Εις γάμου κοινωνίαν

Μιλάμε για τον αγαπητό μας Μάνο Γέμελο που στις 7 Μαϊου 2003 θα έρθει σε γάμου κοινωνία με την πανέμορφη Μαρία Καθάριου που ήδη γνωρίζουμε στο Σκαμνό.

Προικισμένα και χαρισματικά παιδιά και τα δύο, έχουν τις εγκάρδιες ευχές μας για υγεία, προκοπή, ευτυχία, μακροημέρευση και καλούς απογόνους.

Για επαγγελματική αποκατάσταση κττ μάλλον περισσεύουν οι ευχές μας γιατί ο Μάνος, που ως γνωστόν είναι ένας άρτια καταρτισμένος Οικονομολόγος, παρά το νεαρό της ηλικίας του, κατάφερε να αναδειχθεί σε έναν από τους πλέον πετυχημένους επιχειρηματίες της περιοχής Φθιώτιδος. Η όμορφη Μαρία, αισθητικός, στο επάγγελμα, κατάγεται από την Αθήνα, αλλά ο δεσμός της με τον Μάνο την φέρνει στη Λαμία και στέκεται δίπλα στο Μάνο παρέχοντας ουσιαστική υποστήριξη στις επιχειρηματικές του δραστηριότητες.

Το μυστήριο τελείται στον Άγιο Λουκά, στη Λαμία, πάνω στον όμορφο λόφο, σήμα αναγνώρισης της πόλης, στον αντίποδα του Κάστρου.

Οι νέοι οικιστές του Σκαμνού

Με ιδιαίτερη χαρά είδαμε τις μέρες του Πάσχα τις υπό ανέγερση δίδυμες κατοικίες των καλών φίλων Θανάση Τσαντήλα και Αντώνη Μαζωνάκη. Έχουν ήδη ολοκληρωθεί οι εργασίες διαμόρφωσης του πρανούς εδάφους, στην προσήλια νοτιοδυτική πλευρά του λόφου της παιδικής χαράς και ακολούθησε η θεμελίωση. Δύο στολίδια του οικισμού θα προστεθούν σύντομα και μπορούμε να το πούμε με βεβαιότητα στηριζόμενοι σε πληροφορίες του Κώστα Γέμελου, που ως μηχανικός γνωρίζει από πρώτο χέρι τις λεπτομέρειες. Είναι σημαντικό να τονισθεί ότι η αρχιτεκτονική και το σχέδιο σέβεται τα κτιριοδομικά στοιχεία του χωριού που αναδεικνύονται με τη χρήση της πέτρας του λατομείου, του ξύλου, του κεραμιδιού.

Εκφράζουμε τις καλύτερες ευχές μας στους καλούς φίλους να χαρούν σύντομα το σπιτικό τους στο Σκαμνό με πλήρη υγεία, οικογενειακή ευτυχία και προκοπή.

Τέσσερις με πέντε περίπου πρόσθετες οικίες είναι ακόμη στα σκαριά από επίσης καλούς φίλους που πρόκειται να δώσουν έναν νέο τόνο, ομορφιά και ποιότητα, όχι μόνον στο αρχιτεκτονικό μοτίβο του οικισμού, αλλά και στο κοινωνικό στοιχείο. Χαιρόμαστε ιδιαιτέρως και τους καλωσορίζουμε εγκάρδια.

Πνευματικό κέντρο Νο 2

«Με το Σύλλογο μας χωρίζουν πολλά…» τόνισε με έμφαση στις 26.12.2002 στα πλαίσια λαϊκής συνέλευσης του χωριού υπό την προεδρία του Δημάρχου Παναγιώτη Σπαθούλα, ο εκπρόσωπος της Εκκλησιαστικής επιτροπής. Ακολούθησε επίμονο ερώτημα από τους συμμετέχοντες στη διαδικασία, να διευκρινισθεί «τι είναι αυτό που χωρίζει την Εκκλησιαστική επιτροπή από τον πολιτιστικό Σύλλογο», «να δοθεί ένα, έστω, παράδειγμα», αλλά τίποτα δεν προστέθηκε, τίποτα δεν διευκρινίσθηκε, στον ακραίο αυτό αφορισμό.

Δεν γνωρίζουμε με βεβαιότητα, αν την πενταμελή εκκλησιαστική επιτροπή «τη χωρίζουν πολλά με το Σύλλογο», αλλά σήμερα είμαστε σε θέση να σημειώσουμε ότι στο Σκαμνό επήλθε πράγματι διχασμός. Άγιες μέρες του Πάσχα και πολλοί Σκαμνιώτες θέλοντας να αισθανθούν, να νοιώσουν στη γενέτειρά τους, στο αγαπημένο τους χωριό, μαζί με τους συγχωριανούς, το μήνυμα από το Θείο Πάθος, έψαχναν πως θα αποφύγουν την ανθρώπινη εμπάθεια και μισαλλοδοξία που κήρυξε η λεγόμενη εκκλησιαστική επιτροπή. Άλλοι ταξίδεψαν στη Λαμία να εκκλησιαστούν, άλλοι σε γειτονικούς οικισμούς. Αρκετοί προσκύνησαν στην Ιερά Μονή Δαμάστας και άλλοι μετέβησαν στο Νομό Φωκίδας, μιας και η παρουσία Σκαμνιωτών στον Ιερό Ναό Αγίου Αθανασίου Γραβιάς, ήταν ιδιαιτέρως αισθητή. Το ίδιο στην Ανάσταση.

Γεροντότεροι Σκαμνιώτες αφηγούνται γεγονότα που συγκινούν και εντυπωσιάζουν από τη θρησκευτική ζωή του χωριού επί μακαριστού Παπα -Γκόλφη: Πριν από το «Χριστός Ανέστη» ο ιερέας του χωριού ρωτούσε τον εκκλησιαστικό επίτροπο:

-Ήρθαν όλοι;
-Μήπως δεν ήρθαν ακόμη από την οικογένεια του τάδε;

Εάν δεν ήταν απόλυτα βέβαιος ότι όλοι οι συγχωριανοί ήταν παρόντες, δεν προχωρούσε στην ακολουθία της Ανάστασης! Δεν ήταν πολλές οι γραμματικές του γνώσεις, αλλά το ψυχικό του μεγαλείο ήταν αυτό που έπρεπε. Το θείο δώρο, το βάλσαμο των ανθρώπινων ψυχών που εκπέμπει η Ανάσταση, το «αγαπάτε αλλήλους», το ρόλο και τη στάση του στην μικρή κοινωνία του χωριού, δεν αισθάνθηκε ούτε στιγμή, ότι μπορούσε να το δει διαφορετικά!

Μοιραίως οι συζητήσεις δίνουν και παίρνουν. Το ίδιο οι τοποθετήσεις ποικίλουν. Είναι το κεντρικό θέμα που απασχολεί τους Σκαμνιώτες. Είναι δε τόση πολύ η ένταση και το ενδιαφέρον που καθώς ο Κώστας Ε/Α Τζιβάρας, ο ιεροψάλτης μας, επισκέφθηκε τον συνονόματό του Κώστα Ε/Μ Τζιβάρα για να πάρει κρασί από την περίφημη πια κάβα του, παρασύρθηκαν στη συζήτηση του επίμαχου ζητήματος, ώστε ξέχασαν την ανοιχτή κάνουλα του βαρελιού! Έτσι ξεχείλισε η νταμεζάνα και το κρασί από το κελάρι έτρεξε άφθονο μέχρι τον κήπο!

-Τι θα μπορούσε, όμως, να είναι αυτό που «χωρίζει» την Εκκλησιαστική Επιτροπή από τον Πολιτιστικό Σύλλογο του χωριού;

Όπως, όλοι κάνουν στο Σκαμνό, ας μας επιτραπεί και η δική μας ταπεινή γνώμη και εκτίμηση, χωρίς να αμφισβητείται και οποιαδήποτε άλλη θέση.

Η ίδρυση ενός δεύτερου Πνευματικού Κέντρου, κοντά στο ήδη υπάρχον του Πολιτιστικού Συλλόγου, θα ήταν αστείο να υποστηρίξει κανείς ότι αποτελεί, ως γεγονός καθ΄ εαυτό, σημείο τριβής. Οι κατά καιρούς στάσεις και συμπεριφορές, μας επιτρέπουν να διαγνώσουμε τα ουσιαστικά σημεία τριβής των δύο πόλων.

Κατ αρχήν θα ήταν βλάσφημο να υποστηρίξει κανείς ότι οι περί την εκκλησιαστική επιτροπή είναι οι κατ εξοχήν θρησκευόμενοι και οι λοιποί του Πολιτιστικού Συλλόγου, διακρίνονται από κάπως χαλαρότερη επαφή με το θρήσκευμα. Εξαιρώντας την μετριότητα του υπογράφοντος, σθεναρά πιστεύω, ότι η εν συνόλω δράση των στελεχών του Πολιτιστικού Συλλόγου προσανατολίζεται σε κοινωνική προσφορά και στάση απέναντι στο συγχωριανό και το συνάνθρωπο που επικροτείται από τη Χριστιανική μας Διδασκαλία. Αντίθετα δεν έχουμε την εντύπωση ότι οι παράγοντες της Εκκλησιαστικής Επιτροπής ασχολήθηκαν, έστω και κατ΄ ελάχιστον, με οποιαδήποτε κοινωνική δραστηριότητα, όπως θα μπορούσε κανείς να την αντιληφθεί.

Τις αιτίες των τριβών θα πρέπει να τις αναζητήσουμε αλλού. Εκ προοιμίου δε οφείλουμε να σημειώσουμε, ότι δεν αποτελεί ο Σκαμνός την μοναδική περίπτωση, αλλά παρόμοια φαινόμενα απασχολούν την ευρύτερη ελληνική κοινωνία και τους διάφορους οικισμούς, αλλού με μεγαλύτερη και αλλού με μικρότερη ένταση.

Φορέας αξιόλογης κοινωνικής δράσης και προσφοράς ο Σύλλογος του μικρού χωριού έχει να επιδείξει έργο μεστό και χειροπιαστό, τόσο στον εξωραϊστικό, όσο και στον πολιτιστικό τομέα. Το γεγονός ότι ο ετήσιος προϋπολογισμός του κυμαίνεται στο επίπεδο των 6 εκατομμυρίων δραχμών περίπου, από μέλη ενός πολύ μικρού οικισμού, που λόγω του μικρού μεγέθους, δεν κατάφερε ούτε καν ως αυτοτελής κοινότητα ή δημοτικό διαμέρισμα να λογίζεται, αποκτά τη δική του ξεχωριστή σημασία. Άνθρωποι που ευαισθητοποιήθηκαν και πύκνωσαν τις τάξεις του Συλλόγου, κοινωνώντας του μεγαλείου και της ψυχικής ανάτασης που δίνει η ανιδιοτελής δράση και η κοινωνική προσφορά, προκάλεσαν την μήνη μερικών -ευτυχώς ελαχίστων- που δεν συμμερίζονται αυτά τα μηνύματα. Οι δικοί τους δρόμοι είναι τελείως διαφορετικοί και εν πολλοίς διαμετρικά αντίθετοι. Το τι ακριβώς συμμερίζονται, που συμπλέουν και τι τους συνδέει στην συγκεκριμένη παρέα, που κάθε τόσο σπαράσσεται από καυγάδες, είναι άλλης Κυριακής Ευαγγέλιο.

Πολύ περισσότερο οι θέσεις του Συλλόγου για την προστασία του φυσικού μας περιβάλλοντος, ενόχλησαν τους λαθροϋλοτόμους που αποψιλώνουν συστηματικά τα δάση που περιστοιχίζουν το χωριό. Ακόμη και μνημεία της φύσης -θυμόμαστε το ιστορικό δέντρο στου Γρανισιώτη;- με περισσή απερισκεψία, εξολοθρεύτηκαν για να αποκερδίσουν κάποιο ποσό. Η εντατική προσπάθεια αναδάσωσης και φύτευσης γυμνών δημόσιων χώρων, ενόχλησε τους κτηνοτρόφους που προτιμούν να μην απομακρύνονται με τα κοπάδια τους έστω στα τριακόσια μέτρα έξω από την περίμετρο του οικισμού, όπως επιβάλλουν σχετικοί κανόνες. Το παράνομο κυνήγι στο οποίο συγκεκριμένοι από αυτούς επιδίδονται, έφτασε στο σημείο να σκοτώνεται, ό,τι κινείται και ό,τι πετάει. Οι εκστρατείες καθαριότητας που οργανώνονται από το Σύλλογο, όχι μόνον δεν βρίσκουν ευήκοα αυτιά, αλλά ενοχλούν μερικούς τουλάχιστον από αυτούς που συνήθισαν να ρυπαίνουν δημόσιους χώρους και να προσφέρουν ένα άθλιο θέαμα στον κάθε διερχόμενο. Οι προβληματισμοί για μία καλύτερη κοινωνία με μικρότερη εγκληματικότητα, με φροντίδα για τη νέα γενιά και την Ελλάδα του αύριο στα πλαίσια της διαγραφόμενης πραγματικότητας, εξοργίζει μερικούς για λόγους που οι ίδιοι γνωρίζουν.

Για όλους αυτούς τους λόγους ή περίπου αυτούς τους ενδεικτικά αναφερόμενους λόγους που στα μάτια αυτών των ανθρώπων φαντάζουν κάπως σαν ανατροπή, σαν επανάσταση που επιχειρεί να «βλαπτικά» και ενοχλητικά να μεταβάλλει τακτικές και συμπεριφορές μιας ολόκληρης ζωής, περιβάλλονται το μανδύα της Εκκλησιαστικής Επιτροπής και εξαπολύουν πόλεμο κατά του Συλλόγου. Η αναπάντεχη υποστήριξη του Μητροπολίτη και της Ναοδομίας που χτίζει πάνω σε ξένο οικόπεδο, τους ενθαρρύνει -για να μην πούμε τους αποθρασύνει- να συνεχίσουν το έργο της καταπάτησης της πλατείας. Ακόμη και η εν λόγω ιδιόρρυθμη άδεια έχει αγνοηθεί. Ένα νέο πρόσθετο δωμάτιο και νέα χαγιάτια προστίθενται τριγύρω! «Το μαγαζί μας είναι γωνία», είχε αναφέρει θυμόσοφος ιεράρχης σε μία αντιπαράθεση με την Πολιτεία. «Σωστά τα λες, αλλά ποιος θα με θάψει εμένα Γιώργο μου;», μου είχε αναφέρει πριν από χρόνια μία συνετή γερόντισσα στο χωριό.

Εάν σε τέτοια οικόπεδα και σε τέτοια θεμέλια στηρίζεται το γωνιακό μαγαζί, στους σημερινούς ταραγμένους καιρούς που όλα επανεξετάζονται, πολύ φοβούμαστε, ότι χρειάζεται να σκεφθούμε περισσότερο.

Προς τα εκεί θα προτείναμε να ψάξει κανείς να βρει τη λύση του αινίγματος.

Δυσκολεύεται κανείς να διακρίνει επιτέλους ποια είναι η δράση και η προσφορά της Εκκλησιαστικής Επιτροπής στην μικρή μας κοινωνία. Ίσως ακόμη η έννοια του όρου «πνευματικό κέντρο» θα πρέπει να επαναπροσδιοριστεί. Με τι ασχολείται ένα πνευματικό κέντρο, με τι καταπιάνεται, είναι ερωτήματα που δεν έχουν απαντηθεί. Αντίθετα δυσκολευόμαστε να απορρίψουμε χωρίς δεύτερη σκέψη τη φήμη ότι κάποιος της παρέας επιδιώκει να αποκτήσει μία ταβέρνα χωρίς να έχει επενδύσει ούτε μία δραχμή. Το παγκάρι, το λάδι και το όνομα της Μεγάλης του Χριστού μας Εκκλησίας, θεωρούμε, ωστόσο, ότι χρειάζονται μεγαλύτερο σεβασμό.