20141101

του Γιάννη Παντελάκη / protagon

Για κάποιον περίεργο (;) λόγο, πολλοί δημοσιογράφοι χαρακτηρίζουν τον Κυριάκο Μητσοτάκη ως έναν «σοβαρό, νέο πολιτικό». Και αν δεν το γράφουν έτσι ακριβώς, περίπου το εννοούν όταν τον περιγράφουν. Η μεταχείριση που του επιφυλάσσουν, είναι ενδιαφέρουσα για μελέτη. Αυτός ο «νέος σοβαρός πολιτικός», λοιπόν, βγήκε χθες σ’ ένα διεθνές πρακτορείο (Bloomberg), με ιδιαίτερο κύρος και επιρροή ιδιαίτερα σε οικονομικά κέντρα και αναφέρθηκε στην πιθανότητα να κερδίσει ενδεχόμενες πρόωρες εκλογές «ένα κόμμα που δεν είναι νορμάλ»! Εννοούσε τον ΣΥΡΙΖΑ, φυσικά.

Δεν είπε μόνο αυτά. Όταν ρωτήθηκε για το εάν πρέπει οι επενδυτές να ξεφορτωθούν τα ελληνικά ομόλογα που κατέχουν έως ότου εκλεγεί και πάλι Πρόεδρος της Δημοκρατίας, σχολίασε: «Μη με ρωτάτε εμένα, εγώ κάνω τη δουλειά μου. Ρωτήστε τον ΣΥΡΙΖΑ».

Αν ήμουν ξένος, μικρός ή μεγάλος επενδυτής, και διάβαζα αυτές τις δηλώσεις ενός Έλληνα υπουργού (που θεωρείται και σοβαρός μάλιστα), όχι ευρώ δεν θα επένδυα σ’ αυτή τη χώρα, αλλά θα φρόντιζα να απαλλαγώ και απ’ όσα ελληνικά ομόλογα είχα ήδη. Όταν μάλιστα ακούω ότι αυτή τη χώρα μπορεί να την κυβερνήσει ένα «όχι νορμάλ κόμμα»!

Προφανώς, την ίδια σκέψη (όχι μόνο λόγω Μητσοτάκη, αλλά και πολλών άλλων λόγων), έχουν κάνει και πολλοί ξένοι επενδυτές. Αυτό αποδεικνύει η αρνητική απόδοση των ελληνικών ομολόγων και χθες, φθάνοντας στο 8,02% και παραπέμποντας σε εποχές του Γ. Παπανδρέου, ενώ και το χρηματιστήριο συνέχισε την πτώση του.

Προφανώς, η αρνητική πορεία των ομολόγων ή του χρηματιστηρίου, δεν οφείλονται μόνο στον συγκεκριμένο υπερτιμημένο πολιτικό. Η πολιτική αστάθεια, η βιασύνη (για εντυπωσιασμό) της κυβέρνησης για δήθεν έξοδο από το μνημόνιο και ανάλογες μ’ εκείνες του Μητσοτάκη δηλώσεις υπουργών, δηλώσεις ή ασάφειες από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ, έχουν παίξει ρόλο.

Ωστόσο, το παράδειγμα Μητσοτάκη είναι ενδεικτικό για δύο λόγους. Για το πόσο ανεπαρκείς είναι πολλοί νέοι πολιτικοί, προϊόντα είτε του κομματικού σωλήνα, είτε της οικογενειοκρατίας. Και για τη νοοτροπία που εξακολουθεί να υπάρχει και σ’ αυτούς και η οποία συνοψίζεται στη λογική «μετά από μας το χάος». Ειδικά το δεύτερο, αποτελεί χαρακτηριστικό γνώρισμα κυβερνήσεων υπό αποχώρηση. Κινδυνολογούν για να παραμείνουν στην εξουσία και δεν ενδιαφέρονται για τη ζημιά που μπορεί να προκληθεί την επόμενη ημέρα στη χώρα. Και αυτό, απλά επειδή υπάρχουν πολλές πιθανότητες να μη βρίσκονται οι ίδιοι στην εξουσία.