Γ. Αποστολόπουλος
16.12.2022

Ένα προχθεσινό τηλεφώνημα με τον ξάδερφό μου Νίκο Τσίτσα από τον Μπράλο, για ένα ακόμη ενδιαφέρον βιβλίο που ετοιμάζεται να παρουσιάσει στις 8 Φεβρουαρίου 2023, μου κέντρισε το ενδιαφέρον για την εντυπωσιακή κοινωνική και πολιτιστική πρόοδο τα τελευταία χρόνια στον γειτονικό οικισμό.

Με στενοχώρια διαπιστώνει κανείς το τέλμα του πάλαι ποτέ πρωτοπόρου Σκαμνού. Μία από τις παραμέτρους που εντόπισα έχει να κάνει με τη αυτονόητη παραχώρηση και συνδρομή του γειτονικού Δήμου Αμφίκλειας-Τιθορέας του αδρανούς σχολικού κτιρίου για κάθε κοινωνική και πολιτιστική εκδήλωση στους κατοίκους του Μπράλου. Στο Σκαμνό παρατηρείται το οξύμορο το πάλαι ποτέ ετοιμόρροπο και με μισο-κατεστραμμένη οροφή σχολικό κτίριο να έχει ανακαινισθεί με πολύ εργασία και σημαντικές δαπάνες φιλότιμων Σκαμνιωτών, αλλά να παραμένει κλειστό. Ανακάλεσα με θλίψη προσωπική μου οδυνηρή εμπειρία με την κηδεία της εκλειπούσης συζύγου μου, όπου πλήθος κόσμου ταξίδεψε από την Πελοπόννησο στο Σκαμνό για την αποχαιρετιστήρια τελετή, αλλά δεν υπήρχε χώρος κάπου όλοι αυτοί οι άνθρωποι να σταθούν με αξιοπρέπεια, αφού ο χώρος του σχολικού κτιρίου είχε από την τότε δημοτική αρχή Σπαθούλα, με επισπεύδοντα τον Πολύκαρπο, κλειδωθεί ερμητικά. Με αυτό το παράδειγμα δεν θέλω να εκθέσω μία αυστηρά προσωπική εμπειρία, αλλά να δώσω μία γελυση από τόσες και τόσες άλλες παρόμοιες περιπτώσεις ντροπιαστικές για το χωριό μας.

Για όσους δεν γνωρίζουν, να θυμίσω ότι η ιστορία αυτή σχετίζεται με μία αντιπαράθεση που προέκυψε στο χωριό με δύο αντιμαχόμενες φατρίες που στη συνέχεια πήρε το χαρακτήρα δύο Συλλόγων. Ο ιστορικός ενιαίος Σύλλογος που ίδρυσε ο αείμνηστος Γιάννης Ζαλαώρας από τη μία μεριά που στη συνέχεια έδωσε λαμπρή ώθηση και πρόοδο σε όλους τους τομείς από τη μία πλευρά κι ένας άλλος νεόκοπος σύλλογος από την άλλη, που ήρθε να αντιπαλέψει το Σύλλογο της πρωτοφανούς προσφοράς.

Για τη δημιουργία όμως αυτού του διχασμού έπρεπε να βρεθούν και αφορμές. Άλλες φορές με κάποιο πιθανό υπόστρωμα και άλλες φορές ως προϊόν μισαλλόδοξης και εμπαθούς συμπεριφοράς. Από τη μία πλευρά η ελίτ των εύπορων και σνομπ συγχωριανών, ενισχυμένων με την πλειονότητα νέων αλαζόνων οικιστών που έδειχναν αποστροφή προς τους γηγενείς και από την άλλη οι απομονωμένοι «ιθαγενείς» που βρέθηκαν στο περιθώριο των έντονων κοινωφελών και πολιτιστικών δραστηριοτήτων του βασικού Συλλόγου.

Το χτύπημα με το κλείδωμα του σχολικού κτιρίου ήταν καίριο. Όλη η ζωή στον μικρό οικισμό του Σκαμνού νεκρώθηκε. Οι δύο Σύλλογοι αδρανοποιήθηκαν και μόνον κάτι υπολείμματα δραστηριότητας υποδηλώνουν την ύπαρξή τους πότε πότε. Ο ιστορικός μεγάλος Σύλλογος δείχνει να υφίσταται μέσω της ιστοσελίδας του που διαδέχθηκε τη «Φωνή των Σκαμνωτών» με ελάχιστο περιεχόμενο, κυρίως ευχές για τις μεγάλες γιορτές χάρις στη φιλότιμη προσπάθεια της Χρυσούλας Ασπρουλάκη, ο δε άλλος Σύλλογος δείχνει μία συνέπεια στην αναγγελία θανάτων και μνημόσυνων, όχι γεννήσεων αφού η φθορά του πανδαμάτορος χρόνου και η εγκατάλειψη του χωριού σε συνδυασμό με το οξύ δημογραφικό πρόβλημα δεν αφήνουν χώρο για ανανέωση των κατοίκων.

Με αυτές τις σκέψεις και συναισθήματα, έστειλα ένα μήνυμα στο φίλο Πρόεδρο της Κοινότητας Σκαμνού-Οίτης Βασίλη Σταϊκούρα, που προς τιμήν του, μου τηλεφώνησε δηλώνοντας έτοιμος να συνδράμει. Σκεφθήκαμε να βρούμε κάποιους ανθρώπους κλειδιά
με γενική κατά το δυνατόν εκτίμηση και αποδοχή για να διαχειριστούν το χώρο του σχολικού κτιρίου και έσπευσα να δηλώσω δύο ονόματα, όχι πως δεν υπάρχουν ασφαλώς και άλλα, σε ρόλο κυανοκράνων. Το Θύμιο Τζιβάρα και το Νίκο Τζιβάρα. Ο Νίκος όμως τελευταία έχει μεταβεί στην Αθήνα με την προοπτική να παραμείνει εκεί.
Τηλεφώνησα και στο Θύμιο. Οψόμεθα