20150301

Του Κώστα Βαξεβάνη / koutipandoras

Ο Ερβέ Φαλτσιανί είναι ο άνθρωπος από τον οποίο προήλθε αυτό που στην Ελλάδα αποκαλούμε “λίστα Λαγκάρντ”. Υπάλληλος της HSBC, έφυγε από την Τράπεζα με μια λίστα με δεκάδες χιλιάδες καταθετών της Ελβετίας οι οποίοι πιθανόν να έχουν κάνει φοροδιαφυγή. Η λίστα περιλαμβάνει ακόμη και καταθέσεις χωρίς εμφανή ιδιοκτήτη, ο οποίος κρύβεται με ένα σύστημα κρυπτογράφησης ακόμη και από την Τράπεζα.

Το ελληνικού ενδιαφέροντος κομμάτι της λίστας παραδόθηκε από την Λαγκάρντ στην ελληνική κυβέρνηση και το αποκαλούμε πλέον λίστα Λαγκάρντ. Οι Έλληνες γνωρίζουν καλά την ιστορία της λίστας. Την πήρε ο Παπακωνσταντίνου, έχασε όμως το CD που την περιείχε, ή το μπέρδεψε με κάποιο του Ρέμου, την πήρε και ο Βενιζέλος αλλά έχασε και αυτός το usb που επίσης την περιείχε ή μάλλον το ξέχασε σε μια από τις φαρδιές του τσέπες και την πήγε σπίτι του.

Πέντε χρόνια μετά την παράδοση της λίστας στην Ελλάδα και δυόμισι μετά την αποκάλυψή της από το HOT DOC, το ελληνικό κράτος έχει εισπράξει από τη λίστα δύο έσοδα. Πρώτο έσοδο είναι το ΦΠΑ από την πώληση του τεύχους του περιοδικού που δημοσίευσε τη λίστα. Το δεύτερο έσοδο είναι από τα παράβολα που εισπράχθηκαν για τις δίκες που έγιναν και πάλι για το περιοδικό. Αυτά ήταν τα έσοδα.

Πριν μερικές μέρες ο Φαλτσιανί εξέδωσε ένα βιβλίο για την υπόθεση της λίστας. Στο βιβλίο αναφέρεται και σε μένα. Στο πόσο σοκαρίστηκε από τη σύλληψή μου και τη λειτουργία των ελληνικών Αρχών αλλά και στη συνάντησή μας. Όπως γράφει ο Φαλτσιανί, προσπάθησε να μου δώσει να καταλάβω πως πρέπει να συναντήσει κάποιον Έλληνα δικαστή για να του εξηγήσει τα μυστικά της λίστας.

Δηλαδή πως πίσω από τη λίστα υπάρχει διαδρομή του χρήματος και μια σκιώδης λειτουργία των Τραπεζών. Πως οι λογαριασμοί που φαίνονται με μηδενικές καταθέσεις μπορεί να κρύβουν εκατομμύρια που διακινήθηκαν σε μερικά δευτερόλεπτα σε μια offshore ή ένα άλλο λογαριασμό κάπου στη Σιγκαπούρη ο οποίος έχει κρύβει το πραγματικό περιεχόμενο. Ο Φαλτσιανί μάλλον δείχνει απογοητευμένος που δεν κατάφερε έρθει σε επαφή με την ελληνική Δικαιοσύνη και ίσως πιστεύει πως δεν έπεισε εμένα ώστε να γίνει.

Όλα όσα είπε τότε ο Φαλτσιανί στη συνάντηση που είχαμε, αποτέλεσαν το περιεχόμενο ενός αποκαλυπτικού τεύχους του HOT DOC. Το δημοσίευμα όμως ήταν η θεατή πλευρά. Στην αθέατη υπήρχε μια προσπάθειά μου να ενημερώσω τους εισαγγελείς πως ο Φαλτσιανί είναι βασικός μάρτυρας στην υπόθεση της λίστας και μπορεί αν κληθεί να καταθέσει να αποκαλύψει πώς κινήθηκε το χρήμα και τις μεθόδους που χρησιμοποιήθηκαν. Δεν έπεισα τη Δικαιοσύνη γι αυτό το αυτονόητο αλλά και δημοσιευμένο στο περιοδικό.

Κάθε φορά που στα γραφεία του περιοδικού έφτανε κάποιο έγγραφο από την Εισαγγελία που μου γνωστοποιούσε ότι είμαι κατηγορούμενος για συκοφαντική δυσφήμιση από κάποιον Μιχελάκη, Μαρκογιαννάκη, Γεωργιάδη, Βγενόπουλο, σκεφτόμουν με πικρία «αχ αυτές οι εισαγγελίες όλων των βαθμών μια τέτοια κλήση δεν μπορούν να στείλουν και στον Φαλτσιανί;»

Ξέρω τις συνθήκες μέσα στις οποίες δουλεύουν οι εισαγγελείς. Γνωρίζω επίσης πως το πολιτικό κλίμα, ακόμη και όταν δεν υπάρχει άμεση κυβερνητική παρέμβαση, εκ των πραγμάτων γίνεται και περιβάλλον εργασίας για τη Δικαιοσύνη. Ένας εισαγγελέας ή ένας ανακριτής, όσο καλός και τίμιος και να είναι ασφυκτιά μέσα σε ένα περιβάλλον που περιορίζει πολιτικά τη Δικαιοσύνη και ίσως και να μη ρισκάρει να χτυπήσει τη γροθιά στο μαχαίρι.

Πολλοί εισαγγελείς και ανακριτές το κάνουν, αλλά όπως και στη δημοσιογραφία, ή ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης ή η ελευθερία του δημοσιογράφου δεν ορίζεται από κάποιους που έχουν το θάρρος ή την τρέλα να κάνουν τη δουλειά τους, αλλά από τις συνθήκες μέσα στις οποίες λειτουργούν. Δεν ορίζεται από την εξαίρεση αλλά από τον κανόνα.
Ο κανόνας πάσχει. Τα ελληνικά δικαστήρια εκδικάζουν υποθέσεις για πορτοφολάδες για τροχαίες παραβάσεις ή και για μεγάλες υποθέσεις, αλλά η νομική εφευρετικότητα ή το καθήκον δεν μπορεί να φτάσει ως το Παρίσι όπου ο Φαλτσιανί είναι έτοιμος να καταθέσει.

Ποιός φταίει γι αυτό; Οι κυβερνήσεις κάνουν αυτό που κάνουν ανάλογα με το αν πιστεύουν στη Δημοκρατία ή την εξαπάτηση, στην κοινωνία ή τη διαφθορά. Οι Εισαγγελείς γιατί δεν κάνουν τη δουλειά τους; Αν κάποιος ή κάτι τους εμποδίζει γιατί δεν βγαίνουν να το πουν; Μπορεί να υπάρξει Δικαιοσύνη αν οι εκπρόσωποί της δεν έχουν το σθένος να την υπερασπιστούν;

Ναι, η κυβέρνηση Σαμαρά Βενιζέλου αφαίρεσε ανθρώπους και μέσα από τη Δικαιοσύνη για να την ευνουχίσει. Έφτιαξε νόμους για να την αποδυναμώσει. Έφτασαν στο σημείο να προσπαθήσουν να κλείσουν τον φάκελο Παπασταύρο-λιστα Λαγκάρντ μέσω ΣΔΟΕ. Και η άλλη πλευρά, αυτή της Δικαιοσύνης και του θάρρους και της αξιοπρέπειας (επιμένω σε αυτό το θάρρος και την αξιοπρέπεια) τι κάνει;

Το μυστικό της λίστας Λαγκάρντ, βρίσκεται στην έρευνα κάτω απ τη λίστα. Όσοι εμφανίζονται με μηδενικούς ή κλειστούς λογαριασμούς (ανάμεσά τους και υπουργοί και γενικοί γραμματείς της προηγούμενης κυβέρνησης) πιθανόν από αυτούς τους λογαριασμούς να έχουν διακινήσει μαύρο χρήμα πριν αυτοί κλείσουν ή γίνουν μηδενικοί.
Αλλά ακόμη και στην έρευνα με τα εμφανή στοιχεία της λίστας Λαγκάρντ, η έρευνα καρκινοβατεί. Όπως καρκινοβατεί για όλες τις υποθέσεις που αφορούν Τράπεζες και Τραπεζίτες. Αφού έκλεψαν και τους πληρώσαμε από πάνω, τώρα ίσως να μην πληρώσουν γιατί ακόμη και εισαγγελείς έχουν την άποψη «να μην διαταραχθεί η ευστάθεια των Τραπεζών». Δηλαδή το ισοζύγιο της διαφθοράς. Μια άλλη κατηγορία βέβαια είναι οι Εισαγγελείς που αποτελούν και οι ίδιοι τη διαφθορά ή την κάλυψή της. Θα επανέλθουμε σε αυτό σύντομα.