Ο ανεξάντλητος πλούτος της ελληνικής μυθολογίας/συμβολολογίας διαπερνά στο ιστορικό της διάβα όλες τις βαθμίδες και εκφάνσεις της ανθρώπινης ζωής και κυρίως της φιλοσοφικής, υπαρξιακής και μεταφυσικής της αναζήτησης.

Από την αρχαιότητα, από την εποχή της μυθολογίας, δηλαδή πριν από την εποχή του γραπτού –και συνεπώς τεκμηριωμένου– λόγου (προφορική παράδοση), τούτη η γωνιά του πλανήτη γέννησε μια πλειάδα εννοιών, συμβόλων και μύθων, προκειμένου να βάλει σε τάξη τα μυστήρια της ζωής και της φύσης. Δεν υπάρχει άνθρωπος σε τούτον εδώ τον τόπο που να μην άκουσε έστω μια φορά στη ζωή του τις ‘Αλκυονίδες ημέρες’, όσο κι αν απέχει από τέτοιου είδους αναζητήσεις, τις γνωστές σε όλους μας αίθριες, ηλιόλουστες, ευχάριστες, σχεδόν μια ανοιξιάτικη όαση μες το καταχείμωνο.

Το όνομά τους προέρχεται από το ομώνυμο θαλάσσιο πτηνό αλκυόνη, το επιστημονικό όνομα της οποίας είναι AlcedoAtthis, γνωστότερο στη λαϊκή γλώσσα ως θαλασσοπούλι ή ψαροπούλι.

Ο ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ ΑΛΚΥΟΝΗΣ

Πριν μεταμορφωθεί σε πουλί, η Αλκυόνη ήταν μια πανέμορφη γυναίκα, κόρη του Αιόλου, θεού των Ανέμων και της Ενάρετης. Ο συζυγικός της βίος με τον Κήυκα ήταν κάτι παραπάνω από ευτυχισμένος. Ήταν τέτοια η ευτυχία τους που είχαν την αίσθηση ότι δεν ήταν κοινοί θνητοί. Όχι μόνο αυτό, αλλά στην πορεία άρχισε το ζευγάρι να πιστεύει ότι είναι ισάξιοι των θεών: η Αλκυόνη πίστευε ότι ήταν ισάξια της Ήρας και ο Κήυκας του Δία. Ήταν λοιπόν θέμα χρόνου να έλθουν όλα αυτά στ΄αυτιά των θεών και να εξοργιστεί ιδιαιτέρως ο Δίας.

Μια μέρα λοιπόν που ο Κήυκας ήταν με το καράβι του στ΄ανοικτά, ο Δίας έριξε τον κεραυνό του και τον τσάκισε, με αποτέλεσμα να πέσει στη φουρτουνιασμένη θάλασσα και να πνιγεί. Μόλις έμαθε η Αλκυόνη το γεγονός, έτρεξε στ΄ακρογιάλι μήπως μπορέσει να βρει τον αγαπημένο της ζωντανό, αλλά το μόνο που βρήκε ήταν κάτι λίγα σπασμένα ξύλα που είχαν ξεβραστεί στην ακτή. Απαρηγόρητη η Αλκυόνη, θρηνούσε ατελείωτα μερόνυχτα το χαμό του αγαπημένου της, με αποτέλεσμα να τη λυπηθεί ο Δίας και να τη μεταμορφώσει στο γνωστό μας πουλί (ο μύθος θυμίζει τον αντίστοιχο τραγικό έρωτα του Ορφέα και της Ευριδίκης).

Το ομώνυμο πουλί, από το οποίο πήρε το όνομά της, ζει κοντά στη θάλασσα, σα να περιμένει καρτερικά να εμφανιστεί μέσα από τα κύματά της ο χαμένος Κήυκας. Αλλά, το μαρτύριο της Αλκυόνης δεν είχε τελειωμό: γεννούσε τα αυγά της μες το καταχείμωνο, κλωσώντας τα στα βράχια των ακτών. Τα αγριεμένα όμως κύματα ορμούσαν στη στεριά και σκαρφάλωναν στα βράχια, καταστρέφοντας τη φωλιά και τ΄αυγά της. Συμπονώντας την, ο Δίας διέταξε 15 ημέρες μες την καριδά του χειμώνα να κοπάζουν οι άνεμοι, να ζεσταίνει την πλάση ο Ήλιος, ώστε να μπορέσει η Αλκυόνη να κλωσήσει τ΄αυγά της και να γεννήσει τα μικρά της.

Σύμφωνα με μια μεταγενέστερη εκδοχή, η Αλκυόνη ήταν κόρη του Άτλαντα και της Πλειόνης (ή κατ΄άλλους της Αίθρας), αλλά πολλοί μελετητές πιστεύουν ότι πρόκειται για μετεξέλιξη του ίδιου μύθου (ως κόρη του Αιόλου και της Ενάρετης). Βάσει αυτής της εκδοχής, η Αλκυόνη (νύμφη), έχει άλλες έξι αδελφές (τη Μερόπη, τη Μαία, την Ταϋγέτη, την Κελαινώ, την Ηλέκτρα και τη Μαία), οι γνωστές Επτά Αδελφές (ή οι ‘Επτά θρηνούσες Αδελφές’, αγγλ. ‘WeepingSisters’), οι οποίες καλούνται και Πλειάδες. Η ετυμολογία του ονόματος ‘Πλειάδες’ συνδέεται κατά πάσα πιθανότητα με τον όρο ‘πλους’/’πλέω’,συνεπώς ο αντίστοιχος καταστερισμός ήταν σημαντικός (ως ‘ουράνια πυξίδα’ στον αρχαίο κόσμο όσον αφορά τη (χειμερινή) ναυσιπλοϊα.

Αναδημοσίευση από ιστοσελίδα: 

www.meteoclub.gr/themata/egkyklopaideia/6423-alkyonides-imeres

Επιμέλεια – Παρουσίαση:Yannis1 (Weerman)