20141117
ΓΑ
Γιορτάζεται σήμερα η 41η επέτειος του ξεσηκωμού του Πολυτεχνείου που άνοιξε την πόρτα εξόδου από το σβέρκο των Ελλήνων της τρισκατάρατης απριλιανής δικτατορίας της συνομωσίας των συνταγματαρχών, που έστρεψαν τα όπλα κατά του λαού που τους τα εμπιστεύτηκε για την προστασία του από τον εξωτερικό κίνδυνο και στη συνέχεια έβαλε στο γύψο όλους τους Έλληνες, και τέλος, οδήγησε στο σφαγιασμό της Κύπρου.
Ψωμί, παιδεία, ελευθερία ήταν το σύνθημα των φοιτητών και ποιος θα μπορούσε να διανοηθεί ότι το ίδιο σύνθημα θα είναι σήμερα, 41 χρόνια μετά, εξόχως επίκαιρο και μέγα ζητούμενο για την καθημαγμένη πατρίδα μας, που αυτή τη φορά, στα χρόνια της λεγόμενης μεταπολίτευσης, οδηγήθηκε στην κοινωνικοοικονομική καταστροφή, με συνθήκες δημοκρατίας. Γίνεται λόγος για ηθική κατάπτωση αρχών και αξιών, για ακραία παρακμή και εκτεταμένη σήψη και διαφθορά. Για μία εκφυλισμένη δημοκρατία, στον ιερό τόπο, όπου αυτή δημιουργήθηκε και ενέπνευσε την παγκόσμια κοινωνία των ανθρώπων.
Και για να εξηγούμαστε: Μερικοί χουντικοί που κάτω από τα σημερινά μας χάλια, σηκώνουν κεφάλι και επιχειρούν μία σύγκριση μεγεθών και παραμέτρων με τα χρόνια της δικτατορίας, οφείλουν να γνωρίζουν ότι το κορυφαίο αγαθό για τον Έλληνα, είναι η ελευθερία. Ο γύψος είναι ό,τι χειρότερο για τον Έλληνα και την υπερηφάνεια του, που οι ημιμαθείς και σε κάποια έκταση ανισόρροποι επίορκοι αξιωματικοί, παρέβλεψαν. Κάθε συζήτηση παραπέρα, περιττεύει. Ακόμη γίνεται αναφορά σε μερικούς «αγωνιστές» του Πολυτεχνείου που εξαργύρωσαν με αθέμιτο χρυσάφι την συμμετοχή τους στον ξεσηκωμό του Πολυτεχνείου, στοιχιζόμενοι στις τάξεις των κομματικών σχηματισμών της μεταπολιτευτικής παρακμής, αλλά αυτό δεν σπιλώνει τον τίμιο αγώνα και τον ηρωισμό όλων των υπόλοιπων αγνών παιδιών της πατρίδας μας. Σε κάθε αγώνα, αν κοιτάξουμε προς τα πίσω, θα δούμε και τους προδότες, και τους τυχοδιώκτες, και τους καιροσκόπους.
Όντως επίκαιρο είναι το ίδιο σύνθημα για «ψωμί, παιδεία, και ελευθερία». Τι να πει κανείς για την απίστευτη φτώχεια και δυστυχία που κατατρέχει τεράστια τμήματα του λαού μας. Τι να πει κανείς για τι απίστευτο χάλι των εκπαιδευτικών μας ιδρυμάτων που οδηγούνται από το κακό στο χειρότερο, αφού μαστίζονται από την κομματοκρατία, την αναξιοκρατία και κάθε είδους απαξία. Τη νοσηρή κατάσταση που στρέφει όλο και περισσότερους Έλληνες της νέας γενιάς, την αφρόκρεμα της πατρίδας μας, κατά κανόνα επιστήμονες, σε κάθε γωνιά της υδρογείου, αρκεί να αποφύγει την δυστυχία που μαστίζει την Ελλάδα. Τι να πει κανείς για την ελευθερία, που μπορεί να μην μοιάζει με το γύψο της χούντας, αλλά εξοργίζει την κοινωνία που βλέπει να εμπαίζεται από ένα πολιτικό σύστημα και προσωπικό που υπολείπεται δραματικά από τις τρέχουσες ανάγκες, ενώ σταμπάρεται από βαριά αδικήματα, ακόμη και αυτού του ποινικού δικαίου, κι ωστόσο βλέπει να ψηφίζονται συστηματικά νόμοι και ρυθμίσεις ασυλίας των υπόλογων εγκληματιών. Ταυτοχρόνως αποκρύπτονται και αποσιωπώνται στοιχεία, λίστες, καταγγελίες για διαφθορά, ενώ σκοντάφτουν σε απροσπέλαστους σκοπέλους οι δικαστικοί και άλλοι φιλότιμοι λειτουργοί που προσπαθούν να βάλουν τάξη στο βόρβορο της παρακμής.
Είναι, όμως, ώρα να πούμε την μεγάλη αλήθεια για το σημερινό μας κατάντημα: Δεν χωρεί αμφιβολία ότι οι νέοι δυνάστες που σε κάμποσες περιπτώσεις αυτοχαρακτηρίζονται τάχαμου και σαν «υπερπατριώτες» , να ομολογήσουμε και να αναγνωρίσουμε τη μεγάλη αλήθεια: Είμαστε κι εμείς συνυπεύθυνοι, αφού τις τελευταίες δεκαετίες με συντριπτικά ποσοστά του εκλογικού σώματος, φημίζαμε αυτούς για τους οποίους γνωρίζαμε ότι βαρύνονται με εγκλήματα σε βάρος του λαού και της χώρας. Μία οφειλόμενη συγνώμη προς τα παιδιά και τα εγγόνια μας που καλούνται να αποπληρώσουν αμαρτωλά παραφουσκωμένα δάνεια, όπου εμπεριέχονται και οι μίζες των πολυδιεφθαρμένων αξιωματούχων. Ακόμη να αγωνιστούμε τιμώντας την μνήμη των αγωνιστών του Πολυτεχνείου, ότι θα κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για τη διόρθωση των λαθών μας, την τιμωρία των ενόχων και την επιστροφή των κλοπιμαίων. Να αποκαταστήσουμε το κύρος και την αξιοπρέπειά μας, όπως υπαγορεύεται από τις βαριές παρακαταθήκες των Ελλήνων.