20150506
Γεώργιος Πούλιος, Δικηγόρος
Οι τρεις αυτές λέξεις είναι οι ποιό απλές και ένδοξες. Πέθανε για την Πατρίδα. Για ένα άνδρα είναι ο ωραιότερος και καλύτερος θάνατος.
Το θαυμάσιο αυτό ρητό ανήκει στον Περίανδρο τον Κορίνθιο.
Ο ένδοξος αυτός θάνατος αποτελούσε το ύψιστο ιδανικό όλων των Ελλήνων. Όλων των Ελληνικών πόλεων της αρχαιότητας. Ιδιαίτερα της Σπαρτιατικής κοινωνίας, η οποία είχε στρατιωτικό χαρακτήρα, αλλά και περισσότερους κινδύνους, λόγω τυχόν εξεγέρσεως των ειλώτων.
Η Σπαρτιάτισσα Μάνα παρέδιδε στο γιο της την ασπίδα που πήγαινε να πολεμήσει και του έλεγε: Ή ταν ή επί τας.
Δηλαδή: ή να επιστρέφεις νικητής με αυτή ή να σε φέρουν νεκρό πάνω σ’ αυτή.
Ο ρίψασπης, αυτός που πετούσε την ασπίδα και έφευγε από τη μάχη ήταν περιφρονημένος. Ήταν παντελώς αποκλεισμένος από κάθε εκδήλωση. Εστερείτο πολιτικών δικαιωμάτων και ήταν ντροπιασμένος για όλη του τη ζωή Ο Οδυσσέας, όταν βρισκόταν στο Βασιλέα των Φαιάκων, Αλκίνοο, του είπε:
Δεν υπάρχει τίποτε γλυκό
από την Πατρίδα και τους γονείς
ακόμη κι αν κάποιος μένει
σε πλούσιο οίκο μακριά της. (Οδύσσεια Ι.33-36.).
Φίλε αναγνώστη βρες μια Οδύσσεια και διάβασε αυτό το κομμάτι, που εγώ χρειάσθηκε ν’ ασχοληθώ για να το βρω. Εσύ το έχεις έτοιμο. Φαγητό σερβιρισμένο. Διάβασε.
Ο Οδυσσέας λέγει στον Αλκίνοα:
Η γη μου τρέφει παλληκάρια.
Εγώ από τη γη μου δεν δύναμαι
«γλυκερώτερο» άλλο να δω.
Αγαπητέ αναγνώστη την εποχή αυτή, ο Οδυσσέας, είναι στα παλάτια της Καλυψούς και στα θέλγητρά της, η οποία αγωνίζεται να τον κρατήσει άνδρα της. Ο Οδυσσέας αγωνίζεται να φύγει (βλέπετε Ομήρου Οδύσσεια. Ιδεοθέατρο. Εκδόσεις Άδωνις Γεωργιάδης, Μετάφραση: Κώστα Δούκα, σελ. 241.)
Ο έφηβος Αθηναίος, όταν παρελάμβανε από τους άρχοντες τα όπλα, έδινε όρκο στους Θεούς και έλεγε:
«Αμυνώ δε και υπέρ ιερών και οσίων και μόνος και μετά πολλών. Την πατρίδα δε ουκ ελάττω παραδώσω, πλείω δε και αρείω, όσης αν παραδέξωμαι».
(ελεύθερη μετάφραση: Θα αγωνισθώ και για τα ιερά και τα όσια και μόνος μου και με άλλους. Την δε πατρίδα δεν θα την παραδώσω μικρότερη, αλλά μεγαλύτερη και ισχυρότερη, απ’ όση θα την παραλάβω.)
Η φιλοπατρία των Ελλήνων δεν έπαυσε να εκδηλώνεται από τους αρχαιότατους χρόνους μέχρι σήμερα. Στον Μαραθώνα, στις Θερμοπύλες, στη Σαλαμίνα, στις Πλαταιές, τη Μυκάλη και σε κάθε μέρος του απέραντου αρχαιοελληνικού κόσμου. Στους Βυζαντινούς χρόνους, την εποχή της Τουρκοκρατίας, του 1821 και του 1940. Οι Έλληνες αγωνισθήκανε με πάθος και γενναιότητα με ηρωισμό και αυτοθυσία για την πατρίδα εναντίον υπέρτερων εχθρών.
Ουδέποτε η Ελλάς έζησε το θλιβερό φαινόμενο, μια φούχτα νεαρών αναρχικών, ανθελλήνων. αλλοπρόσαλλων, χωρίς ιδανικά, ξενόφερτα, δυστυχισμένα άτομα, ετεροκίνητα κορμιά να καταστρέφουν τα πάντα, φορώντας κουκούλες και να φθάνουν στο σημείο να καίνε, ότι Ιερό τη «ΣΗΜΑΙΑ» κάτω από την οποία έχουν σκοτωθεί χιλιάδες Έλληνες υπερασπιζόμενοι την Πατρίδα.
ΚΑΛΛΙΘΕΑ, 05.05.2015