20150115

Πηγή: tromaktiko

Κατευθυνόμαστε προς ορεινά χωριά της Παραμυθιάς…

Η φύση μαγευτική.

Μέρα με ήλιο περαστικό, με ήπια συννεφιά, λες και είναι καμωμένη από τραγούδι και παραμύθι.

Νιώθουμε μια χαρά αργοκίνητη, που επιτρέπει τις πιο αλλόκοτες διαφυγές, τις πιο χαρούμενες αφαιρέσεις. Αφήνουμε τη ματιά μας να πέφτει στο περιβάλλον. Αισθανόμαστε την ανάγκη να μεταμορφωθούμε σε αφή και να χαϊδέψουμε με χέρια
βελούδινα ό,τι βλέπουμε. Φθάνουμε στον προορισμό μας, ένα μικρό χωριό, μετά από μία ώρα περίπου. Καθόμαστε στο καφενείο του χωριού, μαζί με μια παρέα ντόπιων. Ανάμεσά τους κι ένας κτηνοτρόφος. Κάποια στιγμή, μάς λέει με διάχυτο παράπονο:

“Εγκατέλειψα το εξωτερικό και εγκαταστάθηκα με την οικογένειά μου στον τόπο μου, όπου το χειμώνα μένουν 30 άνθρωποι σε 14 σπίτια. Εκτρέφω 200 βοοειδή και πιστεύω ότι προσφέρω στην εθνική οικονομία. Συναντώ, όμως, φοβερές δυσκολίες”. Και μάς τις εξήγησε. Δεν έχει σημασία να τις καταγράψουμε μία μία. Σημασία έχει ότι νιώθει ο συγκεκριμένος άνθρωπος πως υπάρχουν. Και γι’ αυτό, όπως μας είπε, σκέφτεται να ξαναφύγει για το εξωτερικό. Η ζωή στην ύπαιθρο, μέσα στα όμορφα τοπία, που δεν είναι πάντα ήρεμη και ξέγνοιαστη, δεν αρκεί για να κρατήσει τους κτηνοτρόφους όρθιους στις επάλξεις. Θέλουν υποστήριξη.