30.08.2021
Γ. Αποστολόπουλος
Με ιδιαίτερη θλίψη πληροφορηθήκαμε από την Ιστοσελίδα του Πολιτιστικού Συλλόγου Σκαμνού, από τη φίλη Χρυσούλα το δυσάρεστο μαντάτο για την αγαπητή μας Ερασμία, μία πολύ καλή εξ αίματος συγγενή μας. Στον αγαπητό μας Μεταξά και στα δύο εξαιρετικά παιδιά τους εκφράζουμε τα συλλυπητήριά μας.

Μια σειρά από σκέψεις στριφογυρίζουν στο μυαλό μου με αυτή την πολύ δυσάρεστη είδηση. Κόρη του πρωτοξαδέρφου μου Γιάννη Χ. Αποστολόπουλου η Ερασμία. Του Γιάννη που δεν τον πρόλαβα στη ζωή, αλλά όπως πολλές φορές από τους γονείς μου άκουσα, ο Γιάννης υπήρξε ένας χαρισματικός και πολύ αξιαγάπητος Σκαμνιώτης απολαμβάνοντας πλατιάς αποδοχής και εκτίμησης. Έχασε τη ζωή του άδικα και μπαμπέσικα από συγχωριανούς που με σημερινούς όρους θα τους χαρακτηρίζαμε φανατικούς θρησκευόμενους, κάτι σαν Χριστιανοταλιμπάν, για το λόγο ότι -κατά πως φημολογήθηκε – ήταν μεν κι εκείνος Χριστιανός, αλλά είχε ασπασθεί ένα από τα διάφορα -και σήμερα ισχύοντα- δόγματα. Και δεν ήταν ο μόνος ομόθρησκος, όπως γνωρίζω.
Εγγονή του αείμνηστου θείου μου -του μεγαλύτερου αδερφού του πατέρα μου- Χρήστου που μαζί με την σύζυγό του Ερασμία έπαιξαν το ρόλο των δεύτερων γονιών για το δικό μου πατέρα, Νίκο Αποστολόπουλο, καθώς σε πολύ μικρή ηλικία αυτός έμεινε ορφανός [σε ηλικία 3 ετών] από τη μάνα του και σε ηλικία 7 ετών από το πατέρα του. Ο πατέρας μου Νίκος ήταν το τέταρτο παιδί του παππού Απόστολου Αποστολόπουλου, αλλά από άλλη μάνα, καθώς ο παππούς έχασε την πρώτη γυναίκα του -από την Οίτη-, από την οποία απέκτησε τρία αγόρια, το Χρήστο, τον Ευθύμιο και τον Παναγιώτη. Ετερόκλητος αδερφός ο πατέρας μου, μάνα του η Βαλσάμω Μπολοβίνη, από το Λευτεροχώρι, που κι αυτή δεν ευδόκησε να ζήσει για πολύ. Ήταν οι εποχές που η θνησιμότητα ήταν πολύ υψηλή, με κύρια αιτία την πνευμονία.
Η καλή μας Ερασμία έλαβε το όνομα της γιαγιάς της. Υποκλινόμαστε με σεβασμό στη μνήμη τους.