υπό Βίκτωρος Σαμπώ
Τοπογράφου Μηχανικού,
Διοικητικού Συμβούλου του Πολιτιστικού Συλλόγου Παλαιοχωρίου
Το 1948, τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ της Ιατρικής, ο Ελβετός βιομήχανος Παύλος – Ερμάνος Μύλλερ, ο άνθρωπος που ανακάλυψε το 1939 το πιο δυνατό έως τότε εντομοκτόνο, το Ντι-ντι-τι (DDT). Έτσι ανοίχθηκε μία νέα εποχή, καθώς τότε ενομίζετο ότι θα υποστηρίζονταν η γεωργία. Το εντομοκτόνο αυτό έφερε μεγάλη αναστάτωση στις τάξεις των εντομολόγων που έβλεπαν ότι η επιστήμη τους δεν είχε πια μέλλον.
Σήμερα το DDT, όπως και άλλα χλωριούχα και φωσφοροθειούχα φυτοφάρμακα (Κλοφέν, Φουράνια κλπ) έχουν απαγορευθεί ως θανατηφόρα τοξικά.
Και έπρεπε να περάσουν αρκετές δεκαετίες, ώστε οι σοφοί ερευνητές να καταλάβουν, ότι τα φυτοφάρμακα αυτά δεν θα έφερναν το επιθυμητό αποτέλεσμα της εξαφάνισης των εντόμων, αλλά αυτού τούτου του οικοσυστήματος. Ότι και σήμερα ακόμη μολύνουν και ρυπαίνουν τα νερά, τον αέρα τη γη, την τροφική αλυσίδα και έχουν σοβαρή επίπτωση με τις τοξικές τους επιδράσεις στον άνθρωπο και στα ζώα.
Ενάμισι έως δύο εκατομμύρια άνθρωποι σ΄ όλον τον κόσμο, κάθε χρόνο δηλητηριάζονται άμεσα από τα φυτοφάρμακα (ενώ έμμεσα δηλητηριάζεται όλος ο πλανήτης) και ότι μέσα σ΄ αυτές τις δηλητηριάσεις έχουμε και μερικές δεκάδες χιλιάδες θανάτους. Κι έτσι με μαθηματική ακρίβεια βαδίζουμε προς την προφητεία του Ευαγγελιστού Ιωάννη, ότι «είδον ουρανόν καινόν και γην καινήν» Αποκ. 21.1.
Στη χώρα μας εξακολουθούν να χρησιμοποιούνται τα τοξικά αυτά φάρμακα (αν και έχει απαγορευθεί εδώ και πολλά χρόνια η χρήση τους σε άλλες χώρες). Και αυτό γιατί δεν γίνεται κανένας έλεγχος και καμία ενημέρωση από τους αρμοδίους, αφήνοντας στο έλεος του κάθε «ειδικού» αγρότες και καταναλωτικό κοινό.
Σήμερα όλοι έχουμε καταλάβει και θα το καταλάβουμε ακόμη, ότι πρέπει να ξεφύγουμε από την εξάρτηση των φυτοφαρμάκων και των βιομηχανικών τροφίμων. Έτσι δίνεται ένα μάθημα στην «ευαισθησία» των βιομηχάνων και των κρατούντων που είπαν … «τα φυτοφάρμακα και οι διοξίνες δεν είναι τόσο τοξικά, ώστε να οδηγήσουν σε άμεσο θάνατο!!»
Η Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας ή άλλος φορέας δεν είχαν και δεν έχουν το σθένος και την τόλμη να αντιμετωπίσουν, να ανακαλέσουν και να αφαιρέσουν από τους όποιους κκ Μύλλερ τα Νόμπελ του γρήγορου ή αργού θανάτου.
Ελατοφύτευση
Θετικά ανταποκρίθηκε, όπως ήδη ανακοινώσαμε σε προηγούμενο φύλλο της ΦτΣ, το Δασαρχείο Αμφίσσης και χορήγησε 180 ρίζες ελάτης 5 ετών στο χωριό μας από το φυτώριο Παρνασσού, πάνω από τη Γραβιά. Ο Δασάρχης Φθιώτιδος κ. Πέτρος Ράπτης που αγαπά το Σκαμνό και μοιράζεται με τον Μάκη Αποστολόπουλο και το Σκαμνιώτικο Σύλλογο τα ίδια αισθήματα προστασίας και ενίσχυσης της χλωρίδας, έδωσε επί πλέον γραπτές οδηγίες και υποστήριξη με συμβουλές φύτευσης από τον ειδικό δασοπόνο κ. Παν. Κραββαρίτη, υπογραμμίζοντας ότι ο σκοπός είναι καθαρά αισθητικός και προστατευτικός.
Από τη δική μας ταπεινή γνώση και τοπική εμπειρία, μπορεί να καταγραφούν σε σχέση με την προστασία και ενίσχυση της χλωρίδας τα εξής:
Το μεγαλύτερο κίνδυνο αποτελούν οι λαθροϋλοτόμοι, εκ των οποίων μερικοί φαίνεται ότι εμπορεύονται (!) τα καυσόξυλα και δεν περιορίζονται στην κάλυψη των οικογενειακών τους αναγκών. Αποψιλώνουν το πράσινο που περιβάλλει το χωριό. Ακολουθεί το μείζον πρόβλημα με τα αμνοερίφια των κατά τα άλλα συμπαθών κτηνοτρόφων του χωριού μας. Δυστυχώς δεν μπορέσαμε μέχρι σήμερα να πείσουμε όλους τους συγκεκριμένους συγχωριανούς να οδηγούν τα κοπάδια τους σε μία περιμετρική ζώνη άνω των 300 μέτρων από το χωριό. Επιμένουν, τουλάχιστον 1-2 εκ των τριών, να οδηγούν τα κοπάδια τους για βοσκή κυριολεκτικά μέσα στο χωριό, καταστρέφοντας τα νεαρά φυτά που προσπαθεί να αναστήσει ο Σύλλογος! Εδώ απαντάται ο ακραίος παραλογισμός και η έλλειψη στοιχειώδους συνεννόησης και συμβιβασμού παράλληλων στόχων που κάλλιστα μπορεί και πρέπει να συνυπάρχουν. Είναι χαρακτηριστικό ότι στον περίφημο κόμβο του Αγίου Αθανασίου έγιναν αλλεπάλληλες φυτεύσεις και στη συνέχεια ακολούθησε η καταστροφή από τα κοπάδια. Το ίδιο μένος κατά των νεαρών φυτών, δυστυχώς, δείχνουν και μερικά μη τετράποδα. Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου! Έχουμε, επί παραδείγματι, το δυσάρεστο περιστατικό, σύμφωνα με το οποίο, φυτά λεύκης που τοποθετήθηκαν δίπλα ακριβώς από κοινοτική οδό, εντός του οικισμού, με κόπο και δαπάνη ανθρώπων του Συλλόγου, ξεριζώθηκαν σε λίγες μέρες από ιδιοκτήτη/ -τρια του παρακείμενου οικοπέδου κατά τρόπο ανεπίτρεπτο και παράνομο.
Μία άλλη, ακόμη, παράμετρος είναι το γεγονός ότι δεν αρκεί η φύτευση! Τα φυτά χρειάζονται συνεχή φροντίδα, λίπασμα και –κυρίως- πότισμα κατά τη θερινή περίοδο.
Όλες οι παραπάνω αιτίες οδήγησαν το Σύλλογο στην υπόδειξη να επιδιώκεται η φύτευση κατά το δυνατόν στο εσωτερικό του χωριού που δύσκολα δέχεται την καταστροφική επίθεση από τα κοπάδια, ενώ ταυτόχρονα καλλιεργήθηκε η ιδέα της «υιοθέτησης» των φυτών που γειτνιάζουν προς τις ιδιοκτησίες, τα σπίτια των συγχωριανών. Έτσι, λοιπόν, έχουμε παραδείγματα ενθαρρυντικά, αφού μερικοί συγχωριανοί ανταποκρίθηκαν θετικά σ΄ αυτό το κάλεσμα και όχι μόνο μεριμνούν για τα πλησίον του σπιτιού των φυτά, αλλά δαπανούν μερικοί εξ αυτών εξ ιδίων για λίπασμα, σκάλισμα, πότισμα, προχωρώντας ακόμη και σε εγκατάσταση αρδευτικού συστήματος επιβαρυνόμενοι επί πλέον και τη σχετική δαπάνη ύδρευσης από το δικό τους υδρομετρητή.
Θεωρούμε ότι το τελευταίο παράδειγμα, που έχει στεφθεί από επιτυχία σε άλλες χώρες, μπορεί να υποστηριχθεί και στην τόπο μας ως μοντέλο προστασίας και αναβάθμισης της χλωρίδας και εν γένει του περιβάλλοντος.