Αναξιοκρατία
Υπάρχει σήμερα αξιοκρατία στην Ελλάδα;
«Υπάρχει μόνον κομματισμός. Τα κόμματα επιλέγουν ένα κομματικό στέλεχος, του δίνουν μια ιδιότητα, χωρίς καμία αξιοκρατική αξιολόγηση, κι αυτός καταλήγει να γίνεται πρωταγωνιστής ενός σκανδάλου».
Τα παραπάνω είναι λόγια ενός άξιου Έλληνα, του Κωστή Στεφανόπουλου, πρώην Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας. Είναι αλήθεια ότι τον Κωστή Στεφανόπουλο αγάπησαν, σεβάστηκαν και εκτίμησαν σχεδόν όλοι οι Έλληνες και ένοιωσαν υπερήφανοι που τον είχαν αρχηγό του Κράτους. Και να σκεφθεί κανείς ότι αυτά τα λόγια είχε την γενναιότητα να τα πει αυτός ο αξιότιμος Έλληνας, πριν την πρόσφατη έκρηξη της νεολαίας που εκδηλώθηκε στο πανελλήνιο τρεις βδομάδες μετά τη δήλωσή του, την 6η Δεκεμβρίου 2008 και που δεν ξέρουμε μέχρι που θα τραβήξει και που θα οδηγηθούμε. Κανείς δεν αμφισβήτησε το ήθος και την εντιμότητα του Κωστή Στεφανόπουλου. Το πρόβλημα, όμως είναι ότι δεν διαθέτουμε πολλούς μ’ αυτό το ηθικό ανάστημα στον τόπο μας. Ή –για νά ‘μαστε σωστότεροι- δεν συνηθίζουμε να στρέφουμε την προσοχή μας σε συμπατριώτες μας που αποφεύγουν το σπορ τη δημοσιότητας με τις συχνές εμφανίσεις στα ΜΜΕ. Υποκλινόμαστε στον κάθε «μαϊντανό» της τηλεόρασης που μας πλασάρουν, δυστυχώς πολλές φορές, με πληρωμένο χρόνο εμφάνισης ή για λόγους εντυπωσιασμού, τον κάθε γραφικό τύπο, για να ενισχυθεί η λεγόμενη αναγνωρισιμότητα του όποιου φελλού ή και πιθανόν φαύλου.
Θυμάμαι τότε που η «αλλαγή» του ΠΑΣΟΚ προκαλούσε ερωτήματα, ενώ στο άλλο μεγάλο πολιτικό κόμμα, αυτό της ΝΔ, υπήρχαν αναταραχές που οδήγησαν τον Κωστή Στεφανόπουλο στην ίδρυση της ΔΗΑΝΑ, πήρα την απόφαση να ψηφίσω και να υποστηρίξω αυτόν τον ακέραιο πολιτικό. Μιλάμε για ένα διάστημα προτού γίνει πρόεδρος της Δημοκρατίας. Μιλούσαμε με φίλους και με κάθε αναφορά στον ΚΣ άκουγε κανείς αυθόρμητα θετικά σχόλια για τον άνδρα. Αλλά, όμως, συχνά – πυκνά ακούγονταν και κάποια περίεργα της μορφής:
-Ναι ρε Γιώργο, κανείς δεν αμφισβητεί το διαμέτρημα, το ήθος και την αξία του Στεφανόπουλου. Είναι σπουδαίος άνθρωπος, αλλά όχι και να τον ψηφίσουμε!
Εγώ δεν απογοητευόμουνα και περίμενα τα αποτελέσματα των εκλογών το βράδυ, οπόταν άρχισα να διαπιστώνω ότι πράγματι τον έντιμο αυτό πολιτικό ελάχιστοι τον τίμησαν με την ψήφο τους. Έφτασε και η σειρά του εκλογικού τμήματος Οίτης, όπου υπάγεται και ο Σκαμνός και είδα ότι στον ακέραιο πολιτικό που θέλησε να αλλάξει τα πράγματα στον τόπο μας, δόθηκε μόνον μία ψήφος! Προφανώς η δική μου. Οι πελατειακές σχέσεις με την σαπίλα και την διαφθορά, για μία κόμη φορά λειτούργησαν αποτελεσματικά υπέρ των δύο μεγάλων κομμάτων εξουσίας που ανταγωνίζονται για την νομή της εξουσίας, για την κουτάλα που λέει ο θυμόσοφος λαός μας. Αυτή η «κουτάλα» εξελίσσεται δυστυχώς σε ρεμούλα.
Η πρόσφατες εξελίξεις, όμως, με το ποτήρι που ξεχείλισε με αφορμή τη δολοφονία του νεαρού 15χρονου Αλέξη, μας δείχνουν καθαρά πλέον και τη δική μας ευθύνη, όπως εύστοχα την σχολίασε σε προγενέστερο χρόνο ο εξ ίσου έντιμος σημερινός Πρόεδρος, ο Κάρολος Παπούλιας απευθυνόμενος (στην εκδήλωση του καλοκαιριού για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας) στους πολιτικούς που, ως αποδεικνύεται, ουδόλως τον έλαβαν υπόψη τους. Εμείς ευθυνόμαστε για την ποιότητα του πολιτικού προσωπικού που επιλέγουμε και στέλνουμε στο Κοινοβούλιο να ρυθμίσουν τις τύχες μας και αυτές των παιδιών μας. Ζούμε μία περίοδο παρακμής. Ας το καταλάβουμε.
Γίναμε πρώτο θέμα σε όλα τα διεθνή πρακτορεία και μέσα ειδήσεων. Τα σχόλιά τους εύστοχα και καλοζυγισμένα, σκιτσάρουν με ακρίβεια την ζοφερή κατάσταση του τόπου μας που πάει από το κακό στο χειρότερο. Με δικαιολογημένη θλίψη και απογοήτευση βλέπουν στον τόπο όπου αναδείχθηκε και καλλιεργήθηκε η Δημοκρατία, σήμερα να επικυριαρχεί ο εκφυλισμός της Δημοκρατίας και ο ζόφος. Το πρόβλημα το έχουμε εμείς. Είναι ολόκληρο δικό μας. Τα επικριτικά σχόλια των ξένων ΜΜΕ δεν είναι κακόπιστα. Δείχνουν συμπάθεια προς τους Έλληνες πολίτες. Αναγνωρίζουμε την καλή τους προαίρεση, όπως και σε άλλες περιόδους δύσκολες, στη χούντα ή και παλαιότερα στην διάρκεια της Κατοχής. Μόνο στην πατρίδα μας ακούει και βλέπει κανείς όλα τα περίεργα. Σε συνθήκες δημοκρατίας και ελευθερίας ζούμε την πληροφόρηση της σκοπιμότητας, του καιροσκοπισμού και του μικροκομματικού οφέλους. Τα ΜΜΕ στη χώρα μας και όχι μόνον τα κρατικά, εντάσσονται καθ’ ολοκληρίαν σ’ αυτό το σκηνικό. Διαστρέφονται και αμφισβητούνται τα εξόφθαλμα και αυτονόητα. Αν ξεσηκώθηκαν οι γνωστοί άγνωστοι, 100-200 αναρχικοί, αν ήταν ή όχι εξέγερση κοκ. Και μόνο στην ουσία δεν μπήκαμε και να δούμε ότι τα παιδιά του γυμνασίου και λυκείου είναι πολύ ανήσυχα και αβέβαια για το μέλλον τους. Ακούνε τους γονείς τους στο σπίτι, βιώνουν τη στενοχώρια στα οικονομικά, μιλούν με φίλους και γνωστούς, παρατηρούν ότι οι άξιοι δεν έχουν τύχη, αφού προτιμούνται αυτοί με τα ρουσφέτια μέσω των διεφθαρμένων πολιτικών που υποσκάπτουν την προοπτική της χώρας μας. Μάθανε και για τους ξένους που ναι μεν σέβονται τη βαριά πολιτιστική κληρονομιά μας, αλλά ταυτοχρόνως μας λυπούνται και μας οικτίρουν για τα προβλήματά μας. Κάποιοι από αυτούς έγιναν πιο σαφείς και μας αναγνωρίζουν ότι καταφέραμε να διώξουμε τη βασιλεία που τόσα δεινά επεσώρευσε στην πατρίδα μας, αλλά στη θέση της ήρθε ένα άλλο ιδιότυπο καθεστώς με πολλές ομοιότητες, όπως αυτό το προηγούμενο, όπου τρεις οικογένειες με τους αυλικούς, τους ημέτερους και διάφορους παρατρεχάμενους κακομεταχειρίζονται τους υπηκόους στους οποίους τάζουν χάντρες και καθρεφτάκια. Στους πιο δύσπιστους κάνουν λόγο για «βαριά ονόματα» και διάφορα τέτοια φαιδρά παρόμοια, επειδή κάποιος πρόγονός τους, επιμένουν, έπαιξε ίσως έναν κάποιο ρόλο στα κοινά και όλοι οι επίγονοί του πήραν το χάρισμα, όπως ισχυρίζονται τα μέντιουμ και οι χαρτορίχτρες. Παράλληλα ακούνε τα παιδιά για τα μυθώδη ποσά που διακινούνται με τη διασπάθιση του πλούτου του ελληνικού λαού μέσα από ύποπτα κανάλια που παρά τις δήθεν έρευνες και εξεταστικές επιτροπές που δεν οδηγούν σε αποκαλύψεις και τιμωρίες των ενόχων. Άκουσαν απ’ τους γονείς τους ότι οι εκλεκτοί μας της εθνικής αντιπροσωπείας έχουν ψηφίσει νόμο για την πλήρη ασυλία των υπουργών, ό,τι και να κάνουν. Ακούνε για κυβερνητικούς αξιωματούχους που διακινούν έγγραφα με συνθηματικές υποδείξεις, αμερικανόφερτες, όπως must (=πρέπει). Δηλαδή επιβάλλεται να γίνει η δουλειά, να προχωρήσει προς συγκεκριμένη κατεύθυνση. Μη ρωτάς και μην αμφιβάλλεις, γιατί έτσι πρέπει!
-Πόσο δύσκολο είναι να μας πει αυτός ο κύριος από πού αντλεί το θάρρος και την άνεση να γράφει must στο άλλο κυβερνητικό στέλεχος;
-Που τα πήγε τόσα εκατομμύρια –η συνολική αφαίμαξη από τη δημόσια περιουσία μόνο στο ένα Βατοπέδιο, φέρεται να ανέρχεται σε 1 δις Ευρώ!!- ο πανούργος καλόγερος με την επιταγή «εμού του ιδίου»;
-Τι στο διάολο τα κάνει τόσα εκατομμύρια σε μετρητά ένας μοναχός που έχει δεσμευθεί να μην έχει περιουσία; Τόσο δύσκολο είναι να μας το πει και μάλιστα ένας ιερωμένος, που ωστόσο από τη μεριά του εκτοξεύονται με νόημα απειλές, ότι θα κάψουν αρκετούς κττ αν πιεστούν;
-Σε τι να πιστέψουν οι Έλληνες;
-Σε ποιον να στηριχθούν και σε τι να ελπίσουν τα παιδιά;
Απλά, δεν εμπιστεύονται κανέναν. Αυτή την αθλιότητα βλέπουν τα νέα παιδιά και εξαγριώνονται με το δίκιο τους, όπως σωστά επισημαίνει ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος που -προς τιμήν του- έσπευσε να αναλάβει τις ευθύνες όλων μας βάζοντας μέσα και τον εαυτό του.
Μερικοί, ευτυχώς ελάχιστοι, που αυτοπροσδιορίζονται ως φιλήσυχοι πολίτες, νοικοκυραίοι κττ μέμφονται τα παιδιά και τους εξεγερμένους. Να αφήσουμε, λένε, να περάσει η τετραετία για να ολοκληρωθεί το έργο της κυβέρνησης και δεν αναρωτώνται καν πόσα ακόμη σκάνδαλα θα εξυφανθούν αν συνεχισθεί αυτό το κακό, δεν εκπλήσσονται πόσο αυτό το μέχρι τώρα «έργο» αφίσταται από τις ρητές προεκλογικές υποσχέσεις. Τα ταυτίζουν, τα παιδιά, με τους ελάχιστους περιθωριακούς και αλητήριους. Και σε κάποιες άλλες, όμως, καμπές της ιστορίας του τόπου μας τους πρώτους και γενναίους τους βάφτισαν … αλήτες. Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Τώρα δυστυχώς μεσούσης της δημοκρατίας. Δεν βλέπουν τον όγκο και την οργή των εξεγερμένων σε κάθε πόλη της πατρίδας μας, αλλά και σε πολλές πόλεις και χώρες σε όλη την υδρόγειο με τη συμπαράσταση μάλιστα και αλλοδαπών πολιτών που θλίβονται για την κατάντια της χώρας μας που αποτελεί παγκόσμιο σημείο αναφοράς και σύμβολο για τον πολιτισμό, το πνεύμα και τη δημοκρατία. Τα βάζουν μ’ αυτούς που εκτοξεύουν τα γιαουρτάκια στους ανάξιους και θρασείς, που υποτιμούν τη νοημοσύνη των πολιτών εμφανιζόμενοι μπροστά τους για να συνεχίσουν να τους κοροϊδεύουν. Προφανώς, αυτή η μερίδα συμπολιτών μας, έχει άλλες αξίες και άλλες προτεραιότητες και περιορίζεται κοντόθωρα στην προστασία της εμπορικής κίνησης, αν δεν ανήκει ευθέως και αμέσως στα κυκλώματα των διαδρόμων της διαφθοράς ή ακόμη χειρότερα αν εμφορείται από φασίζουσες αντιλήψεις. Παραβλέπουν ότι οι ίδιοι που βγαίνουν στους δρόμους διαμαρτυρόμενοι είναι η ίδια η πελατεία τους που διεκδικεί στον ήλιο μοίρα. Οι διαδηλώσεις, λένε, να γίνονται στα περίχωρα, έξω από την πόλη. Η δημοσιογράφος και βουλευτίνα κα Πιπιλή έγινε σαφέστερη και πρότεινε την Βαρυμπόπη (για όσους δεν ξέρουν, μιλάμε για τους πρόποδες της Πάρνηθας) για τις διαδηλώσεις. Πάλι καλά που δεν στέλνουν τους διαδηλωτές στον .. Καιάδα!
**
Ομιλία στη διάρκεια εκδήλωσης 15.11.2008 στην Πάτρα. Στην εκδήλωση, αφιερωμένη στην μνήμη του ιδρυτή της παιδιατρικής κλινικής του Καραμανδανείου νοσοκομείου Παίδων, Θεόδωρου Γιογκαράκη, ο πρώην Πρόεδρος της Δημοκρατίας σημείωσε επίσης: «Ο Θόδωρος Γιογκαράκης υπήρξε πάνω από όλα έντιμος. Σήμερα αυτή η εντιμότητα απουσιάζει. Θα έλεγα ότι απουσιάζει και από τον χώρο της ιατρικής. Δεν λέω ότι οι γιατροί είναι ανέντιμοι, αλλά το να δέχονται φακελάκι -το λέμε υποκοριστικά για να γίνεται συμπαθέστερο- δεν είναι έκφραση εντιμότητας». Πηγή www.in.gr 17.11.2008