FtS47

υπό Γεωργίου Λ. Αστρακά

Ένα ιδιαιτέρως σημαντικό κείμενο, απαύγασμα μακροχρόνιας και συστηματικής μελέτης του διακεκριμένου συγχωριανού μας Θεολόγου κ. Γεωργίου Λ. Αστρακά, φιλοξενείται στο φετινό ημερολόγιο του Σκαμνού για το 1999. Πρόκειται για κείμενο που έχει όλα τα στοιχεία του ντοκουμέντου και της αμερόληπτης ιστορικής καταγραφής. Εδώ παρουσιάζει ο αγαπητός Γιώργος εντυπωσιακά στοιχεία σε μεγάλο βάθος χρόνου με εκπληκτική, όσο και διδακτική, αντικειμενικότητα για το Σκαμνό και τους κατοίκους του ξεκινώντας από τον 13ο αιώνα και φθάνοντας στο σήμερα. Το υλικό αυτό αποτελεί σύνοψη διαδοχικών δημοσιεύσεων του Γιώργου στα πρώτα χρόνια κυκλοφορίας της ΦτΣ. Το κείμενο μπορεί να μην φθάσει σε όσους δεν έτυχε να προμηθευτούν το ημερολόγιο, τα φύλλα του οποίου και πάλι μήνα με το μήνα αποκόπτονται και υπάρχει φόβος να μην διατηρηθεί όπως αρμόζει, γι αυτό και υιοθετούμε πρόταση που μας έγινε να το φιλοξενήσουμε στη ΦτΣ η οποία και διατηρείται σε αρχείο από πολλούς συγχωριανούς και φίλους του πολιτιστικού μας Συλλόγου. Θεωρούμε ιδιαιτέρως ευτυχή τη συγκυρία αυτή, αφού μέσα από το ιστορικό αυτό κείμενο αντλούμε επίσης τεκμηριωμένα στοιχεία για το ζήτημα που θέσαμε σε προηγούμενο φύλλο της ΦτΣ να εντοπίσουμε, κατονομάσουμε, καταγράψουμε και τιμήσουμε τους ήρωες του Σκαμνού που θυσιάστηκαν για τη λευτεριά της Πατρίδας μας.

Στις νοτιοδυτικές υπώρειες του Καλλιδρόμου και σε ύψος 600 μέτρων από την επιφάνεια της θάλασσας, πλησίον της γέφυρας της Παπαδιάς και της σήραγγας του Μπράλλου, είναι χτισμένο ένα όμορφο και γραφικό χωριό της Ρούμελης, που ακούει στο όνομα Σκαμνός! Το χωριό αυτό ευρίσκεται, επί πλέον, και πλησίον της Ανοπαίας Οδού, μέσω της οποίας ως γνωστόν, ο Εφιάλτης οδήγησε τους Πέρσες στα νώτα των Ελλήνων κατά τη μάχη των Θερμοπυλών το Σεπτέμβριο του 480 π.Χ.

Πρόκειται πράγματι για ένα πολύ όμορφο χωριό, που εντυπωσιάζει τόσο τους επισκέπτες, όσο και τους περαστικούς. Πλαισιώνεται από πλούσιο και ποικίλο στη σύνθεσή του εδαφικό ανάγλυφο, στο οποίο η χλωρίδα είναι πολύ αναπτυγμένη και η πανίδα τυγχάνει από τις πλουσιότερες της περιοχής, όπως υποστηρίζει, σε σχετικό σύγγραμμά του, ο αείμνηστος Δασάρχης και Δασολόγος Σεραφείμ Τσιτσάς. Ύστερ’ απ’ αυτά ένα σύντομο οδοιπορικό στο χθες και στο σήμερα του Σκαμνού, θα μας βοηθήσει να τον γνωρίσουμε καλύτερα.

α.    Ιστορικά στοιχεία

Ο βίος και η ύπαρξη του Σκαμνού εκτείνεται σε μεγάλο μήκος χρόνου. Με βάση τις γραπτές μαρτυρίες που υπάρχουν και τις λογικές αναγωγές, που μπορεί να γίνουν σχετικώς με το χωριό, ο Σκαμνός ξεπερνάει τα χίλια χρόνια ιστορικού βίου. Αναφέρεται για πρώτη φορά με το όνομα Προκοβενίκος σε σιγίλιο του Πάπα Ιννοκέντιου του Γ’, που εκδόθηκε το 1208 μ.Χ. και απευθυνόταν στον τότε καθολικό Επίσκοπο των Αθηνών, ονόματι Βεράρδον. Με το σιγίλιο αυτό (αποστολική διαταγή) ο Προκοβενίκος παραχωρήθηκε ως κτήμα στη λατινική Αρχιεπισκοπή Αθηνών, προκειμένου να συμβάλλει στα έξοδα συντήρησής της. Με την ίδια διαταγή και για τον αυτό λόγο παραχωρούνται και αρκετά χωριά από τη Βοιωτία, την Αττική και την Εύβοια. Άξιο παρατηρήσεως είναι το γεγονός, πως από ολόκληρη την περιοχή της Στερεάς Ελλάδος ο Προκοβενίκος είναι το μόνο χωριό, που παραχωρείται για οικονομική αφαίμαξη και απομύζηση. Η εξήγηση είναι απλή. Οι Προκοβενικιώτες την εποχή αυτή φαίνεται πως είναι εύρωστοι, διότι ασχολούνται με τη σηροτροφία (παραγωγή μεταξιού, που αποφέρει μεγάλα έσοδα) και οι Φράγκοι άρπαγες, όπως ήταν, έσπευσαν κυριολεκτικά να ληστέψουν το χωριό και κατ’ επέκταση τους κατοίκους του.

Το όνομα Προκοβενίκος ο Γερμανός γλωσσολόγος Max Vasmer, που ήταν ειδικός σε θέματα σλαβικών και βυζαντινών σπουδών το θεωρεί σλαβικό και ισχυρίζεται πως ετυμολογικά συγγενεύει προς τη βουλγαρική λέξη Prokopanik, η οποία μεταφραζόμενη στην ελληνική σημαίνει το “Προκοπαίικο”, ήτοι το αναφερόμενο στον Προκόπιο ή στους Προκόπηδες (στην προφορική παράδοση του Σκαμνού γίνεται λόγος για τρία αδέλφια, που ίδρυσαν το χωριό, από τα μικρά ονόματα των οποίων “εν συνθέσει” προήλθε το όνομα Προκοβενίκος. Ενα από τα ονόματα αυτά είναι και ο Πρόκος που, ως υποκοριστικό, διόλου απίθανο, μπορεί να έχει σχέση με το Προκόπιος). Σε ό,τι αφορά και το όνομα και τη σημασία του την ίδια άποψη με τον Vasmer υιοθετούν επίσης και οι Γερμανοί ερευνητές Johannes Koder & Friedrich Hild.

Από το 1208 και έως την επανάσταση του 1821 δεν έχουμε στη διάθεσή μας πληροφορίες για τον Προκοβενίκο. Για την περίοδο μετά την επανάσταση υφίστανται ελάχιστες πληροφορίες, που όμως μας επιτρέπουν να γνωρίζουμε, έστω και αμυδρά, για τη συνεισφορά των Σκαμνιωτών (Προκοβενικιωτών) στην υπόθεση του αγώνα, όπως επίσης και για το ποια ήταν η δημογραφική εξέλιξη των κατοίκων. Από τις πληροφορίες αυτές, για παράδειγμα, μαθαίνουμε πως στον αγώνα μετείχε, ως βαθμοφόρος στο σώμα του Δυοβουνιώτη, ο Νικόλαος Δ. Ντάος, μακρινός πρόγονος των σημερινών Ντααίων. Ο Νικόλαος Ντάος έλαβε μέρος σε πάρα πολλές μάχες, όπου διακρίθηκε ως μαχητής. Επίσης και αρκετοί Σκαμνιώτες, ενταγμένοι στα σώματα του Δυοβουνιώτη, του Γκούρα και του Πανουργιά, πολέμησαν εναντίον των Τούρκων. Στον ατυχή πόλεμο για την Ελλάδα εναντίον των Τούρκων εναντίον των Τούρκων το 1897 ο Σκαμνός έδωσε το παρόν του και στη μάχη του Βελεστίνου και απώλεσε ένα από τα τέκνα του: τον Παντελή Δ. Αστρακά. Το ίδιο συνέβη και κατά τη διάρκεια των βαλκανικών πολέμων το 1912, κατά τη διάρκεια της Μικρασιατικής Εκστρατείας, όπως επίσης και κατά τον Ελληνοϊταλικό πόλεμο στην Αλβανία το 1940-’41, όπου ένα άλλο τέκνο του, ο Παναγιώτης Ν. Τζιβάρας, έπεσε υπέρ βωμών και εστιών.
Τέλος, κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου (1946-49),  τραυματίστηκε βαριά και ύστερα από λίγο απεβίωσε ο Γεώργιος Ευθυμίου Τζιβάρας, ο οποίος υπηρετούσε ως έφεδρος στις δυνάμεις του εθνικού στρατού στην περιοχή της δυτικής Μακεδονίας.

Θα ήταν σοβαρή παράλειψη αν, επί τη ευκαιρία, δεν αναφέραμε, πως οι Σκαμνιώτες δεν απουσίασαν και από την Εθνική Αντίσταση, που εκδηλώθηκε με θάρρος και τόλμη υπό των Ελλήνων εναντίον των Γερμανών και των Ιταλών κατά τη διάρκεια της Κατοχής το 1941-’44.
Μάλιστα έχω τη γνώμη,  πως για την προσφορά τους αυτή θα πρέπει κάποιος συνεργάτης της ΦτΣ προσεχώς να ασχοληθεί ιδιαιτέρως με το θέμα αυτό, ούτως ώστε οι αναγνώστες της εφημερίδας να γνωρίσουν καλύτερα και ευρύτερα τους τότε νέους του χωριού μας, με αίσθημα υψηλής φιλοπατρίας που άρπαξαν τα όπλα και βγήκαν στο βουνό για να πολεμήσουν τους κατακτητές. Νομίζω πως τούτο είναι απαραίτητο φτάνει να γίνει με αντικειμενικότητα και μακριά από ιδεολογικές προκαταλήψεις και δογματισμούς.

β.    Διοικητική υπαγωγή του Σκαμνού (Προκοβενίκου)

Κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας ο Προκοβενίκος διοικητικά υπαγόταν στην Επαρχία Ζητουνίου (Λαμίας) η οποία επαρχία, με τη σειρά της υπαγόταν στο Σαντζάκιο του Ευρίπου (Χαλκίδας). Μετά την απελευθέρωση ο Σκαμνός υπήχθη στο Δήμο Οιτέων ή Οιτών, ο βίος του οποίου διήρκησε από το 1836-1840, οπότε και καταργήθηκε. Για την ιστορία αναφέρουμε, πως ο Δήμος Οιτέων απετελείτο από τα χωριά: Δαμάστα, Δρακοσπηλιά, Μουσταφάμπεη, Μοσχοχώρι, Ελευθεροχώρι και Προκοβενίκος. Έδρα του Δήμου ήταν το Μοσχοχώρι.

Στα 1840 έγινε αλλαγή στο σύστημα Διοίκησης του τότε νεοσύστατου Ελληνικού Κράτους, οπότε σε ορισμένες περιπτώσεις Δήμοι καταργήθηκαν ή συγχωνεύθηκαν, ενώ σε άλλες δημιουργήθηκαν νέοι εξ υπαρχής. Τότε δημιουργήθηκε αναβαθμισμένος ο Δήμος Ηρακλειωτών στον οποίο υπήχθη και ο Προκοβενίκος. Και πάλι για την ιστορία να αναφέρουμε, πως στο νέο Δήμο υπήγοντο τα χωριά: Αλπόσπιτα, Μοσχοχώρι, Βαρδάτες, Γαρδίκι, Δαμάστα, Δέλφινο, Δρακοσπηλιά, Δυο Βουνά, Ελευθεροχώρι, Μουσταφάμπεη, Κομποτάδες, Κούβελος, Κουμαρίτσι, Κωσταλέξη, Νεβρόπολη, Παύλιανη, Προκοβενίκος, Σκληθράκι (χωριό εγκαταλειμμένο πάνω από την Παύλιανη) και Φραντζή. Εδρα του Δήμου ήταν τα Αλπόσπιτα και το Μοσχοχώρι (εναλλάξ επί ένα εξάμηνο η κάθε μία).

Ο βίος του Δήμου Ηρακλειωτών κράτησε ως το 1912, οπότε και καταργήθηκε. Το Ελληνικό Κράτος τη χρονολογία αυτή, για την ύπαιθρο, υιοθέτησε το σύστημα των Κοινοτήτων και των Συνοικισμών. Μετά λοιπόν την κατάργηση του Δήμου ο Προκοβενίκος, ως Συνοικισμός πλέον, μαζί με το Ελευθεροχώρι υπήχθη στην νεοϊδρυθείσα Κοινότητα Γαρδικακίου. Με τη σύνθεση αυτή η Κοινότητα διατηρήθηκε ως το 1919, οπότε και αποσπάσθηκε το Ελευθεροχώρι και αποτέλεσε ξεχωριστή Κοινότητα. Η Κοινότητα Γαρδικακίου με το όνομα αυτό διατηρήθηκε ως το 1930, οπότε και άλλαξε όνομα και μετονομάστηκε σε Κοινότητα Οίτης. Η αλλαγή του ονόματος, σημειωτέον, έγινε στα πλαίσια απαλλαγής των πόλεων και των χωριών της Χώρας από τα ξενικά ονόματα, ιδίως τα σλαβικά, τα οποία, όπως είναι γνωστό, έσπευδαν να εκμεταλλευθούν σε βάρος της Ελλάδας οι θιασώτες και οι υπέρμαχοι του πανσλαβισμού των Βαλκανίων. Ακριβώς για τον ίδιο λόγο και ο Προκοβενίκος το 1927 μετονομάστηκε σε Σκαμνός. Το νέο όνομα δόθηκε για ιστορικούς λόγους, οι οποίοι έχουν σχέση με την καλλιέργεια των “συκαμινεών” ή σκαμνιών, τα φύλλα των οποίων χρησιμοποιούσαν ως τροφή των μεταξοσκωλήκων κατά τη διάρκεια της βυζαντινής Αυτοκρατορίας, όταν το χωριό ησχολείτο κατά κύριο λόγο με τη σηροτροφία.

Από 01.01.1999, όπως όλοι γνωρίζουμε, ο Σκαμνός θα υπάγεται στο νεοσύστατο Δήμο Γοργοποτάμου με έδρα και πάλι το Μοσχοχώρι.

γ.    Δημογραφική εξέλιξη

Κατά την απογραφή που έκαμαν οι Οθωμανοί το 1810 ο Προκοβενίκος είχε μόνον εκατό  (100) κατοίκους . Μαζί με την Νεβρόπολη που και αυτή είχε εκατό (100) κατοίκους, ήταν τα πιο μικρά χωριά της περιοχής. Στις απογραφές που έγιναν μετά την απελευθέρωση, η δημογραφική εξέλιξη του χωριού ήταν η εξής:

Ετος	Κάτοικοι		Ετος	Κάτοικοι
1861	75		1920	243
1879	91		1928	300
1889	147		1961	116
1896	146		1971	60
1907	265

Τις παραμονές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ο Σκαμνός απετελείτο από 48 οικογένειες και 235 κατοίκους. Από αυτούς οι 126 ήταν αρσενικοί και οι 109 θηλυκοί (από καταμέτρηση που έκανα από μνήμης).

δ.    Ασχολίες των κατοίκων

Μέχρι τη δεκαετία του ’40, εκτός από λίγες εξαιρέσεις, οι κάτοικοι του Σκαμνού ασχολούνταν αποκλειστικά με τη γεωργία και την κτηνοτροφία. Τα έσοδά τους, λόγω του ότι η καλλιεργήσιμη γη ήταν και είναι ημιγόνιμη, ήσαν πενιχρά και γλίσχρα και για το λόγο αυτό πάντα αντιμετώπιζαν δυσκολίες, αναφορικά με την απόκτηση των αναγκαίων για ένα υποφερτό βίο.

Μετά την απελευθέρωση από τους Ιταλογερμανούς και ιδιαίτερα κατά τη 10ετία του ’50, λόγω και της αστυφιλίας, αρκετοί Σκαμνιώτες και Σκαμνιώτισσες εγκατέλειψαν το χωριό και μετοίκησαν στα αστικά κέντρα, ιδίως της Λαμίας και των Αθηνών, όπου εκεί πλέον  επιδόθηκαν σε άλλου είδους βιοποριστικές εργασίες. Η μετοίκηση αυτή είχε ως αποτέλεσμα να συρρικνωθεί επικίνδυνα ο πληθυσμός του χωριού. Ήδη χρόνο με το χρόνο τα άτομα όλο και λιγοστεύουν και όπως εκτιμάται, αν βέβαια στο μεταξύ δεν αλλάξουν οι συνθήκες, το πολύ σε μία δεκαετία από σήμερα, οι μόνιμοι κάτοικοι όχι απλά θα είναι ελάχιστοι, αλλά είναι πολύ πιθανό το χωριό να ερημώσει, διότι και οι λίγοι που θα μείνουν δεν θα μπορούν να επιβιώσουν. Στην απευκταία αυτή περίπτωση μόνο κατά τη θερινή περίοδο θα εμφανίζονται όσοι θέλουν να περάσουν τις διακοπές τους.
Σήμερα εκτός από τρεις οικογένειες που ασχολούνται με την αγελαία ή την οικόσιτη κτηνοτροφία, όλοι οι υπόλοιποι, ως επί το πλείστον, είναι ηλικιωμένοι και συνταξιούχοι.

ε.    Εκπαίδευση και γράμματα

Οι Σκαμνιώτες, που έζησαν κατά τη διάρκεια του ΙΘ’ αιώνα, ήταν παντελώς αγράμματοι και απαίδευτοι, λόγω ελλείψεως Δημοτικού Σχολείου ή Γραμματοσχολείου. Στο Σκαμνό για πρώτη φορά ιδρύθηκε και λειτούργησε Σχολείο βασικής εκπαίδευσης το 1899. Τούτο ιδρύθηκε με απόφαση του τότε Υπουργού Παιδείας Αθανασίου Ευταξία και η επίσημη ονομασία του ήταν: Γραμματοσχολείο Προκοβενίκου. Ο Υπουργός πήρε την απόφαση να ιδρύσει το σχολείο ύστερα από παράκληση του τότε ιερέως του χωριού μας Γεωργίου Παπαγεωργίου (Παπαγιώργη) που καταγόταν από τον Μπράλο. Ο ιερέας και ο Υπουργός συνδέονταν με φιλία και η σχέση τους αυτή τελικά απέβη ωφέλιμη για το Σκαμνό.

Το Γραμματοσχολείο, που αργότερα αναβαθμίστηκε και ονομάστηκε Δημοτικό Σχολείο Σκαμνού, λειτούργησε ως τις αρχές της δεκαετίας του ’60, οπότε και καταργήθηκε, λόγω ελλείψεως μαθητών. Την ίδια τύχη, άλλωστε, είχαν σχεδόν όλα τα Δημοτικά Σχολεία της περιοχής. Έκλεισαν λόγω ελλείψεως μαθητών και δυστυχώς το κακό συνεχίζεται.

Μετά λοιπόν τη λειτουργία του Γραμματοσχολείου οι ανάγκες στον τομέα της εκπαίδευσης άρχισαν να αντιμετωπίζονται, έστω και στοιχειωδώς. Όλα τα άρρενα τέκνα εστέλλοντο να παρακολουθήσουν τα μαθήματα για να μάθουν τουλάχιστον γραφή και ανάγνωση. Τα κορίτσια πήγαν στο σχολείο πολύ αργότερα. Υποθέτω πως τούτο συνέβη στις αρχές ή στη μέση της δεκαετίας του ’20. Στο Γυμνάσιο τα Σκαμνιωτόπουλα πήγαν μετά το 1930. Τις πύλες δε του Πανεπιστημίου τις διαβήκανε για πρώτη φορά το 1957. Γενικώς πρέπει να γίνει παραδεκτό, πως οι κάτοικοι του Σκαμνού, αλλά και των άλλων χωριών της περιοχής, υπέφεραν από έλλειψη παιδείας, με αποτέλεσμα να είναι δούλοι, σε μεγάλο βαθμό των δεισιδαιμονιών και των προλήψεων. Ευτυχώς που μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, λόγω της αστυφιλίας, αλλά και λόγω της αναπτύξεως και επεκτάσεως των συγκοινωνιών και των μέσων ευρείας επικοινωνίας, οι άνθρωποι αφυπνίστηκαν από τη νάρκη της απαιδευσιάς και της αγραμματοσύνης και μπόρεσαν έτσι στον τομέα του πολιτισμού να σημειώσουν αρκετά και ενίοτε σημαντικά βήματα προόδου.

στ.    Ο Εκπολιτιστικός και Εξωραϊστικός Σύλλογος του Σκαμνού

Ο Σκαμνός διαθέτει Εκπολιτιστικό και Εξωραϊστικό Σύλλογο, ο οποίος στο ενεργητικό του έχει να επιδείξει πλούσιο και αξιόλογο έργο. Ο Σύλλογος ιδρύθηκε το 1977, πρωτοστατούντος του μακαρίτη Γιάννη Ν. Ζαλαώρα, που υπήρξε και ο πρώτος πρόεδρός του. Για τους Σκαμνιώτες, αλλά και για τους επισκέπτες στο Σκαμνό, τα έργα και οι δραστηριότητες του Συλλόγου είναι κάτι περισσότερο από έκδηλες. Προκαλούν εντύπωση και κεντρίζουν το ενδιαφέρον, διότι, πέραν των άλλων, πλαισιώνονται και κοσμούνται με στοιχεία, τα οποία υποδηλώνουν αισθητική επιμέλεια και φροντίδα.

Ο Σύλλογος εκδίδει και Εφημερίδα ανά δίμηνο με το λογότυπο: “Η Φωνή των Σκαμνιωτών”. Κατά κοινή ομολογία και παραδοχή η εφημερίδα του Σκαμνού είναι σοβαρή με πλούσια και ενδιαφέρουσα θεματολογία, το κέντρο βάρος της οποίας ρίχνεται πάντοτε στην αντιμετώπιση και επίλυση των προβλημάτων του χωριού. Η εφημερίδα μπορεί κάλλιστα να χαρακτηρισθεί ως το σπουδαιότερο και αξιολογότερο έργο του Συλλόγου. Ευχή και επιθυμία όλων μας είναι:”Η Φωνή των Σκαμνιωτών” δίμηνο με το δίμηνο και χρόνο με το χρόνο να γίνεται όλο και καλύτερη.

ζ.    Ο Σκαμνός ως ορεινό θέρετρο

Ο Σκαμνός, όπως το Ελευθεροχώρι και η Παύλιανη, έχει χαρακτηρισθεί από την αρμόδια υπηρεσία της Νομαρχίας Φθιώτιδος ως ορεινό θέρετρο. Τούτο συνέβη κυρίως για δύο λόγους: Πρώτον διότι, όπως είπαμε, το τοπίο είναι όμορφο και θελκτικό και δεύτερο, διότι το κλίμα του είναι θαυμάσιο και υγιεινό, όπως άλλωστε υγιεινό είναι το κλίμα γενικά όλης της περιοχής. Κυρίως είναι ξηρό και πολύ αλαφρό κατά τη διάρκεια του ύπνου.

Για τους παραπάνω λοιπόν λόγους αρκετοί ξένοι διάλεξαν το Σκαμνό για να χτίσουν την εξοχική τους κατοικία. Τούτο, σε μεγαλύτερο ποσοστό, έχουν πράξει και οι ντόπιοι, οι οποίοι έχουν διαθέσει αρκετά χρήματα και κόπο για να συντηρήσουν τις πατρικές τους οικίες ή για να ανεγείρουν καινούριες.

η.    Λοιπά σύντομα στοιχεία

• Ο Σκαμνός διαθέτει τέσσερις ναούς: Τον Άγιο Κωνσταντίνο, το Άγιο Γεώργιο, τον Άγιο Αθανάσιο και τον Άγιο Ευστάθιο. Απ αυτούς ο Άγιος Κωνσταντίνος είναι ο ενοριακός ναός του χωριού, οι δε λοιποί εξωκλήσια.
• Εκτός από τους ναούς αυτούς υπάρχει και μικρός ιδιόκτητος ναός που γιορτάζει στις 15 Αυγούστου, στην Κοίμηση της Θεοτόκου.
• Το κτίριο του Δημοτικού Σχολείου χρησιμοποιείται ως Εκπολιτιστικό Κέντρο και στην αίθουσά του, η οποία είναι ικανοποιητικώς ευρύχωρη για τις ανάγκες του χωριού, λαμβάνουν χώρα διάφορες εκδηλώσεις του Συλλόγου.
• Στο χωριό δεν υπάρχει σπίτι χωρίς τηλέφωνο. Ο ΟΤΕ στον τομέα αυτό έχει καλύψει πλήρως τις ανάγκες των κατοίκων. Επίσης στο χώρο του Ιατρείου έχει τοποθετηθεί καρτοτηλέφωνο, έτσι ώστε να καλύπτονται οι ανάγκες των επισκεπτών και περαστικών.
• Οι μόνιμοι κάτοικοι του χωριού ανέρχονται στα 35 άτομα. Θα είναι ευχής έργο να μη συρρικνωθούν περαιτέρω, αν και οι οιωνοί κάθε άλλο παρά αίσιοι είναι.
• Όλες οι οικίες ανεξαιρέτως υδρεύονται εσωτερικά με νερό που μεταφέρεται, μέσω δικτύου, από την Καταβόθρα. Η ποιότητα του νερού είναι από τις καλύτερες της περιοχής. Μάλιστα προ διετίας ανακαινίσθηκε το δίκτυο ύδρευσης του χωριού με σωλήνες κατασκευασμένες από αντικαρκινικό υλικό. Ήταν κάτι που έπρεπε να γίνει οπωσδήποτε.
• Το πανηγύρι του χωριού δυστυχώς ατόνησε και δεν γίνεται πλέον. Παλαιότερα, δηλαδή πριν από είκοσι, εικοσιπέντε χρόνια, ο Σκαμνός πανηγύριζε στις 2 Μαΐου, κατά την εορτή της ανακομιδής του λειψάνου του Αγίου Αθανασίου. Ήταν ένα πανηγύρι χαράς και ζωής! Οι μεγαλύτεροι στην ηλικία πολλά έχουν να θυμούνται από την εκδήλωση αυτή. Δυστυχώς την απωλέσαμε.

θ.    Αντί επιλόγου

Αυτός σε γενικές γραμμές είναι ο Σκαμνός του χθες και του σήμερα. Είναι το χωριό που αγαπάμε, γιατί σ αυτό είδαμε το φως της ζωής και σ αυτό σκίρτησε η καρδιά μας ή μετεωρίστηκε ο νους μας σε ώρες ρέμβης ή αναπόλησης! Σ αυτό κάποιοι από μας θα εναποθέσουμε το φθαρτό εαυτό μας. Για τους Σκαμνιώτες και τις Σκαμνιώτισσες είναι ένας δυνατός μαγνήτης. Είναι το κέντρο της Γης και του Κόσμου! Είναι η γενέτειρα γη, γι’ αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε.
ΦτΣ Νο 47 Ιανουάριος – Φεβρουάριος 1999

ΥΓ:
….. Επί τη ευκαιρία πρέπει να αναφερθώ και σε μία σοβαρή παράλειψη, που έκανα κατά τη σύνταξη του άρθρου. Δεν αναφέρθηκα στο Γεώργιο Ευθ. Τζιβάρα, που, ως στρατιώτης, τραυματίστηκε στη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου και στη συνέχεια απώλεσε τη ζωή του. Ήταν ένας εξαίρετος νέος και ο Σκαμνός στο πρόσωπό του απώλεσε ένα σπουδαίο σκαμνιώτη και εμείς ένα πολύ καλό συγχωριανό. Τόσο αυτού, όσο και των λοιπών νεκρών του χωριού μας ας είναι αιωνία η μνήμη!