FtS75
επιμέλεια υπό Σταυρούλας Χριστοφιλοπούλου – Πετρή
του Ιδρύματος Πετρή «Στέγη Γερόντων» Βασιλική Στυλίδος
Έχουμε:
• Ψηλότερα κτίρια με χαμηλές προδιαγραφές
• Πλατύτερους δρόμους, αλλά στενότερες αντιλήψεις
• Ξοδεύουμε πολλά και έχουμε λίγα
• Έχουμε μεγαλύτερα σπίτια, αλλά μικρότερες οικογένειες
• Έχουμε περισσότερες ανέσεις, αλλά μικρότερο χρόνο
• Έχουμε περισσότερη γνώση, αλλά λιγότερη κρίση
• Έχουμε πλεόνασμα φαρμάκων, αλλά έλλειμμα στην ποιότητα ζωής
• Πολλαπλασιάσαμε τα υπάρχοντά μας, αλλά μειώσαμε τις αξίες μας
• Μιλάμε πολύ, αγαπάμε σπάνια και μισούμε συχνά
• Προσθέτουμε χρόνια στη ζωή μας, αλλά όχι ζωή στα χρόνια μας
• Φτάσαμε στο φεγγάρι, αλλά δυσκολευόμαστε να διασχίσουμε ένα δρόμο για να συναντήσουμε το γείτονά μας
• Κατακτήσαμε το διάστημα και χάσαμε το δικό μας πλανήτη
• Έχουμε ψηλότερα εισοδήματα, αλλά χαμηλότερες ηθικές αξίες
• Ζούμε στην εποχή των υψηλών κερδών και των ρηχών ανθρώπινων σχέσεων
• Υπάρχουν περισσότερα τρόφιμα, αλλά χειρότερη διατροφή
• Κτίζουμε πολυτελή σπίτια, αλλά διαλύουμε την οικογένεια
• Η βιτρίνα της ζωής μας φαίνεται πλούσια και γεμάτη, η αποθήκη της, όμως, είναι έρημη και άδεια
Ένα χαμόγελο, κι όμως!
Ένα χαμόγελο δεν στοιχίζει τίποτε, όμως δημιουργεί πολλά. Πλουτίζει αυτούς που το παίρνουν, χωρίς να φτωχαίνει αυτούς που το δίνουν. Μια στιγμούλα είναι η ζωή του και όμως η ανάμνησή του διαρκεί κάποιες φορές αιώνια.
Δεν υπάρχει κανένας τόσο πλούσιος που να μπορεί να κάνει χωρίς αυτό και κανένας τόσο φτωχός, όσο αυτός που το στερείται: Δημιουργεί ευτυχία μέσα στο σπίτι, δίνει χαρά στη καθημερινή δουλειά. Είναι μία ανάπαυση για τους κουρασμένους, ένα ηλιόφωτο για τους θλιμμένους, το καλύτερο αντίδοτο που έχει η φύση για τις στενοχώριες.
Και όμως, δεν μπορείς ούτε να το αγοράσεις, ούτε να το ζητιανέψεις, ούτε να το δανειστείς ή να το κλέψεις, γιατί δεν ωφελεί σε τίποτε: αξίζει μόνον αν σου το χαρίσουν.
Και αν βρεθεί κάποιος που κουρασμένος και απογοητευμένος από τη ζωή, δε θα σας χαρίσει ένα χαμόγελο, θα έχετε την καλοσύνη να του δώσετε ένα δικό σας. Γιατί κανένας δεν έχει τόση ανάγκη από ένα χαμόγελο, όσο αυτός που δεν του απέμεινε πια κανένα για να το χαρίσει.