FtS111

Βίκτωρος Σαμπώ

Εκατό πενήντα τέσσερα χρόνια πέρασαν από το 1856 μέχρι σήμερα, που βασιλιάδες και βουλευτάδες (βολευτάδες), προσπαθούν, χωρίς επιτυχία, να επιβληθούν στους Έλληνες και να τους κρατήσουν μακριά από το κάπνισμα.
Το έτος 1856, η τότε «Ελέω Θεού» βασίλισσα της Ελλάδος Αμαλία, απόντος του Όθωνα, υπέγραψε διάταγμα, που απαγόρευε «την χρήσιν του καπνίζειν είτε δια καπνοσυρίγγων (τσιμπούκια), είτε διά σιγάρων, εις πάντας εν γένει τους υπαλλήλους και υπηρέτας του Κράτους, εντός των δημοσίων γραφείων και καταστημάτων». Διαταγή, που γράψανε στα τσαρούχια τους οι Έλληνες για ενενήντα έξη (96) χρόνια.
Και έρχεται το 1952, η τότε κυβέρνηση, με νόμο, απαγορεύει το κάπνισμα, κατά την ώρα της εργασίας των, στους οδηγούς των μέσων μαζικής μεταφοράς (λεωφορεία, τραμ, ταξί). Από το νόμο εξαιρούνται τα αεροπλάνα, τα πλοία, και τα τρένα (ΣΕΚ, ΣΠΑΠ, Ηλεκτρικός).

Πάλι πέρασαν είκοσι επτά (27) χρόνια και το 1979, με επαναστατική ρύθμιση απαγορεύουν το κάπνισμα σε όλους τους χώρους των νοσοκομείων, εκτός από τους διαδρόμους και τα προαύλια.
Τον άλλο χρόνο το 1980. απαγορεύεται το κάπνισμα σε όλους τους κλειστούς δημόσιους χώρους.
Μετά από δέκα (10) χρόνια, το 1990, απαγορεύεται το κάπνισμα στα αεροπλάνα.
Ύστερα από δέκα τρία (13) χρόνια, το 2003, οι κρατούντες, ψήφισαν νόμο, που απαγόρευαν το κάπνισμα σε δημόσιους χώρους και σε κάποιους ιδιωτικούς. Σε όλα τα μέσα μαζικής μεταφοράς με εξαίρεση τα πλοία. Στα θέατρα και κινηματογράφους, υπηρεσίες Υγείας, σχολεία πρώτης και δεύτερης βαθμίδος εκπαίδευσης, με εξαίρεση τα πανεπιστήμια!!
Μια μικρή απαγόρευση ίσχυε για τα θαλάσσια μέσα μεταφοράς (καΐκια, καταμαράν, δελφίνια), μπαρ, εστιατόρια και σε χώρους ιδιωτικής εργασίας ύστερα βέβαια από απόφαση του εργοδότη.
Ο νόμος αυτός τέθηκε σε ισχύ, αλλά μετά από λίγο το αρμόδιο υπουργείο Υγείας ανακοίνωσε (!!) πως αδυνατεί να τον εφαρμόσει λόγω έλλειψης επαρκών εποπτικών μηχανισμών!
Μετά έξη (6) χρόνια το 2009, άλλος βαρύγδουπος αντικαπνιστικός νόμος (που διαφήμιζε, το τέλος του καπνίσματος, συνέχεια από ένα χρόνο πριν), κατέληξε σε ιλαροτραγωδία, αυτοκαταστρεφόμενος, λόγω των πολλών παραθύρων, που στο μεταξύ είχε ανοίξει.
Ο νόμος αυτός επέβαλε. Απαγόρευση στους δημόσιους χώρους (για έβδομη φορά), στα μπαρ κάτω των 70 τ. μ., στο 20% του χώρου άνω των 100 τ. μ., στα μπουζουξίδικα, που τα υποχρέωνε να κατασκευάσουν «υαλόφρακτα κλουβιά». Στην επιβολή τσουχτερών προστίμων τόσο για τους καταστηματάρχες όσο και για τους πελάτες.
Λίγο χρονικό διάστημα από την ανακοίνωση των μέτρων (που όλα είχαν εισπρακτικό χαρακτήρα), ο κόσμος ψαχνόταν και αφού διαπίστωσε ότι δεν γίνεται κανένας έλεγχος στην εφαρμογή αυτού του πιο πολυδιαφημισμένου νόμου, τον έγραψε και αυτόν στα παλιά του παπούτσια.
Και έρχεται η πρώτη Σεπτεμβρίου του σωτηρίου έτους 2010. Καθολική απαγόρευση του τσιγάρου. Παντού! Να όμως που ανοίγει το πρώτο παράθυρο. Δίνοντας μια περίοδο χάριτος (για να βρουν τη λύση) στα νυχτερινά κέντρα άνω των 300 τ. μ. και στα καζίνα.
Τον έλεγχο εφαρμογής του νόμου, τον αναλαμβάνουν η Δημοτική Αστυνομία, το Λιμενικό Σώμα, (με αντάλλαγμα το 80% των εισπράξεων από τα πρόστιμα να πηγαίνει στο ταμείο αναβάθμισης του «συγκεκριμένου ελεγκτικού μηχανισμού») και το τηλέφωνο «ρουφιάνος» με το νούμερο 1142.
Ο κόσμος παραμένει με επιφύλαξη και δυσπιστία, για το πόσο μακροχρόνια θα αποδώσουν τα μέτρα. Η απαγόρευση, γενική και ανελαστική, γεννά αντιδρώντες καπνιστές (που αυξήθηκαν σε Ισπανία και Ιταλία, πέραν της άλλης μείωσης τσιγάρων, παλιών καπνιστών κ.λπ.) και στην Ελλάδα έχει ένα κακό παρελθόν. Βαστά λίγο, προσωρινά.
Και ο Έλληνας γνωρίζει, ότι στην Ελλάδα, όλα τα «θαύματα διαρκούν τρεις ημέρες και το μεγάλο τέσσερεις».
Βεβαίως, υπάρχει το ερώτημα, γιατί αφού ο καπνός είναι θανατηφόρος, δεν απαγορεύεται η παραγωγή και η εισαγωγή των προϊόντων του στην Ελλάδα – αλλά προφανώς μία τέτοια απόφαση θα έθιγε την επιχειρηματικότητα και το εμπόριο, και αυτό είναι αντίθετο προς τις θεμελιώδεις αρχές της Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Ο στρουθοκαμηλισμός σε όλο του το μεγαλείο.