Ευθύς μετά την υπερψήφιση του πολυσυζητημένου πολυνομοσχεδίου και ακολούθως του εξαιρετικά δύσκολου προϋπολογισμού για το 2013, τη Δευτέρα 12.11.2012, ακολούθησε κυβερνητική ανακοίνωση σύμφωνα με την οποία:
Προσδιορίζονται οι όροι ανακεφαλαιοποίησης των ελληνικών τραπεζών υπό την αυστηρή εποπτεία της τρόικα.
Σύμφωνα με διάφορες πληροφορίες, το στοιχείο αυτό εκλαμβάνεται ως μέρος των «προαπαιτούμενων» για τη συνέχιση της στήριξης στη χώρα μας.
Περίπου ασφαλές επίσης διαγράφεται το επόμενο βήμα, να καταβληθεί η περίφημη δόση των 31,2 δις Ευρώ, μέσα στον τρέχοντα μήνα, από την οποία το μεγαλύτερο μέρος θα οδεύσει προς τις τράπεζες για τον ανωτέρω σκοπό.
Τι σημαίνουν, όμως, αυτές οι ανακοινώσεις και τι επιπτώσεις θα έχουν για τη χώρα μας, τις τράπεζες, τις επιχειρήσεις, τα νοικοκυριά;
Ασφαλώς και έχουμε μπροστά μας ένα εντελώς καινούργιο τοπίο, που προοιωνίζεται μία διαφορετική κατάσταση στον τραπεζικό χώρο με καταλυτικές επιπτώσεις για τη χώρα μας.
Αφού στο εσωτερικό της χώρας έγιναν εξαντλητικές συζητήσεις για το πώς θα γίνει αυτή η ανακεφαλαιοποίηση, αφού ακούστηκαν και περίεργα έως εντελώς παράλογα πράγματα, ήρθαν οι δανειστές να πουν τον δικό τους τελευταίο και οριστικό λόγο. Η εξέλιξη αυτή έχει εκ πρώτης όψεως θετικά στοιχεία. Δίνει κατ’ αρχήν το δικαίωμα σε τρεις επάλληλες αυξήσεις του μετοχικού κεφαλαίου των τραπεζών, να μετάσχουν οι παλαιοί και οι όποιοι νέοι μέτοχοι. Η πρώτη διαδικασία αύξησης ορίζεται σε κοντινό ορίζοντα, μόλις στο 1ο εξάμηνο του 2013.
Μία πρώτη εκτίμηση μας δείχνει ότι οι Έλληνες τραπεζίτες, ακόμη και για το λόγο, ότι το γενικό κλίμα καθιστά δύσκολη την δραστική συμμετοχή τους στην αύξηση, θα εκτοπισθούν και ο έλεγχος των τραπεζών, οπωσδήποτε του συνόλου, άντε εκτός από μία, θα περάσει στον Μηχανισμό Στήριξης, δηλαδή ευρωπαϊκό, αν όχι κατά κύριο λόγο γερμανικό.
Βλέπουμε, εδώ, ότι ο τραπεζικός κλάδος θα ελέγχεται από μη ελληνικά, αλλά ευρωπαϊκά κέντρα. Αυτό θα αλλάξει ριζικά τις τακτικές και το σύνολο της φιλοσοφίας των τραπεζών με άμεσο επακόλουθο την μεταβολή στην υφή των σχέσεων με τις επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά.
Με αυτό το δεδομένο έχουμε να σκεφθούμε τι θα προκύψει ως περαιτέρω επακόλουθο. Γίνεται σαφές ότι η ασκούμενη τραπεζική πολιτική προδικάζει το είδος της συνολικής εξέλιξης στην οικονομία της χώρας.
Είναι για το καλό μας; Είναι προς βλάβην των ελληνικών συμφερόντων; Δύσκολο να το καλοζυγίσει κανείς. Ασφαλώς και το ελληνικό τραπεζικό σύστημα και ιδίως αυτό που ελέγχεται από τους πολιτικούς, βαρύνεται με αμαρτίες. Πως όμως να πιστέψουμε ότι αυτή η παγκοσμιοποίηση, ή έστω εν προκειμένω «εξευρωπαϊσμός», θα είναι σώνει και καλά προς το συμφέρον μας, όταν μάλιστα γνωρίζουμε, -καλύτερα να πούμε, βιώνουμε- ότι το πάνω χέρι στην παγκόσμια οικονομία έχουν πια οι παράκτιες επικράτειες με τα μυστικά τεράστια σωρευμένα ποσά κάτω από το πέπλο του απορρήτου, της εχεμύθειας, του αφορολόγητου, του ακαταδίωκτου κλπ; Πρακτικές και ήθη που έσβησαν τα όποια θετικά οράματα από την δημιουργία του παγκόσμιου χωριού της αλληλεγγύης και της άμβλυνσης των ανισοτήτων;
Πώς να είμαστε σίγουροι για την ευρωπαϊκή πορεία και ενοποίηση, όταν βλέπουμε ότι η ιθύνουσα Γερμανία, κινείται με τακτικές σπεκουλαρίσματος και δεν μας βλέπει ως εταίρους;