FtS112
Βίκτωρ Σαμπώ

Άλλοτε:
Στην έγκριτο εφημερίδα των Αθηνών «ΕΣΤΙΑ» της 23ης Αυγούστου 1913. Αλίευσα το παρακάτω κείμενο.
Διαβάστε το (ορθογραφία του κειμένου).
« Ο ΝΕΩΤΕΡΟΣ ΕΛΛΗΝ ΥΠΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΣ».
Σας παρουσιάζομεν σήμερον τον μικρότερον υπαξιωματικόν του Ελληνικού Στρατού. Είναι ηλικίας 12-13 ετών και κατάγεται από το Φισκάρδον της Κεφαλληνίας. Το όνομα του ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΡΑΥΤΟΠΟΥΛΟΣ.

Ο πατέρας του αρτοποιός εις την Ύδραν, η μητέρα του μένει εις τον Πειραιάν και αυτός ήτο υπηρέτης εις Πύλον όπου τον εύρεν η επιστράτευσις.
Το πολεμικόν μένος που είχε καταλάβει όλον τον κόσμο, ηλέκτρισε και τον μικρόν υπηρέτην, ο οποίος εζήτησεν αμέσως όσα χρήματα είχε να λαμβάνει από τον πάτρωνα του και την επομένη απεβιβάζετο εις Αθήνας, παρουσιασθείς εις το Στρατολογικόν γραφείον όπως καταταχθή εθελοντικά. Η ηλικία του δεν εβοήθησε την αποδοχήν της αιτήσεως του και ο μικρός έφυγε από το γραφείον λυπημένος αλλ’ όχι και απηλπισμένος.
Μίαν πρωίαν διαφυγών την προσοχήν των φρουρών, εσκαρφάλωσεν εις τον μεταξύ των δύο βαγονίων χώρον και μαζί με τον στρατόν έφθασεν εις την Λάρισσαν, όπου επί τέλους μετά την τόσην του επιμονήν εγένετο δεκτός εις το 18ον σύνταγμα της 6ης μεραρχίας ως «παιδί του συντάγματος».
Εις την μάχην της Ελασσώνος έγεινε κάτοχος Τουρκικού λαφύρου, όπλου Μαρτίνι, με το οποίον έλαβε το βάπτισμα του Πυρός. Η ανδρεία του εξετιμήθη από όλους και εις την μάχην του Σαρανταπόρου του εδόθη εις ένδειξιν αναγνωρίσεως της ικανότητός του, Μάλινχερ.
Εις την πεισματώδη μάχην του Κιλκίς ευρέθη μεταξύ πέντε Βουλγάρων αιχμάλωτος, αλλά καθ’ ην στιγμήν οι Βούλγαροι ησχολούντο να εύρουν κανένα σχοινί δια να τον δέσουν, αυτός αρπάζει το Μάλινχερ και ρίπτει νεκρούς τους τρεις, ενώ οι δύο άλλοι εσώζοντο δια της φυγής.
Κατ’ αυτόν τον τρόπον, ο μικρός στρατιώτης έσωσε και έναν τραυματίαν εύζωνον, όστις θα περιήρχετο εις χείρας των δημίων. Το γεγονός τούτο της ανδραγαθίας του λιλυπουτείου υποδεκανέως επιστοποιήθη και επισήμως, μεθ’ ο και ο διοικητής του, τον προήγαγε εις δεκανέα». (Στη φωτογραφία, ο αριστερά εικονιζόμενος, είναι, ο Γεράσιμος Ραυτόπουλος).
Σήμερα:
Είναι τα πράγματα έτσι;
Από πού να αρχίσει κανείς για να σκιαγραφήσει τη ψυχοσύνθεση της τότε εποχής. Ο πατέρας φούρναρης στην Ύδρα, η μάνα στην Κεφαλονιά και ο Γεράσιμος (12 ετών) υπηρέτης στην Πύλο. Τι δύναμη είχε μέσα της αυτή η οικογένεια, η οποία, διεσπαρμένη, αγωνιζόταν για τον επιούσιο; Ποιος του έφτιαχνε, του μικρού, το γαλατάκι του και ποιος τον πήγαινε να γράψει στις εξετάσεις, μήπως και δεν βρει τον δρόμο, το μωρό των 18 ετών, με γένια; (γράφω συγκριτικά με σήμερα).
Πως δεν πήγε εκείνη η μάνα να κλάψει στον σιδηροδρομικό σταθμό, όταν ο μικρός καβαλούσε τα βαγόνια, σαν τις σύγχρονες Σπαρτιάτισσες, που λιποθυμούσανε στην αποβάθρα, όταν τα παιδιά έφευγαν με το «Λήμνος» για περιπολία «τουρισμό», χίλια μίλια μακριά από το CNN ;
Πως δεν έβαλε η οικογένειά του, λυτούς και δεμένους να μην πάει ο κανακάρης της στο φονικό τότε πόλεμο;
Πως δεν τον έπιασε τον δωδεκαετή Γεράσιμο καμιά βαριά κατάθλιψη με την καταπιεστική και κοπιώδη ζωή του, τότε, Στρατού;
Ελασσόνα, Σαραντάπορο, Κιλκίς. Διερωτώμαι. Είμαστε ίδιοι, όμοιοι με εκείνους που πολεμήσανε σ’ αυτές τις φονικές μάχες και ελευθέρωσαν τα τότε αλύτρωτα κομμάτια της ελληνικής γης;;
Μήπως σήμερα έχουμε μολυνθεί από κάτι;
Που είσαι Γεράσιμε Ραυτόπουλε. Να αναλογισθείς, για ποιους έκανες τότε, αυτή σου την αποκοτιά!!