FtS65

υπό Αργύρη Πετρή
Ιδρυτού του ομώνυμου Ιδρύματος
«Στέγη Γερόντων» στη Βασιλική Στυλίδος

Ο κάθε γονεύς πατέρας και μητέρα φιλοτιμούνται να δώσουν στα παιδιά τους ό,τι καλύτερο νομίζουν και μπορούν υλικό! Το σπουδαιότερο όμως, το πνευματικό, πολλοί δεν το γνωρίζουν. Δεν το έχουν, δεν το ζουν. Και γι΄ αυτό δεν το προσφέρουν στα παιδιά τους. Το Χριστό και το νόμο Του που είναι το μόνο στήριγμα, μάλιστα του νέου, που αρχίζει τη ζωή του και βάζει θεμέλια, δεν το προσφέρουν σήμερα οι γονείς.

Όμως,
-πως τα παιδιά αυτά θα αντιμετωπίσουν τη ζωή και τα μεγάλα προβλήματα που θα συναντήσουν;
– πως θα αντιμετωπίσουν χωρίς το Φωτοδότη Χριστό και το νόμο Του, χωρίς την Εκκλησία και τα Ιερά της Μυστήρια;
– πως θα αντιμετωπίσουν το ύπουλο κακό και τους κακούς;
– πως θα διακρίνουν τον πειρασμό και πως θα φερθούν τις ώρες της ποικίλης θλίψεως;
– Στις περιπτώσεις αυτές τι θα προσφέρουν μόνα τους τα πολλά και εντυπωσιακά ρούχα, οι ξένες γλώσσες, τα πτυχία, ο χορός και τα παρόμοια υλικά αγαθά;

Θα τα σπαταλήσουν άσκοπα, και οι ίδιοι θα μείνουν ρακένδυτοι στο σώμα και στη ψυχή.

– Με ποια ακόμη κριτήρια θα δημιουργήσουν την οικογένειά τους και θα αναθρέψουν τα παιδιά τους;

Την απάντηση τη δίνει ένα γράμμα από τη φυλακή που αναδημοσιεύουμε από κάποια εφημερίδα. Ήταν κρατούμενος στη φυλακή γι αρκετά χρόνια, ένας νέος, και αισθάνεται την ανάγκη να γράψει στη μάνα του την πιο κάτω επιστολή:

«Μάννα», γράφει
«σε ευχαριστώ γιατί από τα πρώτα χρόνια της ζωής μου, μου έδωσες το παν. Χήρα εσύ δεν θέλησες να μου στερήσεις τίποτα, για να μην αισθάνομαι ορφανός και μειονεκτώ εμπρός στους φίλιους μου. Είχες άλλωστε τα μέσα από την περιουσία που άφησε ο πατέρας, που εγώ δεν τον γνώρισα καλά.

Φαγητά και ρούχα προσεγμένα, σχολεία και ξένες γλώσσες, μουσική και ψυχαγωγία, εκδρομές και εξοχές. χρήματα άφθονα, να τα χρησιμοποιώ όπου ήθελα. Άφθονα όλα και ποικίλα. Μέχρι και σε χοροδιδασκαλείο με έστειλες, να μάθω σύγχρονους χορούς.

Δίπλα μου στάθηκες σε όλες τις ανάγκες μου.

Για όλα σε ευχαριστώ. Για τα υλικά βέβαια, τα γήινα, τα κοσμικά!

¨όμως, μητέρα, έκανες και ένα μεγάλο, ασυγχώρητο –να το χαρακτηρίσω- λάθος, για το οποίο σε κατηγορώ. Είναι αυτό ακριβώς. Ότι μου έδωσες μόνον τα υλικά. Και αυτά –θα σου το πω- με ασύνετη αφθονία και σε ηλικία που εγώ, λόγω της απειρίας μου, δεν μπορούσα να τα χειριστώ όπως έπρεπε.

Δεν μου γνώρισες το Χριστό, τη Θεία και σωτήρια Αλήθεια. Δεν μου επέτρεπες να πάω στην Εκκλησία και στο Κατηχητικό. Φοβόσουν μη γίνω απόκοσμος, καλόγερος.

Αδέσμευτος λοιπόν, μπλέχτηκα με παρέες, με διασκεδάσεις, με νυχτερινά κέντρα … με εκμεταλλευτές, με πονηρούς ανθρώπους, που, όπως ήμουν ακατατόπιστος, με πλάνεψαν. Με έκαναν ένα σωστό ψυχικό και σωματικό ερείπιο. Με έβλεπες και απορούσες γιατί… τότε, όμως, εγώ δεν μπορούσα να συνέλθω. Έφθασα μέχρις εδώ στη φυλακή. Μακριά σου, με συντροφιά τη μοναξιά, το παράπονο, την αποτυχία, την απελπισία.

Έως ότου εδώ στη φυλακή, ο καλός, ο στοργικός Θεός με λυπήθηκε. Άλλωστε ήμουν θύμα. Έστειλε ανθρώπους πιστούς. Με πλησίασαν. Μου έδειξαν πραγματική αγάπη. Κέρδισαν την εμπιστοσύνη μου. Μου μίλησαν για το Χριστό, το λόγο Του, για τη μετάνοια, για νέα ζωή, για αναγέννηση και σωτηρία. Το ιερό τους έργο το συμπλήρωσε ο καλός ιερεύς, ο οποίος με τη Θεία Λειτουργία, με το κήρυγμα, με συνεκίνησε και με συνέφερε. Άρχισα να διαβάζω βιβλία θρησκευτικά. Εξομολογήθηκα. Αισθάνθηκα να παίρνω δυνάμεις και ο Θεός να με αναλαμβάνει υπό την προστασία Του.

Είμαι καινούργιος άνθρωπος. Αργότερα θα κοινωνήσω. Έτσι μου είπε ο πνευματικός.

Όταν θα βγω από τη φυλακή και θα έρθω κοντά σου θα ζήσουμε μαζί μια νέα, του Θεού ζωή. Φιλώ το χέρι σου. Σε ευχαριστώ, σε κατηγορώ και σε συγχωρώ».

Καλοί γονείς!
Δώστε στα παιδιά σας το μεγάλο θησαυρό, που είναι ο Χριστός. Οδηγήστε τα από πολύ μικρά στην αλήθεια τη χριστιανική και στο φως το πνευματικό, στην εκκλησία, στο κατηχητικό.

Αυτός ο θησαυρός, ο πνευματικός, θα τα ασφαλίσει και θα τα κάνει ευτυχισμένα, έστω και αν δεν τους αφήσετε σεις υλικούς θησαυρούς. Με το μεγάλο θησαυρό, το Χριστό, μόνα τους θα αποκτήσουν και τα απαραίτητα υλικά. Θ σας ευγνωμονούν ισοβίως και αιωνίως.

Δώστε τους αυτή τη σωστή, τη μοναδική ανατροφή, αν τα αγαπάτε πραγματικά. Έτσι θα καμαρώνετε κι΄ εσείς μια μέρα, για τα δημιουργήματά σας. Τα παιδιά σας…!