FtS64

Σκαμνός, κάπου στη δεκαετία του ΄50. Η μακαρίτισσα η μάνα μου, η μπραλιώτισσα Κούλα Σκούρα – Αποστολοπούλου φαινόταν κείνες τις μέρες κάπως διαφορετική. Ασυνήθιστα πράγματα και προετοιμασίες συνέβαιναν στο σπίτι μας που δεν μπορούσαμε εμείς τα μικρά σχολιαπρόπαιδα του δημοτικού Σχολείου Σκαμνού να αντιληφθούμε σε όλη τους της έκταση, πλην όμως η εργώδης προσπάθεια των μεγάλων και οι ασυνήθιστες δραστηριότητες σε ολόκληρο το σπίτι ήταν εμφανέστατες. Ο «Καθηγητής», έτσι τον προσφωνούσαν όλοι, ο πρωτοξάδερφος της μάνας μας από τον Μπράλο, θα ερχόταν με τη σύζυγό του, τη Φρόσω, να μας επισκεφθεί.

Η μάνα μας κήρυξε γενική επιστράτευση προετοιμασίας. Το μεγάλο βάρος έπεσε στην ίδια και τη μεγάλη μας αδελφή. Όλο το σπίτι έπρεπε να λάμπει από καθαριότητα. Το ίδιο η αυλή. Ασβεστώθηκαν διάφορα σημεία και οι γλάστρες με τα άνθη κανονικά στη θέση τους, στη σκάλα και στο μπαλκόνι τριγύρω. Ειδική φροντίδα για το φαγητό. Η αλήθεια είναι πως δεν μπορούσε η μάνα μας να διεκδικήσει περγαμηνές στη μαγειρική μιας και η ποιότητα του φαγητού δεν ξεπερνούσε αυτή που βλέπουμε -ιδίως σε παλαιότερες περιόδους- στο στρατό. Μισή ντουζίνα παιδιά να φροντίζει, με τον καθημερινό μόχθο στα αγροκτήματα, τι θέλεις η δόλια η μάνα να σου πετύχει; Η ίδια δικαιολογούσε, αυτές τις μέτριες επιδόσεις της στη μαγειρική στην έλλειψη των «απαιτούμενων» και εννοούσε το μπόλικο λάδι και τα δαπανηρά καρυκεύματα που θα διόγκωναν επικίνδυνα το δεφτέρι του βερεσέ στον Πολυζώη (το παντοπωλείο στον Άνω Μπράλο).

Το μενού για τους επισκέπτες διαμορφώθηκε με επιλεγμένα φαγητά όπου η μάνα μας είχε πάντοτε καλή επιτυχία. Άδραξε, λοιπόν, τον μεγαλύτερο κόκορα από το κοτέτσι τον έφτιαξε στο μεγάλο ταψί με τη γάστρα -στο μεγάλο τζάκι του ισογείου με κάρβουνα πάνω και κάτω- γαρνίροντάς τον με πατάτες. Πρόσθεσε και φύλλα δάφνης που έδιναν ωραία γεύση. Έφτιαξε και μία τυπική χορτόπιτα που την πετύχαινε επίσης πολύ καλά.

Και αν όλα αυτά είχαν κάποια εξήγηση και νόημα, άλλες διαπιστώσεις έκαναν την επικείμενη επίσκεψη των συγγενών στην παιδική μας αίσθηση περίεργη. Η μάνα μας επιχειρούσε να μας μεταφέρει κάποια διαφορετικά μηνύματα για τους στόχους και τους πόθους μας, τους προσανατολισμούς και τις ορμήνιες της που μας είχε συστηματικά εμφυτέψει μέσα στην παιδική ψυχή μας. Στον ΣΕΚ (=Σιδηρόδρομο Ελληνικού Κράτους) που μετά τον πόλεμο έδωσε πολύτιμα μεροκάματα με τα έργα αποκατάστασης των καταστροφών σε όλους τους κοντοχωριανούς, εστιάζονταν οι πλέον προχωρημένες φιλοδοξίες επαγγελματικής μας αποκατάστασης. Να γίνει κανείς «κλειδούχος » και να ξεφύγει από το σισύφειο άλγος της καλλιέργειας των άγονων επικλινών χωραφιών του Σκαμνού, ήταν μία καλή στόχευση. Πηγαίνοντας κατά καιρούς με τα άλλα σκαμνιωτόπουλα να πούμε τα κάλαντα στους στρατιώτες του φυλακίου της γέφυρας της Παπαδιάς -θαρραλέοι πορευόμενοι πάνω από την υψηλότερη γέφυρα της χώρας!- και από κει στο ολιγάριθμο προσωπικού του ΣΣ Ελευθεροχωρίου, σχημάτισα άμεση, θετική γνώμη και αταλάντευτη αντίληψη για το αντικείμενο αυτό του κλειδούχου που ήταν πράγματι «ασύλληπτο» με βάση, βέβαια, τις τότε κεκτημένες προσλαμβάνουσες παραστάσεις. Ταυτόχρονα πρόσεξα και έναν κύριο με ειδική ατσαλάκωτη στολή και επιβλητικό πηλήκιο, κόκκινο από πάνω, που ήταν ο επί κεφαλής των πάντων στο χώρο αυτό. Αυτός ήταν ο Σταθμάρχης. Το συζήτησα με τη μάνα μου και μου εξήγησε πειστικά ότι κάτι τέτοιο θα ήταν υπερβολικός και ανέφικτος στόχος μιας και «τα χαρτιά μας » και «τα καμώματα του πατέρα μας» δεν συνηγορούσαν για έναν τόσο μεγάλο στόχο που είχε πολλούς άλλους προνομιούχους διεκδικητές.

-Να ακούσεις με μεγάλη προσοχή τον Καθηγητή, μου είπε με έμφαση και αυστηρότητα.
-Δεν βλέπω στον τόπο μας να σας αφήσουν στον ήλιο μοίρα! Συνέχισε με νόημα που προσδιόριζε μία αναδιάταξη των στόχων και προοπτικών μας.

Οι οδηγίες του αείμνηστου συγγενή και συντοπίτη μας ήταν σαφείς:

-Διάβασμα, διάβασμα, διάβασμα και μετά το Γυμνάσιο έλα να με βρεις!

Οφείλω να πω, ότι περισσότερο αμηχανία και δυσφορία μου προκάλεσαν οι συστάσεις του σοφού συγγενή μας. Μου ήταν αδιανόητο ότι έπρεπε να διακόψω τα παιδικά παιχνίδια και να συγκεντρωθώ σε μία αέναη μελέτη.

Κεκλεισμένων των θυρών, συζήτησαν οι ενήλικες και άλλα ζητήματα της οικογένειας. Εκ των υστέρων μπόρεσα να καταλάβω ότι οι καλοί συγγενείς, θέλησαν να συνδράμουν τη δύστυχη οικογένειά μας, προτείνοντας για την μεγάλη αδελφή μου να γίνει παπαδιά, μιας και στον κύκλο του Καθηγητή υπήρχαν πολλοί ιερείς. Στενοχώρια και κάθετη αντίρρηση προκάλεσε η ιδέα στην αδελφή μου, που, βεβαίως, την εκδήλωσε μετά την αποχώρηση των συγγενών – επισκεπτών μας. Ακόμη θυμάμαι τους ομηρικούς καυγάδες της με τους γονείς μας. Εκείνη επέμεινε στην κοσμική ζωή, μέχρι που σε λίγα χρόνια παντρεύτηκε το Γιώργο Βερβέρη, ένα υπέροχο αγωνιστή της ζωής, που τίμησε και τιμήθηκε από την οικογένειά μας.

Και αν οι σκηνές αυτές εστιάζονται στο μικρόκοσμο του κύκλου των συγγενών, σαν ένα μικρό μνημόσυνο, απόδοσης τιμής σε έναν σπουδαίο συντοπίτη μας, ο υπογράφων ελάχιστα αισθάνεται κατάλληλος να σχολιάσει το επιστημονικό και θεολογικό έργο του Καθηγητή Γιάννη Καρμίρη. Θεολόγοι, ωστόσο, με τους οποίους είχα την τύχη να συζητήσω, κατά καιρούς, ανεβάζουν πολύ ψηλά το έργο, την προσωπικότητα και την συνεισφορά του Γιάννη Καρμίρη στην Ορθοδοξία και τον τόπο μας.

Ιστορία των Δογμάτων, Δογματική Συμβολική και Χριστιανική Ηθική ήταν τα μαθήματα που δίδαξε ως Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών από το 1974,αναδείχθηκε στη θέση του Προέδρου το 1981. Η βιβλιογραφία του αποτελεί σημαντικό, τεράστιο έργο μέρος του οποίου αποδόθηκε και σε άλλες γλώσσες για να αποτελέσει σημείο αναφοράς σε διεθνή κλίμακα.

Ξεκινώντας από τον Μπράλο με τη στοιχειώδη εκπαίδευση, συνέχισε στη Λαμία (Γυμνάσιο) και στο Πανεπιστήμιο Αθηνών (Θεολογία). Επίσης σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στη Γερμανία (1934-36) στο Πανεπιστήμιο Βόννης και Βερολίνου πάνω στο αντικείμενο της Συστηματικής Θεολογίας.

Πάμπολλες οι τιμητικές διακρίσεις από τον Γεώργιο τον Α΄, το Πατριαρχείο Αντιοχείας και Ιεροσολύμων, από τη Θεολογική Σχολή του Αγίου Βλαδίμηρου της Νέας Υόρκης, το Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, της Βέρνης, του Βελιγραδίου, της Βοστώνης.

Εκπροσωπώντας το λαϊκό στοιχείο και την άποψη του μέσου πολίτη, θα θέλαμε να υπογραμμίσουμε και να εξάρουμε τη δράση του Καθηγητή Γιάννη Καρμίρη στο διορθόδοξο και διαχριστιανικό επίπεδο. Το διάλογο μεταξύ των διαφόρων δογμάτων, ο Γιάννης Καρμίρης δεν τον αντιλαμβάνεται σαν παρέκκλιση, αλλά σαν θεμελιώδη ευθύνη και υποχρέωση που απορρέει από την ίδια την Χριστιανική Θεολογία που είναι κατά βάση διαλεκτική. Το μήνυμα και δίδαγμα του αείμνηστου Γιάννη Καρμίρη είναι στις ταραγμένες μέρες μας εξαιρετικά επίκαιρο.

Μία σημαντική ομιλία του μπραλιώτη Καθηγητή Λεωνίδα Τσίτσα (εφημερίδα Μπράλος, Φύλλο Νο 32 Ιούλιος – Σεπτεμβριος 2001 σελίδα 2) έγινε πρόσφατα στα πλαίσια κοινωνικού μνημοσύνου για τον Γιάννη Καρμίρη με πρωτοβουλία του Πολιτιστικού Συλλόγου Μπράλου. Αξιέπαινη πρωτοβουλία.

***
Είναι αυτός που μετακινεί τα βαριά κλειδιά στους σιδηροδρομικούς σταθμούς και εκτρέπει τις αμαξοστοιχίες σε παράπλευρες σιδηροτροχιές για να γίνει κάποια διασταύρωση με έναν αντίθετα κινούμενο συρμό κλπ.
Με τον όρο αυτό οι απλοί άνθρωποι όριζαν τους περίφημους φακέλους κοινωνικών φρονημάτων που ταλαιπώρησαν και εξουθένωσαν κυρίως τους ανθρώπους που συντάχθηκαν με τις αντιστασιακές ομάδες στο 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο δηλ. τον ΕΑΜ και ΕΛΑΣ που στη συνέχεια ταυτίσθηκαν με την αριστερή ιδεολογία και τον κομμουνισμό.
Δώρο εξ ουρανού η δυνατότητα να δουλέψει κανείς στους ΣΕΚ σαν εργάτης, αλλά και αυτή η ευκαιρία χάθηκε για τον πατέρα μου, όταν πάνω στην μπαλαστιέρα (μπαλάστρο, είναι το 3Α αμμοχάλικο λατομείου και μπαλαστιέρα το ανοιχτό βαγόνι που το μεταφέρει) διαπληκτίστηκε άσχημα με κάποιον που αμφισβήτησε τις καλλιτεχνικές επιδόσεις του αδελφού του Παναγιώτη στο παίξιμο του κλαρίνου!