FtS107

[Από μία κεντρική περιοχή του Βιετνάμ, στο Αννάμ, μετάφραση από τα γαλλικά.
Αντλούμε το κείμενο από την Εφημερίδα Αμφίκλεια,
του Συνδέσμου Δαδιωτών, Φύλο Νο 156 Ιούλιος – Αύγουστος 2009, σελ. 4]

 

Άνθρωπε!

-Είμαι η ζέστη του σπιτιού σου,
τις κρύες νύχτες του χειμώνα,
η φιλική σκιά όπου καίει
ο καλοκαιριάτικος ήλιος.

-Είμαι η ξυλεία του σπιτιού σου,
η σανίδα του τραπεζιού σου
και η πόρτα της μάντρας σου.

-Είμαι το κρεβάτι που πάνω του κοιμάσαι
και το ξύλο που φτιάχνεις τα καράβια σου.

-Είμαι η λαβή της αξίνας σου
και η πόρτα του σπιτιού σου

-Είμαι το ξύλο της κούνιας σου
και του φερέτρου σου.

Άκουσε την παράκλησή μου άνθρωπε!

Άφησέ με να ζήσω για να κάνω
πιο εύκρατο το κλίμα
και να βοηθήσω το άνοιγμα των λουλουδιών.

Άφησέ με να ζήσω για να γαληνεύσουν
οι άνεμοι, τα σύννεφα
και να φέρουν βροχή στον κόσμο.

Άφησέ με να ζήσω
για να εμποδίσω τις πλημμύρες.

-Είμαι ο πλούτος του κράτους
γιατί συντελώ στην ευημερία των χωριών.

-Ομορφαίνω τη χώρα σου
με την πρασινάδα του μανδύα μου.

Άνθρωπε!

Είμαι η ψυχή της πατρίδας σου.
Άκουσες την παράκλησή μου:
Μην με αφανίζεις