20150719

Εκπληκτική παράσταση με σημαντικά διαχρονικά μηνύματα. Ο Σοφοκλής πάει 6-7 αιώνες πίσω από τα χρόνια του και προσεγγίζει το καυγά που έγινε μεταξύ των Ελλήνων για το ποιος θα πάρει την πανοπλία του Αχιλλέα, μετά το θάνατο του μεγάλου πρωταγωνιστή της Ιλιάδας.

Διεκδικητής είναι ο Αίας, βασιλιάς της Σαλαμίνας και κατά γενική ομολογία, ο πιο γενναίος πολεμιστής των Ελλήνων, μετά τον Αχιλλέα. Ωστόσο στην διεκδίκηση μπαίνει και ο Οδυσσέας με όπλο του τη διπλωματία και τους ελιγμούς. Δεν κερδίζει πάντα ο πιο γενναίος, αλλά συνήθως προσμετρώνται και άλλοι συσχετισμοί, έξω από το πεδίο της μάχης, αποφαίνεται ο Σοφοκλής. Μήπως και τούτο δεν ισχύει και σήμερα; 3200 χρόνια μετά από το υπόψη επεισόδιο;

Η έκρηξη του Αίαντα τον οδηγεί σε βίαιες ενέργειες κατασφάζοντας αγέλες κοπαδιών και φυλάκων που προορίζονταν για τη διατροφή των Ελλήνων και τούτο εκμεταλλεύεται η άλλη πλευρά για να τον αποδομήσει ηθικά ως παράφρονα. Τα νοήματα που βάζει ο Σοφοκλής στο έργο του είναι σπουδαία και πάντοτε επίκαιρα.

Ο Αίας εν τέλει απομονώνεται και οδηγείται στην αυτοκτονία, ενώ παραγγέλνει στον αδερφό του, τον Τεύκρο, να αναλάβει τη φροντίδα της γυναίκας του [που κέρδισε από τους Τρώες- εκπληκτική στο ρόλο η Μαρία Πρωτόπαπα] και τον μικρό γιο του.

 

Ο Μενέλαος και ο αδερφός του Αγαμέμνων με τη δική τους επιχειρηματολογία εμποδίζουν την ταφή του Αίαντα και ξεσπά μεγάλη έρις ανάμεσα σ’ αυτούς και τον αδερφό του Αίαντα. Αλλά και πάλι ο καταφερτζής Οδυσσέας θα παρέμβει για να αποκαταστήσει τα πράγματα, τονίζοντας ότι στον αυτόχειρα αξίζει η ταφή αφού υπήρξε ο πιο γενναίος πολεμιστής.

Είναι εντυπωσιακά ευχάριστο ότι η Επίδαυρος πλημμυρίζει από κόσμο, Έλληνες και αλλοδαπούς [υπάρχει ταυτόχρονη μετάφραση σε οθόνες στα αγγλικά], γεγονός που δείχνει ότι η προτίμηση των Ελλήνων στο θέατρο ποιότητας τους χαρακτηρίζει δια μέσου των αιώνων.