FtS97
Λιλίκα Αποστολοπούλου- Παπαγεωργίου

Πριν πάρεις τη στροφή της ζωής,
που οδηγεί στο τέρμα,
εκεί που αισθάνεσαι τη μηχανή σου,
να έχει χάσει την ταχύτητά της,
και αρχίζει η δυσκολία,
ακριβώς στη στροφή, κάτι συμβαίνει.

Γυρίζει το βλέμμα πίσω,
κι αντικρίζει όλη την πορεία σου.
Μακρύς ο δρόμος, δεν βλέπεις καθαρά.
Ο χρόνος τα θάμπωσε, έσβησε πολλά,
μένουν όμως εκείνα, που χάραξαν βαθιά ορύγματα.

Σε αυτές τις αναμνήσεις,
πλησίασα ευλαβικά και στάθηκα αρκετά,
τις μάζεψα, ξεχώρισα, κι έμεινα εκεί.
Απλωμένα χέρια τις καλούν και τις θωπεύουν.
Ήτανε τότε γεμάτες πόνο,
και είναι τώρα γλυκές και ζεστές.

Ξύπνησε πάλι η επιθυμία να μιλήσω,

Αδέλφια με ακούτε;

Θα υπάρχετε μέσα μου, όσο υπάρχω.
Είμαστε Νικητές και Νικημένοι.
Δύσκολη η κατάκτηση της Ευτυχίας.

Ευχή μου:

-Να υπάρχει πάντα ένας δρόμος

***
Εφημερίδα Αμφίκλεια, Τεύχος 147, Ιανουάριος-Φεβρουάριος 2008, σελ.: 4, από την ποιητική συλλογή Τυμβωρυχία