FtS62

Ισχυρή προσωπικότητα ο Αθανάσιος Σκαρής που με το βίο του και μερικές χαρακτηριστικές του ενέργειες έμελλε να συνδέσει το όνομά του με τη νεώτερη ιστορία του Σκαμνού.

Καθημαγμένο το χωριό μετά τον πόλεμο και τη συμφορά του εμφυλίου, μόλις τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ’50 αποκτά σχολικό κτίριο χάρις σε έρανο που διενήργησε ο τότε Βασιληάς Παύλος. Το 1952 γίνονται τα εγκαίνια του νέου σχολικού κτηρίου από τον ίδιο το Βασιληά που γίνεται δεκτός από σύσσωμο το χωριό. Κόβεται η κορδέλλα των εγκαινίων κατά τα καθιαιρωμένα και ο Αθανάσιος Σκαρής με τις πενιχρές του γνώσεις, πλήν με περίσσιο θάρρος και αγάπη για το χωριό του πλησιάζει το Βασιληά:

-Μωρέ καημένε ‘μ Κυρ- Βασιληά!

Όχι ιδιαίτερα επιτυχής η προσφώνηση και κάποιος υποβολέας από πίσω, τον διορθώνει. Προσαρμώζεται πάραυτα και ο ίδιος ο εκπρόσωπος του Σκαμνού:

-Μεγαλειότατε!

Η αρχή έγινε και η αφήγηση ήταν ήδη καλά προετοιμασμένη από τον πολυμήχανο Σκαμνιώτη.

Διηγήθηκε ενδιαφέρουσες εμπειρίες από τον πόλεμο του 1912 μαζί με τον πατέρα του Βασιληά ενάντια στους Τούρκους. Εξήρε την τακτική του Βασιληά που συμμετείχε στις πολεμικές επιχειρήσεις με σκοπό να ενθαρρύνει τους Έλληνες μαχητές, ενώ αφηγείται ένα περιστατικό που διαδραματίζεται στο μέτωπο μεταξύ του πατέρα του Κωνσταντίνου και του αδελφού του Γεώργιου, που παράκουσε μία εντολή διακίνησης ενός εμπιστευτικού εγγράφου, με συνέπεια να τιμωρηθεί ο αδελφός του με δέσιμο πάνω σε κορμό δένδρου με βρωμούσες!

Η αφήγηση δημιούργησε το κατάλληλο κλίμα και ο πολυμήχανος Σκαμνιώτης δεν έχασε καιρό και προχώρησε σε άλλη ιστορία ζητώντας την υποστήριξή του για το χτίσιμο της Εκκλησίας.

Το αίτημα συνοδεύτηκε με το κατάλληλο περιτύληγμα. Ο Αθανάσιος Σκαρής εξιστορεί ότι στον πλησίον χώρο υπήρχε Εκκλησία του Αγίου Κωνσταντίνου που κατέστρεψαν οι Γερμανοί στον 2ο παγκόσμιο πόλεμο.

Ο Γιώργος Σκαρής, γιος του αείμνηστου Αθανάσιου Σκαρή, ακόμη θυμάται το περιστατικό καθώς ο Βασιληάς Παύλος καλεί τους ανθρώπους της συνοδείας του να κάνουν σχετική σημείωση. Δεν επαναπαύεται όμως ο Αθανάσιος Σκαρής και την επομένη ζητά από τον ταχυδρόμο, τον αείμνηστο Γιάννη Κανούτα, να συντάξει σχετική επιστολή υπενθύμισης στο Βασιληά.

Μία σειρά επιστολών επακολούθησε σαν αντίδραση του Βασιληά στο αίτημα του δραστήριου Σκαμνιώτη και δύο εμβάσματα μέσω εράνου της Αρχιεπισκοπής ποσών 40.000 δρχ και 30.000 δρχ που ήταν αρκετά να ξεκινήσει το έργο. Βεβαίως στη συνέχεια σταμάτησε η χρηματοδότηση, λόγω των σεισμών (υποθέτουμε της Ζακύνθου το 1953).

Με πολύ συγκίνηση ο Γιώργος Σκαρής αναπωλεί, θυμάται και μας εμπιστεύεται τα σχετικά έγγραφα που τεκμηριώνουν την πρόσφατη ιστορία του Σκαμνού.

Πράγματι αυτό ήταν το ξεκίνημα για το χτίσιμο της Εκκλησίας επιβεβαιώνει ο Γεώργιος Λ. Αστρακάς που εκείνο το διάστημα, σπουδαστής στην Ιερατική Σχολή Λαμίας, κλήθηκε να παίξει κάποιο ρόλο συντονισμού της εθελοντικής προσφοράς εργασίας των Σκαμνιωτών, με πολλές και ποικίλες εμπειρίες στις οποίες έχει αναφερθεί παλαιώτερα μέσα από τις στήλες της ΦτΣ.

Ατέλειωτες οι αφηγήσεις συγχωριανών για τον Αθανάσιο Σκαρή που τον εμφανίζουν μανιώδη κυνηγό. Η αγάπη του για το κυνήγι τον έκανε να βάζει σε δεύτερη μοίρα άλλες προτεραιότητες. Δεν λογάριαζε ακόμη τις δυσμενείς καιρικές συνθήκες αφού διανυκτέρευσε στο δάσος του Καλλιδρόμου κάτω από εσοχές δένδρων ή βράχων ακόμη και με χιόνι τριγύρω, μόνον και μόνο για να σκοτώσει κάποιο κουνάβι που είχε αξία για το δέρμα του. Εξοπλισμός ιδιαίτερα φτωχός. Παπούτσια; Γουρουνοτσάρουχα!

Η εξοικείωση του Αθανάσιου Σκαρή με το φυσικό περιβάλλον και οι ικανότητές του να επιβιώνει κάτω από ακραίες καιρικές συνθήκες, ήταν παροιμειώδης, μας πληροφορεί ο Γιώργος Στεφ, Τζιβάρας που κρατά στη μνήμη του χαρακτηριστικές στιγμές με διανυκτέρευση στην Αχλάδα, όπου αρκετά Σκαμνιωτόπουλα φροντίζουν την αγέλη βοοειδών του χωριού υπό τις οδηγίες του Αθανάσιου Σκαρή που για να προφυλλάξει τα παιδιά από το κρύο ανάβει περιμετρικά φωτιά και βάζει τα παιδιά στο κέντρο ώστε να ζεσταίνονται.

Το θάρρος του Αθανάσιου Σκαρή και η αγάπη του για το Σκαμνό αποτυπώνεται στις πρώτες μέρες του 2ου Παγκόσμιου Πολέμου. Οι Ιταλοί κατακτητές συγκεντρώνουν όλα τα βοοειδή του Σκαμνού, που αποτελούσαν μεγάλο μέρος από το βιος των κατοίκων. Τα προορίζουν για κάλυψη των αναγκών των στρατευμάτων κατοχής σε τροφοεφόδια. Με απαράμιλλο θάρρος ο Αθανάσιος Σκαρής εισχωρεί νύχτα στο χώρο συγκέντρωσης των ζώων, καταφέρνει να τα απελευθερώσει και τα οδηγεί στη Νευρόπολη!

Σαράντα μέρες αφιερωμένη εθελοντική εργασία στη χάρη της Μεγαλόχαρης, στην Ιερά Μονή Δαμάστας, αποτελεί μία άλλη πτυχή αυτής της ιδιότυπης σκαμνιώτικης προσωπικότητας.

Ας είναι αιωνία η μνήμη του Αθανάσιου Σκαρή, ενός χαρακτηριστικού Σκαμνιώτη.

***
Η αναφορά σε γεγονότα όπου εμπλέκεται ο Βασιληάς Παύλος, δεν θα πρέπει να θεωρηθεί ότι αποτελεί οποιασδήποτε μορφής εγκωμιασμό του θεσμού της Μοναρχίας, αλλά απλή καταγραφή ιστορικών γεγονότων που σχετίζονται με πρόσωπα και πράγματα του Σκαμνού. Οι Σκαμνιώτες έχουμε πλήρη συναίσθηση του ρόλου της Βασιλείας στη χώρα μας που βαρύνεται με κρίματα και κινήσεις ευνουχισμού της δημοκρατίας. Ο ίδιος ο Γιώργος Σκαρής διευκρινίζει με σημασία ότι η αναφορά του αείμνηστου πατέρα του στην καταστροφή «του προϋφιστάμενου Ναού από τους Γερμανούς», ελέγχεται ως προς την ακρίβειά της, πλην όμως ήταν απαραίτητη για να γίνει περισσότερο ισχυρό το αίτημα. Το ίδιο και η αναφορά σε Ναό του «Αγίου Κωνσταντίνου» μιας και ο Αθανάσιος Σκαρής προσέβλεπε και στην συναισθηματική απήχηση εξ αιτίας του ονόματος του πατέρα του Βασιληά.