20140730

Γράφει ο Καρανάσιος Γεώργιος

Το μεγαλύτερο μέτρο της Δημοκρατίας δεν είναι ο βαθμός ελευθερίας, ούτε ο… βαθμός ισότητας, αλλά μάλλον ο βαθμός συμμετοχής. Alain de Benoist, Γάλλος φιλόσοφος

Πριν λίγες μέρες γιορτάσαμε την επέτειο της ¨Μεταπολίτευσης¨, τα 40 χρόνια κοινοβουλευτισμού, όχι όμως και της Δημοκρατίας, παρά την κάποια πρόοδο σε κοινωνικό επίπεδο, αφού ο εκδημοκρατισμός ήταν και είναι το ζητούμενο.

Η περίφημη Μεταπολίτευση, φαίνεται, να είχε ως σύνθημα, ¨ να αλλάξουμε τα πάντα, για να μην αλλάξουμε τίποτα¨. Μία Παλινόρθωση του άθλιου προδικτατορικού πολιτεύματος με νέες τεχνικές, φυσικά και με νέα τζάκια, πρόσωπα ¨εκσυγχρονισμένων παλιών ιδεών¨ μέσα στο παιχνίδι του δικομματισμού. Πολλά δυναμικά υπολείμματα της χούντας γίνονται γρήγορα ¨ημέτεροι¨, δυναμικοί κομματικοί φίλοι του νέου πολιτικού συστήματος.

Αν εξαιρέσει κάποιος τις αρχικές μεταβολές στο πολιτικό σύστημα, όπως, την κατάργηση του Ν. 509/49, τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ και την αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης, στα υπόλοιπα κοινωνικά συστήματα, οικονομία, πολιτισμός κ.ά. στο επίπεδο της κρατικής ιδεολογίας, τα πράγματα παρέμειναν ίδια και δε βοήθησαν στον ουσιαστικό εκδημοκρατισμό της δημόσιας ζωής.

Για να διατηρηθεί 40 χρόνια αυτή η παντοδύναμη κρατική εξουσία, έπρεπε τα ΜΜΕ (ενημέρωση, ελεύθερη έκφραση) να προπαγανδίζουν αφενός προς όφελος του εκσυγχρονισμένου παρασιτικού και κομπραδόρικου κεφαλαίου, των επιχειρηματικών ελίτ της χώρας και των πολιτικών τους φίλων, αλλά και προς το άλλο σημαντικό μέτωπο εκείνης της περιόδου, το μέτωπο του Ψυχρού Πολέμου.

Οι καλοί φίλοι συμφερόντων, οι ελληνικές και ξένες επιχειρηματικές ελίτ ανταπέδωσαν αυτό στην ελληνική πολιτική ελίτ με πολιτικά μέσα, όπως η ένταξη στην ΕΟΚ, όσο και με χρηματοοικονομικά μέσα δάνεια, εξαγορά χρεοκοπημένων επιχειρήσεων με όποιο κόστος, κ.ά.

Έτσι, η ¨πρόοδος της Μεταπολίτευσης¨ με το εξευρωπαϊσμένο μακιγιάζ, το ¨ χρυσό¨ περίβλημα με το οποίο έχει επιχειρηθεί να καλυφθεί η περίοδος της Μεταπολίτευσης, παίρνει τις πραγματικές του διαστάσεις, όταν διατηρεί τις σταθερές παραδοσιακές παθογένειες, όπως το πελατειακό σύστημα με το ατομικό συμφέρον των πατρώνων, των συντεχνιών και των ισχυρών ομάδων συμφερόντων και την αναπαραγωγή του πολιτικού συστήματος με τους ίδιους μηχανισμούς και τα ίδια πρόσωπα. Το πελατειακό κράτος, από την στιγμή, που μεταλλάσσει τον πολίτη σε πελάτη του εκάστοτε πολιτικού κόμματος (ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και τελευταία η ΔΗΜΑΡ), αυτόματα στρέφεται κατά του δημοκρατικού πολιτεύματος.

Προστέθηκαν, όμως και νέες παθογένειες. Η εξάπλωση της καταναλωτικής ιδεολογίας έπρεπε να γίνει πράξη με τη διευρυμένη κατανάλωση, για να μην νιώθουν ¨οι πελάτες, ψηφοφόροι αποτυχημένοι και ανολοκλήρωτοι καταναλωτές¨. Ο αχαλίνωτος καταναλωτισμός, η προσφορά δανείων με δελεαστικά επιτόκια και ευνοϊκούς όρους αποπληρωμής εξασφάλιζαν ¨κοινωνική και πολιτική σταθερότητα¨. Αλλά ο ¨πολίτης¨, μ’ αυτή την καταναλωτική παιδεία, που μαθήτευσε από τους πολιτικούς του, έγινε ακόμη και ¨επενδυτής¨, παίζοντας στο χρηματιστήριο.

Το πλήρες δέσιμο του Πολίτη μ’ έναν νέου τύπου ¨πολίτη¨, του πελάτη, του καταναλωτή, του ψηφοφόρου, του οπαδού, του επενδυτή, δημιούργησε την κουλτούρα του σκυλάδικου, του Lifestyle, της Μυκόνου, που ισοπέδωσε την κοινωνία. Η κρίση ήταν αναπόφευκτη. Πρώτα ιδεολογική, αξιακή, μετά οικονομική.

Εκεί που έχει χαθεί κάθε έλεγχος μέχρι σήμερα, είναι η διαπλοκή της πολιτικής ελίτ με τα ΜΜΕ από τα πρώτα χρόνια της Παλινόρθωσης, του παλιού πολιτικού συστήματος, πιο δυναμικά, όμως, με την εξάπλωση της ιδιωτικής τηλεόρασης, τη δύναμη της εικόνας. Έτσι δημιουργείται το ¨τρίγωνο της εξάρτησης ¨, τα συστημικά ΜΜΕ με τους μιντιάρχες, που δημιουργούν δυνατούς ομίλους συμφερόντων για καλύτερο έλεγχο των πολιτών – επιχειρηματίες, εργολάβοι, εφοπλιστές, τραπεζίτες και λοιπά αρπαχτικά (κάποιοι έχουν και ιδιωτικές τράπεζες για γρήγορο ξέπλυμα) και το υπαλληλικό τους πολιτικό προσωπικό μέσα στη βουλή και έξω απ’ αυτή (βιτρίνα της εξουσίας).

Η κρίση αντί να συνετίσει το τρίγωνο της διαπλοκής (κάποιοι έπρεπε να έχουν κλείσει), λόγω της μεγάλης απώλειας διαφημιστικών εσόδων, λιγοστών δημόσιων έργων και λόγω νομοθεσίας, που την γράφουν κανονικά, αντίθετα, με ευκολία παίρνουν διαρκώς δάνεια και εντείνουν, δυναμικά την υποστήριξή τους στους δανειστές, τρόικα. Οι τραπεζίτες δανείζουν τα ΜΜΕ από τις ανακεφαλαιοποιημένες τράπεζες, για να ελέγχουν συνεχώς τις συνειδήσεις των πελατών-πολιτών, τώρα που η κρίση έχει ταράξει τις παλιές συνταγές χειραγώγησης των πολιτών.

Ταυτόχρονα οι κυβερνώντες, διαλύουν πραξικοπηματικά την κρατική ΕΡΤ, πρώην κομματικό δημιούργημά τους, και αποκτούν τον πλήρη έλεγχο μαζί με τα ιδιωτικά ΜΜΕ, γιατί τώρα δε συμφέρει η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ, που θέλει τον ανάλογο πολιτικό χρόνο, ως ισχυρή αντιπολίτευση στο κρατικό κανάλι, δεν συμφέρει, ακόμη, γιατί υπάρχει και η αλλαγή πλεύσης των πρώην δικών τους συνδικαλιστών.

Ιδιωτικά μαγαζιά τα ΜΜΕ με κρατικά χρήματα από τις ανακεφαλαιοποιημένες τράπεζες, που πληρώνει ο πολίτης. Γνωρίζουν, ότι το ξένο κεφάλαιο, ως καλός φίλος θα ανταποδώσει και πάλι την άριστη, απροκάλυπτη και προπαγανδιστική υποστήριξη. Ο τρόπος απλός, στον κατάλληλο χρόνο, θα κουρέψουν τα κόκκινα δάνεια των μιντιαρχών, όπως θα γίνει με τα χρέη των κομμάτων με την καλή τράπεζα – Σάλλα και την κακή τράπεζα, που θα πληρώσουν τα σπασμένα των συνεχιζόμενων πάρτι, οι ¨χρήσιμοι ηλίθιοι¨ ή αλλιώς, οι ¨του μαζί τα φάγαμε¨.

Δεν άφησαν στην τύχη και τους ¨καλούς μαθητές¨, καταναλωτές, πελάτες, ψηφοφόρους, οπαδούς, πρώην επενδυτές, που δημιούργησαν στα 40 χρόνια κρατικής εξουσίας και μαθητείας. Οι ευφυείς ομάδες συμφερόντων του κρατούντος μπλοκ οικονομικής και κοινωνικής εξουσίας, αφού πρώτα αποδιοργάνωσαν, ό,τι έχει σχέση με την ευρύτερη έννοια της Παιδείας ( την εσωτερική καλλιέργεια ) και την έννοια του Πολίτη, πέρασαν και αναπαρήγαγαν και αναπαράγουν μέσα από την κρατική ιδεολογία, αριστοτεχνικά την ιδεολογία του ρατσισμού, του εθνικισμού και του εκφοβισμού (εγκληματικότητα, εθνική ταυτότητα δραστών, μακεδονικό, Ίμια, προδοσίες, κ.ά.), διεγείροντας και καθοδηγώντας τα ανθρώπινα ένστικτα (βία, απειλή, εξαγορά, δωροδοκία, πελατειακή πρακτική, ψέμα, κ.ά.).

Κατέφυγαν στον εύκολο και σίγουρο τρόπο, στο λαϊκισμό δια των ενστίκτων, στην λεγόμενη ενστικτώδη αγελαία διαδικασία, για να διατηρούν την πολιτική εξουσία. Απέφευγαν και αποφεύγουν για λόγους προφανείς, να διαπαιδαγωγήσουν το λαό σε διαδικασίες οργάνωσης και λειτουργίας, με λογικές διαδικασιών Δημοκρατίας, που απαιτεί συμμετοχή, συναπόφαση και συνευθύνη για αυτά που αποφασίζονται, αλλά περισσότερα, για αυτά που παραλήφτηκαν.

Έχουν αντιληφθεί ακόμη, την ανεπάρκεια και την προσωρινότητα του υπαλληλικού τους πολιτικού προσωπικού και ετοιμάζουν συνεχώς νέα πολιτικά μαντριά, νέα πολιτικά σχήματα ως εφεδρείες, προπαγανδίζοντας και ανακυκλώνοντας έντεχνα την πολιτική πραμάτεια τους με την ιδεολογική ταυτότητα, που προετοίμασαν καλά στις τέσσερις δεκαετίες. Αυτή η τακτική, αφενός, διέσπασε την κοινωνία, αφετέρου, ενίσχυσε ακραίες απόψεις από την αναζωογόνηση εθνικισμών, έφερε στο πολιτικό προσκήνιο ακροδεξιά και φασιστικά κόμματα, που φόβισαν ακόμη και τους ίδιους τους αρχιτέκτονες και χρηματοδότες, εγχώριους και ξένους.

Το ιδανικό σχέδιο, θα ήταν, να παραδώσουν, προσωρινά, το σάπιο σύστημά τους σε κάποιον πολιτικό αντιπολιτευτικό οργανισμό, που θα δυσφημήσει τη χώρα τραγωδία, πάλι ως ¨Τιτανικό¨, δεν θα στείλει τους διαπλεκόμενους στη δικαιοσύνη, δεν θα ερευνήσει για τα κλοπιμαία, τα δάνεια και τη διαπλοκή, κ.ά. δικαιωμένοι και εξαγνισμένοι θα χρειαστούν, οι διαπλεκόμενοι αρχιτέκτονες, άλλα 40 χρόνια επιπλέον σκληρής και βάρβαρης ¨Παλινόρθωσης¨.

Μέχρι τώρα, η κοινωνία έχει νικηθεί κατά κράτος από το σκληρό πυρήνα της διαπλοκής και μαζί και η Δημοκρατία στο τόπο που γεννήθηκε. Θα συνεχίζει να το επιτρέπει η μη συμμετοχή των πολιτών, ή θα ξυπνήσει και θα οργανωθεί θεσμικά και θα εξαφανίσει το δυνάστη;