20150216

Γεώργιος Πούλιος, Δικηγόρος

ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΚΕΣ ΣΥΜΠΤΩΣΕΙΣ

11 Μαΐου 330 μ.Χ. εγκαίνια Κωνσταντινουπόλεως.
22 Μαΐου 337 μ.Χ. θάνατος Μεγάλου Κωνσταντίνου.
29 Μαΐου 1453 μ.Χ. Άλωση Κωνσταντινουπόλεως.

ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΕΣ:

Πρώτοι αυτοκράτορες.
Κωνσταντίνος και η μητέρα του Ελένη.
Τελευταίοι αυτοκράτορες.
Κωνσταντίνος Παλαιολόγος και η μητέρα του Ελένη. Μετέπειτα οσία Υπομονή.

6 Ιανουαρίου 1449 στέφεται αυτοκράτορας του Βυζαντίου, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος
6 Ιανουαρίου του 1821 φθάνει στην Καρδαμύλη της Μάνης ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης.
6 Ιανουαρίου του 1828 καταπλέει, στο λιμάνι του Ναυπλίου το Αγγλικό πολεμικό WARPITE, το οποίο έφερε τον Ιωάννη Καποδίστρια.

Οι συμπτώσεις αυτές είναι εντυπωσιακές. Από τους τρεις τελευταίους πολλά ελπίζουν οι Έλληνες.

Ο Παλαιολόγος αποτελεί, την εσχάτη ελπίδα, της αναστροφής της πορείας προς το μοιραίο. Από τον Κολοκοτρώνη ελπίζουν το «ΠΟΘΟΥΜΕΝΟ». Και από τον Καποδίστρια τη συγκρότηση ενός συγχρόνου και ευνομουμένου κράτους.

Την ημέρα που γίνονται όλα αυτά, 6 Ιανουαρίου, βαπτίζεται ο Χριστός, από τον Ιωάννη, στον Ιορδάνη ποταμό και εμφανίζεται και η Αγία Τριάδα.

Την εποχή των Παλαιολόγων η αυτοκρατορία σπαρασσόταν, από την εσωτερική διαμάχη, για την ένωση των εκκλησιών. Η πλευρά των ανθενωτικών δεν αποκρύπτει της πεποιθήσεις της. Ο Λουκάς ο Νοταράς, Μέγας Δούκας είχε κάνει την επιλογή του.

ΚΡΕΙΤΤΟΤΕΡΟΝ ΕΣΤΙΝ ΕΙΔΕΝΑΙ ΕΝ ΜΕΣΗ ΤΗΣΠΟΛΕΙ
ΦΑΚΙΟΛΙΟΝ ΒΑΣΙΛΕΥΟΝ ΤΟΥΡΚΩΝ, Η ΚΑΛΥΠΤΡΑΝ ΛΑΤΙΝΙΚΗΝ.

Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος μένει μόνος του με πέντε χιλιάδες Βυζαντινούς και επτακόσιους Γενοβέζους. Δέκα Χιλιάδες (10.000) καλόγεροι, στην Κωνσταντινούπολη, κλείστηκαν στα μοναστήρια (φαρδομάνικα φίδια), για να μελετήσουν τους Αγίους Πατέρες.

Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος έπεσε ηρωικά. Έγινε ο Λεωνίδας του Βυζαντίου. Η απόδοση τιμής σ’ αυτόν τον Μεγάλο, τον ανεπανάληπτο Έλληνα δεν είναι αποτέλεσμα προγονολατρίας ή σοβινισμού.

Για τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο έγραψε ο Τούρκος ιστορικός, Ισμαήλ Χαμί ΤΑΝΙΣΜΕΝΤ:

Όλες οι αφηγήσεις τόσο των ξένων όσο και των Τουρκικών πηγών συμφωνούν απόλυτα σ’ ένα σημείο: Ότι ο Αυτοκράτορας κατά την Άλωση της Πόλης έλαβε μέρος στις σκληρές οδομαχίες που πραγματοποιήθηκαν και πολεμώντας σαν λιοντάρι και χωρίς να παραδώσει το ένδοξο ξίφος του, στον πανίσχυρο εχθρό του έπεσε ένδοξα σαν ήρωας. Η Τουρκική Ιστορία θεωρεί υποχρέωση της να αναφέρεται με σεβασμό στη μνήμη της δοξασμένης προσωπικότητας του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου, ο οποίος δεν έφερε την παραμικρά ευθύνη για την παρακμή και αποσύνθεση του κράτους, ενώ ο ηρωικός θάνατος του λύπησε κι αυτόν ακόμα τον Πορθητή (από τον ημερήσιο τύπο.)

Ο φανατισμός για μια φορά ακόμη έπαιξε τα δόλια παιχνίδια του. Η εξαλλοσύνη κυριαρχεί. Αρκεί να σώσουμε το τομάρι μας και τα φλουριά μας. Η Βενετία και η Γένοβα είναι κοντά.

ΚΑΛΛΙΘΕΑ, 14.02.2015