Αθήνα 03.12.2012
Υποψιασμένοι πολλοί συγχωριανοί, φίλοι και συμπολίτες, λίγη εμπιστοσύνη δείχνουν στην πληροφόρηση των ΜΜΕ και ιδίως στις τοποθετήσεις των πολιτικών. Και να σου πω την αλήθεια, δεν έχουν άδικο.

Τα ερωτήματα ποικίλουν:
• Πρόκειται για διεθνή κρίση που μεταγγίζεται στη χώρα μας ή μιλάμε για εγγενή προβλήματα στη χειμαζόμενη πατρίδα μας;
• Μιλάμε για οικονομική ή άλλης μορφής κρίση;
• Ενώ δίνουμε τη μάχη να σωθούμε κάθε τρεις και λίγο και σταδιακά μεγάλες μάζες του πληθυσμού εξωθούνται κάτω από τα όρια της φτώχειας και της έσχατης ένδειας, γιατί μεγάλο μέρος των πολιτικών μας αποφεύγει την εξέταση των αιτιών που μας οδήγησαν σ’ αυτό το κατάντημα;
Εύλογα τα ερωτήματα και πολλές οι πλευρές και τα γυαλιά προσέγγισης. Φυσικό είναι να τοποθετηθεί η ταπεινότητά μου με εντελώς προσωπικά κριτήρια. Εκ προοιμίου σημειώνω ότι έχουμε τόσο τις συνέπειες μίας βαθιάς διεθνούς κρίσης, αλλά στη δύσμοιρη πατρίδα μας αντιμετωπίζουμε εγγενή σοβαρά προβλήματα που δίνουν έναν εντελώς ξεχωριστό τόνο και απαιτούν εντελώς διαφορετικούς χειρισμούς.
Ας δούμε λίγο τον διεθνή ορίζοντα:
Ασφαλώς και ο λόγος γίνεται για μία παγκόσμια κρίση και ειδικότερα κρίση του καπιταλισμού, όπως έχει επικρατήσει να λέγεται. Μετά την κατάρρευση του λεγόμενου υπαρκτού σοσιαλισμού στις αρχές της δεκαετίας του ’90, βιώνουμε τώρα σοβαρά συμπτώματα κρίσης στον καπιταλιστικό σύστημα, από το οποίο επηρεάζονται και χώρες που κινούνται σε ένα μεταβατικό στάδιο, όπως η Ρωσία και οι δορυφόροι της, αλλά και η Κίνα που ενώ συνεχίζει να κυβερνάται από το Κομμουνιστικό Κόμμα, εφαρμόζει στην οικονομία της τους κανόνες της αγοράς, αφού εξελίσσεται σε μεγάλη παγκόσμια οικονομική δύναμη. Από κοντά χώρες σχετικά φτωχές αλλά με δυναμική ανάπτυξης, όπως Ινδία, Βραζιλία.
Και μόνο το γεγονός ότι το πρόβλημα οξύνεται όλο και περισσότερο στην μητρόπολη του καπιταλισμού, στις ΗΠΑ, όπου
• όλο και μεγαλύτερα στρώματα της κοινωνίας ωθούνται κάτω από τα όρια της φτώχειας,
• το χρέος παίρνει αστρονομικές διαστάσεις και καλύπτει σε μεγάλο ποσοστό από την Κίνα, την μόνη χώρα με τεράστια συναλλαγματικά αποθέματα
• η ανεργία αυξάνεται
• το εισόδημα συγκεντρώνεται όλο και περισσότερο σε λίγους, κάτι που οδήγησε σε διαμαρτυρίες στην Wall Street από πλήθος αμερικανών πολιτών που βλέπουν ότι το 1% του πληθυσμού έχει συγκεντρώσει στα χέρια του μεγαλύτερο πλούτο από το υπόλοιπο 99%
μας οδηγεί στην ασφαλή διαπίστωση ότι έχουμε κρίση στον καπιταλισμό που εξαπλώνεται παγκοσμίως με κανάλι την διευρυνόμενη παγκοσμιοποίηση. Η παγκοσμιοποίηση με τη σειρά της, που εμφανίσθηκε κάποια στιγμή δελεαστικά σαν ένα παγκόσμιο χωριό της κοινωνίας των ανθρώπων, χρησίμευσε, αλλοίμονο, για να κάνει τους φτωχούς φτωχότερους και να τους εξαθλιώσει εντελώς. Οι διάφοροι οργανισμοί, όπως ΟΗΕ ή ΟΟΣΑ απεδείχθησαν ανεπαρκείς να αντιπαλέψουν αυτή τη λαίλαπα. Καμώνονται ότι τάχατες ενισχύουν τις φτωχές χώρες, ενώ την ίδια στιγμή, τα ίδια κυκλώματα διεφθαρμένων ηγητόρων, καρπούνται πλουτοπαραγωγικές πηγές στο δεκαπλάσιο, ενώ μεταφέρουν την αισχρή λεία τους σε υπεράκτιες επικράτειες εχεμύθειας. Να κάνουμε εδώ μία προσευχή. Υπάρχει λόγος και πολύ μεγάλη ανάγκη. Αν ευδοκιμήσουν οι έρευνες στα ελληνικά χωρικά ύδατα και βρεθούμε με φυσικό αέριο ή πετρέλαιο, να μοιάσουμε στη Νορβηγία και όχι στη Νιγηρία, το Σουδάν ή τη Μέση Ανατολή των μεγάλων αντιθέσεων. Τώρα τι πρόκειται να συμβεί, ας το κρίνει ο αναγνώστης, αφού σκεφθεί πόσο η κοινωνία μας μοιάζει με αυτή της Νορβηγίας ή της Μέσης Ανατολής και Αφρικής, καλοζυγίζοντας την έκταση της διαφθοράς και το ηθικό ανάστημα των ηγητόρων στον τόπο μας. Τι κατάφερε η παγκοσμιοποίηση; Να κάνει τους πλούσιους και εν πολλοίς αισχρούς κερδοσκόπους, αν όχι εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου, κουμανταδόρους της παγκόσμιας κοινότητας.
Και αν έτσι είναι τα πράγματα, οφείλουμε να εξετάσουμε, σε τι οφείλεται αυτή η κρίση. Τούτο είναι κάτι περισσότερο από αναγκαίο. Για τον απλούστατο λόγο: Αν δεν κάνεις τη σωστή διάγνωση, πώς είναι δυνατόν να οδηγηθείς σε σωστή θεραπεία; Αυτή η λογική ισχύει το ίδιο και περισσότερο, αν ασχοληθούμε με τα καθ’ ημάς στην δύσμοιρη πατρίδα μας, όπου συστηματικά, όσον και προκλητικά για την κοινωνία, καλλιεργείται η συλλογιστική, να μην ασχολούμαστε με αυτό το θέμα επί του παρόντος. Αλήθεια, αυτό δεν είναι το κουκούλωμα; Τρελά και εξοργιστικά πράγματα που προσβάλλουν τη λογική κάθε έντιμου και σκεπτόμενου συμπατριώτη μας.
Η κρίση, λοιπόν, στον διεθνή περίγυρο έχει να κάνει με τα εκφυλιστικά συμπτώματα στην συγκέντρωση και διακίνηση του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου. Ένα εξαιρετικά δυσάρεστο γεγονός που έχει απασχολήσει τον πρόεδρο Ομπάμα, αλλά το ζήτημα είναι αν ο ίδιος ή άλλοι διεθνείς οργανισμοί, όπως ο ΟΟΣΑ, είναι σε θέση να τιθασεύσουν αυτό το τέρας που ήδη καταπατά κυβερνήσεις και ισχυρές οντότητες. Ο ρυθμός όξυνσης του προβλήματος καθίσταται εμφανής να αναλογιστούμε, απλά και μόνο, ότι εδώ και 2-3 δεκαετίες ένα ποσοστό γύρω στο 70% του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου όδευε στην πραγματική οικονομία, την μεταποίηση κοκ. Τούτη η σχέση σήμερα έχει φθάσει στο εκπληκτικό σημείο, σχεδόν το σύνολο, κάπου 90-95% του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου να διακινείται μέσα από offshore ή και onshore μηχανισμούς και υπεράκτιες επικράτειες, πολυσχιδών οντοτήτων, πολυποίκιλων και σύνθετων παραγώγων σε τυχοδιωκτικές τοποθετήσεις, συνήθως με πλήρη απαλλαγή από φορολογικές υποχρεώσεις, με διασφάλιση απορρήτου, ακόμη και για τεράστια ποσά που είναι προϊόν εγκληματικής δραστηριότητας από λαθρεμπόριο όπλων, ναρκωτικών, εκβιασμών, υπεξαιρέσεων, αθέμιτων προμηθειών –αυτό που εμείς ονομάζουμε «μίζες», κλπ.
Τα μέχρι τώρα αποτελέσματα δεν μας δίνουν κάποιες ισχυρές ελπίδες εξυγίανσης. Αντίθετα βλέπουμε ότι τα διάφορα hedge funds θεριεύο0υν και εξασφαλίζουν εκπληκτικές αποδόσεις πάνω από 11,25% (περυσινή δημοσίευση). Ακόμη και ισχυρές χώρες, όπως ΗΠΑ (π.χ. Ντελαγκουέρ), Βρετανία (π.χ. νήσος Jersey) κλπ αφήνουν ανοικτό παράθυρο στους μηχανισμούς αυτούς.
Αν έρθουμε για λίγο στην χειμαζόμενη Ελλάδα, όπου πέρα από τους ανωτέρω μηχανισμούς και τα σύμφυτα προβλήματα που ισχύουν στο έπακρον, έχουμε την αυξημένη διαφθορά που δεν έχει αφήσει τίποτα όρθιο από τους θεσμούς που στηρίζουν την δημοκρατία. Έτσι, λοιπόν, στη χώρα που γέννησε τη δημοκρατία, βιώνουμε σήμερα τα βαριά συμπτώματα πλήρους εκφυλισμού της. Ως εκ τούτου μπορούμε να πούμε ότι στη χώρα μας η κρίση είναι πρωτίστως κοινωνική. Είναι κρίση αξιών, κρίση θεσμών.
Όπως και σε σχετικές δημοσκοπήσεις καταγράφεται, οι πολιτικοί κατέχουν την κορυφή της πυραμίδας της διαφθοράς. Τούτο, όμως αυτομάτως, παραπέμπει σε πλατιά στρώματα της κοινωνίας μας που έχουν μπολιαστεί με το φοβερό αυτό μικρόβιο, με συνέπεια άνθρωποι ανεκδιήγητοι να αναδεικνύονται με εκλογικές διαδικασίες –επίχρισμα νομιμοποίησης και τάχαμου δημοκρατίας- σε θέσεις κλειδιά, όπου διασπαθίζουν πόρους και καταβαραθρώνουν αρχές και αξίες. Κάστες συμφερόντων, συντεχνίες ισχυρές, με προσβάσεις στην εκάστοτε εκτελεστική εξουσία, διαμορφώνουν συνθήκες διαπλοκής και εξυπηρέτησης ιδιοτελών συμφερόντων. Νόμοι ψηφίζονται που σε πολλές περιπτώσεις στερούνται ηθικού ερείσματος, σε βάρος της κοινωνίας, ενώ εξυπηρετούν οργανωμένα συμφέροντα.
Δεν χρειάζεται να καταγραφούν παραδείγματα, γιατί είναι παγκοίνως γνωστά.
Να θυμηθούμε την θεσπισθείσα ασυλία των πολιτικών για ατασθαλίες σε κυβερνητικές θέσεις, που πήρε μάλιστα και αυξημένη ισχύ μέσα από συνταγματική κατοχύρωση. Τη συνεχιζόμενη πρόκληση σε βάρος των εκτός συστήματος πολιτών, με την προκλητική συγκάλυψη των σκανδάλων και της καταλήστευσης του δημόσιου πλούτου ή της αρπαγής τεράστιων κονδυλίων που προέκυψαν από επονείδιστο δανεισμό της χώρας μέσα σε πλαίσιο διεθνούς διαπλοκής. Να προσέξουμε τους πολιτικούς σχηματισμούς της λεγόμενης αντιπολίτευσης που τίποτα το σοβαρό και αξιόπιστο δεν προτείνουν σαν μία εναλλακτική λύση που θα μπορούσε να διαγράψει προοπτική αξιόπιστης αλλαγής σελίδας στον πολύπαθο αυτό τόπο.
Να θυμηθούμε το σάπιο τοπίο στα διαπλεκόμενα ΜΜΕ, τους συνδικαλιστές της συμφοράς, του απειράριθμους ρουσφετολογικά προσληφθέντες από το παράθυρο πληθυσμούς στον σάπιο κρατικό μηχανισμό που διέλυσαν τον τόπο και κατέστρεψαν τον αιμοδότη τους, δηλαδή την ιδιωτική οικονομία, τους αλητήριους κομματάρχες που υποστηρίζουν ό,τι πιο καταστροφικό για την πορεία του τόπου. Ακόμη και τους δικαστικούς που χρόνια τώρα πραγματοποιούσαν δίκες και από μόνοι τους έδιναν αύξηση στον εαυτό τους κατά το «Γιάννης κερνάει, Γιάννης πίνει» και τώρα διατυμπανίζουν κι αυτοί με τη σειρά τους ότι το σύνταγμα τους προστατεύει και δεν θα πρέπει να μετέχουν στις θυσίες με μισθολογικές μειώσεις. Τελικά ο λογαριασμός πάει στον κακόμοιρο μισθωτό και συνταξιούχο.
Και μη χειρότερα!
Την ίδια στιγμή όλοι οι παραπάνω, σε αγαστή συνεργασία, εμπαίζουν το λαό, ή λειτουργούν ως παπαγαλάκια, και ρίχνουν την ευθύνη πότε στους δανειστές, πότε στην τρόϊκα και κυρίως στους Γερμανούς. Μόνον για τις δικές τους ευθύνες δεν λένε και δεν κάνουν τίποτα. Φυσικό επακόλουθο είναι στα αναδειχθούν στο πολιτικό στερέωμα ακραίες και επικίνδυνες τάσεις.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση, ασφαλώς μας προβληματίζει, καθώς δεν δείχνει να στηρίζεται σε μία ένωση της κοινωνίας των ανθρώπων. Διαψεύδει τα οράματά μας, Δεν προστάτεψε τον εαυτό της και τα μέλη / εταίρους της, εν προκειμένω την Ελλάδα, όταν γίνονταν το πάρτι με τα δάνεια και τις μίζες. Η Γερμανία σπεκουλάρισε κερδοσκοπικά στους κόλπους της Ένωσης. Σίγουρο, όμως είναι ότι εμείς, οι Έλληνες, πρέπει να ξεκινάμε από τις δικές μας αμαρτίες και αυτές είναι πολλές και βαριές. Η μετακύλησε ευθυνών στους τρίτους πολλές φορές με παραπλανητικά στοιχεία, είναι ανέντιμη και δεν βοηθάει τη χώρα να ανανήψει.
Οι προδότες και οι υπόλογοι απέναντι στην ελληνική κοινωνία βρίσκονται εντός των τειχών και κρύβονται ή αλληλοσυγκαλύπτονται. Όσο αυτό το χάλι διαρκεί, δεν πρόκειται να αλλάξουμε σελίδα!