FtS86

Τριάντα εννέα χρόνια πέρασαν από την 21η Απριλίου 1967, την αποφράδα ημέρα επιβολής της στρατιωτικής δικτατορίας στην Ελλάδα. Της δικτατορίας που ανέστειλε τη δημοκρατική λειτουργία του πολιτεύματος, έβαλε στο γύψο τον περήφανο Ελληνικό Λαό και κάθισε στο σβέρκο του, προσβάλλοντας βάναυσα τον πολιτισμό και την ιστορία του, ενώ οδήγησε στο σφαγιασμό της Κύπρου.

Δεν ήταν κάτι που δεν το υποπτεύονταν οι Έλληνες και ιδίως οι πολιτικοί ηγέτες. Απλά οι συζητήσεις εστιάζονταν στον αν την δικτατορία θα την επέβαλαν οι Στρατηγοί ή τα Ανάκτορα. Τελικά τους πρόλαβαν οι συνταγματάρχες με επί κεφαλής τον Γ. Παπαδόπουλο.

Δεν ήταν, λοιπόν, η επιβολή της δικτατορίας μία αστραπή εν αιθρία. Το αντίθετο μάλιστα. Οφείλει να ανατρέξει κανείς στην μετεμφυλιοπολεμική περίοδο. Τα δύσκολα εκείνα χρόνια που ταλαιπώρησαν τον τόπο. Σε ισχύ ο Ν. 509 και 475. Στη δίκη του Μπελογιάννη, βρίσκεται στην έδρα του δικαστηρίου και ο Γ. Παπαδόπουλος. Ο ίδιος όπως έχει καταγραφεί, διατηρούσε στενή συνεργασία και κατέστη όργανο της αμερικανικής CIA. Οι Αμερικάνοι, διαδεχόμενοι τους Εγγλέζους στην ιδιότυπη επικυριαρχία που είχαν στον τόπο μας, είχαν λόγους να χρησιμοποιούν και αξιοποιούν τέτοια όργανα, σαν τον δικτάτορα. Με «ιδεολογικό στίγμα» τον εξ ανατολών κομμουνιστικό κίνδυνο ανέπτυξε το κύκλωμα των επίορκων αξιωματικών που επιζητούσε την κατάλληλη στιγμή να καθυποτάξουν με τα όπλα τον Ελληνικό λαό, που ο ίδιος ο λαός τους τα έδωσε για την προστασία του από εξωτερική επιβουλή. Ο ίδιος, ο ιδιόρρυθμος δικτάτορας, ανέπτυξε πολύπλευρη δραστηριότητα με συνομωσίες κττ. Γνωστό είναι το σαμποτάζ της ζάχαρης στο Έβρο που είχε σαν συνέπεια να βασανιστούν και να εξουθενωθούν αθώοι άνθρωποι.

Τα μέλη της κλίκας των επίορκων αξιωματικών, ονόμαζαν τον επίδοξο δικτάτορα «Νάσερ της Ελλάδας», κάτι που διαμηνύθηκε στον Γεώργιο Παπανδρέου, το Γέρο της Δημοκρατίας. Να, όμως, που κι αυτός ήταν εντελώς ανήμπορος να ανατρέψει τις ραδιουργίες στην πλάτη του Ελληνικού Λαού που είχε εξυφάνει η πανίσχυρη «Αγία Τριάδα»: Ανάκτορα, Αμερικανός Πρέσβης και ο εκάστοτε Πρωθυπουργός, ο οποίος, όμως, έπρεπε να απολαμβάνει της αποδοχής των δύο πρώτων!

Τιμή και δόξα στους Έλληνες που αντιστάθηκαν στην δικτατορία των συνταγματαρχών! Αιωνία η μνήμη των θυμάτων της δικτατορίας. Του Αλέκου Παναγούλη, ως συμβόλου ατομικής αντιδικτατορικής πάλης που συγκίνησε την παγκόσμια κοινότητα, της αδούλωτης Ελληνικής νεολαίας, των Ηρώων του Πολυτεχνείου, που επιβεβαίωσαν με το ψυχικό τους μεγαλείο και αυτοθυσία τις μεγάλες αρετές της Ελληνικής φυλής, των αντιστασιακών, των απειράριθμων βασανισθέντων και ποικιλοτρόπως διωχθέντων. Η νέα γενιά δίδαξε τους φοβισμένους και άτολμους, επώνυμους και μεγαλόσχημους, τι θα πει δημοκρατικά ιδεώδη και υπέρτερες αξίες που διαμορφώθηκαν από τον κορυφαίο ελληνικό πολιτισμό. Αρχές και στάση ζωής που ως φάρος μας δείχνει το χρέος μας να μην λυπούμαστε θυσίες ή ακόμη και να προσφέρουμε αυτή την ίδια τη ζωή μας για να τις υπηρετήσουμε. Χάρις σ΄ αυτούς η χώρα επανήλθε στην δημοκρατική της πορεία και προσπάθησε να επουλώσει τα τραύματά της. Οι λεγόμενοι άνθρωποι του πνεύματος, με λίγες αξιοσέβαστες φωτεινές εξαιρέσεις, απεδείχθησαν κατώτεροι των περιστάσεων. Ανέχθηκαν ή και –το χειρότερο- συνεργάσθηκαν με τη δικτατορία. Το τρις χειρότερο έμελλε να ακολουθήσει στη συνέχεια, καθώς μερικοί απ΄ αυτούς, χωρίς αιδώ, συνέχισαν να εμφανίζονται προκλητικά στα δημόσια πράγματα του τόπου μας και στην μεταδικτατορική περίοδο της μεταπολίτευσης.

Μείναμε πίσω σε σχέση με άλλες Ευρωπαϊκές χώρες, το πρόβλημα της Κύπρου ακόμη παραμένει άλυτο. Και εκείνο που δεν μπορούσαμε να φαντασθούμε για τους ανεύθυνους συνταγματάρχες, ήταν η αποσάθρωση του στρατεύματος που έμελλε να τη δούμε με τα μάτια μας και να βιώσουμε την μεγάλη απογοήτευση, όσοι από μας κληθήκαμε υπό τα όπλα στην επιστράτευση του 1974, αλλά τι κρίμα δεν υπήρχαν καν όπλα, ούτε καν ενδυμασία!

Δεν πρέπει όμως να παραβλέπουμε ότι η μεταπολίτευση έφερε και αξιόλογα θετικά στοιχεία. Η περίοδος μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας είναι η μακροχρονιότερη στην Ιστορία της χώρας μετά την απελευθέρωση από τον Τούρκικο ζυγό. Είναι μία περίοδος πραγματικής Δημοκρατίας. Λειτουργεί άψογα ο συνταγματικός θεσμός περί ελευθερίας του συνέρχεσθαι και συνεταιρίζεσθαι, η ελευθερία έκφρασης και διατύπωσης των στοχασμών του κάθε Έλληνα. Νομιμοποιείται το ΚΚΕ. Αναγνωρίζεται η Εθνική Αντίσταση.

Ανατρέχοντας στα χρόνια της Εθνικής μας παλιγγενεσίας, βλέπουμε ότι για λίγο μόνον κυβερνήθηκε η χώρα από έναν αυθεντικό ηγέτη πάνω σε δημοκρατική βάση: Ξεκινήσαμε με τον Καποδίστρια. Εν συνεχεία οι «προστάτιδες» δυνάμεις μας επέβαλαν τον Βαυαρό Όθωνα, ως βασιλιά και το ιδιότυπο αυτό καθεστώς που νόθευε την δημοκρατία με διάφορες περιπέτειες και τερτίπια συνεχίστηκε, για να εκκαθαριστεί οριστικά στο πρώτο διάστημα μετά την Μεταπολίτευση από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Εκλεκτός ο ίδιος της Βασίλισσας Φρειδερίκης, έμελλε να έρθει σε ρήξη μαζί της μη αντέχοντας τις χονδροειδείς, βλαπτικές και επικίνδυνες παρεμβάσεις των Ανακτόρων στην άσκηση της Κυβερνητικής εξουσίας.

Η απριλιανοί πρωταίτιοι δικάστηκαν από τον Εθνικό μας Δικαστή, τον Γιάννη Ντεγιάννη, που τίμησε το δικαστικό σώμα, όπως παλαιότερα ο Πολυζωϊδης και Τερτσέτης, σε άλλες, επίσης δύσκολες φάσεις του εθνικού μας βίου. Η τιμωρία ήταν πραγματική, παρά τις μεμψιμοιρίες ορισμένων. Δεν έχουμε παρά να δούμε αντίστοιχα παραδείγματα για να πιστοποιήσουμε το δικό μας μοναδικό επίτευγμα. Δεν ήταν το ίδιο στην Ισπανία, Πορτογαλία, Αργεντινή, Χιλή.

Στα αρνητικά της μεταπολιτευτικής περιόδου θα μπορούσαμε να καταγράψουμε, ένα είδος εκφυλισμού της πολιτικής ζωής. Χάθηκε η συντροφικότητα, η αγνότητα, η ειλικρίνεια, η πίστη στον κοινό θεμιτό στόχο των αγωνιστών της δημοκρατίας και ήρθε ο ανταγωνισμός, που από μόνος του δεν θα ήταν αρνητικό στοιχείο, αν απλά και μόνον εστιαζόταν στην πλουραλιστική συγκρότηση ρευμάτων και ιδεών. Ανέκυψαν περιπτώσεις αγωνιστών που είδαν και αξιοποίησαν την αντιδικτατορική τους δράση σαν ένα είδος επιταγής προς ρευστοποίηση καταλαμβάνοντας θέσεις και αξιώματα στο δημόσιο βίο, χωρίς πραγματικά αξιοκρατικά κριτήρια. Αντιδικτατορικοί και αντιστασιακοί, λοιπόν, σε απίστευτους αριθμούς. Και οι γνήσιοι αγωνιστές της εθνικής μας αντίστασης και της αντιδικτατορικής πάλης είδαν με αμηχανία το κατάντημα. Είδαμε μία χαλάρωση των ηθών, με κύριο άξονα τον οικονομικό παράγοντα που αναδείχθηκε σε βασικό παρονομαστή για την ανάδειξη των αιρετών εκπροσώπων. Οικονομικά μέσα για να αγορασθεί προβολή, ΜΜΕ, αναγνωρισιμότητα, τουτέστιν εκλογιμότητα. Με τη σειρά τους εγκλωβίζονται σε μία κομματική στρούγκα, με ευνουχισμό της ελεύθερης και ανεξάρτητης σκέψης, με κύρια επιδίωξη την συμπάθεια και εύνοια του αρχηγού.

Η τριακονταετία από την μεταπολίτευση και δώθε ξεκίνησε με ενθουσιασμό, με τους ανθρώπους και κυρίως τη νεολαία στους δρόμους και καταλήγει με τους πολίτες απαθείς, τους νέους να μαστίζονται από την ανεργία και την ανασφάλεια. Η μεταπολεμική γενιά του 1-1-4 και του Πολυτεχνείου γεύθηκε μία καλοπέραση, αλλά σπατάλησε τα δανεικά και αφήνει δυσμενέστερες συνθήκες στην επόμενη γενιά

Το μικρό αυτό σημείωμά μας, αποτελεί μία ταπεινή συμβολή στην καταγραφή –με όλες τις ατέλειες και τα κενά που αθέλητα παρεισφρύουν- κορυφαίων στιγμών της πατρίδας μας. Απευθύνεται κυρίως στους νέους, τα παιδιά μας για να προβληματιστούν, να αξιολογήσουν, να διδαχθούν, να συγκρίνουν, ώστε να μπορέσουν να αντιμετωπίσουν σωστά και με γενναιοψυχία αρμόζουσα στον ελληνικό πολιτισμό παρόμοιες ή και χειρότερες καταστάσεις στο μέλλον, στην παραπέρα πορεία της πατρίδας