FtS88

1) Η Ελληνική φυλή επέζησεν ανά τους αιώνας, διότι αείποτε διεκρίνετο δια το φιλελεύθερον του χαρακτήρος και τον τρόπον του ζήν. Διά μέσου των αιώνων προέβαλεν το όχι. Από το «Μολών Λαβέ» του Λεωνίδα, από την αρνητικήν απάντησιν του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου προς τον Πορθητήν Μωάμεθ «…Το δε την πόλιν σοι δούναι, ούκ εμόν εστίν, ούτ΄ άλλου των κατοικούντων εν αυτή. Κοινή γάρ γνώμη πάντις αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν και ού φεισόμεθα της ζωής ημών …», από το «Ελευθερία ή Θάνατος» των αγωνιστών της Επαναστάσεως του 1821, φθάνομεν εις το «ΟΧΙ» του Ιωάννου Μεταξά, εις το «ΟΧΙ» της Εθνικής Αντιστάσεως και από εκεί εις το «ΟΧΙ» του Δημοκωστούλα. Εις τον Δημοκωστούλαν ευρίσκεται η πληρεστέρα διατύπωσίς του, καθ΄ όσον δεν αρκείται εις μίαν παθητικήν στάσιν, αλλά ενεργητικήν τοιαύτην. Το «ΟΧΙ» του Δημοκωστούλα, τον μήνα Απρίλιον του 1942, έχει μεγαλυτέραν σημασίαν, κατά την άποψίν μου, διότι προεβλήθη υπό ΄Ελληνος αξιωματικού και δή Συνταγματάρχου Δημοκωστούλα, καθ΄ όν χρόνον η Ελλάς ήτο υπόδουλος εις τας δυνάμεις του ΄Αξονος, (Ιταλίας – Γερμανίας και Βουλγαρίας), και συνεπώς υπό ενός υποδούλου κατά του κατακτητού του.

2) Ο Γεώργιος Κατσίμπας, εις το έργον του: «Όταν ο άνθρωπος ραπίζεται», Αθήνα 1966, σελίδαι 200 – 201, εκθέτει επί λέξει τα εξής επί του άνω θέματος: …Ο στρατιωτικός διοικητής της Λαμίας, Ιταλός Σαλβόνι, κάλεσε κατά την ΄Ανοιξη του 1942 τους Έλληνες αξιωματικούς σε συγκέντρωση και τους είπε περίπου τα παρακάτω:
«Κύριοι συνάδελφοι, σας κάλεσα εδώ και σας μιλώ όχι σα νικητής προς ηττημένους, αλλά σα συνάδελφος προς συνάδελφους. Από θετικές πληροφορίες που έχω ο λαός της Λαμίας δυσανασχετεί γιατί μέχρι σήμερα δεν έχουν αναπτυχθεί μεταξύ Ελλήνων και Ιταλών καλές σχέσεις όπως απαιτεί το συμφέρον όλων μας. Θα χρειασθεί λοιπόν στο εξής να κάμουμε συνείδηση την ανάγκη αυτή και να καταβληθούν προσπάθειες απ΄ όλους ώστε ν΄ αναπτυχθεί το αίσθημα της φιλίας και οι καλές μεταξύ μας σχέσεις».
Ο συνταγματάρχης Δημοκωστούλας απάντησε έτσι, πάνω – κάτω:
«Κύριε Σαλβόνι, είπατε ότι δε μιλάτε σα νικητής προς ηττημένους. Και τούτο είναι σωστό. Ούτε νικημένοι είμαστε ούτε νικηταί μας υπήρξατε. Γνωρίζετε πολύ καλά ότι αν δεν επενέβαιναν οι σύμμαχοί σας Γερμανοί, θα σας είχαμε ρίξει στη θάλασσα.
Είπατε ακόμα ότι ο λαός της Λαμίας δυσανασχετεί για τη μη ανάπτυξη φιλικών σχέσεων μαζί σας.
Οι πληροφορίες σας δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα κι’ ασφαλώς θα πρέπει να τις έχετε από κάποια βρωμερά θήλεα που πουλιούνται για ένα πιάτο μακαρόνια κι΄ από ελάχιστους αλήτες πού σας περιτριγυρίζουν. Κύριε Σαλβόνι, πρέπει να ξέρετε ότι ο λαός της Λαμίας κι΄ όπως ολόκληρος ο Ελληνικός λαός σας μισεί σαν κατακτητάς του.
Κι΄ όταν ο λαός μας πάσχει και πενθεί, εμείς οι αξιωματικοί δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να γιορτάζουμε μαζί σας. Κύριε Σαλβόνι, οι Έλληνες αξιωματικοί δε λησμονούν ούτε την ιστορία τους ούτε το καθήκον τους. Θα σας πολεμήσουν ώσπου κι΄ ο τελευταίος από σας εγκαταλείψει το πάτριο έδαφος …».
Έτσι συγκράτησα στη μνήμη μου τα λόγια του ήρωα συνταγματάρχη Δημοκωστούλα κι ως σήμερα νοιώθω και θα νοιώθω περήφανος σαν ΄Ελληνας και τιμή γιατί υπήρξα ένας μικρός συνάδελφος τόσου μεγάλου πατριώτου Ρουμελιώτου αξιωματικού. Στην ίδια συγκέντρωση μίλησε από μέρους των εφέδρων αξιωματικών ο πατριώτης μου επίσης, από το Λιδωρίκι, στρατηγός Μάρκου. Ο ευθυτενής και πανύψηλος εκείνος ελατιάς δεν ήταν δυνατό να υστερήσει σε θάρρος και πατριωτισμό …>>.
3) Επομένως το «όχι» ενέχει διαχρονικήν σημασίαν, διότι οποιοσδήποτε ΄Ελλην (Βασιλεύς, Αυτορκάτωρ, Πρόεδρος, Πρωθυπουργός, Στρατηγός κ.λπ.), εις αναλόγους περιπτώσεις και ενδεχομένως με κάπως διαφορετικά λόγια θα έδινε και εις το μέλλον ανάλογον απάντησιν. Την εποχήν του Λεωνίδα, του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, της Επαναστάσεως του 1821 κ.λπ. οιοσδήποτε ΄Ελλην Ηγέτης, δεν θα εσκέπτετο να χωρέψη έναν χορόν με τον εξ Ανατολών Γείτονα, ή, να κάμη κάποιαν κουμπαριάν. Εις την σύγχρονον Ελλάδα, η ως άνω παράδοσις δεν κρατείται πλέον. ΄Αλλαι εποχαί, άλλα ήθη.
4) Μήπως ήλθε το πλήρωμα του χρόνου να αλλάξωμεν τακτικήν και συμπεριφοράν, να αποκαταστήσωμεν το ψυχικόν σθένος, τόσον ως άτομα, όσον και ως σύνολον, και να προβάλωμεν το «όχι», όταν ραπιζώμεθα , είτε από τους ισχυρούς της Γής, είτε από τον εξ Ανατολών γείτονά μας; Έτσι θα διασώσωμεν την τιμήν, την αξιοπρέπειαν και την ελευθερίαν μας, πριν ή συνθλιβώμεν εις τα γρανάζια της παγκοσμιοποιήσεως και των επεκτατικών βλέψεων των δήθεν συμμάχων μας εξ ανατολής γειτόνων Τούρκων.

Αθήνα, 20 Ιουλίου 2006 / Περικλής Αστρακάς