20150512
[Καλφέλης Γρηγόρης / Καθηγητής της Νομικής Σχολής στο ΑΠΘ / kalfelis@law.auth.gr]
«Όλοι θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο, αλλά κανείς τον εαυτό του» έλεγε χαρακτηριστικά ο Λέων Τολστόι. Και αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τους πολιτικούς μας (είτε συντηρητικούς, είτε δήθεν αριστερούς του ΣΥΡΙΖΑ) οι οποίοι βγάζουν τα λεφτά τους στο εξωτερικό, ενόψει του κινδύνου μιας ενδεχόμενης εξόδου της χώρας μας από την ευρωζώνη!
Μάλιστα τον τελευταίο χρόνο ορισμένοι νεόκοποι πολιτικοί – όπως ο κ. Χαρδούβελης και ο κ. Μάρδας – επικαλέσθηκαν για να νομιμοποιήσουν ηθικά αυτή την επιλογή κάποιους λόγους που αφορούν την προσωπική τους ζωή, δηλαδή τη μετάβαση των παιδιών τους στο εξωτερικό για τη διενέργεια πανεπιστημιακών σπουδών (κάτι βεβαίως το οποίο αμφισβητήθηκε έντονα από άλλους, ενόψει και των ποσών που διοχετευτήκαν στην αλλοδαπή)!
Και το εκρηκτικό ερώτημα είναι το εξής : Είναι προβληματική η προκείμενη στάση των κοινοβουλευτικών μας εκπροσώπων ευρύτερα;
Η απάντηση είναι σίγουρα ναι, γιατί η διοχέτευση χρημάτων σε τράπεζες του εξωτερικού –ιδίως όταν η χώρα μας παλεύει για να αποφύγει τη χρεοκοπία- αντιβαίνει ευθέως και απεχθώς στις βασικές παραδοχές της θεωρίας του Αριστοτέλη.
Δηλαδή ότι ο σκοπός της πολιτικής είναι να βοηθάει τα άτομα να αναπτύσσουν τις χαρακτηριστικές ανθρώπινες ικανότητες τους και κυρίως τη λεγόμενη «πολιτική αρετή», ώστε να φροντίζουν για το κοινό αγαθό («Michael Sandel, Δικαιοσύνη- Τι είναι το σωστό;»).
Ωστόσο η μεταφορά χρημάτων σε τράπεζες του εξωτερικού εκ μέρους των πολιτικών συνιστά μια εξόχως ατομικιστική στάση , η οποία μπορεί να εξυπηρετεί το στενό ατομικό συμφέρον του πολιτικού ή της οικογένειας του ή τη φιλοσοφία του carpe diem (ας φάμε, ας πιούμε, αύριο πεθαίνουμε), όχι όμως και την ίδια την πατρίδα . Γιατί;
Γιατί αν ακολουθούσαν την ίδια στάση όλοι οι Έλληνες – ακόμη και αυτοί που έχουν τις πιο πενιχρές καταθέσεις- τότε οι τράπεζες θα κατέρρεαν αμέσως και πάραυτα θα χρεοκοπούσαμε ως χώρα!
Πάνω από όλα όμως με την ανωτέρω υπαρξιακή προσέγγιση οι πολιτικοί τούτοι διαπαιδαγωγούν τους πολίτες αρνητικά και ολέθρια, γιατί κανείς πλέον δεν θα εμπιστεύεται τους πολιτικούς (ούτε και το μοντέλο της δυτικής δημοκρατίας).
Στο σημείο τούτο , μάλιστα, θα ήθελα να κάνω την ακόλουθη παρατήρηση για εκείνους που επικαλούνται πονηρά το επιχείρημα ότι ζούμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση και ο καθένας μπορεί κατά συνέπεια να μεταφέρει τις αποταμιεύσεις του σε όποια ευρωπαϊκή χώρα θέλει!
Αυτή η παραδοχή βεβαίως από νομική άποψη είναι ορθή, αλλά δεν πρέπει να λησμονούμε ότι η Ευρώπη συνιστά το ατελές πρότυπο ενός μετα-νεωτερικού μορφώματος στο οποίο οι εθνικές κυβερνήσεις συνυπάρχουν με ισχυρούς υπερεθνικούς θεσμούς (χωρίς πάντως να υπάρχει μια κεντρική κυβέρνηση, όπως συμβαίνει στα ομοσπονδιακά κράτη).
Πράγμα που σημαίνει ότι αν καταρρεύσει το ελληνικό τραπεζικό σύστημα – λόγω των συνεχών εκροών –ούτε η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ούτε κανείς άλλος θα βοηθήσει την Ελλάδα, χωρίς τουλάχιστον επαχθή ανταλλάγματα, όπως αντιληφθήκαμε όλο αυτό τον καιρό με τα σκληρά μνημόνια της λιτότητας και της φτώχιας («krugman, A money Too Far, Nytimes 6/5/2010»)!
Ας μη επικαλούνται λοιπόν κάποιοι απαράδεκτα αυτό το σαθρό επιχείρημα!
Τέλος, θα ήθελα να παρατηρήσω και κάτι άλλο, επειδή η «ψευδοαριστερή» κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ ετοιμάζεται να κάνει μια κάκιστη νομοθετική ρύθμιση για εκείνους που έβγαλαν παράνομα τα λεφτά τους στο εξωτερικό. Τι εννοώ;
Ναι μεν η κυβέρνηση μπορεί – από φορολογική άποψη- να βάλει ένα εφάπαξ «μικρό» φόρο για να δελεάσει τους επαίσχυντους φοροφυγάδες να φέρουν τα παράνομα λεφτά τους στην Ελλάδα. Δεν
μπορεί όμως να χορηγήσει αναδρομική «κρυπτοαμνηστία» στις αξιόποινες πράξεις της φοροδιαφυγής που διέπραξαν τα επίμαχα τούτα πρόσωπα στο παρελθόν, γιατί αυτό θα συνιστούσε απαράδεκτη και αντισυνταγματική παρέμβαση της εκτελεστικής πάνω στη δικαστική εξουσία.
Πέραν τούτου κανείς ενδεχόμενα στο μέλλον δεν θα πλήρωνε τους φόρους του, εάν θα γνώριζε ότι μια επόμενη κυβέρνηση θα τον απάλλασσε από τις φορολογικές και τις ποινικές του ευθύνες!
Το συμπέρασμα; Οι πολιτικοί πρέπει να φέρουν άμεσα στην Ελλάδα τα χρήματα που έβγαλαν στο εξωτερικό, εφόσον τα έβγαλαν νόμιμα! Αν «αγαπούν», έστω και ελάχιστα, την πατρίδα τους! Και το ίδιο ισχύει και για τους απλούς πολίτες!