FtS78
υπό Γεωργίου Λ. Αστρακά
Η Εκκλησία μας μετά τη λήξη του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, βαθμηδόν αντιμετώπισε και ήδη αντιμετωπίζει ακόμη το δυσεπίλυτο πρόβλημα, που συνίσταται που συνίσταται στην απροθυμία των μορφωμένων και συνειδητοποιημένων χριστιανών να ιερωθούν και να καλύψουν τις κενές ενορίες της υπαίθρου. Μάλιστα η κατάσταση αυτή έγινε δραματική για τις κενές ενορίες των ορεινών και ημιορεινών περιοχών, όπου λόγω της αστυφιλίας, οι ενορίτες είναι πολύ λίγοι και συνεχώς απουσιάζει παντελώς το οικονομικό δέλεαρ των «τυχερών». Σήμερα, δεν είναι υπερβολή να πούμε πως στις περιοχές αυτές, τρεις ή ακόμη και τέσσερις ενορίες εξυπηρετούνται από ένα μόνο ιερέα.
Οι λόγοι αυτής της απροθυμίας είναι πολλοί, αλλά, επιτρέψτε μου να αναφέρω τους, κατά τη γνώμη μου, δύο κυριότερους.
Πρώτος, η επέλαση στους Έλληνες χριστιανούς του κοσμικού πνεύματος, που, κατά κύριο λόγο, προήλθε από τη Δύση. Δυστυχώς από την ίδια πηγή εξακολουθεί να τροφοδοτείται η υλιστική αντίληψη για τη ζωή και μάλιστα στα πλαίσια της Παγκοσμιοποίησης και της νέας τάξεως πραγμάτων, τείνει να προσλάβει δραματικές διαστάσεις κατά τα επόμενα χρόνια. Χωρίς αμφιβολία το κοσμικό πνεύμα και φρόνημα είναι ένας πολύ σοβαρός παράγοντας που δρα ανασταλτικά και δεν επιτρέπει στους νέους Έλληνες χριστιανούς να θέλουν να υπηρετήσουν το Ιερό Θυσιαστήριο.
Και ο δεύτερος λόγος, εξ ίσου σοβαρός και αυτός που συμβάλλει στη δημιουργία αυτής της αρνητικής καταστάσεως, είναι η πολυτελής και προ παντός η σκανδαλώδης ζωή μερικών κληρικών μας, η οποία πέρα από κάθε αμφιβολία είναι ανακόλουθη προς το ήθος, που πρέπει να έχει ένας ορθόδοξος κληρικός, όπου, κατ΄ εξοχήν, η ειδοποιός διαφορά του είναι ο απλός, ο λιτός και ο κατά Χριστόν βίος: Ο κατά Χριστόν βίος στα πλαίσια της μυστηριακής ζωής, εντός του Σώματος της Εκκλησίας, όπου η αγάπη και η χάρις του Θεού απεργάζεται τη λύτρωση και τη σωτηρία μας!! Με άλλα λόγια θέλω να πω για να γίνω περισσότερο σαφής, πως η εικόνα και το μοντέλο αυτών των κληρικών, όντας απολύτως αρνητική και ασύμβατη προς τη συνείδηση της Εκκλησίας, απωθεί και αποτρέπει τους νέους από το να θέλουν να φορέσουν το ένδοξο και τιμημένο ράσο του Έλληνα ορθόδοξου ιερέα. Ο δεύτερος λόγος, σε μεγάλο βαθμό, όπως μπορεί εύκολα να αντιληφθεί ο αναγνώστης, απορρέει κατά φυσική ακολουθία και αιτιότητα, από τον πρώτο. Και εδώ η φθοροποιός παρουσία του υλιστικού πνεύματος είναι αισθητή με ό,τι αυτή συνεπάγεται.
Η Εκκλησία, μπροστά σ΄ αυτήν την οδυνηρή κατάσταση και μη μπορώντας να κάνει τίποτα άλλο, πήρε την απόφαση να χειροτονούνται ιερείς με μειωμένα μορφωτικά προσόντα αρκεί, πρωτίστως, να είναι πιστοί και ευσεβείς άνθρωποι και απαραιτήτως να χαίρουν της έξωθεν καλής μαρτυρίας. Σκέφθηκε πολύ σωστά, πως μεταξύ δύο κακών το μη χείρον βέλτιστον. Εκτίμησε πως, προκειμένου να μένουν κλειστές οι Εκκλησίες και να σιγούν οι καμπάνες, ελλείψει μορφωμένων κληρικών, καλύτερα είναι να λειτουργούν μέσα σ΄ αυτές παπάδες, έστω και ολιγογράμματοι, φτάνει να είναι πιστοί και ευσεβείς. Ως εδώ καλά έχουν τεθεί τα πράγματα και η λύση, που δόθηκε, αν μη τι άλλο, έχει σαφώς το στοιχείο του ρεαλισμού. Τι συνέβη όμως στην πράξη; Ποια ήταν η εξέλιξη της καταστάσεως;
Δυστυχώς μετά τη λήψη του μέτρου αυτού, παρουσιάστηκαν ουκ ολίγοι υποψήφιοι με μειωμένα προσόντα για τις Ενορίες της υπαίθρου που άδραξαν την ευκαιρία να ιερωθούν, την δε ιεροσύνη την είδαν ως μία θαυμάσια λύση για να αντιμετωπίσο0υν τα οικονομικά τους προβλήματα. Με άλλα λόγια την ιεροσύνη δεν την είδαν όπως έπρεπε, ως υψηλό λειτούργημα και υψηλή αποστολή, αλλά την είδαν και τη χρησιμοποίησαν ως μέσο επαγγελματικής αποκατάστασης. Αμοραλισμός πρώτου μεγέθους!!!
Εν προκειμένω πρέπει να παρατηρηθεί, πως για την αποτυχία του μέτρου δεν φταίνε μόνο οι αυτού του είδους υποψήφιοι, αλλά και οι κληρικοί εκείνοι, οι οποίοι «ελαφρά τη καρδία» έδωσαν τη συμμαρτυρία τους. Η ευθύνη των δεύτερων είναι βαρύτατη. Όπως έχω την αίσθηση, πως παράλληλα και κατά περίπτωση δεν είναι άμοιροι ευθυνών και οι οικείοι Μητροπολίτες, που μάλλον δεν πρόσεξαν όσο έπρεπε και άφησαν να χειροτονηθούν άνθρωποι εντελώς ακατάλληλοι για το πολύ υψηλό λειτούργημα της ιεροσύνης. Διατυπώνω τις παρατηρήσεις μου αυτές, έχοντας υπόψη μου, αρκετές περιπτώσεις, όπου χειροτονήθηκαν και έγιναν κληρικοί άνθρωποι αυτού του ήθους και αυτής της ποιότητας. Οι ιερείς αυτοί στον ποιμαντικό τομέα εμφανίζουν κραυγαλέα υστέρηση και αναντιρρήτως έβλαψαν και ατυχώς εξακολουθούν να βλάπτουν την Εκκλησία. Δεν θα επιμείνω περισσότερο περιγράφοντας τις ελλείψεις τους και τα μειονεκτήματά τους. Πιστεύω, πως όλοι μας, λίγο ως πολύ, γνωρίζουμε ποια είναι η κατάσταση που έχει δημιουργηθεί. Το ερώτημα επομένως, που τίθεται είναι για το τι πρέπει να γίνει. Για τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν.
Νομίζω, πως η λύση είναι μία και πολύ απλή. Εφεξής πρέπει πάσει θυσία να επιλέγονται, μετά βεβαίως από επισταμένη έρευνα, μόνο οι υποψήφιοι εκείνοι, που «μεμαρτυρημένως» είναι ευσεβείς, ταπεινοί, ηθικοί και έχουν φόβο Θεού. Καλό είναι να έχουν και κάποιο επίπεδο μόρφωσης, αλλά, αν παρ΄ ελπίδα λείπει, δεν πειράζει, φτάνει επαναλαμβάνω, να είναι ευσεβείς και ηθικοί.
Παρακολουθώ, όσο μπορώ, τα έργα και τις ημέρες της Μητρόπολης Φθιώτιδος στην οποία ανήκει η Ενορία του χωριού μου. Φαίνεται πως το ζήτημα αυτό η Μητρόπολη το αντιμετωπίζει υπεύθυνα και με πολύ σοβαρότητα. Έχει προτιμήσει να μένουν κενές οι Ενορίες της ορεινής και ημιορεινής περιοχής της, παρά να τις επανδρώσει με «επαγγελματίες ιερείς»!
Τελειώνοντας και για να είμαι δίκαιος πρέπει να επισημάνω πως επαγγελματίες ιερείς υπάρχουν και στις τάξεις των μορφωμένων κληρικών. Μόνο που αυτοί γνωρίζουν να καμουφλάρονται και να παραπλανούν. Και γι΄ αυτό απαιτείται να γραφτούν τα δέοντα. Ίσως μελλοντικά μας απασχολήσουν.
***
Το παρόν αξιοπρόσεκτο κείμενο του αγαπητού Σκαμνιώτη Θεολόγου, Γιώργου Λ. Αστρακά, αναδημοσιεύουμε από την σημαντική εφημερίδα «Ανατολή» Φύλλο Νο 9 /καλοκαίρι 2004, όργανο επικοινωνίας και έκφρασης των φοιτησάντων στην εκκλησιαστική σχολή και το εκκλησιαστικό λύκειο Λαμίας