20141127
Θανάσης Μαυρίδης / Πηγή:www.capital.gr
Για έναν περίεργο τρόπο κάποιοι άνθρωποι φαίνεται να πιστεύουν ότι το Μαξίμου είναι το Κούγκι και μοιάζουν αποφασισμένοι να τινάξουν τα πάντα στον αέρα. Το χτεσινό αδιέξοδο στο Παρίσι κάνει ορατό σε όλους το μέγεθος του προβλήματος. Ο Αντώνης Σαμαράς θα πρέπει να αλλάξει γραμμή όσο ακόμη είναι καιρός. Να απομακρύνει από κοντά του όσους ονειρεύονται να κάνουν την επανάσταση που δεν έκαναν όσο ήταν παιδιά και όσους επιχειρούν ακροβασίες με τα εθνικά μας θέματα.
Η κατάσταση είναι εξαιρετικά επικίνδυνη. Παρά το κλίμα αισιοδοξίας που είχε διαμορφωθεί από την ίδια την κυβέρνηση πριν από τη συνάντηση με την τρόικα, στο Παρίσι τα πράγματα δεν πήγαν καλά. Κάτι για το οποίο είχαμε προειδοποιήσει έγκαιρα. Για την ακρίβεια, ειπώθηκαν και πάλι πράγματα που είχαν ήδη ειπωθεί πολλές φορές τους τελευταίους τρεις μήνες. Δεν υπήρξε πρόοδος. Για να το κάνουμε ακόμη πιο καθαρό: Αν η κυβέρνηση συμφωνήσει τα μέτρα που ζητάει η τρόικα, τα μέτρα αυτά δεν θα περάσουν από τη Βουλή. Αν δεν πάρει τα μέτρα, δεν υπάρχει περίπτωση να ολοκληρωθεί η διαπραγμάτευση.
Αυτό που δεν έχει γίνει ακόμη κατανοητό από τα κυβερνητικά στελέχη είναι ότι η τρόικα δεν ενδιαφέρεται για τα παιγνίδια μικροπολιτικής που παίζονται στο εσωτερικό της χώρας. Δεν είναι διατεθειμένοι να “εξυπηρετήσουν” τον Σαμαρά ή οποιονδήποτε άλλον πολιτικό. Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι η βιωσιμότητα του προγράμματος. Επειδή θα πρέπει στη συνέχεια να δώσουν εξηγήσεις στα δικά τους Κοινοβούλια και στους δικούς τους φορολογούμενους.
Το θέμα του δημοσιονομικού κενού, λοιπόν, παραμένει. Και θα εξακολουθεί να παραμένει, μέχρι να βρεθεί λύση. Μέχρι να παρθούν μέτρα. Διότι το σενάριο των εκπτώσεων “δεν παίζει”.
Το ένα ενδιαφέρον στοιχείο είναι η σταθερή θέση των τροϊκανών. Το άλλο είναι ότι η ελληνική πλευρά δείχνει να μην έχει αντιληφθεί τι ακριβώς αντιμετωπίζει και συνεχίζει και χρησιμοποιεί επιχειρήματα που δεν στέκουν στη λογική. Και το τρίτο στοιχείο είναι η υπερβολική αισιοδοξία ορισμένων που βρίσκονται στο περιβάλλον του πρωθυπουργού.
Να ξεκινήσουμε από το τρίτο: Ή ξέρουν κάτι στο Μαξίμου και δεν μας το λένε ή έχουν αποφασίσει να τραβήξουν έναν δρόμο που και πάλι τον γνωρίζουν μόνο οι ίδιοι. Σε αυτό το τελευταίο έχουμε λόγους να ανησυχούμε. Ορισμένοι πιστεύουν ότι θα βρουν διέξοδο στα εθνικά θέματα. Παίζουν με την φωτιά. Μιλάμε για τη χώρα και όχι για το χωράφι του πατέρα τους ή το γκρουπούσκουλο που έπαιζαν τους αντάρτες και τους διαφωνούντες στα φοιτητικά τους χρόνια.
Η τρόικα από την άλλη πλευρά δεν δείχνει να υποχωρεί. Ειδικά τα μηνύματα από το ΔΝΤ είναι ξεκάθαρα. Πως είναι δυνατόν να περιμένει κάποιος ότι οι… Αμερικάνοι θα πιέσουν τον Σόιμπλε να αλλάξει γραμμή, όταν το ΔΝΤ είναι πιο αδιάλλακτο από την Ευρώπη;
Και να τελειώσουμε με το θέμα της επιχειρηματολογίας της κυβέρνησης έναντι της τρόικας. Να μην σταθούμε στις αντιπροτάσεις για μείωση των συντάξεων για 4% ή 5%, όταν οι άλλοι ζήτησαν 20% και 30%. Αν και θα έπρεπε, επειδή κάποιοι νομίζουν ότι θα πήγαιναν στο Παρίσι να κάνουν παζάρι, όπως θα έκαναν στη λαϊκή αγορά λίγο πριν τα μαζέψουν και φύγουν οι υπαίθριοι πωλητές! Αλλά το να ζητήσουν τρίμηνη παράταση, όταν κάτι τέτοιο απαιτεί τη σύμφωνη γνώμη όλων των Κοινοβουλίων της Ευρώπης, δείχνει το μέγεθος του πανικού τους. Δείχνει ότι δεν σκέπτονται. Κι έπειτα από τρεις μήνες; Αν ζητήσουμε μια ακόμη δίμηνη παράταση, τι πρέπει να κάνουν τα Κοινοβούλια τόσων κρατών; Να ξαναψηφίσουν; Αστεία πράγματα…
Ο πρωθυπουργός είναι ο μόνος που θεσμικά έχει τη δύναμη και την υποχρέωση να αναλάβει πρωτοβουλίες. Να συναντήσει τους άλλους πολιτικούς αρχηγούς, να συμβουλευτεί παλιότερους και πιο έμπειρους πολιτικούς. Δεν μπορεί άλλος να αναλάβει πρωτοβουλία! Ακόμη κι αν αυτό καταλήξει στο να προσφύγουμε άμεσα στις κάλπες.