητα μία de facto κατάσταση. Θεωρούσαμε ότι ο χώρος αυτός ανήκε στο Σκαμνό και στους συγχωριανούς με κύρια ευθύνη για την συντήρησή του την μοναδική τότε συλλογική οντότητα που ήταν ο Σύλλογός μας. Πολύ αργότερα ήρθε η σχετική νομοθεσία, επί κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ, επί τη βάσει της οποίας, όλα τα αδρανή διδακτήρια της χώρας περιέρχονται στην ιδιοκτησία των ΟΤΑ με συγκεκριμένη όμως δικαιοδοσία ως προς τη χρήση των, που ήταν ό,τι ακριβώς συνέβαινε στην περίπτωσή μας: Για χρήση από Πολιτιστικές Συλλογικότητες. Ο Νόμος δηλαδή φωτογράφησε αυτό που ήδη αποτελούσε απτή πραγματικότητα στο χωριό μας. Ουδείς προέβαλε την οποιαδήποτε αντίρρηση για την εν τοις πράγμασι κατάσταση [τότε υπήρχε η αυτόνομη Κοινότητα Οίτης] και τα χρόνια κυλούσαν μέχρι που η φιλοτιμία των συγχωριανών μας μέσα από τις τάξεις του Συλλόγου μας, πέρα από τις επεμβάσεις εξωραϊσμού σε όλα τα μήκη και πλάτη του χωριού μας [Τρανή Βρύση, τοιχία, παρτέρια και στηθαία στον κεντρικό δρόμο, Βρύση Βασιλόπουλου, καλντερίμι Γούπατο-Τρανή Βρύση, ανάδειξη και ανάπλαση κτηρίου και περιβόλου Αγίου Αθανασίου κλπ.], ήταν φυσικό επόμενο να σταθεί στην κορυφαία παρέμβασή του στο αδρανές διδακτήριο που αποτέλεσε και μία υποδειγματική εργασία ανακαίνισης κάτω από την ενεργό πάντα καθοδήγηση και την πολύπλευρη συμβολή του Κώστα Γέμελου.

Με την ολοκλήρωση και του έργου αυτού για να δοθεί και η αρμόζουσα λαμπρότητα, οργανώθηκε από μας, το Σύλλογό μας, μία εορταστική εκδήλωση στην οποία κλήθηκε να κάνει τα εγκαίνια κόβοντας την κορδέλα ο νέος τότε [νομίζω 1999] Δήμαρχος Γοργοποτάμου, όπου με το λεγόμενο αυτοδιοικητικό σχέδιο Καποδίστρια υπήχθη η δική μας Κοινότητα [Σκαμνού-] Οίτης, ο Παναγιώτης Σπαθούλας.

Ο νέος καποδιστριακός Δήμαρχος από τα καμποχώρια βρέθηκε στον ορεινό Σκαμνό, εγκαινίασε το έργο και εγκωμίασε με θερμά λόγια το έργο του Συλλόγου, “για το οποίο η δημοτική αρχή δεν είχε διαθέσει ούτε μία δραχμή” ευχόμενος τέτοιες ενέργειες να βρουν μιμητές και σε άλλα χωριά του νέου Δήμου που απαρτίζονταν από 13 οικισμούς [αν δεν κάνω λάθος δεν βρέθηκαν μιμητές].

Ο Δήμαρχος Παναγιώτης Σπαθούλας έγινε και προσωπικός και οικογενειακός μας φίλος με πολλά από τα στελέχη του Συλλόγου μας, μέχρι που προέκυψε η παρέμβαση του Πολύκαρπου που ενδιαφερόταν για το κτίριο -για την ανακαίνιση του οποίου ουδόλως είχε συμβάλλει- και εξακολούθησαν οι μεθοδεύσεις με τον νέο Σύλλογο Πολύκαρπου και στυλοβάτη και κατά κάποιο τρόπο ιδεολογικό καθοδηγητή, ως φαίνεται τώρα, το Φάνη Σκαρή.

Ο Φάνης Σκαρής, όπως με πληροφορούν, δεν είχε κρύψει την έντονη φιλοδοξία του γίνει κάποτε “Πρόεδρος”. Πίεσε στον ενιαίο Σύλλογο για τη θέση του Προέδρου, αλλά αντέδρασαν οι συνυποψήφιοί του, με κριτήριο των αριθμό των ψήφων που δεν συνηγορούσε για κάτι τέτοιο. Χαριστικά του είχε δοθεί, επί προεδρίας Κώστα Γέμελου η θέση του Γραμματέα, για να αποφεύγονται οι οξύτητες, που φαίνεται δεν μπόρεσε να διασκεδάσει τις μεγαλύτερες φιλοδοξίες του.

Τα δικαστήρια που ξεκίνησε ο Δήμος σε βάρος μας με τελική συνέπεια την έξωσή μας από το κτήριο με όλα τα κινητά αντικείμενα και εξοπλισμό που κάτω από μεγάλη πίεση, μας υποχρέωσαν να τα μεταφέραμε στο ακατοίκητο σπίτι του φίλου Γιάννη Ντάου, στην Τρανή Βρύση, όπου όμως το παλαιό κτίσμα παρουσίασε επιδεινούμενα προβλήματα με διάτρητη τη στέγη και τα νερά της βροχής που προκάλεσαν τεράστιες ζημιές.

Από αυτή εδώ την ιστορία προκύπτει ένα φυσιολογικό ερώτημα: Τί ήταν αυτό που έκανε τον Παναγιώτη Σπαθούλα να γυρίσει την πλάτη του σε πολύ καλούς προσωπικούς και οικογενειακούς φίλους του, αγκαλιάζοντας τον Πολύκαρπο; Αυτό το ερώτημα, αγαπητέ μου, δεν έχει πάρει απάντηση. Μόνον εκτιμήσεις μπορεί να γίνουν και η επικρατέστερη από αυτές είναι ότι ο αιρετός άρχοντας προτίμησε, αφού έκανε τη σχετική αριθμητική, την φιλία του Πολύκαρπου που ισχυρίζονταν -είναι η σημαία που κρατάει και την περιφέρει συνεχώς σε διάφορους συνδυασμούς- ότι επηρεάζει περισσότερους ψήφους από τον κύκλο του Συλλόγου όπου υπάρχουν “διάφοροι τουρίστες” που στην πλειονότητά τους δεν ψηφίζουν στο χωριό, είναι ετεροδημότες. Με κάθε επιφύλαξη το αναφέρω αυτό, αλλά η υπόθεση αυτή ενισχύεται και από την λυσσώδη αντίδραση του Πολύκαρπου μέσω της κοινότητας να μην εγγραφούν νέοι ψηφοφόροι στο χωριό, προερχόμενοι από το Σύλλογο, αν και πληρούσαν τις προϋποθέσεις.

Ίδρυση του Συλλόγου “Άγιος Γεώργιος”

Πληροφορούμαστε σήμερα από το κείμενο που δημοσιοποιήθηκε, ότι εκτός από τον συγχωριανό Πολύκαρπο, πρωτοστάτησε στην ίδρυση του δεύτερου Συλλόγου και ο Φάνης Σκαρής.

Τις βελτιώσεις στο ακίνητο [αλουμίνιο παράθυρα] όντως τις πιστώνεται ο ΟΤΑ. Όλες όμως οι βελτιώσεις και η υποδειγματική ανακαίνιση ολόκληρου του κτιριακού συγκροτήματος έγιναν από το Σύλλογό μας. Εδώ μιλάμε για ποσό, μαζί και με την εκτεταμένη εθελοντική προσωπική εργασία φιλότιμων συγχωριανών, της τάξης των 200-250 χιλιάδων Ευρώ. Όσον αφορά την σημείωση ότι στη δαπάνη αυτή συμμετείχαν και συγχωριανοί που πήγαν στον νέο Σύλλογο, δεν υπάρχει αμφιβολία. Εάν χρειαστεί, έχουμε καλό αρχείο και μπορούμε να δούμε ονόματα και ποσά, αλλά δεν το κρίνω σωστό. Είναι στο πλαίσιο της πολιτιστικής δράσης να μην προσβάλουμε ανθρώπους. Εξ άλλου η κοινωνική δραστηριότητα, η προσφορά εθελοντικής εργασίας για το χωριό δεν υστερεί από την χρηματική καταβολή, για να μην πούμε ότι τούτη η πράξη αναδεικνύει και ένα ακόμη μεγαλύτερο ψυχικό μεγαλείο. Έχουμε στο Σύλλογό μας περιπτώσεις εξαιρετικά γενναίων δωρεών ακόμη και σήμερα για σημαντικά ποσά, που όμως με ρητή εντολή των χορηγών, αποκλείεται η δημοσίευση των ονομάτων τους.

Είναι εξόχως σημαντικό να αναφερθεί ότι μετά την ανακαίνιση του κτηριακού συγκροτήματος ο Πολύκαρπος με αίτησή του στο Δήμο Γοργοποτάμου ζήτησε, ερήμην των συχωριανών του, το κτίριο για να το κάνει ταβέρνα. Η αίτηση αυτή, σε χειρόγραφη μορφή υπάρχει και μπορεί να αναζητηθεί. [Να σημειωθεί για την ιστορία ότι είχε προταθεί στον Πολύκαρπο και την άξια και αγαπητή γυναίκα του τη Σοφία, να αναλάβουν το καφενεδάκι, αλλά δεν το θέλησαν. Επίσης έλαβαν την καθολική μας υποστήριξη όταν θέλησε να ασχοληθεί με τα κοινά]. Επειδή, όμως μία τέτοια ενέργεια για αδρανή σχολικά διδακτήρια, σύμφωνα με τη σχετική νομοθεσία που μετέφερε όλα αυτά τα ακίνητα στην ιδιοκτησία των ΟΤΑ, δεν συμβιβάζονταν, προκρίθηκε η λύση του “Αγίου Γεωργίου”, όπου μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου, όπως ο ίδιος ο φίλος Φάνης με πληροφόρησε στις 23.08.2014 στη Γραβιά, είναι μόνον η οικογένεια Πολύκαρπου, ήτοι ο γιος του Πολύκαρπου, ο αδερφός του Πολύκαρπου, ο γιος του αδερφού του Πολύκαρπου, η νύφη της αδελφής του Πολύκαρπου και ο Φάνης ο πρωτο-ξάδερφος, που μόλις τώρα αποκαλύπτεται ως ο ιδεολογικός εγκέφαλος του εγχειρήματος, που στην Γραβιά με άφησε να πιστεύω ότι θα δρομολογήσει ενέργειες για την συναδέλφωση, αλλά δεν το έκανε έχοντας άλλα στο νου του. Τις οίδε!

Θεμελιακός όρος του Σ. Άγιος Γεώργιος είναι η ρύθμιση περί “αυτόχθονος” που περιορίζει την εγγραφή ως μελών μόνον αυτοχθόνων Σκαμνιωτών. Οι νέοι οικιστές του Σκαμνού με σημαντικότατες επενδύσεις, μεγάλα σπίτια βίλλες και τεράστια ποσά δημοτικών τελών, πρόσωπα υψηλού επιπέδου με επιστημονική, επαγγελματική και κοινωνική καταξίωση όχι μόνον σε Ελλαδικό, αλλά και σε κάμποσες περιπτώσεις και σε διεθνές επίπεδο, πρόσωπα που κοσμούν την μικρή μας κοινωνία, εξαιρούνται του δικαιώματος να γίνουν μέλη στο Σύλλογο Άγιος Γεώργιος. Σε κάθε περίπτωση κάθε εγγραφή μπορεί να γίνει για τους εξαιρούμενους -με μειωμένα δικαιώματα λόγου και ψήφου!- μετά από εγκριτική απόφαση σε ειδική επί τούτω συνεδρίαση και σχετική εισήγηση του ΔΣ δηλαδή της οικογένειας Πολύκαρπου.

Δυσκολεύεται να αντιληφθεί κανείς αυτή την αντίληψη περί φυλετικής καθαρότητας, που δείχνει ακραία ρατσιστική και εξ ολοκλήρου παράνομη και απεχθή σύλληψη για το νομικό πλαίσιο και τον πολιτισμό της πατρίδας μας. Λάβαμε τη διαβεβαίωση [ΦΣ + ΓΖ] ότι αυτός ο επονείδιστος όρος έχει ήδη αφαιρεθεί και τούτο μας έδωσε το έναυσμα να κινηθούμε στην συνέλευσή μας, λίγες μέρες μετά [06.09.2014] για τη λήψη της σημαντικής απόφασης, να εγγραφούμε όλοι μας στο Σ. Άγιος Γεώργιος και να δώσουμε ένα τέρμα στη διαίρεση της μικρής μας κοινωνίας. Δεν άργησε να μας έρθει το μήνυμα, εντελώς τυχαία, ότι αυτό δεν ήταν αλήθεια, αφού δεν πιστοποιήθηκε στο Πρωτοδικείο αντίστοιχη μεταβολή. Σκέφθηκα και πάλι ότι μίλησα με αξιοπρεπείς και ειλικρινείς ανθρώπους και υπέθεσα ότι μάλλον κάποιο διαδικαστικό λάθος θα ήταν, αλλά απάντηση δεν έλαβα πάνω στη σχετική μου επισήμανση. Το μόνο που βλέπω στο κείμενο που επί τέλους δημοσιοποιήθηκε, είναι ότι αναγνωρίζουν στον εαυτό τους προηγμένη εξοικείωση -που εμείς υποτίθεται δεν την διαθέτουμε- σε θέματα δημόσιας Διοίκησης.

Αλλά δεν είναι μόνον αυτό αγαπητέ μου. Σε παρακαλώ, μην βιάζεσαι να καταλήξεις σε χαρακτηρισμούς περί εντιμότητας, αξιοπιστίας, συνέπειας, αξιοπρέπειας και τα τοιαύτα, που όπως και να το κάνουμε είναι προσωπική σου υπόθεση. Εμείς πάντως το αποφεύγουμε και το αφήνουμε σε σένα. Από το κείμενο με τις αιτιάσεις σε βάρος μας βλέπουμε και τη δυσφορία με τον συγχωριανό μας Δημήτρη Ευστράτογλου, που ενώ και με το δικό τους καταστατικό, έχει όλες τις προϋποθέσεις να γίνει πλήρες μέλος του Αγίου Γεωργίου, καθόσον η γυναίκα του είναι Σκαμνιώτισσα [Σταματία, κόρη της Αθανασίας Αστρακά -Σαντοριναίου], εν τούτοις εγείρονται υπαινικτικές αμφιβολίες με την επισήμανση ότι είναι “γαμπρός” του χωριού. Δίνεται συνέχεια σε μία κακή προσέγγιση που διακινήθηκε παλαιότερα για “μαζώματα”, όταν ο γαμπρός ή η νύφη δεν προέρχονταν επίσης από το Σκαμνό. Εδώ να δεις αγαπητέ μου φαντασιώσεις για την ποιότητα του σκαμνιώτικου DNA!

Και διερωτάσαι, με το δίκιο σου αγαπητέ μου: Που πάμε; Μέχρι που θα οδηγήσει αυτή η φυλετική καθαρότητα; Τί πάμε να διαφυλάξουμε; Πως είναι δυνατόν σε ένα χωριό που πολέμησε το Ναζισμό με μεγάλες θυσίες, με πρωτοπορία και ένδοξη συμμετοχή στην Εθνική Αντίσταση, να ξεφυτρώνουν αρρωστημένες αντιλήψεις περί φυλετικής καθαρότητας; Τι σχέση έχουμε εμείς με την Αρία φυλή και ποιοι είναι οι Εβραίοι, οι αθίγγανοι και οι ομοφυλόφιλοι; Αυτοί που προσέφεραν τα μέγιστα στο χωριό; Είμαστε στα συγκαλά μας;

Από τον Θ. Παναγή στον Πολύκαρπο

[Ο αείμνηστος Θανάσης Παναγής, τιμούμε τη μνήμη και την εντιμότητά του]

Δεν χωρεί αμφιβολία ότι ένας ενιαίος Σύλλογος θα αποτελούσε τη βέλτιστη λύση, αλλά οι εκπρόσωποι του Αγίου Γεωργίου το αρνούνται ή το αποφεύγουν με συνεχείς παρελκυστικές συμπεριφορές. Αναφέρουν στο δημοσίευμά τους ότι στο Σύλλογό τους υπάρχουν 260 μέλη. Στο δικό μας Σύλλογο είναι ζήτημα αν αθροίζονται 100 μέλη. Σε ένα ενιαίο Σύλλογο θα είχαν την απόλυτη πλειοψηφία και έλεγχο. Να υποσχεθούμε ακόμη και στο φίλο Φάνη, να τον κάνουμε πρόεδρο που όπως λένε του προκαλεί ευχαρίστηση. Υπαναχώρησαν όμως από ότι ειπώθηκαν στη Γραβιά.

Η ύπαρξη δύο Συλλόγων, με το υπόβαθρο που έχει επιγραφτεί, δεν αθροίζει πολιτισμό. Τροφοδοτεί αντιπαλότητα και μισαλλοδοξία.

Μεγάλο μέρος των δραστηριοτήτων του Συλλόγου στο Σκαμνό διεξάγεται στον μοναδικό χώρο που υπάρχει στο χωριό, το κτίριο του Σχολείου, το ονομαζόμενο Πολιτιστικό Κέντρο. Το κτίριο αυτό ανήκει πλέον στην ιδιοκτησία της δημοτικής αρχής. Μπροστά στο πρόβλημα με τους δύο Συλλόγους ο αείμνηστος Θανάσης Παναγής, προχώρησε σε συνεργασία με τον προηγούμενο αντιδήμαρχο Κώστα Μουστάκα σε μία σολομώντεια λύση, πλην όμως έντιμη λύση, μοιράζοντας τη χρήση του χώρου και στους δύο Συλλόγους. Για σταθερές ημερομηνίας εορτών όπως πχ η Καθαρά Δευτέρα, υιοθετήθηκε η εναλλάξ χρήση του χώρου από τους δύο Συλλόγους. Δυστυχώς όμως αυτός ο έντιμος άνθρωπος που είχε κερδίσει την καθολική εκτίμηση στο Σκαμνό και την Οίτη, έχασε τη μάχη για τη ζωή πολεμώντας τη δυσμενή ασθένεια και τη θέση του πήρε ο Πολύκαρπος ως επιλαχών, όπως προβλέπεται. Επανερχόμενος ο Πολύκαρπος στη θέση του Προέδρου της Κοινότητας υπήρξε εχθρικός προς το Σύλλογό μας και ευνοούσε προκλητικά τον Άγιο Γεώργιο που ο ίδιος είχε δημιουργήσει, κατά το πρότυπο Γιάννης κερνάει και Γιάννης πίνει. [Είναι και τούτο τάχατες απόρροια της βαθιάς γνώσης των φίλων μας πάνω σε θέματα Δημόσιας Διοίκησης;] Αγνοώντας λύσεις του μακαρίτη Θανάση επανήλθε αξιώνοντας κάθε φορά αιτήσεις, ενώ απενεργοποίησε και το φαξ που είχε εγκαταστήσει ο Θανάσης. Οι αιτήσεις μας αγνοούνταν και πάντα ερχόντουσαν δεύτερες μετά από τον δικό του Σύλλογο. Έτσι λοιπόν επί μία τριετία δεν μπόρεσε ο Σύλλογός μας να γιορτάσει τα Κούλουμα στο χώρο αυτόν του Σκαμνού, ενώ για την κοπή της πίτας 2014 και παρά τη σθεναρή μεσολάβηση του Αντιδημάρχου Κώστα Μουστάκα, μπορέσαμε αισίως να πραγματοποιήσουμε την εκδήλωση στις 26 Φεβρουαρίου!

Σε ένα μοναδικό κείμενο που λάβαμε από τον Πολύκαρπο σε οργίλο ύφος μας μάλωνε για διάφορα ασύστατα πράγματα [για όποιον επιθυμεί, έχουμε να δώσουμε αυτό το ντοκουμέντο, που ενδεχομένως αποτελεί προϊόν της βαθιάς εμπειρίας σε θέματα Δημόσιας Διοίκησης για την οποία επαίρονται] και ανάμεσα σ΄ αυτά και την προτροπή να μην διακινούνται χρήματα στις εκδηλώσεις μας, αλλιώς θα έχουμε συνέπειες κλπ κλπ. Μην μπορώντας να καταλάβουμε τι εννοούσε ο συντάκτης του κειμένου, με κάθε ευγένεια παρακαλέσαμε να μας διευκρινισθεί ώστε να ευθυγραμμιστούμε κινούμενοι στα πλαίσια των οδηγιών του. Ποτέ δεν λάβαμε απάντηση. Όμως το ίδιο θέμα επαναφέρεται τώρα από τους κατηγόρους μας. Τι θέλει να πει ο ποιητής;

Να φέρω ένα παράδειγμα από την πρακτική μας: Όταν έχουμε μία γιορτή, πραγματοποιούνται τα σχετικά έξοδα και κατανέμονται με βάση το κόστος στα άτομα η πραγματική δαπάνη[εξαιρούνται τα παιδιά]. Σε τι ενοχλούνται οι φίλοι μας; Όταν θέλουμε να κάνουμε ένα δαπανηρό έργο απευθυνόμαστε στα μέλη μας αναζητώντας χορηγούς. Εκείνοι γνωρίζοντας την ιστορία μας και τον τρόπο που διαχειριζόμαστε και τα τελευταίο Ευρώ, ανταποκρίνονται. Τι ενοχλεί και ποιον; Θα μας απαντήσει κανείς;

Καφενεδάκι

Με δεδομένο ότι στο Σκαμνό δεν υπάρχει καφενείο, ούτε έστω κάποιο μπακάλικο, ή ο οιοσδήποτε χώρος συνάντησης των συγχωριανών, εδώ και χρόνια κινήσαμε τη διαδικασία και πήραμε τη συναίνεση του Θανάση Παναγή [Ιούνιος 2012], καθώς και αυτή του Αντιδημάρχου Κώστα Μουστάκα. Οι ασχολούμενοι με τα θέματα Δημόσιας Διοίκησης οφείλουν να γνωρίζουν ότι στη διαδοχή των αρχόντων, κάθε προηγούμενη απόφαση διατηρείται σε ισχύ, τουλάχιστον μέχρι να τροποποιηθεί. Ο Πολύκαρπος αγνόησε ή δεν ασχολήθηκε να δει τι σχετική αλληλογραφία υπήρχε στο αρχείο της Κοινότητας και κίνησε καυγάδες με το Φάνη προσφεύγοντας στον Κώστα Μουστάκα, αγνοώντας ακόμη και τη συζήτησή μας τον Αύγουστο του 2013! Εδώ να δεις αξιοπιστία και αλληλοσεβασμό, φίλε μου.

Έχοντας να βρούμε τον κατάλληλο εθελοντή και να εγκαταστήσουμε τη σχετική υποδομή, φθάσαμε στο 2013 Αύγουστο συζητώντας με εκπροσώπους του Αγίου Γεωργίου [ΦΣ+ΔΠ+ΜΤ+ΓΑ] την πρόταση αυτή, μέσα από την οποία διαβλέπαμε την παροχή μίας ουσιαστικής κοινωνικής υπηρεσίας στους Σκαμνιώτες κάθε ηλικίας, αλλά και σε μία σταδιακή άμβλυνση των όποιων αντιπαραθέσεων. Υπήρξε συναίνεση και κατατέθηκαν και προτάσεις. Από τον ΔΠ πράγματι αναφέρθηκε η ιδέα της δωρεάν παροχής καφέδων, αναψυκτικών κλπ με την προαιρετική καταβολή κάποιου αντιτίμου σε κουμπαρά [δεν το κρίνουμε εδώ, σαν τέλεια ή ενδεχομένως πάσχουσα λύση]. Καταγράφουμε πιστά τι περίπου ειπώθηκε.

Αυτός ο γενικός στόχος και πόθος της συντριπτικής πλειοψηφίας των Σκαμνιωτών υλοποιήθηκε φέτος με μία σειρά απαραίτητων δαπανών για επισκευές εγκαταστάσεων και συμπλήρωση εξοπλισμού, καθώς φυσικά και για την αγορά εφοδίων. Για τη λειτουργία του ορίσθηκε ο Νεκτάριος, πρόσωπο καθολικής εκτίμησης και αποδοχής.

Το εγχείρημα, όμως, άρχισε να σκαλώνει καθώς την μεν λειτουργία του καφενείου [επιλέγω να το λέω «καφενεδάκι» ή ακόμα μιλώντας με το ΓΖ για το ζήτημα και ως «λέσχη Φιλίας Σκαμνιωτών» και δεν θα επέλεγα τον τούρκικο όρο «καφενέ»] με τις σχετικές δαπάνες που ανάλαβε ο Σύλλογός μας, απευθυνόμενος σε όλους τους Σκαμνιώτες ανεξαρτήτως Συλλόγου, από τους ανθρώπους του Αγίου Γεωργίου εκδηλώθηκε δυσφορία που οδήγησε σε αντεγκλήσεις. Η εμπλοκή του Συλλόγου είναι απαραίτητη. Γνωρίζει ο ΓΖ, ας ερωτηθεί. Αφορμή η προβολή ταινιών στον ίδιο χώρο! Λες και δεν μπορούσε αυτή η δραστηριότητα να γίνεται σε έναν άλλο παρακείμενο χώρο. Προφανής υπονόμευση του καφενείου. Όλα τα άλλα που μνημονεύονται, δεν αξίζει να τα συζητήσει κανείς.

Η ιώβεια υπομονή του Δ. Ευστράτογλου που έφθασε στο σημείο να συζητά και να διαπραγματεύεται αστεία πράγματα για ημέρες καφενείου και ημέρες προβολής ταινιών, δεν θα με έβρισκε σύμφωνο γιατί παρεκκλίνουμε από τη στοιχειώδη λογική. Να έχουμε κάθε μέρα καφενεδάκι και γιατί όχι κάθε μέρα ταινίες. Είναι ανάγκη αυτές οι δύο δραστηριότητες να γίνονται στον ίδιο χώρο; Προς Θεού!

Στο σημείωμα με τις καταγγελίες σε βάρος μας, διάβασα και το εκπληκτικό που φέρεται να είχε ειπωθεί στην συνάντηση Αυγούστου 2013, να λειτουργεί το καφενεδάκι μόνον για δύο ώρες! Ειλικρινά δεν το θυμάμαι. Σε κάθε περίπτωση δεν αντέχει τέτοια ιδέα σε κοινή λογική. Ζητάω συγνώμη από το φίλο μου το Δημήτρη, αλλά αυτό είναι εκπληκτικό!